เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 811

ไทเลอร์ตอบโดยที่ถือโทรศัพท์อยู่ "ไม่มีหรอก ฉันจะบอกให้ว่าฉันก็ระวังตัวเหมือนกันนะ รู้ไหม?"

เป็นไปได้ยังไงที่จะรีบมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่มหาวิทยาลัย? แม้ว่าเขาจะเป็นเพลย์บอยในเมือง แต่เขาต้องการเก็บความสัมพันธ์แรกอันมีค่า เพื่อเจ้าหญิง เจลลี่ บีนของเขา

เชอรีชกัดริมฝีปากแล้วถามเขา "แล้วเธอมีคนที่ชอบอยู่หรือเปล่า?"

"มีสิ" คนที่เขาชอบไม่ใช่ใครนอกจากเธอ!

เชอรีชถามด้วยความสงสัย "แล้วนายบอกความรู้สึกกับเธอหรือยัง?"

นี่เธอกำลังบอกใบ้ให้เขาสารภาพกับเธองั้นเหรอ?

แต่การสารภาพความรู้สึกของเขาควรวางแผนอย่างจริงจัง การสารภาพครั้งใหญ่ของเขา อาจทำให้เธอตกใจ เมื่อเธอกลับมาที่เมืองนอร์ท ซิตี้

เขาไม่รีบสารภาพกับเธอตอนนี้หรอก เพราะการทำแบบนั้นผ่านทางโทรศัพท์ มันไม่เป็นทางการ

"เร็ว ๆ นี้แหละ ฉันเชื่อว่าฉันจะบอกเธออย่างเป็นทางการเร็ว ๆ นี้"

บางทีเขาอาจขอเธอแต่งงานด้วย

เชอรีชถามต่อ "นี่ ไทเลอร์ ตอนที่เธอชอบคนนั้น นอกจากเธอจะมีความสุขและตื่นเต้นแล้ว เธอยังรู้สึกเศร้าเพราะเขาด้วยหรือเปล่า?"

"รู้สึกสิ ก็เหมือนตอนที่เธอ..." ไทเลอร์หยุดไว้และพูดต่อ "ก็เหมือนตอนที่เธอไม่ส่งข้อความหาฉันก่อน ไม่ตอบข้อความหรือติดต่อฉันนั่นแหละ ฉันก็เศร้านะ"

"อ้อ งั้นฉันก็เหมือนกัน ฉันจะคิดมากว่าเขาจะชอบฉันจริง ๆ เปล่า หรือถ้าเขาชอบฉัน เขาจะคิดถึงฉันตลอด เหมือนที่ฉันคิดถึงเขา"

ไทเลอร์ตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่หลังจากนั้นเขาก็ดีใจ

เจลลี่ บีนโตเป็นผู้ใหญ่แล้วเหรอเนี่ย? นี่เธอเริ่มคิดถึงเขาแล้วเหรอ?

ไทเลอร์กลั้นยิ้มแล้วบอกเธอ "แน่นอนว่าเขาต้องคิดถึงเธอสิ ก็ดูสิว่าเจ้าหญิง เจลลี่ บีน น่ารักแค่ไหน ใครจะไม่ชอบเธอล่ะ?"

เชอรีชเม้มปากเมื่อได้ยินแบบนั้น ถ้าเธอน่ารักเหมือนที่ไทเลอร์เห็นว่าเธอเป็นแบบนั้นจริง ๆ เธอคงไม่ตามจีบเขาหลังจากที่เธอหลงรักเขาหรอก

เชอรีชได้รับตั๋วเครื่องบินจากเวอเรียนผ่านทางอีเมลหลังจากวางสาย

เครื่องออก 17.00 น.วันก่อนวันหยุดหนึ่งวัน เธอจะไปถึงเมืองนอร์ท ซิตี้ ประมาณหนึ่งทุ่ม เธอจะไปถึงทันเวลาอาหารเย็น

เชอรีชส่งข้อความบอกบอยล์วันที่เธอกลับบ้าน แต่เขาก็ไม่ตอบเธอ

แมนดี้ก็ไปที่สนามบินเหมือนกัน พวกเธอจึงนั่งรถแท็กซี่ไปที่สนามบินด้วยกัน

แมนดี้เห็นเชอรีชใจลอย เธอจึงสะกิดไหล่แล้วถามด้วยรอยยิ้ม "เธอโกรธที่บอยล์ไม่มาส่งที่สนามบินเหรอ?"

