เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 807

ความเงียบของบอยล์ทำให้เชอรีชเจ็บปวด

ความเสียใจของหญิงสาว ทำให้น้ำตาของเธอไหลลงมาหยดลงต้นคอของบอยล์ มันอุ่นมากพอที่จะเข้าไปในหัวใจของเขา

เขาไม่เคยรู้เลยว่าน้ำตาเพียงหยดเดียวของหญิงสาว จะส่งผลมากมายกับเขาถึงเพียงนี้

"เชอรีช" บอยล์อดเรียกชื่อเธอไม่ได้

เชอรีชร้องไห้อยู่บนต้นคอของเขา เธอเม้มปากก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "อย่าเรียกฉันแบบนั้นนะ คุณไม่ได้ชอบฉันแล้ว"

บอยล์พูดไม่ออก

"ทำไมมันถึงได้ยากแบบนี้นะ ที่จะได้เป็นแฟนคุณ? ฉันต้องทำยังไงถึงจะได้เป็นแฟนคุณ?"

เชอรีชไม่รู้เลยว่าทำให้คุณค่าในตัวเองลดลง

แม้ว่าบอยล์จะไม่ชอบเธอตอนนี้ มันคงทำให้เธอมีความสุขถ้าเขาคบ หรือเป็นแฟนกับเธอในตอนนี้

บอยล์หยุดแล้วเหลียวไปมอง คางของเขาดุนศีรษะเธอ ในใจของเขาหวั่นไหว

"ผมว่าตอนนี้คุณเป็นแล้วนะ"

เชอรีชตกใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้วถาม "คุณพูดว่าไงนะ?"

บอยล์ตอบเธอ "ผมคิดว่าคุณเป็นแฟนผมแล้วนะ"

เชอรีชตกใจจนพูดไม่ออก

เธอกำลังสงสัยว่าคงฟังผิดไป และเดาว่าเขาพูดอะไรกันแน่

หญิงสาวดูตกใจและสับสนมาก เธอจ้องเขาน้ำตาคลอ

เมื่อเห็นว่าเธอเงียบไป บอยล์จึงหันไปมองเธอ เขาสบตากับเธอและพูดเสียงอ่อนโยน "คุณพูดอยู่ตลอดว่าชอบผมไม่ใช่เหรอ?"

"ฉันชอบคุณนะ แต่..."

ก่อนที่เธอจะพูดจบ บอยล์ก็ถามแทรก "แล้วมีปัญหาอะไรอีกล่ะ?"

เชอรีชพูดไม่ออก

งั้นก็หมายความว่า พวกเขาคบกันอย่างเป็นทางการแล้วสิ?

บอยล์ยังคงหาทางกลับไปที่จุดตั้งแคมป์ โดยที่แบกเธอไว้บนหลัง

เชอรีชไม่มีอารมณ์หาทางกลับ ในใจของเธอเต็มไปด้วยคำถาม หลังจากผ่านไปสักพักเธอก็ใจเย็นลง

"บอยล์ ที่คุณเพิ่งพูดมา หมายความว่าให้ฉันเป็นแฟนคุณได้แล้วใช่ไหม?"

แววตาของเธอนั้นดูดีใจและตื่นเต้น

"ใช่" เสียงของเขายังคงเย็นชา

เชอรีชไม่ได้สนใจรายละเอียด เธอถามย้ำกับเขา "จริงเหรอ?"

เธอหยิกหูบอยล์หลังจากที่ถามเขา

"เจ็บหรือเปล่า บอยล์?"

บอยล์พูดไม่ออก

เมื่อเชอรีชเห็นหูของเขาแดง เธอก็พึมพำแล้วเม้มปาก "หูแดงแล้ว มันคงเจ็บน่าดู"

บอยล์พูดไม่ออก

เธอตอบคำถามตัวเองเหมือนคนโง่

เชอรีชหยิกต้นขาตัวเอง ก่อนจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย"

บอยล์ทนดูต่อไปไม่ไหวจึงบอกเธอ "ฟังนะ ตอนนี้มันก็ค่ำแล้ว เลิกห่วงเรื่องฝันกลางวันนั่นไปก่อน"

เชอรีชพูดไม่ออก

หลังจากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข

"คุณชอบฉันหรือเปล่า บอยล์?"

