เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 829

บอยล์ขี่รถจักรยานมารับเชอรีชที่มหาวิทยาลัย เขารอเธอกว่ายี่สิบนาที เธอนั่งรอเขาตรงแปลงดอกไม้ข้างตึกในมหาวิทยาลัย

เชอรีชเม้มปากเมื่อบอยล์ขี่จักรยานมาหาเธอ "ทำไมถึงมาช้า? ฉันรอคุณเกือบสามสิบนาทีแล้วนะ"

"ผมไปเจออะไรบางอย่าง ระหว่างทางมาที่นี่"

หญิงสาวใช้มือแตะเขา เธอมองบอยล์แล้วถาม "คุณไปสักมาเหรอ?"

"ผมเดินผ่านร้านสัก เลยเข้าไปสักรูปนี้"

เชอรีชยิ้มแล้วถามเขา "นี่คือเรื่องที่คุณไปเจอระหว่างทางมานี่นี่งั้นเหรอ?"

"ใช่" บอยล์ตอบ

เชอรีชยิ้ม หัวใจพองโตด้วยความภูมิใจ เธอเชิดคางขึ้นบอกเขา "เหมือนรูปส้มแมนดารินที่ฉันวาดให้คุณเลย"

"ใช่" เขาตอบ

เชอรีชหัวใจพองโตเหมือนดอกไม้บาน เหมือนว่าเธอจะคิดอะไรได้ เธอถามอย่างสงสัย "ถ้าเราเลิกกันล่ะ? คุณจะลบรอยสักนี้หรือเปล่า?"

บอยล์ขมวดคิ้วก่อนจะตอบ "คุณพูดอะไรน่ะ?"

มีคนเม้มปากแล้วตอบ "ชั่วชีวิตนี้ช่างยาวนาน ฉันไม่รู้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้นานแค่ไหน แต่ถ้าวันข้างหน้าเราเลิกกันขึ้นมาจริง ๆ อย่าลบรอยสักนี้ได้ไหม?"

บอยล์ก้มลงมองและยิ้มให้เธอ "คุณนี่ไม่มีเหตุผลเลยนะ"

"มันจะไม่ดีกว่าเหรอถ้าคุณไม่บอกแฟนคนใหม่ ว่ารอยสักนี้เกี่ยวข้องกับแฟนเก่า?"

ใช่แล้วล่ะ เธอไม่มีเหตุผลเลยจริง ๆ

บอยล์ขำแล้วถามเธอ "คุณไม่รู้หรอกว่าผมจะลบรอยสักนี้ออก ในเมื่อเราเลิกกันแล้ว ทำไมยังยืนยันอยู่อีก?"

มีบางคนทำตัวไร้เหตุผล "ฉันไม่สน! ฉันไม่สน!"

บอยล์ยอมรับในใจ 'ได้เลย ผมจะทำตามที่คุณต้องการ'

บอยล์ดูเป็นกังวล เมื่อเขาคิดเรื่องเลิกกับเธอในวันข้างหน้า "ถ้าผมแต่งงานและเริ่มสร้างครอบครัวกับคุณล่ะ ผมจะทำยังไงกับรอยสักนี้ดี?"

เชอรีชตอบเขา "ก็ได้ งั้นก็แต่งงานกับฉันสิ คุณจะได้ไม่ต้องลบรอยสัก"

บอยล์ตกใจที่เธอตอบด้วยความมั่นใจ เขายิ้มให้เธอจากใจ

เขาจองตำแหน่งคุณนายลอว์สันให้เธอ

ตอนที่เขาขี่จักรยานผ่านร้านสะดวกซื้อ ยัยตัวแสบก็บ่นว่าอยากกินไอศครีม

บอยล์จอดรถจักรยานและซื้อไอศครีมให้เธอ

ปกติแล้วบอยล์จะมองเธอกินไอศครีมอย่างมีความสุขระหว่างทางกลับ หัวใจของเขารู้สึกเติมเต็มในตอนนั้น

เชอรีชจะยื่นไอศครีมให้เขาทุกครั้ง แต่บอยล์ก็ไม่กิน

มีคนขมวดคิ้วแล้วบ่น "ว้าว มีคนคิดว่าฉันรวยด้วย"

ตอนที่เธอยกมือขึ้นมา บอยล์ก็จับมือเธอทันทีก่อนจะก้มลงกินไอศครีม

เธอมีความสุขและอยากข้ามเส้นไปอีก "บอยล์ วันนี้ฉันได้งานวิชาคณิตศาสตร์ขั้นสูงมาเยอะเลย ทำงานให้ฉันหน่อยได้ไหม?"

บอยล์ตอบเธอ "...เชอรีช"

"ว่าไง?"

"ผมมีขีดจำกัดนะ"

เชอรีชยกมือขึ้นมาปิดปากเขา "ไม่ ไม่ต้องเลย"

บอยล์พูดไม่ออก

ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

เชอรีชชวนวิทนีย์ไปร้านรอยสักในวันหนึ่ง

วิทนีย์ลูบคางและแนะนำเธอไปด้วย "เธอจะทำยังไงถ้าพ่อแม่เธอรู้เรื่องนี้?"

เชอรีชมองเธอแล้วตอบ "ฉันไม่ได้โง่นะ ฉันจะสักที่ไหล่ข้างหลัง"

วิทนีย์ยกนิ้วโป้งให้เธอ "ความคิดดีนี่ เธอจะสักรูปอะไร?"

"แค่คำสองคำ"

เชอรีชตัดสินใจสักคำว่า 'รักบอยล์'

ตัวหนังสือเชื่อมกับรูปดอกไม้ และดูเข้ากับแผ่นหลังที่ขาวเนียนของเธอ