เชอรีชไม่ได้ปฏิเสธ เธอตอบเสียงเศร้า "นี่เป็นวันหยุดยาวนะ ฉันไม่แน่ใจว่าจะกลับมาที่มหาวิทยาลัยเร็วหรือเปล่า หลังจากกลับไปที่บ้าน เราจะไม่ได้เจอกันหลายวัน แล้วเขาก็ไม่มาส่งฉันเลย ที่ผ่านมาเราก็ไม่ค่อยได้เจอกันด้วย"

"เห้อ เธอไม่ได้บอกเหรอว่าเขากำลังทำงานสร้างตัวอยู่? ผู้ชายในวัยเขาให้ความสำคัญกับงาน อาชีพของบอยล์ก็เพิ่งจะเริ่ม เขาต้องยุ่งมากกว่านักศึกษาคนอื่นสิ"

เชอรีชบ่นเสียงเบา "งั้นก็หมายความว่า เขาจะทิ้งแฟนของเขาก็ได้งั้นสิ?"

แมนดี้แซว "ตอนนี้เธอบ่นบอยล์ แต่ถ้าเขามาชมเธอทีหลัง เธอก็คงมีความสุขจนลืมทุกอย่างนั่นแหละ"

เชอรีชพูดไม่ออก เธอเป็นแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน! เธอจะลืมทุกอย่างถ้ามีความสุขตั้งแต่เมื่อไหร่?

เมื่อพวกเธอมาถึงด่านศุลกากรสนามบิน เชอรีชมักจะหันไปมองข้างหลัง เธอหวังว่าบอยล์จะปรากฏตัวขึ้นมา

แมนดี้อดหัวเราะและแซวเธอไม่ได้ "เชอรีช นี่ครั้งที่หกแล้วนะที่เธอหันไปมอง มีคนพูดไว้ว่า 'คู่ชีวิตของคุณในชาตินี้ ก็คือคนที่คุณหันกลับไปมองในชาติที่แล้ว' "

เชอรีชเม้มปากแล้วมองแมนดี้

แมนตี้เตือนเธอ "เอาล่ะ เลิกหันไปมองได้แล้ว ตอนนี้เราต้องผ่านด่านศุลกากรกัน ฉันไม่ได้รวยเหมือนเธอนะ ถ้าฉันขึ้นเครื่องไม่ทัน คงได้ติดอยู่ที่นี่แน่"

แมนดี้ลากเชอรีชไปทางขึ้นเครื่อง

บ้านของแมนดี้อยู่เมืองคิว เวลาขึ้นเครื่องของเธอเร็วกว่าเชอรีช หลังจากแมนดี้ขึ้นเครื่องแล้ว เธอก็นั่งรอขึ้นเครื่องคนเดียว เธอรู้สึกโดดเดี่ยว แม้ว่าบริเวณรอขึ้นเครื่องจะมีคนมากมายและมีชีวิตชีวา

ตอนที่เธอกำลังจะขึ้นเครื่อง เชอรีชก็หันไปมองอีกครั้ง มีคนจำนวนมากที่กลับบ้านในวันหยุด

เธอไม่เห็นบอยล์เลย

ช่างมันเถอะ เธอจะกลับมาสะสางกับเขาตอนกลับมาที่มหาวิทยาลัย

เธอเดินเข้าไปต่อแถวตรงทางขึ้นเครื่อง เธอต่อแถวเป็นคนสุดท้าย หลังจากที่ทุกคนขึ้นเครื่องแล้ว ประตูขึ้นเครื่องก็ว่างเปล่าทันที

เจ้าหน้าที่พูดกับเธอด้วยรอยยิ้ม "ขอดูบัตรประจำตัว กับตัวขึ้นเครื่องด้วยค่ะ"

เมื่อเชอรีชกำลังจะยื่นเอกสารให้ เธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง

"เชอรีช"

เธอตกใจและหันมามองอย่างไม่อยากเชื่อ

บอยล์ยืนอยู่ข้างเธอ เป็นช่วงเวลาที่แสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาคลุมร่างเขา ความอบอุ่นนี้ ทำให้ชายหนุ่มที่เย็นชาและเย่อหยิ่ง ดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ

