เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 838

เชอรีชยังไม่ตื่นนอน ตอนที่เวอเรียนตื่นในเช้าวันต่อมา ขาของเชอรีชอยู่ใกล้กับเวอเรียน ในขณะที่แขนของเธอกอดท้องของเวอเรียนอยู่ เธอนอนหลับสนิท

เวอเรียนหัวเราะเมื่อสังเกตเห็นว่าเชอรีชดูเกาะติดแค่ไหนตอนที่เธอหลับ เธอสงสัยว่า เชอรีชอ้างว่าเธอโตแล้วทั้ง ๆ ที่เธอยังนอนเหมือนเด็ก ๆ แบบนี้ได้อย่างไร

เวอเรียนค่อย ๆ ขยับตัวเธอออกไปด้านข้างเพื่อลุกจากเตียงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาของเธอ

ยิ่งเวอเรียนคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าการเจอกับบอยล์ในตอนนี้เป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสม

เนื่องจากเชอรีชแค่ออกเดทกับบอยล์เท่านั้น และยังไม่ได้คิดถึงเรื่องแต่งงานเลย แล้วเหตุผลอะไรที่เวอเรียนจะต้องการพบกับเขาด้วย?

หากเวอเรียนพบกับบอยล์จริง ๆ มันจะหมายความว่าเวอเรียนได้อนุมัติบอยล์อย่างอ้อม ๆ นี่อาจทำให้บอยล์กับเชอรีชเริ่มคบกันอย่างจริงจัง

อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังคงรู้สึกว่าเธอจะต้องบอกให้ฮีลตันรู้เกี่ยวกับเรื่องที่เชอรีชกำลังออกเดทกับบอยล์ ซึ่งอาจรอจนกว่าพวกเขาจะกลับบ้าน มิฉะนั้นฮีลตันอาจจะบุกมาที่เมืองหลวงด้วยความโกรธ และมันอาจจะทำให้เรื่องต่าง ๆ ยุ่งยากมากขึ้น

เนื่องจากจุดประสงค์หลักของการมาเยี่ยมครั้งนี้ของเวอเรียน คือเพื่อมาเที่ยวกับเฮเลน และกลับบ้านที่นอร์ท ซิตี้พร้อมกับเจลลี่ บีน

…

เนื่องจากพวกเขาไม่ได้ไปเจอกับบอยล์แล้ว เชอรีชจึงถูกลากออกไปเที่ยวกับเวอเรียนกับเฮเลนตลอดทั้งวัน หลังจากที่พวกเขาไปช้อปปิ้ง พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะดื่มชายามบ่ายด้วยกัน

ตอนนี้เธอไม่ได้ติดต่อบอยล์มาเป็นเวลาสองถึงสามวันแล้ว และดูเหมือนว่าบอยล์ก็ยุ่งกับอย่างอื่นด้วยเช่นกัน เนื่องจากเขาก็ไม่ได้ติดต่อเธอด้วยเช่นกัน

เฮเลนไปส่งพวกเขาที่สนามบินในวันที่เชอรีชกับเวอเรียนจะกลับ

เฮเลนพยายามบอกให้พวกเขาอยู่ต่อเมื่อพวกเขากำลังกลับ “ทำไมพวกเธอไม่พักที่เมืองหลวงอีกสักสองสามวันล่ะ เธอรู้ไหม ไทเลอร์ก็กำลังจะกลับบ้านในช่วงปิดเทอมกลางภาคเหมือนกัน เขาไม่ได้เจอเจลลี่ บีน มานานมากแล้ว”

เวอเรียนหัวเราะเบา ๆ เธอพูดว่า "โอ้ เราซื้อตั๋วกลับบ้านแล้ว คราวหน้าฉันจะมาหาเธอตอนที่ฉันมาเยี่ยมเจลลี่ บีน โอเคไหม?"

เฮเลนลูบหัวเล็ก ๆ ของเจลลี่ บีน ในขณะที่เธอพูดด้วยรอยยิ้มว่า "โอ้ เจลลี่ บีน หนูเรียนที่เมืองหลวงมาหกเดือนแล้ว ทำไมไม่แวะมากินข้าวที่บ้านน้าบ้างเลยล่ะ? หนูรู้ไหม ช่วงสุดสัปดาห์หนูมาสนุกที่บ้านของน้าได้ทุกเมื่อเลยนะ โอเค?”

เชอรีชพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เธอพูดว่า "ค่ะ หนูจะแวะไปทานอาหารในเทอมหน้า"

“โอ้ หนูน่าจะใกล้ชิดไทเลอร์มากขึ้น…”

เวอเรียนตั้งใจมองไปที่เวลาของเธอ เมื่อเฮเลนพูดถึงเรื่องนั้น ในขณะที่เธอพูดตัดบทเฮเลนด้วยการหัวเราะ เธอพูดว่า "โอ้ เฮเลน ใกล้ถึงเวลาที่เราจะต้องขึ้นเครื่องแล้ว"

เฮเลนตอบ "งั้นก็ไปเถอะ เราค่อยเจอกันใหม่คราวหน้า"

"ได้เลย"

หลังจากที่เวอเรียนพาเจลลี่ บีน ผ่านด่านศุลกากร เธอก็พูดว่า "ลูกรู้นะว่าน้าเฮเลนของลูกจะเสียใจมาก ถ้าเธอรู้ว่าแฟนของลูกไม่ใช่ไทเลอร์"

"ไทเลอร์กับหนูเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอมา มีแต่พวกแม่นั้นล่ะ ที่คอยเอาแต่จับคู่พวกเรา"

เวอเรียนหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “พ่อกับแม่ไม่เคยจับคู่ให้พวกลูก ลูกรู้ใช่ไหม?”

