เล่ห์ร้ายใจปรารถนา Series Follow you heart นิยาย บท 31

วันเวลาผันผ่านความสัมพันธ์ของชีวิตคู่ระหว่างฮันน่ากับอีธานนั้นเป็นไปในทางที่ดี ตั้งแต่วันที่มีข่าวดูเหมือนว่าตุลาเริ่มจะยอมเปิดใจ ที่จะรับอีธานเข้ามาเป็นคนในครอบครัว เพราะการที่ผู้ชายคนหนึ่งยอมเอาชื่อเสียงมาปกป้องผู้หญิงที่เขารักย่อมทำให้ประจักษ์ ถึงความซื่อสัตย์ที่เขามีให้กับภรรยา แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้แถลงข่าวอย่างเป็นทางการ แต่การควงคู่ฮันน่าออกงานก็บ่งบอกและแสดงออกให้ใครต่อใครได้รู้ว่าเธอคือคนสำคัญสำหรับอีธาน จนเสี่ยศิลาไม่กล้าที่จะเข้ามาพัวพันกับฮันน่า แต่สำหรับมุกมายาเธอรอแค่เวลาที่จะเอาคืน

"เดี๋ยววันนี้พ่อจะไปส่งเอง เพราะนัดคุยงานกับลูกค้าแถวนั้นพอดี ลูกเลิกครึ่งวันใช่ไหม เดี๋ยวจะรับไปทานมื้อเที่ยงด้วย" ขณะที่กำลังรับประทานอาหารเช้า อีธานได้พูดกับลูกๆ ทั้งสองขึ้นมา

"ใช่แล้วค่ะ ขอชอปปิงด้วยได้ไหมคะคุณพ่อ" กันยาเอ่ยถามออกมาพร้อมกับยิ้มหน้าบาน เพราะทุกครั้งที่ได้ออกไปนอกบ้านกับผู้เป็นบิดาเขามักจะพาเธอไปชอปปิงเสมอ

"กันยาเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าจะล้นห้องอยู่แล้วยังจะชอปปิงอีกเหรอลูก คุณก็อย่าตามใจลูกเกินไปนัก อีกหน่อยกันยาคงต้องเสียคน เพราะถูกพ่อตามใจแบบนี้ แล้วจะหาว่าไม่เตือน" ฮันน่าเอ็ดกันยาออกไป ก่อนจะหันไปพูดคาดโทษผู้เป็นสามีที่ต้องตามใจลูกจนเคยตัว

"โธ่! คุณแม่ขาาา... กันยาจะเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนให้ได้เกรดสี่ทุกวิชา แต่ว่าวันนี้ขอชอปปิงหน่อยนะคะ" กันยาลุกขึ้นแล้วก้มลงไปโอบมารดาจากทางด้านหลัง ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน จนมารดาถึงกับส่ายศีรษะไปมา ให้กับความขี้อ้อนของเธอ

"ยัยตัวแสบ คิดว่าอ้อนแบบนี้แล้วแม่จะยอมใจอ่อนเหรอ... หืม"ฮันน่าพูดออกมาอย่างรู้ทัน เพราะทุกครั้งที่ถูกกันยาอ้อนเธอก็มักจะยอมใจอ่อนให้กับลูกสาวเสมอ

"คุณพ่อขาาา... ช่วยพูดกับแม่หน่อยสิคะ" เมื่ออ้อนมารดาไม่ได้ผลกันยาก็รีบเปลี่ยนเป้าหมายไปอ้อนผู้เป็นบิดาแทน

"วันนี้ลูกสาวพ่ออยากได้อะไรล่ะครับ... หืม" คำถามของผู้เป็นบิดาทำให้กันยาถึงกับยิ้มร่าออกมาในทันที

"จุ๊บ! รักคุณพ่อที่สุดในโลกเลย จุ๊บ! รักคุณแม่เหมือนกันค่ะ กันยาไปรอที่รถนะคะ"

"เด็กคนนี้นี่ ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ" ฮันน่ามองตามหลังลูกสาวที่เดินออกไปจากบ้าน พร้อมกับส่ายศีรษะออกมาอีกครั้ง ให้กับความแสบของกันยา

เมื่อรับประทานอาหารเสร็จตุลาได้เดินตามผู้เป็นบิดาไปที่รถ เขานั่งเบาะข้างๆ กันยา พอรถแล่นออกมาจากบ้านได้สักพัก ก็มีสายเรียกเข้า มาจากโทรศัพท์ของตุลาและเบอร์ที่โชว์หราทำให้กันยาถึงกับใจเต้นแรง

"ฮัลโหล... ว่าไงสิงโต" ตุลากดรับพร้อมกับยก สมาร์ตโฟนขึ้นมาแนบที่หู โดยมีกันยานั่งอยู่ข้างๆ และกำลังพยายามเบียดเข้าหาตุลา เพื่อเงี่ยหูฟัง

"กูแค่คิดถึงมึง อยู่ที่นี่แม่งโคตรเหงาเป็นบ้าเลยวะ มึงออกไปเรียนแล้วใช่ไหมที่นั่นคงวุ่นวายน่าดูกูเพิ่งจะตื่น เกือบชั่วโมงพ่อเสือถึงจะไปส่งที่โรงเรียน" สิงโตพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ้างว้าง เขามักจะโทรมาหาตุลาทั้งเช้าและเย็น เพราะชายหนุ่มมักจะไปขลุกอยู่ที่บ้านท้ายไร่ และที่นั่น ก็ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวมากยิ่งขึ้น

"คิดถึงกูหรือคิดถึงน้องกู" คำพูดของตุลาทำให้กันยาถึงกับหน้าร้อนผ่าว เธอรีบขยับถอยห่างจากพี่ชาย พร้อมกับใบหน้าที่เขินอาย จนผู้เป็นบิดาแอบชำเลืองมองลูกสาวด้วยความรู้สึกแปลกใจ

"คิดถึงมึงสิ กูจะคิดถึงน้องมึงทำไมขนาดเขายังไม่เคยคิดถึงกูเลย" สิงโตพูดออกมาไม่ตรงกับใจสักนิด เมื่อเขาคิดถึงวันที่กันยาก้าวออกไปจากไร่ ไม่ต่างจากที่เธอได้เดินออกไปจากชีวิตของเขา เพราะหญิงสาวไม่ยอมพูดบอกความจริงให้เขาได้ทราบ เรื่องที่กันยาแม่ฮันน่าและพี่ชายของเธอจะย้ายออกไปจากไร่ ทั้งที่เธอรู้ล่วงหน้า

"กันยาแอบฟังกูกับมึงคุยกันอยู่จะคุยกับเธอไหมล่ะ"

"กูไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ ฝากบอกคิดถึงแม่ฮันน่าด้วยนะ แค่นี้แหละกูไปอาบน้ำก่อนป่านนี้แม่ขวัญคงรอทานข้าวแล้ว"

"อืม... แล้วค่อยคุยกันใหม่" ตุลาตัดสาย แล้วยัดสมาร์ตโฟนเข้าไปไว้ในกระเป๋าตามเดิม ทำให้กันยาจ้องมองไปที่ใบหน้าของตุลาด้วยความอยากรู้ ในบทสนทนาของคนทั้งคู่

"อยากรู้" ตุลาถามออกไปพร้อมกับทำใบหน้ายียวน

"อืม..."

"ดูปากนะ ไม่... บอก"