เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 817

เช้าวันต่อมาเชอรีชยังครึ่งหลับครึ่งตื่น เมื่อเธอได้ยินบอยล์ถามเธอว่า เธออยากกินอะไรเป็นอาหารเช้า

เธอได้ยินเสียงบอยล์หัวเราะเบา ๆ ตอนที่เขาลุกจากเตียง

เชอรีชตื่นตอน 10 โมง แสงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ร่วงยามเช้า ส่องสว่างอยู่ข้างนอก

เชอรีชล้างหน้าและเข้าไปในห้องครัว บอยล์กำลังอุ่นนมให้เธอ

ขวดนมเพิ่งเปิดใหม่ บอยล์คงต้องออกไปซื้อที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเมื่อเช้านี้

เธอใช้เวลา10 นาทีจากตัวเมืองมาที่นี่ เขาเข้าไปในเมืองเพื่อไปซื้อนมมาให้เธอเหรอ?

"ขอโทษนะที่ทำให้ต้องลำบาก"

บอยล์ส่งนมอุ่นให้เธอ "มีปาท่องโก๋อยู่บนโต๊ะ ไปกินสิ"

"อ้อ"

เชอรีชเห็นว่าโซเนียไม่อยู่บ้าน หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เธอจึงถาม "คุณน้าล่ะ?"

"แม่ไปที่แปลงผักน่ะ"

เชอรีชมองแสงอาทิตย์และท้องฟ้าข้างนอกหน้าต่าง แล้วเธอก็พูดขึ้นมา "บอยล์ ไปช่วยคุณน้าทำงานที่แปลงผักกันเถอะ เราจะได้ใช้เวลาอยู่ที่นั่นด้วย"

บอยล์หัวเราะเบา ๆ "ฟังดูเหมือนคุณอยากไปเล่นที่นั่น มากกว่าช่วยทำงานนะ"

เชอรีชพูดไม่ออก

เธอถูกเขาจับได้แล้วสิ

บอยล์ใส่หมวกฟางให้เธอ ก่อนที่พวกเขาจะออกไปข้างนอก

เชอรีชถอดหมวกออกหลายครั้ง "ฉันไม่อยากใส่เลย ฉันไม่กลัวแดดหรอก"

"แดดมันแรงนะ เดี๋ยวผิวก็ไหม้หรอก"

ผิวเธอขาวและนุ่ม แสงแดดอาจทำให้ผิวเธอแดง และอาจทำให้เป็นรอยแผลเป็น

เธอเป็นหญิงสาวอายุ 18 ปีที่ทำตัวเหมือนเด็ก เธอถอดหมวกทุกครั้งที่บอยล์ใส่หมวกให้เธอ

"ฉันใส่หมวกแล้วน่าเกลียด"

"ไม่มีใครมองคุณหรอก ไม่มีใครรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่"

"แต่คุณรู้จักฉัน และคุณก็จะมองฉัน" เธอดื้อและถอดหมวกอีก

ทั้งสองคนทะเลาะกันเพราะหมวก

เพื่อนบ้านบางคนรู้จักบอยล์ ชายสูงอายุกำลังสูบบุหรี่อยู่หน้าบ้าน และกำลังมองพวกเขา เขายิ้มอย่างใจดีแล้วถามบอยล์ "บอยล์ นั่นแฟนเธอเหรอ? แม่เธอต้องต้องมีความสุขแน่!"

บอยล์หัวเราะเบา ๆ และทักทายเขา

ชายสูงอายุพูดพล่ามต่อ "แม่เธอถามเมียฉัน ให้จัดนัดบอดเมื่อสองสามวันก่อน กลายเป็นว่าเธอมีแฟนสวยเลยนี่ ดูเหมือนว่าแม่เธอคงยังไม่รู้เรื่องนี้"

เชอรีชเอามือไว้ข้างหลังตอนที่พวกเขาเดินออกมา เธอถามเขา "ดูเหมือนว่าคุณจะมีนัดบอดหลายครั้งที่บ้านเกิดคุณนะ คุณเจอผู้หญิงมากี่คนแล้วล่ะ?"