เชอรีชประหลาดใจและซาบซึ้ง เมื่อพวกเขาสบตากัน เชอรีชรีบเข้าไปหาเขาก่อนจะกอดคอเขาแน่น

"ฉันคิดว่าคุณจะไม่มาส่งฉันแล้ว"

ในเมื่อประตูขึ้นเครื่องมีคนมากมาย บอยล์ลูบหลังเธอเบา ๆ แล้วบอกเธอ "เราอยู่ในที่สาธารณะนะ ระวังภาพลักษณ์ด้วยสิ"

"ไม่ เดี๋ยวฉันก็จะขึ้นเครื่องแล้ว...เดี๋ยวนะ แล้วคุณเข้ามาได้ยังไง?"

เชอรีชมองเขาด้วยความประหลาดใจ บอยล์หยิบตั๋วขึ้นเครื่องมาแล้วบอกเธอ "ผมจะไปส่งคุณที่ นอร์ท ซิตี้"

เชอรีชเงียบไปสักพัก เธอมองตั๋วขึ้นเครื่องที่อยู่ในมือเขา เธอดูตกใจและซาบซึ้ง

"คุณบอกว่างานยุ่งไม่ใช่เหรอ?"

"ถึงผมจะงานยุ่ง แต่ก็ต้องไปส่งแฟนกลับบ้านนะ"

หาได้ยากที่เขาจะพูดอะไรแบบนี้ ปกติแล้วเขาจะเป็นคนเข้มงวด ความจริงแล้วเธอคิดว่าเขาจีบไม่เป็น

เชอรีชน้ำตาคลอ "รู้ด้วยเหรอว่าฉันเป็นแฟนคุณ ฉันคิดว่าคุณเก็บแฟนมาจากข้างถนนซะอีก"

หญิงสาวมองเขาแล้วเม้มปาก เธอดูน่ารักและดูเศร้าในเวลาเดียวกัน ดูเหมือนว่าเธอจะโกรธแต่ก็ไม่กล้า การที่เธอดูเศร้าทำให้หัวใจของบอยล์ละลาย

"ใช่ ถึงผมจะเก็บคุณมา แต่ผมก็ไม่ทิ้งคุณหรอก"

"...คุณเก็บมาเหรอ!"

เธอร้องไห้และยิ้มไปพร้อมกัน เธอกำหมัดและทุบเขา

บอยล์จับมือเธอแล้วพูด "ไปกันเถอะ 'แฟนที่เก็บมา' "

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ "รู้หรือเปล่าว่าห้ามทิ้งแฟนที่เก็บมานะ? ถ้าคุณเก็บเธอไว้ คุณจะพบกับเรื่องแปลกใจที่คิดไม่ถึงเลยล่ะ"

บอยล์ยิ้มแล้วถามเธอ "จะทำให้ผมแปลกใจแบบไหนล่ะ แล้วมันกินได้หรือเปล่า?"

เชอรีชพูดไม่ออก

เชอรีชหน้าแดงที่ถูกเขาแซว หลังจากตรวจตั๋วขึ้นเครื่องแล้ว เธอก็วิ่งเข้าไปในห้องโดยสาร แต่เนื่องจากบอยล์ขายาวเขาจึงตามเธอทัน เขาจับด้านหลังเธอ "ผมชอบของที่กินได้นะ"

"...บอยล์!"

ผู้ชายคนนี้รู้จักพูดอะไร ที่เหมือนคนทั่วไปด้วยเหรอ?!

เย็นนี้ทำให้เธอรู้สึกหวานชื่น แม้แต่สายลมที่อยู่ในปากของเธอก็มีรสชาติหอมหวาน

ดูเหมือนว่าจะใช้เวลานาน กว่าที่เธอจะรู้ว่าขึ้นเครื่องลำเดียวกัน บอยล์ใช้เวลาทำงานให้เสร็จสองวันสองคืน เขาไปพบคนที่เขาฝากทุกอย่างให้ดูแล ก่อนจะมาที่สนามบิน

บอยล์ได้แสดงความรักอันยิ่งใหญ่ ที่ไม่เหมือนใครของเขาให้เธอได้เห็น