เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 842
ตอนเที่ยงคืน เชอรีชตื่นขึ้นจากสายเรียกเข้าจากวิทนีย์ที่ดังอย่างต่อเนื่อง
เมื่อเธอรับสาย เสียงที่เกี้ยวกราดของวิทนีย์ก็ทะลุเข้ามาในหูของเธอ “เชอ! บอยล์ของเธอเป็นข่าวอีกแล้ว!”
เชอรีชขยี้ตาของเธอ แล้วถามว่า “เขาชนะคดีอีกแล้วเหรอ?”
"ไม่! เขาถูกพ่อชั่ว ๆ ของเขาใส่ร้าย และกลายเป็นประเด็นร้อนในโซเชียล! พ่อสารเลวของเขาเป็นพวกสองหน้าไร้ยางอาย!”
เชอรีชสงสัยกับตัวเอง 'พ่อสารเลวงั้นเหรอ?'
จากนั้นเชอรีชก็นึกถึงเรื่องที่บอยล์เคยบอกเธอว่า พ่อของเขาเป็นคนลักพาตัวซึ่งถูกจับ และถูกตัดสินจำคุก
“ตอนนี้พ่อของเขาไม่ได้อยู่ในคุกงั้นเหรอ?”
วิทนีย์อุทาน “เขาเพิ่งถูกปล่อยตัวออกมาจากคุก และทำเรื่องวุ่นวายครั้งใหญ่ในเวลาอันสั้น!”
“ฉันจะคุยกับเธอทีหลัง ขอฉันดูข่าวหน่อย”
หลังจากวางสาย เธอก็รีบเปิดดูผลการค้นหาที่เป็นที่นิยมบนโลกอินเทอร์เน็ตอย่างรวดเร็ว และเห็นวิดีโอที่กำลังเป็นไวรัลอยู่
ชายวัยกลางคนกำลังถือลำโพงอยู่ด้านนอกสำนักงานกฎหมายเอิร์นเนส และวิพากษ์วิจารณ์บอยล์ที่ไม่กตัญญูต่อพ่อแม่ของเขา
ขณะที่เชอรีชกำลังดูวิดีโอ เธอก็รู้สึกว่าเธอจำพ่อของบอยล์ได้ ดูเหมือนว่าเธอจะเคยเห็นเขาจากที่ไหนสักแห่ง แต่เธอจำไม่ได้
อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้สนใจมันมาก เธอสนใจแต่เพียงว่าบอยล์ถูกพ่อของเขาใส่ร้าย
วิดีโอถูกแชร์ไปกว่าห้าสิบล้านครั้ง และมีคนกดไลค์กว่า 11 ล้านคน มีความคิดเห็นกว่าเจ็ดสิบล้านคอมเมนต์ในวิดีโอนี้ ในคอมเมนต์ พวกนักเลงคีย์บอร์ดที่ไม่รู้ความจริงกำลังใส่ร้ายบอยล์
คอมเมนต์ที่น่าเกลียด
ในไม่ช้า ชาวเน็ตบางคนก็ได้แสดงความคิดเห็นที่รุนแรงเกี่ยวกับบอยล์บนเว็บไซต์ทางการของสำนักงานกฏหมายเอิร์นเนส โดยวิพากษ์วิจารณ์บริษัทที่จ้างทนายความที่ไม่มีศีลธรรมอย่างนี้
คอมเมนต์แพร่ไปราวกับไฟป่า และชาวเน็ตก็โกรธจัด ไม่มีใครสนใจที่จะหาความจริง
เชอรีชโทรหาบอยล์ทันที
สักพักก็โทรติด
“บอยล์…” เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เถียงกับตัวเองว่าเธอควรจะพูดออกมาหรือไม่
บอยล์ตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “มีอะไรหรือเปล่า?”
