เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 808

หลังจากที่บอยล์แบกเชอรีชออกมาจากป่า ฮันท์ลีย์กับเลล่าก็เข้ามาหาพวกเขาด้วยความเป็นห่วง

ฮันท์ลีย์ถามพวกเขาทันที "บอยล์, เชอรีช นายเป็นอะไรหรือเปล่า?"

บอยล์ตอบเขา "ฉันไม่เป็นไร"

ไม่นานทุกคนก็เข้ามาหาพวกเขา

เชอรีชแตะไหล่บอยล์แล้วกระซิบบอกเขา "วางฉันลงเถอะ"

เธอรู้สึกอึดอัดเมื่อทุกคนกำลังมองเธออยู่

บอยล์ถามเธอ "คุณไม่เจ็บขาแล้วเหรอ?"

เชอรีชพูดไม่ออก

ฮานส์บอกเขา "บอยล์ ให้ผมอุ้มเชอรีชให้ไหม? คุณคงเดินมาเหนื่อยแล้ว"

บอยล์มองเขาด้วยสายตาเย็นชาโดยไม่พูดอะไร เขาวางเธอลงแล้วรีบอุ้มเธอไปที่เต็นท์

ฮานส์เกาศีรษะด้วยความรู้สึกสับสน เขาขมวดคิ้วแล้วถาม "ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่า?"

วิทนีย์แตะไหล่เขาแล้วตอบ "โอ้ ฮานส์ นายคงตาบอดแล้วล่ะ"

ฮันท์ลีย์ลูบคางแล้วมองคู่รักที่อยู่ใกล้ ๆ "ดูเหมือนว่าบอยล์จะได้สิ่งที่ต้องการแล้วล่ะ"

วิทนีย์ยิ้มแล้วพูด "ก่อนหน้านี้เขาใจร้ายกับฉันมากเลย ถ้าฉันห้ามไม่ให้เชอรีชออกไป ตอนนี้เขาก็คงไม่ได้เธอมาหรอก ใช่ไหมล่ะ?"

ฮันท์ลีย์ลูบศีรษะเธอ "คุณเก่งที่สุดเลย"

วิทนีย์ปัดมือเขาออก "คุณทำผมฉันยุ่งหมดแล้วนะ!"

บอยล์นั่งในเต็นท์กับเชอรีช

บอยล์ถอดรองเท้าสีขาวของเธอออก แล้วเอาข้อเท้าของเธอมาวางลงบนตักเขา เพื่อดูอาการบาดเจ็บ

ข้อเท้าของเธอบวม

บอยล์ขมวดคิ้ว

ฮันท์ลีย์กับวิทนีย์เข้ามาในเต็นท์ของพวกเขา

วิทนีย์บอกฮันท์ลีย์ "เชอรีชข้อเท้าแพลง ฮันท์ลีย์ ไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้ที"

เชอรีชมองไปที่บอยล์ เธอเห็นเขาทำหน้าทุกข์ใจก่อนจะกระซิบกับเขา "มันไม่ได้เจ็บขนาดนั้น ไม่เป็นไรหรอก"

แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจที่เธอบอก เชอรีชทำได้แค่เงียบ

หลังจากผ่านไปสักพัก ฮันท์ลีย์ก็กลับมาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาล บอยล์ทายาลงบนข้อเท้าของเธอ หลังจากที่ฆ่าเชื้อแล้ว เขาก็ฉีดสเปรย์คลายกล้ามเนื้อ แล้วใช้ผ้าพันแผลพันข้อเท้าให้เธอ

วิทนีย์ซบไหล่ฮันท์ลีย์ เธอมองบอยล์กับเชอรีชแล้วแซว "โอ้ บอยล์ ตอนนี้คุณกับเชอรีชคบกันแล้วเหรอ?"

เชอรีชเงยหน้าขึ้นมองวิทนีย์

แม้ว่าพวกเขาจะรู้จักกันไม่นาน เชอรีชรู้ว่าบอยล์ไม่ใช่คนที่ชอบพูดโอ้อวด หรือเปิดเผยชีวิตส่วนตัวให้คนอื่นรู้

แต่เธอไม่คิดว่าบอยล์จะพูดออกไป "ในเมื่อคุณก็รู้แล้ว ทำไมยังอยู่ที่นี่ และทำลายบรรยากาศของพวกเราอยู่ล่ะ?"

