เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 842 การที่เธอไม่อยู่ทำให้หัวใจของเขารักเธอมากขึ้น

ตอนเที่ยงคืน เชอรีชตื่นขึ้นจากสายเรียกเข้าจากวิทนีย์ที่ดังอย่างต่อเนื่อง

เมื่อเธอรับสาย เสียงที่เกี้ยวกราดของวิทนีย์ก็ทะลุเข้ามาในหูของเธอ “เชอ! บอยล์ของเธอเป็นข่าวอีกแล้ว!”

เชอรีชขยี้ตาของเธอ แล้วถามว่า “เขาชนะคดีอีกแล้วเหรอ?”

"ไม่! เขาถูกพ่อชั่ว ๆ ของเขาใส่ร้าย และกลายเป็นประเด็นร้อนในโซเชียล! พ่อสารเลวของเขาเป็นพวกสองหน้าไร้ยางอาย!”

เชอรีชสงสัยกับตัวเอง 'พ่อสารเลวงั้นเหรอ?'

จากนั้นเชอรีชก็นึกถึงเรื่องที่บอยล์เคยบอกเธอว่า พ่อของเขาเป็นคนลักพาตัวซึ่งถูกจับ และถูกตัดสินจำคุก

“ตอนนี้พ่อของเขาไม่ได้อยู่ในคุกงั้นเหรอ?”

วิทนีย์อุทาน “เขาเพิ่งถูกปล่อยตัวออกมาจากคุก และทำเรื่องวุ่นวายครั้งใหญ่ในเวลาอันสั้น!”

“ฉันจะคุยกับเธอทีหลัง ขอฉันดูข่าวหน่อย”

หลังจากวางสาย เธอก็รีบเปิดดูผลการค้นหาที่เป็นที่นิยมบนโลกอินเทอร์เน็ตอย่างรวดเร็ว และเห็นวิดีโอที่กำลังเป็นไวรัลอยู่

ชายวัยกลางคนกำลังถือลำโพงอยู่ด้านนอกสำนักงานกฎหมายเอิร์นเนส และวิพากษ์วิจารณ์บอยล์ที่ไม่กตัญญูต่อพ่อแม่ของเขา

ขณะที่เชอรีชกำลังดูวิดีโอ เธอก็รู้สึกว่าเธอจำพ่อของบอยล์ได้ ดูเหมือนว่าเธอจะเคยเห็นเขาจากที่ไหนสักแห่ง แต่เธอจำไม่ได้

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้สนใจมันมาก เธอสนใจแต่เพียงว่าบอยล์ถูกพ่อของเขาใส่ร้าย

วิดีโอถูกแชร์ไปกว่าห้าสิบล้านครั้ง และมีคนกดไลค์กว่า 11 ล้านคน มีความคิดเห็นกว่าเจ็ดสิบล้านคอมเมนต์ในวิดีโอนี้ ในคอมเมนต์ พวกนักเลงคีย์บอร์ดที่ไม่รู้ความจริงกำลังใส่ร้ายบอยล์

คอมเมนต์ที่น่าเกลียด

ในไม่ช้า ชาวเน็ตบางคนก็ได้แสดงความคิดเห็นที่รุนแรงเกี่ยวกับบอยล์บนเว็บไซต์ทางการของสำนักงานกฏหมายเอิร์นเนส โดยวิพากษ์วิจารณ์บริษัทที่จ้างทนายความที่ไม่มีศีลธรรมอย่างนี้

คอมเมนต์แพร่ไปราวกับไฟป่า และชาวเน็ตก็โกรธจัด ไม่มีใครสนใจที่จะหาความจริง

เชอรีชโทรหาบอยล์ทันที

สักพักก็โทรติด

“บอยล์…” เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เถียงกับตัวเองว่าเธอควรจะพูดออกมาหรือไม่

เขาซื้ออาหารแมวสองสามกระป๋องให้โบนี่ ก่อนจะมุ่งหน้ากลับไปที่โรงแรม โบนี่มีความอยากอาหารอย่างมาก และกินอาหารแมวจานใหญ่จนหมด

หลังจากกินอาหารของมันเสร็จ มันก็แลบลิ้นออกมา และเลียมือของบอยล์อย่างน่ารัก

บอยล์ไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งต่าง ๆ จะกลายเป็นแบบนี้ เพื่อนคนเดียวที่เขามีในวันส่งท้ายปีเก่าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแมว

บอยล์ปัดขนของโบนี่ และพึมพำ “โชคดีที่รีชพาแกกลับบ้านในวันนั้น”

ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องอยู่คนเดียว

"ปัง!" การแสดงดอกไม้ไฟเกิดขึ้นที่ด้านนอกหน้าต่าง

บอยล์มองออกไปนอกหน้าต่าง ในขณะที่ดอกไม้ไฟนับพันสว่างขึ้นบนท้องฟ้าที่มืดมิด แม้ว่าเมืองจะมืดมิด แต่ก็ยังสามารถคาดหวังให้ท้องฟ้าสว่างไสวด้วยแสงสลัว

บอยล์รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย โบนี่ม้วนตัวเป็นลูกบอลในอ้อมกอดของเขา และกระพริบตาของมันในขณะที่มันมองไปที่บอยล์

บอยล์ลดสายตาลง และมองไปที่โบนี่ “คิดถึงแม่ไหม?”

"เหมียว..."

อาจจะเป็นไปได้ มันมีของว่างให้กินทุกวันตอนที่รีชอยู่ด้วย มันมีสิทธิ์ได้กินทุกอย่างที่รีชกำลังกินอยู่

ร่องรอยของความเหงาประกายไปทั่วดวงตาของเขา ขณะที่เขาพูดพึมพำ “ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน”

คิดถึงมาก

เขาไม่เคยคิดถึงใครมากขนาดนี้ในชีวิตของเขา ตามที่อธิบายไว้ในกวีนิพนธ์สมัยใหม่ ความปรารถนาของเขาที่มีต่อเธอเหมือนกับเถาวัลย์ที่เติบโตอย่างรวดเร็ว และแผ่ขยายไปทั่วหัวใจของเขา

…

ในขณะที่บอยล์ถูกใส่ร้าย เชอรีชก็ไม่มีอารมณ์ที่จะเฉลิมฉลองวันส่งท้ายปีเก่า

เชอรีชกำลังดูงานเทศกาลปีใหม่กับครอบครัวของเธอ ขณะที่ต่อสู้กับคอมเมนต์เชิงลบบนทวิตเตอร์ เธอยังเกลี้ยกล่อมวิทนีย์ กับฮันท์ลีย์ให้คอมเมนต์เชิงบวกเพื่อปกป้องบอยล์

แม้ว่าความพยายามของพวกเขาจะไม่มีนัยสำคัญ แต่ชาวเน็ตบางคนก็เห็นพวกเขา และกดไลค์คอมเมนต์ของพวกเขา

และถาม “เจลลี่ บีน วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า