เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 819

เช้าวันรุ่งขึ้น เชอรีชไม่อยากตื่นเพราะถูกบอยล์ปลุกเลย

"ให้ฉันนอนต่ออีกหน่อยนะ"

หญิงสาวล้มตัวลงนอนพร้อมกับผมที่ยุ่ง

บอยล์มองหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงแล้วพูดเสียงเบา "ถ้าไปขึ้นรถไม่ทันเที่ยว 8 โมง ครอบครัวคุณก็จะรู้ว่าคุณโกหก คุณจะหลับต่อก็ได้ ถ้าไม่กล้วผลที่จะตามมา"

เธอเงียบไปสักพัก

แล้วหญิงสาวก็ลุกขึ้นนั่งอย่างขี้เกียจ ผมของเธอยุ่งเหมือนเด็ก

บอยล์ยิ้ม เขาเดินเข้ามาทำให้ผมเธอยุ่ง

"ลุกขึ้นมาได้แล้ว ผมทำอาหารเช้าไว้ให้"

เชอรีชทักทายโซเนีย หลังจากลุกขึ้นมาทานอาหารเช้า

โซเนียมองพวกเขาโบกมือให้ตรงประตู "เชอ มาเยี่ยมเราบ่อย ๆ นะ"

"น้าโซเนีย หนูจะมาเยี่ยมบ่อย ๆ นะคะ"

บอยล์ไปส่งเชอรีชที่สถานีขนส่ง และส่งตั๋วให้เธอหลังจากเข้าแถวซื้อตั๋ว

ด้านนอกสถานีขนส่ง มีร้านขายขนมเซียงจา

เชอรีชมองขนมเซียงจาด้วยดวงตาเป็นประกาย และดึงแขนเสื้อของบอยล์

"บอยล์ ฉันอยากกินขนมเซียงจา"

บอยล์หันมามองแล้วขมวดคิ้ว "มันไม่สะอาดนะ ถ้าคุณอาหารเป็นพิษล่ะ?"

"มันจะไม่สะอาดได้ยังไง? ตอนเด็กฉันกินไปตั้งเยอะ"

แววตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง เขาจึงไม่ห้ามเธออีกและไปซื้อมาให้เธอ

เชอรีชมีความสุขกับขนมเซียงจา เธอยื่นให้บอยล์ "กินไหม?"

"คุณกินเถอะ" บอยล์ลูบศีรษะเธอโดยไม่ได้คิดมาก

บอยล์มองดูเวลา ตอนนี้ 07.30 น. เกือบได้เวลาที่เธอต้องไปรอรถแล้ว

"คุณควรเข้าไปได้แล้วนะ"

บอยล์อยู่กับเชอรีชตอนที่เธอรอในแถว เมื่อเธอไปถึงประตูตรวจตั๋ว บอยล์ยืนอยู่ตรงรั้วข้างนอก

หลังจากเข้าไปข้างในแล้ว เชอรีชก็วิ่งกลับมาที่รั้วอีกครั้ง เพราะมีรั้วกั้นระหว่างพวกเขา เธอเขย่งเท้าและรีบจูบบอยล์

จูบนั้นเหนียวและมีรสชาติเหมือนขนมเซียงจา ถึงจะเปรี้ยวแต่ก็ยังหวาน

บอยล์มองร่างที่สะพายกระเป๋าเดินทางสีเหลืองวิ่งจากไป แววตาของเขามีความอ่อนโยนและความรักใคร่

หลังจากเชอรีชกลับมาที่เมืองนอร์ท ซิตี้ เธอเก็บความลับนี้ไว้กับวิทนีย์ ยาร์ด เพื่อให้เธอช่วยให้ฮีลตันกับเวอเรียนไม่สงสัย

เธอกำลังจะนอนหลับบนเตียง เมื่อแฮร์ริสันเคาะประตู

"พี่เชอรีช พี่ไทเลอร์อยากชวนพี่ออกไปเที่ยวคืนนี้"

เชอรีชเอาผ้าห่มคลุมหน้า เธอง่วงนอนมากจึงตอบออกไป "พี่ไม่ไป เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"

แฮร์ริสันเข้ามาและบอกเธอ "พี่จะปฏิเสธไม่ได้นะ พี่ไทเลอร์ให้ผมมาบอกว่า เขามีเรื่องสำคัญจะบอก"

"ทำไมถึงไม่โทรมาบอกล่ะ?"

