เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 828

เชอรีชนั่งบนพรมในห้อง เธอเอาของออกจากกระเป๋า

เมื่อบอยล์เข้ามาหลังจากล้างจานเสร็จแล้ว เขาก็เห็นว่ามีขวดหลายขวด กระป๋อง และลิปสติกอีกสองสามแท่ง อยู่ในถังขยะ

บอยล์หยิบกระติกน้ำร้อนออกมาจากถังขยะ เขานั่งลงข้างเธอแล้วถาม "ของพวกนี้หมดอายุแล้วเหรอ?"

เชอรีชแย่งกระติกน้ำร้อนมาจากเขา แล้วโยนทิ้งลงในถังขยะอีก "ไม่ใช่หรอก ฉันแค่ไม่ต้องการมันแล้ว"

"ของพวกนี้ทำให้คุณโกรธหรือไง?" เขาถามพร้อมกับหัวเราะ

เชอรีชเลิกคิ้ว เธอนึกถึงเรื่องที่นาตาลีเคยใช้ของพวกนี้ อย่างเช่นลิปสติกและของอย่างอื่นของเธอ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเธอ ในเมื่อพวกเขาไม่ได้เป็นเพื่อนเธออีกแล้ว และของพวกนี้ทำให้เธอนึกถึงนาตาลี เธอจึงโยนมันทิ้งไป

"นี่ บอยล์ คุณคิดว่าฉันเป็นคนสิ้นเปลืองหรือเปล่า ที่โยนของหลายอย่างทิ้ง?"

"นิดหน่อย"

เชอรีชเม้มปาก "ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะโยนทิ้งหรอก"

บอยล์ลูบศีรษะเธอ เขารู้ว่าเธอต้องมีเหตุผลที่ทิ้งของ เขาจึงไม่ดุเธอ

"แล้วคุณจะใช้อะไร หลังจากที่โยนของพวกนี้ทิ้งแล้ว?"

เชอรีชหลิ่วตาแล้วพูดเล่น "คุณเป็นแฟนฉัน จะซื้อของใหม่ให้ฉันหรือเปล่า?"

บอยล์เลิกคิ้วแล้วตอบ "ต้องซื้อให้สิ"

เขาตอบโดยไม่ลังเล

"จริงนะ?"

บอยล์เห็นว่ามันน่าขัน เมื่อเขามองเธอทำหน้าประหลาดใจ "พรุ่งนี้ผมจะซื้อมาให้ จัดของต่อเถอะ ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนเลยนะ"

เมื่อเชอรีชเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ บอยล์มองกระเป๋าที่เปิดทิ้งไว้บนพื้น

มีเสื้อผ้าและหนังสือปะปนกันในกระเป๋า

บอยล์ยิ้มและส่ายหน้า

เขาช่วยเธอเอาของออกมาจากกระเป๋า

เมื่อเชอรีชออกมาจากห้องน้ำด้วยผมที่เปียกโชก บอยล์ดึงเธอเข้ามากอด เขาแย่งผ้าเข็ดตัวมาและช่วยเช็ดผมให้เธอ

"คุณช่วยฉันจัดของเหรอ?"

บอยล์ถามเธอ "เชอรีช กระเป๋าคุณรกมาก รู้หรือเปล่าว่าผมเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ?"

บอยล์บีบหน้าเธอ

วันต่อมาเมื่อเขอรีชกลับไปที่กรีนทาวน์ คอนโดมิเนียม หลังจากเรียนเสร็จแล้ว เธอก็เห็นว่ามีกล่องเครื่องสำอางค์วางอยู่ตรงทางเข้า ทันทีที่เธอเข้ามาในบ้าน

เชอรีชตกใจ เมื่อเธอมองที่กล่องเธอก็เห็นลิปสติกหลายแท่ง และเครื่องสำอางค์อยู่ในกล่อง

"บอยล์? อยู่บ้านหรือเปล่า?"

เธอถือกล่องใส่เครื่องสำอางค์ใบใหญ่เข้าไปในห้องทำงานของเขา เมื่อเข้าไปก็เห็นว่าเขาอยู่ในห้องทำงาน

"คุณซื้อของพวกนี้ให้ฉันเหรอ?" เชอรีชยิ้มให้เขา

บอยล์เงยหน้าขึ้นมาจากแล็บท็อป และก้มตัวเข้าไปใกล้เธอ

"เปิดดูของข้างในสิ ว่ามันใช่ของที่คุณใช้หรือเปล่า ผมซื้อยี่ห้อเดียวกันกับที่คุณโยนทิ้งไปเมื่อวานนี้"

เชอรีชกำลังจะเปิดกล่อง เธอก็บอกเขา "ฉันใช้อะไรก็ได้ที่คุณซื้อมาให้ แต่คุณซื้อมาเยอะจัง ไม่ได้ใช้เงินไปเยอะใช่ไหม?"