เชอรีชรู้ดีว่าคนที่มีศักดิ์ศรีอย่างเขาไม่ชอบที่จะบอกปัญหาของเขาเองกับคนอื่น เพื่อขอความเห็นใจ
เนื่องจากเขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเธอ เธอก็จะไม่พูดถึงเรื่องนี้เช่นกัน
เชอรีชส่ายหัว "ไม่มีอะไร ก็แค่ฉันส่งข้อความหาคุณเมื่อสองสามวันก่อน แต่คุณยังไม่ตอบฉันเลย”
น้ำเสียงเฉยเมยของบอยล์เหมือนตามปกติ “ช่วงนี้ผมยุ่งมาก และอาจจะไม่ได้ตอบกลับคุณ”
“โอเค ไม่เป็นไร” เธอตอบ ในขณะที่เธอกลั้นน้ำตา
เธออยากจะบอกเขาว่าอย่าไปสนใจพวกคอมเมนต์มุ่งร้ายบนอินเทอร์เน็ต เพราะพวกเขาไม่รู้จักเขาดีพอ
ทว่ามีเพียงความเงียบระหว่างพวกเขา
เธอรู้ว่าบอยล์ที่เธอตกหลุมรักมีจิตใจที่เข้มแข็ง และไม่ต้องการให้ใครสงสารเขา
ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรทางโทรศัพท์ แต่พวกเขาก็ไม่วางสายเช่นกัน
เสียงทุ้มของบอยล์ดังขึ้นผ่านทางโทรศัพท์หลังจากนั้นครู่หนึ่ง “รีช”
"คะ? ฉันอยู่นี่"
บอยล์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า “สุขสันต์วันส่งท้ายปีเก่า”
วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า
เชอรีชยิ้มหวาน และทำตัวเป็นธรรมชาติ และผ่อนคลายต่อหน้าเขา “บอยล์ คุณต้องมีความสุขด้วยเช่นกัน ไม่เพียงแต่ช่วงวันส่งท้ายปีเก่าเท่านั้น แต่คุณต้องมีความสุขทุกวันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
ผ่านไปสักพัก เขาก็พูดว่า “ก็ได้”
บอยล์ยิ้มบาง ๆ
เชอรีชไม่สามารถเก็บอารมณ์ของเธอได้อีกต่อไป และหลั่งน้ำตาอย่างเงียบ ๆ ใต้ผ้าห่ม ในขณะที่เธอสะอื้นผ่านทางโทรศัพท์ บอยล์ก็ได้ยิน
“รีช?”
"ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่คิดถึงคุณมาก”
เธอสามารถจินตนาการได้ว่า เขาเหงาแค่ไหนที่ต้องอยู่ตามลำพังในเมืองหลวงในวันส่งท้ายปีเก่า นอกจากนั้น เขายังต้องทนการพูดให้ร้ายเขาอีกด้วย
บอยล์ตอบ “ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน”
ก่อนที่เธอจะวางสาย เธอปลอบเขาว่า “บอยล์ แม้ว่าโลกทั้งใบจะต่อต้านคุณ ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ”
คำพูดของเธอทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นอย่างมาก
แต่เขาจะยอมปล่อยให้เธอต่อต้านคนทั้งโลกได้อย่างไร?
เขาควรจะทนรับผลที่ตามมาด้วยตัวเอง
…
ในคืนวันส่งท้ายปีเก่า บอยล์อยู่ในห้องพักที่โรงแรม เขากำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่างมองดูแสงระยิบระยับมากมายจากเมือง
เขารู้สึกเหงา เขาจึงกลับไปที่กรีนทาวว์ คอนโดมิเนียม เพื่อไปเอาโบนี่
แฮนสันไม่ได้อยู่ที่คอนโด บางทีเขาอาจจะออกไปจากที่นี่แล้วเนื่องจากไฟฟ้า และน้ำประปาไม่สามารถใช้ได้
โบนี่ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดเมื่อบอยล์เข้ามาในบ้าน ทันทีที่มันเห็นบอยล์มันก็ร้องเหมียว และเดินไปหาบอยล์ก่อนจะเอาเท้าตะกุยไปที่ขาของเขา
บอยล์ก้มลง และอุ้มมันไว้ในอ้อมแขนของเขา
ในอ้อมกอดของเขา โบนี่คลอเคลียเพื่อรับความรัก และความสนใจกับมัน
บอยล์ปัดขนของมัน แล้วถามว่า “ช่วงนี้แกอดอาหารหรือเปล่า?”