เจลลี่ บีนขมวดคิ้ว ในขณะที่เธอพูดว่า "แต่หนูรู้สึกแย่นิดหน่อยที่น้าเฮเลนดีกับหนูมาก"

เวอเรียนรู้สึกช่วยไม่ได้ เธอบีบจมูกของเจลลี่ บีน และพูดว่า "โอ้ คนพาลตัวน้อย แม่ไม่รู้เลยนะว่าลูกจะรู้สึกไม่ดีเป็นด้วย"

เชอรีชพูดในขณะที่เธอทำปากมุ่ย “แต่หนูคบกับคนอื่นตอนที่พ่อไม่อนุญาต พ่อจะคิดว่าหนูเป็นความล้มเหลว หรือเขาจะผิดหวังในตัวหนูเป็นพิเศษ เพราะคนที่หนูชอบคือบอยล์หรือเปล่า?"

เวอเรียนยิ้ม และพูดว่า “โอ้ เชอรีช ในสายตาของลูก พ่อของลูกเป็นคนตื้นเขินขนาดนั้นเลยเหรอ? หนูเป็นลูกสาวที่รักของเขา และเขาจะให้อภัยลูกไม่ว่าลูกจะทำอะไร ไม่ต้องพูดถึงลูกก็แค่กำลังคบกับคนอื่น ไม่เอาน่า ตราบใดที่ลูกไม่ทำอะไรสุดโต่งเกินไป พ่อของลูกจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของลูก”

“เพราะหนูโตมาท่ามกลางพวกน้า ๆ อา ๆ แม่ก็รู้ คุณอาวิลสัน คุณน้าเซรีน คุณอาคาร์เตอร์ และแม้แต่คุณน้าเฮเลนก็อยากให้หนูคบกับไทเลอร์”

เวอเรียนยิ้มและพูดว่า “โลกนี้ไม่มีอะไรเป็นไปตามที่เราวางแผนไว้ เจลลี่ บีน เราทุกคนล้วนเคยทำผิดพลาดในชีวิต ลูกรู้ไหม ในตอนนั้นหลายคนเกลียดแม่ตอนที่แม่เดทกับพ่อของลูก แต่หลังจากที่ทุกอย่างที่เราผ่านกันมา แม่ก็จบลงด้วยการแต่งงานกับพ่อของลูกในที่สุด ดังนั้นทำไมลูกถึงยังคิดว่าความสุขของลูกต้องสอดคล้องกับที่คนอื่นมองว่าลูกเป็นด้วยล่ะ จริงไหม?”

“แต่หนูไม่อยากให้แม่หรือพ่อเสียใจ”

“ตราบใดที่คนที่ลูกรักเป็นคนที่รักลูก จิตใจดี และเป็นคนปกติ พ่อกับแม่จะไม่รู้สึกเสียใจกับมัน ดังนั้นตราบใดที่พ่อกับแม่ไม่ว่าอะไร ลูกไม่จำเป็นต้องสนใจว่าอาวิลสัน น้าเซรีน อาคาร์เตอร์ หรือน้าเฮเลนจะมองลูกอย่างไร ตกลงไหม?”

เชอรีชกอดเวอเรียนในขณะที่เธอน้ำตาคลอ เธอเรียกเวอเรียน "มอนตี้"

เวอเรียนลูบหลังของเธอ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โอ้ ทำไมจู่ ๆ ลูกถึงร้องไห้ล่ะ? เจลลี่ บีน แม่อยากจะบอกลูกว่าความคาดหวังของเราที่มีกับลูกมีไว้เพื่อเป็นแนวทางเท่านั้น แน่นอนมันเป็นเรื่องที่ดี ถ้าลูกทำตามความคาดหวังของเรา แต่เส้นทางที่ลูกอยู่ในปัจจุบันก็ไม่ได้เลวร้ายเช่นกัน อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ ดังนั้นลูกไม่ควรปล่อยให้สิ่งเหล่านี้มากระทบลูกมากเกินไป ลูกโชคดีกว่าคนหลายคน เพราะถึงแม้ลูกจะไม่ได้ทำงานหนัก ลูกก็ยังสามารถไล่ตามความฝันของตัวเองโดยไม่ต้องกังวล ลูกมีทางเลือกของตัวเอง ในการเลือกรูปแบบชีวิตที่ลูกต้องการ และคนที่ลูกอยากจะรัก ลูกมีอิสระที่จะเลือก แต่ไม่ใช่ทุกคนจะได้เลือกแบบนั้น”

“หนูรู้ เพราะนี่เป็นทางเลือกที่พ่อทำงานหนักเพื่อหนู”

“สิ่งเดียวที่พ่อต้องการจากลูกคือ ให้ลูกใช้ชีวิตอย่างมีความสุข และไร้กังวล ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเรื่องนั้นในโลกของพ่อเขาแล้ว เจลลี่ บีน”

"ขอบคุณที่เข้าใจหนู มอนตี้"

“แม่เป็นแม่ของลูก แน่นอนแม่ต้องคิดถึงความรู้สึกของลูก โอเค”