เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 827

เชอรีชถาม "บอกฉันหน่อยว่าเสื้อตัวนั้นยี่ห้ออะไร? ราคาเท่าไหร่?"

นาตาลีตื่นตระหนก แต่เธอก็รีบเปลี่ยนความตกใจแล้วตอบด้วยความมั่นใจ "ทำไมถามฉันแบบนั้นล่ะ? ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วย?"

"เพราะฉันก็มีเสื้อที่เหมือนตัวนั้น มันหายไประหว่างสองสามวันที่ฉันไม่อยู่"

นาตาลีรู้สึกกระวนกระวายหลังจากที่ได้ยินแบบนั้น เธอพูดขึ้นมาทันที "เธอจะพูดอะไร เชอรีช? เธอกำลังจะโทษว่าฉันขโมยของของเธอหรือไง?"

ตอนนั้นเธอรีบไปหลังจากที่ถูกน้ำร้อนลวก เธอไม่มีเวลาล็อคประตูตู้เสื้อผ้า เพราะแบบนั้นมันจึงไม่ได้ล็อกตอนที่เธอไม่อยู่

ตู้เสื้อผ้าของเธอเป็นระเบียบเรียบร้อยก่อนที่เธอจะไป แต่ตอนนี้มันดูรก

เชอรีชบอกด้วยท่าทางทุกข์ใจ "ฉันตั้งใจว่าจะให้มันเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ในเมื่อเธอไม่รู้สึกผิด ฉันก็ไม่มีทางเลือก ฉันจะให้ตำรวจจัดการเรื่องนี้"

นาตาลีกัดฟันพูด "เชอรีช มันก็เป็นแค่เสื้อตัวนึง! ฉันยืมของเธอมาใส่แค่สองสามวัน ฉันจะคืนให้เธอก็ได้!"

นาตาลีพูดด้วยความโกรธ และเธอก็ทำพลาด

"งั้นเธอก็ยอมรับว่าเอาเสื้อกันหนาวมาจากตู้เสื้อผ้าของฉันแล้วสิ?"

นาตาลีกัดลิ้น เธอทำท่าทางขมขื่นแต่ก็ยังพูดด้วยความไร้ยางอาย "ถ้าฉันยืมมาใส่สักสองสามวันล่ะ? เราพักห้องเดียวกันนะ เธอจะขี้เหนียวกับเพื่อนจริง ๆ เหรอ"

"เราพักห้องเดียวกันแต่นั่นมันก็อีกเรื่องนึง เธอทำกับฉันเหมือนเป็นเพื่อนเธอหรือเปล่าล่ะ นาตาลี? เธอไม่มีให้เกียรติฉันเลย ในเมื่อเธอไม่เคยเกียรติฉัน ทำไมฉันต้องเกียรติเธอด้วย?"

นาตาลีกัดริมฝีปาก "เธอจะปล่อยวางเรื่องทั้งหมดไปไม่ได้หรือไง?"

นาตาลีถอดเสื้อกันหนาวออกแล้วโยนไปให้เชอรีช "เอาเสื้อของเธอคืนไป! แล้วปล่อยเรื่องนี้ไปได้แล้ว!"

เชอรีชไม่เก็บเสื้อที่ตกลงบนพื้นขึ้นมา เธอไม่ได้ทะเลาะกับนาตาลีต่อ

เธอหันมาเก็บเสื้อผ้ากับครีมบำรุงผิว และเครื่องสำอางค์จากกระเป๋าในตู้เสื้อผ้า

เมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น จอยก็ถามเธอ "เธอกำลังจะย้ายออกไปเหรอ เชอรีช? นาตาลีแค่โง่ไปหน่อย เราอยู่ด้วยกันมานานแล้วนะ มาคุยกันดีกว่า ไม่เห็นต้องย้ายออกไปเลย"

หลังจากเก็บกระเป๋าเสร็จแล้ว เชอรีชก็ออกไปจากหอพัก โดยไม่มองเสื้อกันหนาวที่ตกอยู่บนพื้น

นาตาลีกำหมัด เธอมองเสื้อกันหนาวและกัดฟันถาม "เชอรีชเป็นอะไรไปน่ะ? เธอคิดว่าเสื้อกันหนาวที่ฉันใส่มันสกปรก เลยไม่ต้องการมันแล้วงั้นเหรอ?"

จอยขมวดคิ้วแล้วมองเธอ "นาตาลี มันเป็นความผิดของเธอ คราวหน้าเธอต้องขอโทษเชอรีชนะ!"

นาตาลีปฏิเสธทันที เธอทำท่าอวดดี "ไม่มีทาง! เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงที่รวยคนเดียวในโลกนี้ซะหน่อย! ทำไมฉันต้องยอมก้มหัวให้เธอด้วย!"

จอยทนอารมณ์ฉุนเฉียวของนาตาลีต่อไปไม่ไหว "ฟังนะ มีวันไหนบ้างระหว่างอาทิตย์นี้ที่เชอรีชไม่อยู่ แล้วเธอจะไม่ใช้ครีมบำรุงผิวกับลิปสติกของเธอเลยหรือไง? ฉันก็โกรธนะถ้าฉันเป็นเชอรีช เธอจะเอาของคนอื่นไปใช้โดยไม่ถามก่อนไม่ได้นะ"

นาตาลีโกรธจนตาแดง เธอตอกกลับจอย "เพราะเชอรีชรวยและดีกับเธอมาตลอด เธอกับแมนดี้เลยไปเข้าข้างเชอรีชกันใช่ไหมล่ะ!"

จอยถอนหายใจอย่างไม่รู้จะพูดยังไง "ก็อย่างที่เธอพูดนั่นแหละ"

วันนี้บอยล์ต้องไปพิจารณาคดีที่ศาล หลังจากพิจารณาคดีเสร็จแล้ว เขาก็กลับมาทำงานที่สำนักงานกฎหมาย

เขากลับบ้านเวลา 20.30 น.

ตอนที่เขาดูโทรศัพท์ เขาแปลกใจที่ยัยตัวแสบไม่ได้ส่งข้อความหาเขาทั้งวัน หายากที่เธอจะไม่ทำแบบนั้น

เขาไม่แน่ใจว่าเธอทานอาหารเย็นหรือยัง

หลังจากบอยล์กดรหัสตอนที่เขากลับมาถึงบ้าน ยัยตัวแสบก็เข้ามากอดเขาแน่น

"เซอร์ไพรส์!"

บอยล์คิดว่าบ้านเขาคงพังเมื่อเขากอดเด็กน้อย เขาก้มลงถามเธอ "ผมคิดว่าคุณบอกว่าวันนี้จะพักที่หอนะ ทำไมถึงได้มาที่นี่ล่ะ?"

เชอรีชเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม แล้วตอบ "ฉันมาที่นี่ไม่ได้เหรอ? คิดว่าคุณจะแปลกใจซะอีก"

บอยล์หัวเราะแล้วตอบเธอ "ไม่แปลกใจหรอก แค่ตกใจน่ะ ผมคิดว่าบ้านผมพังเพราะขโมยหรืออะไรสักอย่าง"

"ฮึ่ม"

บอยล์เปิดสวิตช์ไฟตรงทางเข้า แล้วในบ้านก็สว่างขึ้นมาทันที