เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 810

บอยล์กับเชอรีชเป็นจุดสนใจของใครหลายคน เมื่อพวกเขาไปถึงที่โรงอาหาร นักศึกษาคนอื่นต่างซุบซิบเรื่องของพวกเขา

"นั่นบอยล์จากแผนกงานวิจัยปีสุดท้ายไม่ใช่เหรอ?"

"โว้ว ผู้หญิงขายาวที่มากับเขา เป็นแฟนเขาเหรอ? เธอสวยจังเลย"

"เลล่าไม่ได้เป็นแฟนบอยล์หรอกเหรอ?"

"เลล่าจริงจังเกินไป ไม่เหมือนผู้หญิงคนนั้นเลย"

เชอรีชยิ้มอย่างภูมิใจ เมื่อได้ยินที่พวกเขาซุบซิบกัน

เลล่าไม่ใช่แฟนบอยล์ เธอเท่านั้นที่เป็นแฟนเขา!

เมื่อพวกเขากำลังต่อคิวรับอาหาร บอยล์ก็ก้มลงถามเธอท่ามกลางผู้คน "แน่ใจเหรอว่าอยากกินอันนี้?"

เชอรีชพยักหน้าแล้วตอบเขา "ใช่ เราจะกินนี่แหละ อีกอย่างมันไม่ดีต่อร่างกายถ้ากินมื้อเย็นหนัก ๆ ตอนนี้น้ำหนักฉันเพิ่มขึ้นเยอะ รู้หรือเปล่าว่าฉันจะลดน้ำหนักกับแมนดี้ล่ะ"

"ห้ามทำแบบนั้นนะ" บอยล์ขมวดคิ้ว

เชอรีชยิ้มแล้วบอกเขา "คุณยังจะชอบฉันอยู่ไหม ถ้าฉันอ้วน?"

บอยล์ยกมือขึ้นมาดีดหน้าผากเธอก่อนจะตอบ "ถามอะไรโง่ ๆ?"

เธอยิ้มแล้วกอดเอวเขาด้วยแขนทั้งสองข้าง

บอยล์ไม่ใช่คนที่จะมาแสดงความรักของเขาในที่สาธารณะ เขามองไปรอบ ๆ ซึ่งมีคนเยอะ เขากลั้นยิ้มแล้วค่อย ๆ ดันเชอรีชออก

"เราจะดูไม่ดีนะ ที่นี่คนเยอะเกินไป"

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนและมีเสน่ห์มาก ได้ฟังแล้วรู้สึกสงบ

แต่คำพูดของเขาไม่ได้มีผลกับเธอ เธอซบลงที่หน้าอกเขา ก่อนจะบอกเขาด้วยความอวดดี "ไม่มีทาง คุณเป็นของฉัน ฉันจะให้พวกเขารู้ว่าฉันเป็นแฟนคุณ ไม่ใช่เลล่า"

คำพูดของเธอทำให้บอยล์พอใจมาก

นักศึกษาที่อยู่ข้างหลังบอกพวกเขา "นี่ ขยับหน่อยได้ไหม ใกล้ถึงคิวพวกคุณแล้วนะ"

เชอรีชหน้าแดง เธอหันมาแล้วรีบขยับขึ้นไป

บอยล์ตามมาแซวเธอ "ผมคิดว่าคุณจะกอดผมไม่ยอมปล่อยซะอีก"

เชอรีชพูดไม่ออก เธอสงสัยว่าเธอมีความละอายใจบ้างไหม

หลังจากที่ทานอาหารเย็นกับบอยล์แล้ว เชอรีชก็ถูกเพื่อนในห้องพักรุมถามทันทีที่เธอกลับมา

นาตาลีผลักเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้ และเริ่มถามเธอ

"เชอรีช บอกมานะ ว่าเธอได้ใจของบอยล์มาได้ยังไง?"

เชอรีชตอบพลางหัวเราะ "ก็ตามตื๊อเขาไงล่ะ"

นาตาลีเลิกคิ้วขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ "ไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกนะ ที่ตามตื๊อเขาในมหาวิทยาลัยนี้ เธอต้องมีเคล็ดลับอะไรแน่ ไม่อย่างนั้น บอยล์คงไม่เป็นโสดอยู่ในมหาวิทยาลัยนานขนาดนี้หรอก แล้วเขาตกลงคบกับเธอได้ยังไง?"