“เมี้ยว...” มันต้องหิวมาก
จากนั้นบอยล์ก็ใส่มันลงในถุง และล็อกประตูก่อนจะออกจากบ้าน
แฮนสันไม่รู้รหัสผ่านเพื่อเข้าบ้าน ดังนั้นถ้าเขากลับมาที่บ้านนี้ เขาจะต้องให้บอยล์ช่วยเขาเข้าไปในบ้าน
บอยล์กลับไปที่โรงแรมพร้อมกับโบนี่ในอ้อมแขนของเขา
เขาซื้ออาหารแมวสองสามกระป๋องให้โบนี่ ก่อนจะมุ่งหน้ากลับไปที่โรงแรม โบนี่มีความอยากอาหารอย่างมาก และกินอาหารแมวจานใหญ่จนหมด
หลังจากกินอาหารของมันเสร็จ มันก็แลบลิ้นออกมา และเลียมือของบอยล์อย่างน่ารัก
บอยล์ไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งต่าง ๆ จะกลายเป็นแบบนี้ เพื่อนคนเดียวที่เขามีในวันส่งท้ายปีเก่าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแมว
บอยล์ปัดขนของโบนี่ และพึมพำ “โชคดีที่รีชพาแกกลับบ้านในวันนั้น”
ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องอยู่คนเดียว
"ปัง!" การแสดงดอกไม้ไฟเกิดขึ้นที่ด้านนอกหน้าต่าง
บอยล์มองออกไปนอกหน้าต่าง ในขณะที่ดอกไม้ไฟนับพันสว่างขึ้นบนท้องฟ้าที่มืดมิด แม้ว่าเมืองจะมืดมิด แต่ก็ยังสามารถคาดหวังให้ท้องฟ้าสว่างไสวด้วยแสงสลัว
บอยล์รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย โบนี่ม้วนตัวเป็นลูกบอลในอ้อมกอดของเขา และกระพริบตาของมันในขณะที่มันมองไปที่บอยล์
บอยล์ลดสายตาลง และมองไปที่โบนี่ “คิดถึงแม่ไหม?”
"เหมียว..."
อาจจะเป็นไปได้ มันมีของว่างให้กินทุกวันตอนที่รีชอยู่ด้วย มันมีสิทธิ์ได้กินทุกอย่างที่รีชกำลังกินอยู่
ร่องรอยของความเหงาประกายไปทั่วดวงตาของเขา ขณะที่เขาพูดพึมพำ “ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน”
คิดถึงมาก
เขาไม่เคยคิดถึงใครมากขนาดนี้ในชีวิตของเขา ตามที่อธิบายไว้ในกวีนิพนธ์สมัยใหม่ ความปรารถนาของเขาที่มีต่อเธอเหมือนกับเถาวัลย์ที่เติบโตอย่างรวดเร็ว และแผ่ขยายไปทั่วหัวใจของเขา
…
ในขณะที่บอยล์ถูกใส่ร้าย เชอรีชก็ไม่มีอารมณ์ที่จะเฉลิมฉลองวันส่งท้ายปีเก่า
เชอรีชกำลังดูงานเทศกาลปีใหม่กับครอบครัวของเธอ ขณะที่ต่อสู้กับคอมเมนต์เชิงลบบนทวิตเตอร์ เธอยังเกลี้ยกล่อมวิทนีย์ กับฮันท์ลีย์ให้คอมเมนต์เชิงบวกเพื่อปกป้องบอยล์
แม้ว่าความพยายามของพวกเขาจะไม่มีนัยสำคัญ แต่ชาวเน็ตบางคนก็เห็นพวกเขา และกดไลค์คอมเมนต์ของพวกเขา
ฮีลตันไม่พอใจที่ลูกสาวของเขาใจลอย เขาขมวดคิ้ว และถาม “เจลลี่ บีน วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า แทนที่จะใช้เวลาดูรายการทีวีกับคุณปู่ แต่ลูกกลับทำอะไรกับโทรศัพท์?”
