เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 819 จูบรสชาติขนมซานจา

หลังจากเข้าไปข้างในแล้ว เชอรีชก็วิ่งกลับมาที่รั้วอีกครั้ง เพราะมีรั้วกั้นระหว่างพวกเขา เธอเขย่งเท้าและรีบจูบบอยล์

จูบนั้นเหนียวและมีรสชาติเหมือนขนมเซียงจา ถึงจะเปรี้ยวแต่ก็ยังหวาน

บอยล์มองร่างที่สะพายกระเป๋าเดินทางสีเหลืองวิ่งจากไป แววตาของเขามีความอ่อนโยนและความรักใคร่

หลังจากเชอรีชกลับมาที่เมืองนอร์ท ซิตี้ เธอเก็บความลับนี้ไว้กับวิทนีย์ ยาร์ด เพื่อให้เธอช่วยให้ฮีลตันกับเวอเรียนไม่สงสัย

เธอกำลังจะนอนหลับบนเตียง เมื่อแฮร์ริสันเคาะประตู

"พี่เชอรีช พี่ไทเลอร์อยากชวนพี่ออกไปเที่ยวคืนนี้"

เชอรีชเอาผ้าห่มคลุมหน้า เธอง่วงนอนมากจึงตอบออกไป "พี่ไม่ไป เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"

แฮร์ริสันเข้ามาและบอกเธอ "พี่จะปฏิเสธไม่ได้นะ พี่ไทเลอร์ให้ผมมาบอกว่า เขามีเรื่องสำคัญจะบอก"

"ทำไมถึงไม่โทรมาบอกล่ะ?"

"พี่ไทเลอร์เลี้ยงข้าวพี่ผ่านทางโทรศัพท์ไม่ได้หรอก เขาทำได้หรือเปล่าล่ะ? คืนนี้หนึ่งทุ่มที่ภัตตาคารหมุนลอยฟ้า พี่ต้องไปนะ"

เชอรีชปิดหูอยู่ใต้ผ้าห่ม "ก็ได้ ออกไปจากห้องเลยนะ พี่จะนอน!"

แฮร์ริสันเดินออกมาแล้วปิดประตู เขาเจอกับเวอเรียน

เวอเรียนมองเข้าไปในห้องแล้วถาม "พี่สาวลูกกำลังทำอะไรอยู่?"

"พี่บอกว่าเหนื่อยและอยากนอนครับ"

"เธอไปทำอะไรที่บ้านวิทนีย์ ถึงได้เหนื่อยขนาดนี้?"

แฮร์ริสันตอบ "สองคนนั้นเป็นผู้หญิงลามก ต้องซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม และอ่านหนังสือลามกกันอยู่แน่"

ริมฝีปากเวอเรียนกระตุก เธอกลั้นขำและตีแขนลูกชาย "ไม่นับถือพี่ในฐานะพี่สาวเลยนะ ยังจะพูดไม่ดีลับหลังพี่อีก"

แฮร์ริสันเลิกคิ้วขึ้น "ก็ดูที่พี่ทำสิครับ สมควรได้รับความนับถือด้วยเหรอ? พี่ชอบตีผมบนเตียง ถ้าพี่ไม่ใช่ผู้หญิง ผมคงซ้อมจนเละไปแล้ว"

"ถ้ากล้าทำอะไรพี่สาว พ่อต้องหักขาลูกแน่"

แฮร์ริสันตัวสั่น "ผมไม่กล้าหรอกครับ"

เขายังมีตัวตนอยู่ในบ้านหลังนี้หรือเปล่า?

เชอรีชมาถึงภัตตาคารลอยฟ้าหลังหนึ่งทุ่ม

เมื่อเธอขึ้นไปชั้นบนสุด ไทเลอร์รอเธออยู่ที่โต๊ะแล้ว เธอรีบเดินไปหาเขา

"ฉันนอนตื่นสายและรถก็ติด เธอรอนานแค่ไหนแล้ว?"

ไทเลอร์ยืนขึ้นและดึงเก้าอี้ออกมาให้เธอ "ไม่นานหรอก ฉันเพิ่งมาถึง"

เขาไม่โง่ที่จะบอกเธอหรอก ว่าเขารอมาเป็นชั่วโมงแล้ว

"อ้อ จริงสิ ทำไมวันนี้ให้ฉันออกมากินข้าวด้วยล่ะ? ที่นี่สวยจริง ๆ"

เชอรีชมองไปรอบ ๆ และเห็นว่ามีแค่พวกเขาที่เป็นลูกค้า

เชอรีชตกใจ "ไทเลอร์ เกล นี่เธอจองร้านอาหารทั้งหมดเลยเหรอ?"

ไทเลอร์มองเธอด้วยความรักแล้วตอบเธอ "เธอคิดว่าไง? ชอบหรือเปล่า?"

เชอรีชเห็นเทียนที่อยู่บนโต๊ะและเกือบสำลัก "อาหารค่ำใต้แสงเทียนนี่มันอะไรกัน? เธอยังจองร้านทั้งร้านอีก บอกมาตามตรงนะ เธอต้องการอะไรจากฉัน?"

"ฉันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ ที่จะเลี้ยงอาหารค่ำเธอใต้แสงเทียนน่ะ?"

ไทเลอร์ส่งรายการอาหารให้เธอ "สั่งอะไรก็ได้ที่เธอชอบสิ"

เชอรีชสั่งอาหารมาหลายอย่าง

เมื่อสเต็กมาเสิร์ฟ เชอรีชก็เริ่มทานแล้วพูด "อาหารที่นี่ไม่เลวเลยนะ ฉันจะแนะนำที่นี่ให้พ่อแม่ฉัน"

"ดีใจที่เธอชอบนะ"

ไทเลอร์ไม่อยากทานอาหาร หลังจากทานไปไม่กี่คำ เขาคิดแค่เรื่องสารภาพรัก

เชาใช้ผ้ากันเปื้อนเช็ดปากแล้วนั่งตัวตรง ท่าทางของเขาจริงจัง "เชอรีช"

"ว่าไง?" เชอรีชกำลังหั่นสเต็ก และกำลังมีความสุขกับการทานอาหาร โดยไม่ได้หันมามอง

ไทเลอร์หยิบแหวนออกมาจากก้อนน้ำแข็งแล้วยืนขึ้น เขาคุกเข่าลงต่อหน้าเชอรีช

"เจลลี่ บีน เราหมั้นกันเถอะ"

เชอรีชตกใจ เธอทำมีดตกลงบนพื้นเสียงดัง

แล้วดนตรีก็เริ่มบรรเลง เชอรีชหันไปเห็นนักดนตรีกำลังเล่นไวโอลิน ไม่ไกลจากพวกเขา

บรรยาศกำลังดี แต่เธอตกใจ