"คนที่บ้านเกิดผมที่อายุเท่าผม ควรแต่งงานและมีลูกแล้วตอนนี้ เพื่อนบ้านที่อายุเท่าผม ลูกของเขากำลังจะมีอายุสองปีแล้ว"

เชอรีชเหลือบมองเขา "ฟังดูเหมือนคุณอยากแต่งงาน และอยากมีลูกแล้วงั้นแหละ"

บอยล์มองเธอที่ทำท่าหึง เขายิ้มที่มุมปากแล้วถาม "ผมคิดแบบนั้นไม่ได้เหรอ?"

"ไม่ได้ เพราะฉันเป็นแฟนคุณ และฉันก็อายุยังไม่ถึงที่จะแต่งงานได้ แล้วคุณอยากแต่งงานกับใคร?"

บอยล์ยิ้มกว้างหลังจากได้ยินที่เธอพูด "คุณอยากแต่งงานกับผมขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"เปล่า ฉันไม่ได้อยากแต่งซะหน่อย!" เชอรีชหน้าแดง

บอยล์กุมมือเธอแล้วบอกเธอ "ไม่สำคัญหรอกว่าตอนนี้คุณจะยังเด็กอยู่หรือเปล่า รอไปอีกสองสามปีก็แล้วกัน"

เชอรีชยิ้มจนดวงตาเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว "ฉันอาจไม่ชอบคุณแล้ว หลังจากที่โตขึ้นก็ได้นะ"

บอยล์หัวเราะ เขาดูไม่กังวลเลย

เชอรีชเม้มปาก "คุณไม่กังวลเหรอ?"

เขาดูมั่นใจว่าเธอจะอยู่กับเขา เธอรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม

บอยล์ดึงเธอเข้ามาใกล้ เขาขมวดคิ้วและก้มหน้าลงพูดกับเธอ ด้วยท่าทางจริงจัง "ผมจะดีกับคุณให้มากขึ้นเมื่อคุณโตขึ้น ผมจะดีกับคุณจนคุณทิ้งผมไปไม่ได้ แทนที่คุณจะหมดความสนใจในตัวผม คุณจะยิ่งตกหลุมรักผมมากกว่าเดิม"

น้ำเสียงของเขาดูสงบ หนักแน่นและมั่นใจ แม้ว่าเขาจะเกิดมายากจน แต่เขาสง่างามและมีคุณธรรม

นี่เป็นบอยล์คนที่เธอชอบ เธอจะไม่ตกหลุมรักคนแบบนี้ได้ยังไง?

"งั้นคุณต้องรอให้ฉันโตก่อน ห้ามหนีไปหาผู้หญิงคนอื่น ฉันจะเกลียดคุณถ้าคุณทำแบบนั้น"

เขาจะรอเธอ

เขาจะรอให้ผู้หญิงของเขาเติบโตขึ้น และเมื่อเธอโตเป็นผู้ใหญ่พอ เขาจะทำให้เธอกลายเป็นภรรยาของเขา

พวกเขาถือตะกร้าแครอท บอยล์กับเชอรีชกลับมาพร้อมกับโซเนีย พวกเขาเอาถั่วแระมาด้วย

ทั้งสามคนต่างถือตะกร้ากลับมา

เฃอรีชหน้าแดงหลังจากทำงานถายใต้แสงอาทิตย์ เธอเกาหน้าหลังจากแกะเปลือกถั่ว มีผื่นเริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

โซเนียถามเธอ "หนูมีอาการแพ้อะไรหรือเปล่า? บอยล์ มาดูเชอรีชที"

บอยล์รับสายลูกค้าหลังจากพวกเขากลับมาถึงบ้าน เขากำลังคุยงานอยู่ในห้อง

เขาออกมาหลังจากได้ยินโซเนียเรียกเขา ให้มาดูเชอรีชที่มีผื่นขึ้นบนใบหน้า เห็นได้ชัดว่าเธอมีอาการแพ้

บอยล์ขมวดคิ้วและเดินเข้ามาหาเชอรีช เขาดุเธอ "ผมบอกแล้วว่าให้ใส่หมวก แต่คุณก็ไม่ใส่ ตอนนี้พอใจหรือยัง ที่หน้ากลายเป็นแบบนี้?"

