เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 811

ไทเลอร์ตอบโดยที่ถือโทรศัพท์อยู่ "ไม่มีหรอก ฉันจะบอกให้ว่าฉันก็ระวังตัวเหมือนกันนะ รู้ไหม?"

เป็นไปได้ยังไงที่จะรีบมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่มหาวิทยาลัย? แม้ว่าเขาจะเป็นเพลย์บอยในเมือง แต่เขาต้องการเก็บความสัมพันธ์แรกอันมีค่า เพื่อเจ้าหญิง เจลลี่ บีนของเขา

เชอรีชกัดริมฝีปากแล้วถามเขา "แล้วเธอมีคนที่ชอบอยู่หรือเปล่า?"

"มีสิ" คนที่เขาชอบไม่ใช่ใครนอกจากเธอ!

เชอรีชถามด้วยความสงสัย "แล้วนายบอกความรู้สึกกับเธอหรือยัง?"

นี่เธอกำลังบอกใบ้ให้เขาสารภาพกับเธองั้นเหรอ?

แต่การสารภาพความรู้สึกของเขาควรวางแผนอย่างจริงจัง การสารภาพครั้งใหญ่ของเขา อาจทำให้เธอตกใจ เมื่อเธอกลับมาที่เมืองนอร์ท ซิตี้

เขาไม่รีบสารภาพกับเธอตอนนี้หรอก เพราะการทำแบบนั้นผ่านทางโทรศัพท์ มันไม่เป็นทางการ

"เร็ว ๆ นี้แหละ ฉันเชื่อว่าฉันจะบอกเธออย่างเป็นทางการเร็ว ๆ นี้"

บางทีเขาอาจขอเธอแต่งงานด้วย

เชอรีชถามต่อ "นี่ ไทเลอร์ ตอนที่เธอชอบคนนั้น นอกจากเธอจะมีความสุขและตื่นเต้นแล้ว เธอยังรู้สึกเศร้าเพราะเขาด้วยหรือเปล่า?"

"รู้สึกสิ ก็เหมือนตอนที่เธอ..." ไทเลอร์หยุดไว้และพูดต่อ "ก็เหมือนตอนที่เธอไม่ส่งข้อความหาฉันก่อน ไม่ตอบข้อความหรือติดต่อฉันนั่นแหละ ฉันก็เศร้านะ"

"อ้อ งั้นฉันก็เหมือนกัน ฉันจะคิดมากว่าเขาจะชอบฉันจริง ๆ เปล่า หรือถ้าเขาชอบฉัน เขาจะคิดถึงฉันตลอด เหมือนที่ฉันคิดถึงเขา"

ไทเลอร์ตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่หลังจากนั้นเขาก็ดีใจ

เจลลี่ บีนโตเป็นผู้ใหญ่แล้วเหรอเนี่ย? นี่เธอเริ่มคิดถึงเขาแล้วเหรอ?

ไทเลอร์กลั้นยิ้มแล้วบอกเธอ "แน่นอนว่าเขาต้องคิดถึงเธอสิ ก็ดูสิว่าเจ้าหญิง เจลลี่ บีน น่ารักแค่ไหน ใครจะไม่ชอบเธอล่ะ?"

เชอรีชเม้มปากเมื่อได้ยินแบบนั้น ถ้าเธอน่ารักเหมือนที่ไทเลอร์เห็นว่าเธอเป็นแบบนั้นจริง ๆ เธอคงไม่ตามจีบเขาหลังจากที่เธอหลงรักเขาหรอก

เชอรีชได้รับตั๋วเครื่องบินจากเวอเรียนผ่านทางอีเมลหลังจากวางสาย

เครื่องออก 17.00 น.วันก่อนวันหยุดหนึ่งวัน เธอจะไปถึงเมืองนอร์ท ซิตี้ ประมาณหนึ่งทุ่ม เธอจะไปถึงทันเวลาอาหารเย็น

เชอรีชส่งข้อความบอกบอยล์วันที่เธอกลับบ้าน แต่เขาก็ไม่ตอบเธอ

แมนดี้ก็ไปที่สนามบินเหมือนกัน พวกเธอจึงนั่งรถแท็กซี่ไปที่สนามบินด้วยกัน

แมนดี้เห็นเชอรีชใจลอย เธอจึงสะกิดไหล่แล้วถามด้วยรอยยิ้ม "เธอโกรธที่บอยล์ไม่มาส่งที่สนามบินเหรอ?"

เชอรีชไม่ได้ปฏิเสธ เธอตอบเสียงเศร้า "นี่เป็นวันหยุดยาวนะ ฉันไม่แน่ใจว่าจะกลับมาที่มหาวิทยาลัยเร็วหรือเปล่า หลังจากกลับไปที่บ้าน เราจะไม่ได้เจอกันหลายวัน แล้วเขาก็ไม่มาส่งฉันเลย ที่ผ่านมาเราก็ไม่ค่อยได้เจอกันด้วย"

"เห้อ เธอไม่ได้บอกเหรอว่าเขากำลังทำงานสร้างตัวอยู่? ผู้ชายในวัยเขาให้ความสำคัญกับงาน อาชีพของบอยล์ก็เพิ่งจะเริ่ม เขาต้องยุ่งมากกว่านักศึกษาคนอื่นสิ"

เชอรีชบ่นเสียงเบา "งั้นก็หมายความว่า เขาจะทิ้งแฟนของเขาก็ได้งั้นสิ?"

แมนดี้แซว "ตอนนี้เธอบ่นบอยล์ แต่ถ้าเขามาชมเธอทีหลัง เธอก็คงมีความสุขจนลืมทุกอย่างนั่นแหละ"

เชอรีชพูดไม่ออก เธอเป็นแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน! เธอจะลืมทุกอย่างถ้ามีความสุขตั้งแต่เมื่อไหร่?

เมื่อพวกเธอมาถึงด่านศุลกากรสนามบิน เชอรีชมักจะหันไปมองข้างหลัง เธอหวังว่าบอยล์จะปรากฏตัวขึ้นมา

แมนดี้อดหัวเราะและแซวเธอไม่ได้ "เชอรีช นี่ครั้งที่หกแล้วนะที่เธอหันไปมอง มีคนพูดไว้ว่า 'คู่ชีวิตของคุณในชาตินี้ ก็คือคนที่คุณหันกลับไปมองในชาติที่แล้ว' "

เชอรีชเม้มปากแล้วมองแมนดี้

แมนตี้เตือนเธอ "เอาล่ะ เลิกหันไปมองได้แล้ว ตอนนี้เราต้องผ่านด่านศุลกากรกัน ฉันไม่ได้รวยเหมือนเธอนะ ถ้าฉันขึ้นเครื่องไม่ทัน คงได้ติดอยู่ที่นี่แน่"

แมนดี้ลากเชอรีชไปทางขึ้นเครื่อง

บ้านของแมนดี้อยู่เมืองคิว เวลาขึ้นเครื่องของเธอเร็วกว่าเชอรีช หลังจากแมนดี้ขึ้นเครื่องแล้ว เธอก็นั่งรอขึ้นเครื่องคนเดียว เธอรู้สึกโดดเดี่ยว แม้ว่าบริเวณรอขึ้นเครื่องจะมีคนมากมายและมีชีวิตชีวา