เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 812

พวกเขามาถึงสนามบินนอร์ท ซิตี้ภายในเวลาสองชั่วโมงตามกำหนดการ

หลังจากที่รับกระเป๋าเสร็จแล้ว เมื่อบอยล์กับเชอรีชมาถึงทางออกของสนามบิน โทรศัพท์ของเชอรีชก็ดังขึ้นมา

ไทเลอร์โทรหาเธอ

"ไง เจลลี่ บีนมาถึงแล้วเหรอ? ลุงฮีลตันกับป้าเวอเรียนให้ฉันมารับเจ้าหญิงน้อย เธออยู่ทางออกไหน?"

เชอรีชมองบอยล์ก่อนจะตอบ "ประตูสาม ฉันมาถึงเร็ว"

"งั้นฉันไปรอที่นั่นนะ"

ทันทีที่พวกเขาเดินออกมาจากประตูสาม เชอรีชเห็นไทเลอร์กำลังยืนพิงรถมาเซราตีสีน้ำเงิน เขาดูเรียกร้องความสนใจ

เชอรีชรีบปิดหน้า เธอสงสัยว่าเจ้าบ้านั่นจะไม่ทำตัวเด่นได้ไหม

ไทเลอร์ที่ยืนข้างรถสปอร์ตเห็นเชอรีช เขาโบกมือแล้วเรียกเธอ "ทางนี้เจลลี่ บีน!"

เชอรีชบอกบอยล์ "เขาเป็นเพื่อนงี่เง่าฉันเอง เขารู้ว่าฉันกลับมาแล้ว พ่อแม่เลยให้เขามารับฉัน"

ท่าทางของบอยล์ดูเย็นชา ยากที่จะบอกความรู้สึกของเขา เขาพูดเสียงเรียบ "คุณมีคนมารับแล้วนี่ ผมคงไม่ต้องไปส่งคุณที่บ้านแล้วล่ะ"

แต่ไทเลอร์วิ่งข้ามถนนมาหาพวกเขาแล้ว ทันทีที่เขาเห็นเชอรีช เขาก็เข้าไปกอดเธอทันที

"เจลลี่ บีน ฉันคิดถึงเธอมากเลย ให้ฉันกอดหน่อย"

ไทเลอร์กอดเธอแน่น เชอรีชผลักเขาออกไปไม่ได้ "ปล่อยฉันนะ ไทเลอร์"

บอยล์ที่ยืนอยู่ข้างเธอท่าทางดูเย็นชามาก

เมื่อไทเลอร์ปล่อยเธอและรับกระเป๋ามาจากเธอ เขาก็เห็นว่ามีคนอื่นมากับเธอ

"เจลลี่ บีน เขาคือ..."

เชอรีชอธิบายอย่างลนลาน "เขาชื่อบอยล์ รุ่นพี่ฉันเอง เขาเรียนปีสุดท้ายแผนกงานวิจัย"

สายตาของบอยล์เย็นชามากขึ้น หลังจากที่เชอรีชแนะนำเขาแบบนั้น

ไทเลอร์ยื่นมือออกมา "สวัสดีครับ ผมเป็นคู่หมั้นของ เจลลี่ บีน ไทเลอร์ครับ"

เชอรีชทำตาโตแล้วมองเขา "เธอพูดอะไรน่ะ ไทเลอร์?"

"อะไรกัน? ก็มันเป็นความจริงนี่"

บอยล์หยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วออกไปจากสนามบิน ขณะที่ทั้งสองคนกำลังทะเลาะกันอยู่

เชอรีชหันมาและกำลังจะตามเขาไป แต่ไทเลอร์ก็จับแขนเธอไว้ ก่อนจะพาเธอไปที่รถ "เลิกงี่เง่าได้แล้ว ลุงฮีลตันกับป้าเวอเรียนกำลังรอเรากลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านนะ"

เชอรีชถูกไทเลอร์ลากไปที่รถ เธอหันกลับมามองบอยล์ที่เดินไปไกลแล้ว

เขาโกรธเหรอ?

'ไอ้บ้าไทเลอร์ พูดมากนักนะ'

เขาสตาร์ทรถมาเซราตีสีน้ำเงินแล้วขับออกไป

เชอรีชนั่งขมวดคิ้วอยู่ตรงที่นั่งโดยสาร

ไทเลอร์ที่กำลังขับรถอยู่มองเธอแล้วถาม "เป็นอะไรไปล่ะ เจ้าหญิง? ทำไมดูไม่มีความสุขที่กลับมาล่ะ?"

"ทำไมต้องเรียกฉันว่าคู่หมั้นด้วย?"

"แปลกตรงไหน? ไม่อยากแต่งงานกับฉันเหรอ?" ไทเลอร์เลิกคิ้วและแหย่เธอ

เขาไม่คิดว่าเธอจะตอกกลับเขา "ก็ไม่อยากน่ะสิ เราไม่ใช่คู่รักกันนะ เราเป็นแค่เพื่อนสนิทกัน"

ไทเลอร์ตกใจ แต่เขาก็หัวเราะ "หงุดหงิดอะไรมาล่ะเนี่ย? ไปกินดินปืนมาหรือไง?"

"ไทเลอร์!"

"ว่าไง? ฉันอยู่นี่แล้ว"

เนื่องจากเขาอารมณ์ดี เธอจึงไม่สามารถระบายความโกรธได้ เธอพิงเบาะด้วยความโมโหและไม่พูดอะไร

สักพักในรถก็เกิดความเงียบ

ไทเลอร์แอบมองเธอแล้วอดพูดไม่ได้ "ฉันผิดเอง แต่ฉันรู้ว่าผู้ชายคนนั้นมองเธออยู่ ถ้าฉันไม่พูดแบบนั้น เขาก็ไม่ถอยไปหรอกใช่ไหมล่ะ?"

เชอรีชกัดริมฝีปากแล้วหันหลังให้เขา "เรื่องของฉันเธอไม่ต้องห่วงหรอก"

ไทเลอร์ยอมจำนน หลังจากที่เห็นว่าเธอโกรธ "ก็ได้ ฉันไม่ทะเลาะกับเธอแล้ว"

ไทเลอร์ผิดหวังเล็กน้อย ถ้าพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะเป็นคู่รักกันไม่ได้นี่ ใช่ไหม?

ความใกล้ชิดผูกพันที่พวกเขามีให้กันนั้นเป็นได้แค่เพื่อนสนิท จะเป็นไปได้หรือเปล่าที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ ให้กลายมาเป็นคู่รัก?

ไทเลอร์เกาศีรษะด้วยความผิดหวัง

รถมาเซราตีสีน้ำเงิน ขับเข้ามาในลานบ้านของคฤหาสน์ตระกูลฟัดด์