เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 809

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และวันนี้ก็เป็นวันชาติ

เวอเรียนโทรมาถามเชอรีชว่าเธอจะกลับบ้านหรือเปล่า เธอจะได้จองตั๋วเครื่องบินกลับบ้านให้ลูก

ในตอนแรก เชอรีชตั้งใจจะบอกเวอเรียนว่าเธอจะกลับบ้าน แต่เมื่อคิดอีกที บอยล์อาจจะกลับบ้านของเขาที่เมืองนอร์ท ซิตี้

เธอจึงบอกเวอเรียน "คุณแม่คะ หนูจะจองตั๋วเองถ้าหนูจะกลับบ้าน แม่กับคุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ หนูอายุ 18 ปีแล้วนะคะ หนูจะจองตั๋วไม่เป็นเลยเหรอคะ?"

เวอเรียนไม่ได้คิดมาก เธอให้เชอรีชทำตามที่เธอต้องการ การให้ลูกสาวมีประสบการณ์มากขึ้น มันต้องเป็นสิ่งที่ดีกับเธอ

ก่อนที่เชอรีชจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ชีวิตของเธอถูกวางแผนให้เธอมาตลอด เธอเหมือนดั่งดอกไม้ที่เติบโตมาในเรือนกระจกที่ฮีลตันกับนายท่านฟัดด์คอยปกป้องเธอจากทุกสิ่ง พวกเขาตามใจเธอ ชีวิตของเธอจึงไม่เคยเจออุปสรรคมาก่อน

"ก็ได้จ้ะ แต่ถ้าลูกหาตั๋วไม่ได้ อย่าลืมโทรหาแม่หรือคุณพ่อนะ ลูกยังไม่ได้กลับบ้านเลยตั้งแต่เปิดเทอม เราคิดถึงลูกมาก โดยเฉพาะคุณปู่กับคุณพ่อ"

เสียงของแฮร์ริสันดังเข้ามาในโทรศัพท์ "แม่ครับ อย่าพูดไร้สาระแบบนั้นสิ ผมไม่อยากให้พี่กลับมาบ้านหรอก พี่เอาแต่ตีผมบนเตียง ถ้าพี่ไม่ใช้ผู้หญิงผมไม่ปล่อยพี่ไปหรอก"

พวกเขาวางสายหลังจากคุยเล่นกันสักพัก

เชอรีชโทรหาบอยล์

เสียงทุ้มต่ำของบอยล์ดังมาจากปลายสาย "มีอะไรหรือเปล่า?"

เชอรีชเม้มปากแล้วถามเขา "ฉันจะโทรหาคุณโดยไม่มีเหตุผลไม่ได้หรือไง?"

"ได้อยู่แล้ว"

บอยล์เงียบไปก่อนจะเปิดลำโพง แล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ

เชอรีชได้ยินเสียงพลิกกระดาษ เธอจึงถามเขา "ฉันรบกวนคุณทำงานหรือเปล่า?"

"ไม่หรอก คุยได้เลย ผมฟังอยู่"

เขอรีสรู้สึกชื่นใจ เมื่อรู้ว่าเขาทำงานและคุยกับเธอไปด้วย

"ฉันอยากถามคุณว่า วันหยุดนี้คุณจะกลับไปนอร์ท ซิตี้ หรือเปล่า?"

"ไม่กลับ"

เขามีงานต้องทำหลายอย่าง และยังต้องทำวิทยานิพนธ์ไปพร้อมกับทำงานที่สำนักงานกฎหมายไปด้วย เขาไม่เคยเรียนทางด้านกฎหมายมาก่อน จึงต้องจัดการเรื่องการเงินของสำนักงานกฎหมาย เพราะเขาเรียนเศรษฐศาสตร์

บอยจึงต้องทำหน้าที่หลายอย่าง เขาจึงไม่สามารถแบ่งเวลาได้

เชอรีชตอบเสียงอ่อน เมื่อเขาบอกเธอว่าเขาไม่กลับบ้าน "อ้อ" แล้วจับราวกั้นบนเตียงด้วยความรู้สึกเศร้า

"ตอนแรกฉันอยากกลับนอร์ท ซิตี้กับคุณ ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็ไม่ได้อยู่กับคุณในวันหยุดน่ะสิ"

"แต่ผมมีงานต้องทำหลายอย่างนะ เป็นเด็กดีสิ ตอนที่คุณกลับมาที่มหาวิทยาลัยระหว่างวันหยุด ผมจะหาเวลาว่างพาคุณไปเที่ยวในเมืองสักสองวัน ขึ้นอยู่กับตารางงานของผมอีกที"

"ไม่เอา ฉันอยากเจอคุณทุกวันนะ"

คำพูดของเธอนั้นหวานเลี่ยน บอยล์ไม่สามารถต้านทานเธอได้

เขาปิดแฟ้มเอกสารและปิดเครื่องแล็บท็อป แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู พร้อมกับนวดคิ้วด้วยนิ้วมือเรียวยาว รอยยิ้มของเขามีทั้งความหมดหวังและความเห็นใจ

"เชอรีช..."

ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอออกมาเพียงครั้งเดียว ก่อนที่หญิงสาวจะพูดผ่านทางโทรศัพท์ "งั้นก็ได้ ฉันรู้ว่ายังไงคุณต้องปฏิเสธฉันอยู่ดี ก็งานสำคัญกว่าฉันนี่ ถึงคุณจะไม่กลับบ้านกับฉันในวันหยุดนี้ ฉันก็อยากเจอและกินข้าวกับคุณจริง ๆ นะ อย่างน้อยคุณทำตามคำขอของฉันหน่อยได้ไหม คุณทนายบอยล์?"

บอยล์ยิ้มกว้าง เขาทำให้ได้อยู่แล้ว

"ก็ได้ คุณอยากไปร้านไหนล่ะ?"

เชอรีชตอบ "ฉันอยากไปกินที่โรงอาหาร"

บอยล์เลิกคิ้ว เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "คุณจะช่วยผมประหยัดเงินเหรอ?"