บอยล์ตอบแค่ 'ใช่' โดยไม่ได้กังวล

เชอรีชเห็นลิปสติกหลายแท่งในกล่อง มีหลายยี่ห้อและหลากสี เธอถามเขา "คุณเลือกสีเองเหรอ?"

"พนักงานแนะนำให้น่ะ ผมเลือกไม่เป็นหรอก ไม่รู้ว่าคุณชอบสีไหนบ้าง"

เชอรีชเห็นว่าลิปสติกแต่ละสีเป็นสีเฉพาะ มันเป็นสีที่ไม่นิยมใช้กันที่แชร์ในโลกออนไลน์ 'เดดลี่ บาร์บี้ พิงค์'

"บอยล์ คุณถูกหลอกแล้วล่ะ"

"หา?"

"ทำไมถึงเป็นส้มแมนดารินล่ะ?" บอยล์ถามยัยตัวแสบที่อยู่ข้างเขา

มีคนตอบด้วยความมั่นใจ "ก็ส้มแมนดารินเป็นตัวแทนของฉัน เลยวาดส้มแมนดารินให้คุณ หมายความว่าคุณเป็นของฉันไงล่ะ"

บอยล์มองเธอก่อนจะวางเอกสาร และอุ้มเธอมานั่งบนตัก เขาก้มลงจูบหูเธอแล้วกระซิบเสียงทุ้มต่ำ "ถึงจะไม่ได้ทำเครื่องหมายว่าผมเป็นของคุณ ผมก็ยังเป็นของคุณ ไม่มีใครแย่งผมไปได้หรอก"

มีบางคนรู้สึกมีความสุขมาก

วันต่อมาบอยล์กำลังกลับบ้าน หลังจากที่เขาทำงานที่สำนักงานกฎหมายเสร็จ เขาเดินผ่านร้านสัก

ส้มแมนดารินที่เชอรีชวาดให้เขาเมื่อคืนนี้ ยังอยู่บนแขนข้างซ้ายของเขา

บอยล์จอดรถจักยานและเดินเข้าไปในร้านสัก

เมื่อช่างสักเห็นความเย็นชาของบอยล์ เขาคิดว่าบอยล์ไม่เหมือนคนที่จะมาสักเลย

ช่างสักถามบอยล์ด้วยรอยยิ้ม "มีอะไรให้ช่วยครับ?"

บอยล์ม้วนแขนเสื้อข้างซ้ายขึ้นมาแล้วบอกเขา "ผมอยากสักรูปนี้ครับ"

หลังจากช่างสักมองที่รูป เขาก็ยิ้มแล้วพูดด้วยความน่าสนใจ "คุณรู้หรือเปล่า มีน้อยคนที่จะสักรูปส้มแมนดารินบนร่างกาย รูปนี้มีความหมายพิเศษกับคุณหรือเปล่าครับ?"

แม้ว่าบอยล์จะไม่ค่อยชอบคุยกับคนแปลกหน้า สายตาของเขากลับอ่อนโยน เมื่อมองรูปส้มแมนดารินที่อยู่บนแขนข้างซ้ายของเขา เขาตอบไปว่า "ประมาณนั้นแหละครับ"

"เอาล่ะ ผมจะสักตามรูปนี้แล้วกัน อยากทำสีด้วยไหมครับ?"

"โทนสีส้มอบอุ่นแล้วกันครับ ขอบคุณ"

"ได้ครับ"

บอยล์ออกมาจากร้านสักหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เขายิ้มด้วยความพอใจเมื่อมองรอยสักรูปส้มแมนดาริน ที่อยู่บนแขนข้างซ้ายของเขา

เขาคิดในใจว่าถึงแม้เขาจะเลิกกับเธอ เขาคงลบรอยสักนี้ไม่ได้

ตอนนี้รูปส้มแมนดารินสักลงบนผิวหนังของเขาถาวรแล้ว เขาไม่กล้าลบออกเพราะเขารักรูปนี้ มันทำให้เขาเจ็บแต่เขาก็รักเธอมาก