แม้แต่เชอรีชก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน "บางที ฉันคงไม่มีความละอายใจกว่าคนอื่นล่ะมั้ง"

เธอหมกมุ่นเรื่องเขามานาน ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้สนใจเธอ เธอต้องทำให้เขาสนใจให้ได้

“ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่ไม่มีความละอายใจ มีคนที่ไม่มีความละอายใจอีกตั้งหลายคน”

นาตาลีกอดอกแล้วคิด หลังจากผ่านไปสักพักเธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เธอขยับเข้าไปใกล้แล้วถามเสียงเบา "นี่ เชอรีช เธอคงยังไม่ได้ทำอะไรที่ 'เธอก็รู้ว่าอะไร' กับบอยล์หรอกนะ?"

เนื่องจากเชอรีชเป็นคนไร้เดียงสา เธอไม่รู้ความหมายที่นาตาลีถาม เธอมองนาตาลีแล้วถาม "หมายความว่าไงที่ 'เธอก็รู้ว่าอะไร' น่ะ?"

"แหม เธอก็รู้นี่ แกล้งโง่หรือไง ก็เซ็กส์ไงล่ะ"

ทันทีที่พูดคำว่าเซ็กซ์ เชอรีชก็หน้าแดง เธอมองนาตาลีแล้วตอบ "นี่เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ? เรายังไปไม่ถึงขั้นนั้นเลยนะ!"

"จริงเหรอ?"

"งั้น...ก็ได้ แต่ต้องโทรหาฉันนะถ้าเธอมาถึงสนามบินแล้ว? ฉันจะไปรับและไปกินข้าวที่บ้านเธอด้วย รู้หรือเปล่าว่าอาหารที่โรงอาหารแย่มาก? ฉันจะอ้วกเพราะซื้ออาหารกลับมากินทุกวัน"

"เธอนี่กินยากจังนะ"

"แน่นอนสิ"

เชอรีชหยุดพูดเมื่อไทเลอร์เงียบไป

หลังจากผ่านไปสักพัก น้ำเสียงที่ร่าเริงของไทเลอร์ก็เปลี่ยนไปทันที เขาถามเธอเสียงทุ้มต่ำ "เธอไม่มีอะไรจะบอกฉันเหรอ เชอรีช?"

ดูเหมือนว่าเชอรีชจะใจลอย เธอตอบเขาโดยไม่ได้คิดมาก "เปล่านี่ เป็นอะไรไปล่ะ? มีอะไรที่ทำให้เธอไม่สบายใจหรือเปล่า?"

"ไม่มีหรอก ฉัน...ฉันแค่คิดถึงเธอ"

"โว้ว เธอคิดถึงฉันจริง ๆ เหรอเนี่ย? เธอมีสาว ๆ ทั้งมหาวิทยาลัยนอร์ท ซิตี้ อยู่ในกำมือเชียวนะ ฉันยังห่วงว่าเธอจะลืมฉันเลย"

ไทเลอร์อธิบายอย่าลนลาน "ไม่มีทาง ผู้หญิงพวกนั้นไม่สวยเท่าเธอหรอก"

เชอรีชตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น เธอถามเขา "วันนี้เธอเป็นอะไรไป ไทเลอร์?"

ปกติแล้วเขาจะชอบดึงผมเธอ เขาคือคนเดียวกับคนที่ชอบแกล้งเธอ และเรียกเธอว่ายัยขี้มูกโป่งหรือยัยขี้เหร่หรือเปล่า?

"เธอคิดได้ยังไงว่าฉันมีอะไรผิดปกติ ตอนที่ฉันชมเธอ?"

"ก็ใช่น่ะสิ! ปกติไทเลอร์จะทำให้ฉันรำคาญจะตาย"

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังทำให้เธอร้องไห้บ่อย ๆ ตอนเป็นเด็ก เธอมักจะร้องให้บนตักของเวอเรียน เธอจะเช็ดน้ำตาแล้วพูดว่าจะไม่เป็นเพื่อนกับไทเลอร์แล้ว แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอไม่สนใจเขา เขาจะพยายามทำให้เธอหันมาสนใจ

เมื่อพวกเขากำลังจะวางสาย เชอรีชก็ถามขึ้นมา "เอ้อ จริงสิ ไทเลอร์...เธอเริ่มคบกับใครที่มหาวิทยาลัยหรือยัง?"

คิ้วของไทเลอร์กระตุก เขารู้สึกมีความสุข ในที่สุดยัยตัวแสบก็เริ่มถามเรื่องชีวิตรักของเขา เธอกลัวว่าเขาจะไม่สนใจเธอ หลังจากที่เขาคบกับใครหรือเปล่า?

ยิ่งคิดแบบนั้นเขาก็ยิ่งรู้สึกดีขึ้น