เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 837

เมื่อกลับมาที่ห้องสวีทของโรงแรม แม่ และลูกสาวก็นอนโดยหันหลังใส่กัน

เชอรีชส่งข้อความถึงบอยล์ ในขณะที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม "วันนี้ฉันกลับบ้านไม่ได้ แม่ของฉันมาในเมืองและรู้เรื่องของเรา เธอบอกว่าเธอต้องการเจอคุณวันพรุ่งนี้"

ไม่นานบอยล์ก็ตอบกลับ "ผมสามารถไปพบแม่ของคุณได้"

เชอรีชรู้สึกลังเลเล็กน้อย เธอพูดว่า “อย่าเลย คุณจะทำอย่างไรถ้าแม่ของฉันหาเรื่องคุณ? ฉันจะบอกเธอว่าคุณกลับไปบ้านเกิดของคุณแล้ว แบบนั้นเธอจะได้เจอคุณไม่ได้”

บอยล์ไม่ใช่คนประเภทที่ยอมถอยเมื่อเจอปัญหาแบบนี้ เขาพูดว่า "ถ้าสุดท้ายแล้วยังไงผมก็ต้องเจอเธอ งั้นมันก็ดีสำหรับผมที่ได้เจอเธอเร็วขึ้น ผมไม่ต้องกลัวว่าแม่คุณจะหาเรื่องผม แล้วอีกอย่าง คุณยังเด็ก และผมก็ควรคุยกับครอบครัวคุณ เกี่ยวกับเรื่องที่เราคบกันอยู่ดี อย่าทะเลาะกับครอบครัวของคุณเพราะผม โอเคไหม?”

เชอรีชมักจะถูกครอบครัวของเธอตามใจมาตลอดตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก และมันสมเหตุสมผลแล้วที่เธอจะทำตัวดื้อรั้นเนื่องจากเธอเพิ่งอายุ 18 ปี บอยล์ควรจะเป็นคนรับผิดชอบในการที่เธอย้ายมาอยู่กับเขาตั้งแต่แรก

เขาแก่กว่าเธอเจ็ดปี ซึ่งหมายความว่าเขามีความเป็นผู้ใหญ่ และมั่นคงมากกว่าเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าเขามีแรงจูงใจแอบแผงในการที่เธอย้ายมาอยู่กับเขา และทำให้เธอเป็นของเขา

ดังนั้นแม้ว่าครอบครัวของเธอจะหาเรื่องเธอ หรือโทษเขาทั้งหมด แต่มันก็สมเหตุสมผลอย่างยิ่ง เพราะเขาต้องรับผิดชอบการแย่งตัวลูกสาวอันเป็นที่รักของพวกเขาไป

เชอรีชยิ้มอย่างมีความสุข ในขณะที่เธอซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม

บอยล์จะอยู่เคียงข้างเธอ เพื่อเผชิญหน้ากับปัญหาของเธอไปด้วยกัน

ในขณะที่เธอกำลังจะเก็บโทรศัพท์ของเธอ เสียงของเวอเรียนก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังเธอ “ลูกยังส่งข้อความหาเขาในเวลานี้อีกหรือ?”

หัวใจของเชอรีชเต้นแรง เธอหันกลับไปมองเวอเรียนก่อนจะพูดว่า “แม่ยังไม่นอนอีกเหรอ มอนตี้?”

เวอเรียนพูด ในขณะที่มองใบหน้าเล็ก ๆ อันไร้เดียงสาของลูกสาวของเธอ “แล้วลูกจะแอบออกไปหาเขาหลังจากที่แม่หลับแล้วงั้นหรือ?”

เธอกัดริมฝีปาก และพูดว่า “เปล่า หนูแค่กังวลว่าเขาอาจจะเป็นห่วงหนู หนูก็เลยต้องส่งข้อความหาเขาเพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วง”

เวอเรียนหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ช่างคิดอะไรเช่นนี้”

เวอเรียนคิดเกี่ยวกับบางเรื่องที่จริงจัง และถาม “แม่อยากให้ลูกบอกแม่มาตามตรง เจลลี่ บีน บอกแม่มาว่าความสัมพันธ์ของลูกกับเขาก้าวหน้าไปแค่ไหนแล้ว?”

เชอรีชกำผ้าห่มของเธอในขณะที่หัวใจของเธอเต้นแรง ถ้าเธอบอกมอนตี้ว่าเธอทำทุกอย่างกับเขาแล้ว เวอเรียนคงจะโกรธเธอมากอย่างไม่ต้องสงสัย

พ่อของเธอจะตัดตอนบอยล์ถ้าเขารู้เรื่องนี้

เธอพูดตะกุกตะกัก "เปล่า ไม่มีอะไร ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก"

เวอเรียนขมวดคิ้ว และพูดว่า “ลูกหมายถึงอะไรไม่ขนาดนั้น? ลูกจูบ หรือจับมือกับเขาหรือยัง?”

เชอรีชก้มหน้าลงแล้วพูดว่า "ค่ะ"

เวอเรียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเลือกที่จะเชื่อลูกสาวของเธอ เธอพูดว่า “แม่ต้องบอกพ่อเกี่ยวกับเรื่องที่ลูกกำลังคบกับบอยล์”

“มอนตี้…” เธอขมวดคิ้วด้วยท่าทางที่น่าสงสารอย่างยิ่ง

เวอเรียนตอบ "ลูกรู้ว่ามันคงจะแย่กว่านี้มากถ้าพ่อของลูกรู้เรื่องนี้ถ้าเราไม่บอกเขาตอนนี้ แต่แม่จะไม่บอกพ่อเรื่องที่ลูกอยู่กับบอยล์"

“จริงเหรอ? มอนตี้ แม่ดีที่สุดเลย!”

“โอ้ ได้โปรด ไม่ต้องขอบคุณแม่ก่อน แม่มีเรื่องขอร้องสำหรับที่แม่ไม่บอกพ่อเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม่ต้องการให้ลูกย้ายออกมาจากบ้านของบอยล์ และเลิกอยู่กับเขา ลูกทำให้แม่ได้ไหม?”