ดูเหมือนว่าเขาจะชอบเธอ เหมือนกับที่เธอชอบเขา

บอยล์ไม่ตอบคำถามเธอ เขากลับถามเธอเสียงทุ้มต่ำ "คืนนี้คุณถามผมหลายคำถามแล้ว ยังไม่ตอบคำถามผมเลยนะ?"

"ตอบอะไรล่ะ?"

"คุณอยากเป็นแฟนผม แล้วจะทำยังไงกับฮานส์ล่ะ?"

"ฮานส์กับฉันไม่ใช่คู่รักกันนะ!" เชอรีชอธิบายอย่างลนลาน

บอยล์ถามต่อ "งั้นคุณกำลังเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์กับเขาหรือไง?"

เชอรีชไม่รู้จะพูดยังไง

"บอยล์ ฉันชอบนะตอนที่คุณหึงฉัน"

บอยล์สั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ห้ามทำแบบนั้นอีกนะ คุณเป็นของผม"

เชอรีชหน้าแดงเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น เธอกอดคอเขาแน่น

รู้สึกดีจังที่ได้เป็นของเขา

เชอรีบซบลงบนแผ่นหลังของบอยล์ เธออารมณ์ดีขึ้นมาก เธอมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า

"บอยล์ ดวงดาวที่นี่สว่างจังเลยนะ"

บอยล์ไม่รู้จะพูดยังไง

ดูเหมือนว่ายัยตัวแสบกำลังมีความสุขกับชีวิต ในขณะที่เขากำลังแบกเธอและหาทางกลับ

"บอยล์ คืนพรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันไหม? ครั้งที่แล้วคุณเบี้ยวนัดฉันนะ"

เขาตอบด้วยความเต็มใจ "ตกลง"

เชอรีชถอนหายใจด้วยความพอใจ "บอยล์ คุณดีที่สุดเลย"

เธอไม่เคยรู้เลยว่าการรักใครสักคน จะรู้สึกรุนแรงเช่นนี้

มันเจ็บปวดตอนที่เธอทำให้เขาชอบไม่ได้ ในที่สุดเธอก็ทำให้เขาชอบได้ เธอรู้สึกมีความสุขและพอใจมาก

เธอยอมทุกอย่างเพื่อเขา เขาเป็นคนเดียวที่เธอต้องการ

"บอยล์ ฉันรักคุณมากเลย อย่าหักหลังความรู้สึกที่ฉันมีให้คุณนะ"

ดวงตาของบอยล์เป็นประกายภายใต้แสงจันทร์

เขาไม่มีวันหักหลังความรู้สึกของเธอหรอก เขาทำแบบนั้นไม่ได้

เขารักเธอมากเท่ากับที่เธอรักเขา

เธอไม่รู้เลยว่าเขาต้องอดกลั้นความรู้สึกที่มีต่อเธอมากแค่ไหน จนทำให้เกือบเป็นบ้า

เขาอยากจูบเธอด้วยความหลงใหล เพื่อให้เธอกลายเป็นของเขา ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอที่อยู่ภายในนั้น มีความรุนแรงมากขึ้น เขาไม่เคยมีความรู้สึกรุนแรงกับใครแบบนี้มาก่อน

"แค่คุณเสียโอกาสที่จะไปเรียนต่อที่อเมริกาเพราะมาคบกับฉัน และไม่ได้ไปกับเลล่า คุณไม่เสียใจเหรอ?"

บอยล์ตอบอย่างชัดเจนด้วยน้ำเสียงมั่นใจ "ไม่เลย"