เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 818

บอยล์กลับเข้าไปในห้องของเขา

เชอรีชเดินตามเขาเข้ามา เธอเห็นเขานั่งบนโต๊ะ และกำลังดูตลาดหุ้นในคอมพิวเตอร์

เธอก้มตัวลงบนโต๊ะ และเท้าคางมองเขา "คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่กินหัวหอม กระเทียม และผักชี?"

บอยล์หันมามองเธอ เขาเลิกคิ้วขึ้นและตอบ "เพราะผมช่างสังเกตน่ะสิ"

“ในเมื่อคุณเป็นคนช่างสังเกต ทำไมถึงไม่รู้ว่าคุณน้าชอบอะไรล่ะ?"

บอยล์ตอบเสียงทุ้มต่ำ "แม่ผมไม่ได้เป็นคนเลือกกินเหมือนคุณนะ"

เชอรีชยิ้ม เธอมองเขาทำท่าทางแปลก ๆ และหยิ่ง "บอยล์ ลอว์สัน ยอมรับมาเถอะ ยอมรับมาซะว่าคุณชอบฉันมาก คุณชอบฉันจนต้องเห็นเรื่องทุกอย่าง แม้แต่เรื่องเล็ก ๆ ที่เกี่ยวกับฉัน"

เธอคิดว่าเขาจะปฏิเสธ แต่ชายหนุ่มมองเธอแล้วตอบ "ไม่ใช่เรื่องปกติหรอกเหรอ ที่จะรู้ว่าแฟนผมชอบอะไร? ผิดตรงไหนที่รักแฟนมาก? คุณมีปัญหาหรือไง? หืม?"

เชอรีชพูดไม่ออก

เขาพูดเหมือนว่าเธอไม่ใช่แฟนของเขา

ชาบหนุ่มเชยคางเธอขึ้นมาด้วยนิ้วเรียว เขาขยับเข้าไปใกล้แล้วจูบริมฝีปากเธอ

เธอไม่มีโอกาสโต้ตอบ

อืม...บอยล์เป็นคนเอาแต่ใจ

เวลาอาหารกลางวัน โซเนียทำอาหารเก่งมาก เธอทำอาหารง่าย ๆ แค่ไม่กี่อย่าง มันอร่อยมาก จนเชอรีชต้องกินข้าวสองชาม

บางทีเธอคงทานมากเกินไป เชอรีชจึงรู้สึกง่วงนอนทันทีที่ทานเสร็จ เธอนอนหลับสนิทบนเตียงของบอยล์

เวลาตอนบ่ายในชนบทนั้นเงียบและสงบ ได้ยินเสียงนกกระจอกร้องอยู่ข้างนอกหน้าต่างเป็นครั้งคราว

แสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาบนเตียง กระทบร่างบางของหญิงสาว

บอยล์ปิดเครื่องแล็บท็อปแล้วเดินมาที่เตียง เขามองหญิงสาวที่กำลังหลับสนิท ใบหน้าของเธอสงบมาก

ครีมบนใบหน้าของเธอซึมไปแล้ว และผื่นก็ค่อย ๆ หายไป มีแค่รอยแดงไม่กี่จุดเหลือทิ้งไว้บนใบหน้าของเธอ ไม่ใช่แค่ดูไม่น่าเกลียด แต่มันดูน่ารักจริง ๆ

บอยล์ปัดผมที่ปรกหน้าผากและลูบศีรษะของเธอ เขามองริมฝีปากบางแล้วก้มลงจูบเธอ

เชอรีชตื่นเพราะจูบ เธอยังครึ่งหลับครึ่งตื่น เธอลืมตาแล้วกอดคอบอยล์...

บอยล์ต้องการมากกว่านี้แต่เขาก็หยุดไว้ เพราะเขารักเธอมาก

จูบครั้งสุดท้ายของเขาเป็นรอยบนผิวเธอ มันทั้งอ่อนและนุ่ม

เหมือนคนที่ยับยั้งความต้องการจากคนรักของคุณไม่ได้

แต่การรักใครสักคนนั้น หมายถึงการที่ต้องระวังและอ่อนโยนมากขึ้น เมื่อต้องทำแบบนั้นกับคนรัก แม้ว่าจะเป็นแค่การกอดหรือจูบ คนหนึ่งต้องควบคุมตัวเอง เพราะกลัวจะทำร้ายคนรักของพวกเขา

เชอรีชนอนอยู่บนเตียง เธอกลับไปนอนหลับหลังจากจูบนั้น เธอบอกเขา "บอยล์ ฉันยังไม่ได้ซักเสื้อผ้าเลย..."

บอยล์มองเธออย่างขบขัน ทำไมต้องนึกถึงเรื่องเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซักเอาตอนนี้?

หญิงสาวหลับตาแล้วขมวดคิ้ว เธอพูดด้วยน้ำเสียงกังวล "แล้วคืนนี้ฉันจะใส่อะไรล่ะ?"

บอยล์แซวเธอ "ก็รู้นี่ว่าไม่มีเสื้อผ้าใส่ ทำไมไม่ซักเสื้อผ้าก่อนล่ะ?"

เธอเม้มปากแล้วทำเสียงไม่พอใจ "ก็เมื่อตอนเช้าฉันลืมซัก และตอนนี้ก็ง่วงนอน ถึงจะซักตอนนี้ก็ไม่แห้งอยู่แล้ว...อืม...คืนนี้ฉันจะไม่อาบน้ำ"

เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเธอดี

ขี้เกียจเกินไปแล้วนะ

ในตอนกลางคืน บอยล์โยนเสื้อผ้าสะอาดให้เธอ และบอกเธอให้ไปอาบน้ำ

เชอรีชแปลกใจและถามเขา "แม่คุณช่วยซักผ้าให้ฉันเหรอ?"

เชอรีชรู้สึกอับอาย แม่ของบอยล์ต้องคิดว่าเธอเป็นคนขี้เกียจแน่

บอยล์กลับมาทำงาน หลังจากบอกให้เธอไปอาบน้ำ