เล่ห์ร้ายใจปรารถนา Series Follow you heart นิยาย บท 22

สองพ่อลูกกลับถึงบ้านก็มืดค่ำพอดี ทั้งสองช่วยกันหอบของพะรุงพะรังเข้ามาข้างในบ้าน โดยมีสายตาคู่สวยของฮันน่าจ้องมองมาที่อีธานและกันยาด้วยความรู้สึกสงสัย แถมข้างๆ โซฟาที่เธอนั่งยังมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่วางเอาไว้ และมันก็ไม่ใช่ของใครที่ไหนลีโอเป็นคนเอามาส่งให้อีธาน พร้อมกับกล่องของขวัญ เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ก่อนที่เขาจะกลับไป

"ได้อะไรมาเยอะแยะเชียว" ฮันน่าพูดอออกมาด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยการตำหนิอีธาน เพราะเขาตามใจลูกเกินไป ฮันน่าไม่ต้องการให้กันยาและตุลาใช้เงินฟุ่มเฟือยเกินความจำเป็น

"แม่ขา... อย่าบ่นพ่อเลยนะคะ กันยางอแงขอให้พ่อซื้อให้เองค่ะ แล้วนี่กระเป๋าเดินทางแม่จะไปไหนเหรอคะ มีกล่องของขวัญด้วยของใครคะแม่" กันยารีบวางข้าวของในมือลง ก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ มารดาพร้อมกับซุกหน้าเข้าหาอกนุ่มอย่างอ้อน

"ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะยัยตัวแสบ ไปอาบน้ำได้แล้วจะได้ลงมาทานข้าว แล้วหยิบของพวกนี้ไปด้วย" ฮันน่ารู้ทันกันยา เพราะทุกครั้งที่โดนดุเธอก็จะใช้ไม้อ้อน จนมารดายอมใจอ่อน คล้อยตามทุกครั้ง

"กันยาหยิบกล่องของขวัญไปให้ตุลาด้วยลูก" อีธานนั่งเงียบ เพื่อดูสถานการณ์ และเมื่อฮันน่าไม่ดุลูกสาวแล้ว เขาจึงบอกให้กันยาหยิบกล่องของขวัญไปให้ตุลาด้วย

"อืม... ของตั้งเยอะ คงหยิบขึ้นไปไม่หมดแน่ ถ้าอย่างนั้นกันยาขอเอาของขวัญไปให้ตุลาก่อนนะคะคุณพ่อ คุณแม่" น้ำเสียงของหญิงสาวดูมีความสุขจนล้น เมื่อเธอได้เรียกบิดามารดาออกมาพร้อมกันแบบนี้ ก่อนจะรีบถือกล่องของขวัญขึ้นไปบนบ้าน พลอยทำให้ฮันน่าเริ่มใจก่อน ตอนแรกเธอตั้งใจที่จะไล่อีธานกลับไป แต่ตอนนี้คงต้องยอมให้เขาย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"ฉันมีเรื่องจะตกลงกับคุณ" ฮันน่ายังคงวางฟอร์ม ใบหน้าของเธอบึ้งตึงพร้อมกับน้ำเสียงที่แข็ง เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของบ้านออกมา

"เหนื่อยไหม" อีธานถามภรรยาออกมาพร้อมกับเลื่อนตัวลงไปนั่งกับพื้น แล้วนวดให้กับฮันน่า คำถามเมื่อสักครู่ ทำให้หญิงสาวถึงกับน้ำตาซึม นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้รับความห่วงใยแบบนี้จากใครสักคน นอกจากตุลาและกันยา แต่นั่นมันก็รู้สึกต่างกันกับที่อีธานทำให้เธอในตอนนี้

"พอแล้ว ฉันจะไปจัดอาหารขึ้นโต๊ะ ได้เวลาทานมื้อเย็นแล้ว" ฮันน่ากำลังพยายามที่จะกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ เพราะหญิงสาวยังไม่แน่ใจว่าอีธานได้ซ่อนผู้หญิงคนไหนเอาไว้หรือเปล่านอกจากเธอ

"คุณนั่งพักเถอะ ทำงานมาทั้งวันแล้วยังต้องมาทำอาหารให้ผมกับลูกทานอีก เดี๋ยวผมจัดการเอง คุณแอบร้องไห้หรือเปล่าทำไมตาแดง หืม" เมื่ออีธานเงยหน้าขึ้นไปสบตาภรรยา ทำให้เขามองเห็นดวงตากลมโตของเธอนั้นเริ่มแดงก่ำ "

เปล่าสักหน่อย... แค่ฝุ่นเข้าตา" ฮันน่าพูด พร้อมกับรีบกะพริบตาถี่ๆ แล้วขยี้เบาๆ

"ไหน... อย่าขยี้ เอามือออกก่อน ผมขอดูหน่อย" อีธานรีบลุกขึ้นไปนั่งข้างๆ ฮันน่า แววตาของเขาดูห่วงใยเธอมาก จากนั้นชายหนุ่มได้โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ แล้วเป่าลงไปเบาๆ ทั้งคู่ได้สบตากันต่างคนต่างก็จ้องเข้าไป ภายในดวงตาของกันและกัน ราวกับกำลังต้องมนต์

"อย่าไล่ผมไปไหนเลยนะฮันน่า ผมอยากอยู่กับคุณและลูกๆ ของเรา" เสียงทุ้มของชายหนุ่มแฝงไปด้วยความจริงจังและแน่วแน่ ดวงตาของเขาไม่ล่อกแล่ก บ่งบอกถึงความตั้งใจที่เขาปรารถนา อยากจะอยู่ที่นี่กับเธอและลูกจริงๆ มือของอีธานปัดลงไปที่ปอยผมของฮันน่า ใบหน้าของคนทั้งคู่ใกล้ชิดกันจนหญิงสาวสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ จากคนตัวโต

"ไหนบอกว่า จะไปจัดอาหารขึ้นโต๊ะไง รีบไปสิ เดี๋ยวลูกๆ ก็ลงมาทานข้าวกันแล้ว" ฮันน่าไม่รับปากอีธาน และในเวลาเดียวกันเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธเขาอีกด้วย

"ขอบคุณนะ สำหรับของขวัญที่ล้ำค่า กันยาและตุลาเป็นดั่งโซ่ทองคล้องใจ ผมไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่า จะมีลูกโตเป็นหนุ่มเป็นสาวแล้ว ขอบคุณนะครับ จุ๊บ!"