โซเนียอดพูดไม่ได้ "พอเถอะ อย่าดุเชอรีชเลย อย่าทำหน้าบึ้งสิ พาเธอไปล้างมือล้างหน้าก่อน ต้องเป็นเพราะแดดเผาแน่ เธอช่วยแม่แกะเปลือกถั่วแระ ทาครีมสมุนไพรให้เธอเถอะ มันคงลดผื่นได้ แต่ถ้าไม่ได้ผลก็พาไปที่โรงพยาบาลในชุมชน หลังจากกินข้าวกลางวันนะ"

เชอรีชล้างมือและหน้าที่อ่างล้างหน้า ผิวที่ไหม้ของเธอเย็นลง แต่หลังจากนั้นไม่นาน

ก็รู้สึกคันจนอยากเกา

บอยล์จับข้อมือเธอและห้ามเธอ เขาทำหน้าเข้มและบอกเธอ "ห้ามเกานะ"

"แต่ฉันคันนี่"

บอยล์เอายาออกมา มันเป็นครีมสีเขียวใส ทำให้รู้สึกเย็นหลังจากทายาลงไป

โซเนียกำลังแกะเปลือกถั่วแระอยู่ตรงประตู เธอมองทั้งสองคนที่นั่งบนม้านั่งที่อยู่ไม่ไกล เชอรีชเงยหน้าขึ้นให้บอยล์ทาครีม บรรยากาศดูสดใส

โซเนียยิ้มบาง

เชอรีชมองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยครีมในกระจก หลังจากที่พวกเขาทายาเสร็จแล้ว เธอขมวดคิ้วและคิดว่าเธอดูน่าเกลียดมาก

บอยล์ยืนอยู่ข้างเธอ เขาก้มลงมองใบหน้าที่น่าเกลียด แต่ยังน่ารักของเธอในกระจก "สัตว์ประหลาดหน้าเขียว"

"ฉันไม่ใช่สัตว์ประหลาดหน้าเขียวนะ!"

เธอหันมามองและทุบเขา

โซเนียมองทั้งสองคนเล่นกัน เธอถาม "เชอรีช กลางวันนี้อยากกินอะไรจ๊ะ? ฉันจะทำให้"

เชอรีชเห็นว่าโซเนียยังคงเตรียมผักอยู่ตรงประตู จึงเลิกเล่นแล้วหันมาตอบอย่างสุภาพ "หนูกินอะไรก็ได้ค่ะที่คุณน้าทำ หนูเป็นคนกินง่าย"

แต่บอยล์ก็เปิดโปงเธอทันที "แม่ครับ อย่าไปฟังเธอนะ เธอไม่กินหัวหอม ผักชี และกระเทียม"

เชอรีชตกใจ เขารู้ได้ยังไง?

โซเนียมองลูกชายเธอด้วยท่าทางที่มีความหมาย "แม่ไม่รู้เลยนะ ว่าลูกชายจะรู้ด้วยว่าคนอื่นชอบกินอะไร ลูกรู้หรือเปล่า ว่าแม่ก็ไม่กินหัวหอมกับกระเทียมเหมือนกัน?"

บอยล์กำหมัดแล้วปิดปากไอเบา ๆ

เขาไม่เคยรู้เลย

โซเนียหัวเราะ "ดูสิเชอรีช เขาไม่รู้ว่าแม่ไม่กินหัวหอมกับกระเทียม"

เชอรีชมองบอยล์แล้วยิ้มกว้าง