"พี่ไทเลอร์เลี้ยงข้าวพี่ผ่านทางโทรศัพท์ไม่ได้หรอก เขาทำได้หรือเปล่าล่ะ? คืนนี้หนึ่งทุ่มที่ภัตตาคารหมุนลอยฟ้า พี่ต้องไปนะ"

เชอรีชปิดหูอยู่ใต้ผ้าห่ม "ก็ได้ ออกไปจากห้องเลยนะ พี่จะนอน!"

แฮร์ริสันเดินออกมาแล้วปิดประตู เขาเจอกับเวอเรียน

เวอเรียนมองเข้าไปในห้องแล้วถาม "พี่สาวลูกกำลังทำอะไรอยู่?"

"พี่บอกว่าเหนื่อยและอยากนอนครับ"

"เธอไปทำอะไรที่บ้านวิทนีย์ ถึงได้เหนื่อยขนาดนี้?"

แฮร์ริสันตอบ "สองคนนั้นเป็นผู้หญิงลามก ต้องซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม และอ่านหนังสือลามกกันอยู่แน่"

ริมฝีปากเวอเรียนกระตุก เธอกลั้นขำและตีแขนลูกชาย "ไม่นับถือพี่ในฐานะพี่สาวเลยนะ ยังจะพูดไม่ดีลับหลังพี่อีก"

แฮร์ริสันเลิกคิ้วขึ้น "ก็ดูที่พี่ทำสิครับ สมควรได้รับความนับถือด้วยเหรอ? พี่ชอบตีผมบนเตียง ถ้าพี่ไม่ใช่ผู้หญิง ผมคงซ้อมจนเละไปแล้ว"

"ถ้ากล้าทำอะไรพี่สาว พ่อต้องหักขาลูกแน่"

แฮร์ริสันตัวสั่น "ผมไม่กล้าหรอกครับ"

เขายังมีตัวตนอยู่ในบ้านหลังนี้หรือเปล่า?

เชอรีชมาถึงภัตตาคารลอยฟ้าหลังหนึ่งทุ่ม

เมื่อเธอขึ้นไปชั้นบนสุด ไทเลอร์รอเธออยู่ที่โต๊ะแล้ว เธอรีบเดินไปหาเขา

"ฉันนอนตื่นสายและรถก็ติด เธอรอนานแค่ไหนแล้ว?"

ไทเลอร์ยืนขึ้นและดึงเก้าอี้ออกมาให้เธอ "ไม่นานหรอก ฉันเพิ่งมาถึง"

เขาไม่โง่ที่จะบอกเธอหรอก ว่าเขารอมาเป็นชั่วโมงแล้ว

"อ้อ จริงสิ ทำไมวันนี้ให้ฉันออกมากินข้าวด้วยล่ะ? ที่นี่สวยจริง ๆ"

เชอรีชมองไปรอบ ๆ และเห็นว่ามีแค่พวกเขาที่เป็นลูกค้า

เชอรีชตกใจ "ไทเลอร์ เกล นี่เธอจองร้านอาหารทั้งหมดเลยเหรอ?"

ไทเลอร์มองเธอด้วยความรักแล้วตอบเธอ "เธอคิดว่าไง? ชอบหรือเปล่า?"

เชอรีชเห็นเทียนที่อยู่บนโต๊ะและเกือบสำลัก "อาหารค่ำใต้แสงเทียนนี่มันอะไรกัน? เธอยังจองร้านทั้งร้านอีก บอกมาตามตรงนะ เธอต้องการอะไรจากฉัน?"

"ฉันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ ที่จะเลี้ยงอาหารค่ำเธอใต้แสงเทียนน่ะ?"