ฮันท์ลีย์กับวิทนีย์ต่างก็ตกใจกันทั้งคู่

เชอรีชไม่รู้จะพูดยังไง

ฮันท์ลีย์รีบลากวิทนีย์ออกมา "ไปกันเถอะ เราอย่าไปรบกวนพวกเขาดีกว่า"

เชอรีชหน้าแดงเพราะถูกพวกเขาแซว

หลังจากที่ฮันท์ลีย์กับวิทนีย์ออกมาแล้ว มีเพียงบอยล์กับเชอรีชที่อยู่ในเต็นท์

ทันใดนั้นบอยล์ก็ขยับเข้าไปใกล้เธอ ลมหายใจอุ่นของเขาอยู่ใกล้หูและใบหน้าของเธอ เขาจ้องเธอแล้วบอกเธอ "คุณต้องอธิบายให้ฮานส์เข้าใจนะ ผมไม่อยากให้คุณใกล้ชิดกับเขาอีก"

เชอรีชกลืนน้ำลายแล้วบอกเขา "ฉันจะบอกเขาทีหลัง"

ใจเธอเต้นแรงเมื่อไหร่ก็ตามที่อยู่กับบอยล์

บอยล์มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน เขาวางมือไว้บนหลังศีรษะของเธอ เขาขยับศีรษะของเธอเข้ามาใกล้ แล้วจูบริมฝีปากเธอ

เลล่าเดินมาที่เต็นท์จากจุดทำอาหาร เธอจะมาชวนบอยล์กับเชอรีช

เธอไม่คิดเลยว่าจะเดินเข้ามาเห็นภาพนี้

เลล่าไม่เคยเห็นด้านนี้ของบอยล์มาก่อน

ดูเหมือนว่าความเยือกเย็นและสุขุมของบอยล์นั้นได้หายไป เมื่อเขาควบคุมตัวเองไม่ได้

หลังจากทานอาหารกันเสร็จแล้ว เชอรีชออกไปตามหาฮานส์ พวกเขานั่งอยู่บนถังเก็บน้ำ

เชอรีชยื่นกระป๋องเบียร์ให้เขา "รับไปสิ"

ฮานส์หัวเราะ เขามองผ้าพันแผลที่ข้อเท้าของเธอแล้วถาม "ข้อเท้าเป็นยังไงบ้าง?"

"ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้ร้ายแรง"

สายลมที่พัดมานั้นเย็นแต่ก็ทำให้รู้สึกสบาย ตอนที่ลมพัดผ่านถังเก็บน้ำ

หลังจากที่ลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดเชอรีชก็บอกเขา "ฮานส์ ฉันรับความรู้สึกที่เธอมีให้ฉันไว้ไม่ได้ เราเลิกกันเถอะ"

ฮานส์ดูจะไม่แปลกใจ เขาหันมาถามเธอ "เพราะบอยล์หรือเปล่า?"

เชอรีชไม่โกหก เธอพยักหน้าแล้วตอบเขา "ขอโทษด้วยนะ ฉันแค่อยากลองคบกับเธอในตอนแรก เพราะฉันอยากใช้เธอเพื่อให้ลืมบอยล์ ฉันขอโทษที่ไม่คิดให้ดี ฉันขอโทษจริง ๆ สำหรับเรื่องทั้งหมดนี้"

ฮานส์เปิดฝากระป๋องเบียร์แล้วยกขึ้นดื่มก่อนจะพูด "ไม่เป็นไรหรอก เราทั้งคู่เต็มใจทำแบบนี้กันเอง ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก"

"ฉันดีใจนะที่มันเป็นแบบนี้"

บอยล์ทำท่าทางไม่พอใจ เมื่อเขาเห็นเชอรีชกับฮานส์เดินกลับมาจากถังเก็บน้ำ เขาเดินเข้าไปหาพวกเขา

ฮานส์ยิ้มแล้วบอกเธอ "แฟนเธอมาหาแล้ว ฉันไม่อยู่ขวางทางพวกเธอแล้ว ฉันจะกลับไปพักก่อน เธอก็พักเร็ว ๆ ล่ะ"

"ได้"

ฮานส์กลับเข้าไปในเต็นท์ของเขา

เมื่อบอยล์เดินเข้ามาหาเธอ เขาก็เห็นว่าเธอใส่เสื้อผ้าบางแค่ไหน จึงถอดเสื้อกันหนาวออกมาคลุมไหล่ให้เธอ ด้วยท่าทางไม่พอใจ

"คุณไปนั่งรับลมที่ถังน้ำในเวลานี้เนี่ยนะ?"

"ฉันอธิบายให้เขาฟังหมดแล้ว ฉันคิดว่าคุณอยากให้ฉันบอกเขาให้เร็วที่สุดซะอีก?"

บอยล์ตอบเสียงทุ้มต่ำ "แต่ไม่เห็นต้องอธิบายให้เขา โดยที่มาโดนลมพัดในเวลานี้เลยนะ"

เชอรีชเม้มปากแล้วกอดเอวเขา เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วกระพริบตามองเขา ด้วยท่าทางยั่วยวน เธอบอกเขาอย่างไร้เหตุผล "ห้ามโกรธนะ"

"ผมไม่ได้โกรธ กลับกันเถอะ"

เชอรีชกำลังจะขยับตัว บอยล์ก็อุ้มเธอขึ้นมา