นายใหญ่ฟัดด์โอ๋หลานสาวของเขา เขากอดเจลลี่ บีน และยิ้มอย่างเป็นมิตร "ไม่เป็นไร ฉันมีความสุขมากพอแล้วที่มีเจลลี่ บีนนั่งอยู่ข้างฉัน”
เชอรีชรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ไม่ได้ค้างคืนกับปู่ของเธอ หลังจากเขียนคอมเมต์บนทวิตเตอร์ เธอก็เก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเสื้อ และยิ้มหวาน “คุณปู่ หนูจะดูการแสดงกับคุณปู่”
"ได้เลย"
เมื่อถึงห้าทุ่ม นายใหญ่ฟัดด์รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย และหลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้ว เขาก็กลับไปที่ห้องของเขาเพื่อพักผ่อน
การแสดงตลกสดกำลังฉายทางโทรทัศน์ แต่เชอรีชไม่ตลกเลยสักนิด
เชอรีชรู้สึกเบื่อ เธอจึงแอบกลับไปที่ห้องของตัวเอง
ฮีลตันบ่น “ยัยเด็กตัวน้อยคนนั้นใจลอยตั้งแต่เธอกลับมาบ้าน”
เวอเรียนอธิบาย "อาจเป็นเพราะบอยล์"
“เป็นอะไรกับบอยล์?” ฮีลตันขมวดคิ้ว
“ตอนนี้บอยล์และพ่อของเขากำลังดังทางอินเทอร์เน็ต ฉันได้ยินมาว่าพ่อของเขาตำหนิบอยล์ที่ไม่สนับสนุนด้านการเงินกับเขา เนื่องจากบอยล์เป็นทนาย เรื่องนี้ก็เลยเป็นไวรัลบนอินเทอร์เน็ต และบอยล์ถูกวิจารณ์ว่าไม่กตัญญูต่อพ่อแม่ของเขา”
ดวงตาของฮีลตันเป็นประกาย เขาถาม “ตอนนี้บอยล์อยู่ที่ไหน?”
“เขาน่าจะอยู่ที่เมืองหลวง ฉันได้ยินเจลลี่ บีน พูดว่าเขาไม่ได้กลับมาที่นอร์ท ซิตี้”
ฮีลตันไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า “เราควรไปหาบอยล์เพื่อพูดเรื่องนี้ ถ้าเราต้องการให้พวกเขาตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดออกจากกัน”
เวอเรียนตกใจ “คุณกำลังพูดว่าคุณต้องการให้บอยล์เป็นคนบอกเลิกกับเจลลี่ บีน งั้นเหรอ?”
“ตอนนี้บอยล์กำลังเผชิญกับความยากลำบาก แม้ว่าการกระทำผิดของพ่อของเขาจะไม่เกี่ยวอะไรกับเขา แต่พวกเขาก็เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด ผมเกรงว่าปัญหาจะไม่มีวันจบหากเจลลี่ บีน ยังอยู่กับเขาต่อไป การตัดปัญหาเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการแก้ปัญหาเรื่องนี้”
เวอเรียนถอนหายใจ “แต่ฮีลตัน คุณคิดว่ามันเหมาะสมหรือที่เราจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอ และยิ่งไปกว่านั้น ทำลายความรักของเธอลับหลังเธอ?”
“ถ้าคนที่เธอคบด้วยเป็นคนอื่น ผมจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธออย่างแน่นอน แต่ผู้ชายที่เธอรักดันเป็นลูกชายของแฮนสัน ลอว์สัน, รีอาน่า ความสัมพันธ์ที่แบบฉับไวของเธอไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย เมื่อพูดถึงความปลอดภัยของเธอ”
แต่ถ้าเจลลี่ บีน จริงจังกับความสัมพันธ์ของเธอล่ะ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รัก ท่านประธาน