เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 827 เธอเป็นเกรมลินน้อยที่มาเกาะแกะ

เชอรีชถาม "บอกฉันหน่อยว่าเสื้อตัวนั้นยี่ห้ออะไร? ราคาเท่าไหร่?"

นาตาลีตื่นตระหนก แต่เธอก็รีบเปลี่ยนความตกใจแล้วตอบด้วยความมั่นใจ "ทำไมถามฉันแบบนั้นล่ะ? ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วย?"

"เพราะฉันก็มีเสื้อที่เหมือนตัวนั้น มันหายไประหว่างสองสามวันที่ฉันไม่อยู่"

นาตาลีรู้สึกกระวนกระวายหลังจากที่ได้ยินแบบนั้น เธอพูดขึ้นมาทันที "เธอจะพูดอะไร เชอรีช? เธอกำลังจะโทษว่าฉันขโมยของของเธอหรือไง?"

ตอนนั้นเธอรีบไปหลังจากที่ถูกน้ำร้อนลวก เธอไม่มีเวลาล็อคประตูตู้เสื้อผ้า เพราะแบบนั้นมันจึงไม่ได้ล็อกตอนที่เธอไม่อยู่

ตู้เสื้อผ้าของเธอเป็นระเบียบเรียบร้อยก่อนที่เธอจะไป แต่ตอนนี้มันดูรก

เชอรีชบอกด้วยท่าทางทุกข์ใจ "ฉันตั้งใจว่าจะให้มันเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ในเมื่อเธอไม่รู้สึกผิด ฉันก็ไม่มีทางเลือก ฉันจะให้ตำรวจจัดการเรื่องนี้"

นาตาลีกัดฟันพูด "เชอรีช มันก็เป็นแค่เสื้อตัวนึง! ฉันยืมของเธอมาใส่แค่สองสามวัน ฉันจะคืนให้เธอก็ได้!"

นาตาลีพูดด้วยความโกรธ และเธอก็ทำพลาด

"งั้นเธอก็ยอมรับว่าเอาเสื้อกันหนาวมาจากตู้เสื้อผ้าของฉันแล้วสิ?"

นาตาลีกัดลิ้น เธอทำท่าทางขมขื่นแต่ก็ยังพูดด้วยความไร้ยางอาย "ถ้าฉันยืมมาใส่สักสองสามวันล่ะ? เราพักห้องเดียวกันนะ เธอจะขี้เหนียวกับเพื่อนจริง ๆ เหรอ"

"เราพักห้องเดียวกันแต่นั่นมันก็อีกเรื่องนึง เธอทำกับฉันเหมือนเป็นเพื่อนเธอหรือเปล่าล่ะ นาตาลี? เธอไม่มีให้เกียรติฉันเลย ในเมื่อเธอไม่เคยเกียรติฉัน ทำไมฉันต้องเกียรติเธอด้วย?"

นาตาลีกัดริมฝีปาก "เธอจะปล่อยวางเรื่องทั้งหมดไปไม่ได้หรือไง?"

นาตาลีถอดเสื้อกันหนาวออกแล้วโยนไปให้เชอรีช "เอาเสื้อของเธอคืนไป! แล้วปล่อยเรื่องนี้ไปได้แล้ว!"

เชอรีชไม่เก็บเสื้อที่ตกลงบนพื้นขึ้นมา เธอไม่ได้ทะเลาะกับนาตาลีต่อ

บอยล์ไม่ได้พูดอะไรมาก เขามองเธอทำหน้าสับสนแล้วหยิกแก้มเธอด้วยนิ้วมือเรียว เขาถามเธอ "กินข้าวมาหรือยัง?"

เธอส่ายหน้าแล้วตอบเขา "ยังไม่ได้กิน ฉันเอากระเป๋ามาหลังจากเรียนคาบเช้าเสร็จ ฉันสั่งอาหารกลางวันมากิน"

เมื่อบอยล์เข้ามาในบ้าน เขาก็เห็นกล่องอาหารที่สั่งมาวางอยู่บนเคาน์เตอร์ในห้องครัว

ชายหนุ่มบีบคิ้วแล้วถามเธอ "คุณกินข้าวกลางวันด้วยของแบบนั้นเหรอ?"

เชอรีชเข้ามาหาเขาด้วยท่าทางยั่วยวน ก่อนจะกอดเอวเขาจากข้างหลัง "ใช่ ก็ฉันทำอาหารไม่เป็นนี่"

บอยล์มองเธอด้วยสายตาเย็นชา เธอถอยหลังแล้วพูดเสียงเศร้า "ฉันคงหิวตายถ้าไม่มีคุณ"

บอยล์พูดไม่ออก

เขาไม่มีทางเลือก จึงได้แต่ทนเกรมลินน้อยที่เกาะเขา

และทิ้งกล่องอาหารลงในถังขยะ เขาเปิดดูตู้เย็นและมองอย่างรวดเร็ว มีมะนาวที่หั่นแล้ว ไข่ แฮม และบะหมี่ การทำอาหารง่าย ๆ

"คุณจะกินบะหมี่ซุปไก่หรือเปล่า?"

"กิน!"

บอยล์ทำอาหารเร็ว เขาใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีทำต้มบะหมี่ซุปไก่สองชาม

พวกเขานั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ และทานอาหารเย็นด้วยกัน

เธอทานอาหารจนหมดชามและชมเขา "ว้าว ซุปไก่ที่แฟนฉันทำนี่อร่อยที่สุดเลย!"