เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 855 โชคชะตานำพาให้พบกัน

ตอนนี้เขากลายเป็นขี้เหล้าไร้ประโยชน์

ดูเหมือนว่าบอยล์จะไม่รู้สึกสะทกสะท้าน ตอนที่เลล่าถามเขาด้วยความโมโห เขาหันหลังกลับเข้าไปในห้อง

"เธอมาทำอะไรที่นี่?"

เลล่ากัดฟัน เธอมองบอยล์ที่ใช้ชีวิตอย่างเปล่าประโยชน์ เธอตำหนิเขา "ดูตัวเองสิ บอยล์ ดูสิว่าตอนนี้นายสกปรกแค่ไหน ตัวนายเหม็นเหล้าและไม่ได้โกนหนวดอีก นายเป็นขี้เหล้าสกปรกไปแล้ว! ทั้งหมดนี้เป็นเพราะ เชอรีช ฟัดด์ เหรอบอยล์ จะทิ้งอนาคตเพื่อเธอจริง ๆ เหรอ? นายกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง? นี่ไม่ใช่บอยล์ที่ฉันรู้จักเลย!"

บอยล์นั่งลงบนพรมและหัวเราะ "แล้วบอยล์ที่เธอรู้จักเป็นคนยังไงล่ะ?"

"บอยล์ที่ฉันรู้จักเป็นคนดุ เขามีความมุ่งมั่นที่จะทำให้ดีขึ้น เขาไม่เคยใช้ชีวิตโดยเปล่าประโยชน์ และทำตัวกระเซอะกระเซิงแบบนี้ เขาเป็นคนบ้างานและมีระเบียบในชีวิต เขาควรจะยืนอยู่ในศาลอย่างมีเกียรติ และต้องไม่ทิ้งชีวิตไปแบบนี้"

บอยล์กำลังจะหยิบขวดเหล้าขึ้นมาดื่ม เลล่าก็แย่งขวดเหล้ามาจากเขาแล้วขว้างลงบนพื้น ขวดเหล้าแตกกระจายและหกลงบนพื้น เศษแก้วปลิวมาบาดแก้มของบอยล์จนเลือดออก

แต่บอยล์ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เขามองพื้นที่สกปรกและพูดเสียงเรียบ "ฉันเคยคิดว่าเงินเป็นสิ่งที่ฉันต้องการในชีวิต แต่ตอนนี้ฉันก็ได้รู้หลังจากเสียเธอไป เงินพวกนั้นไม่ได้มีความหมายอะไรกับฉันเลย"

เลล่ารู้สึกปวดใจ เธอมองเขาและพูดเสียงเข้ม "แต่นายกับเชอรีชก็เลิกกันแล้ว จะใช้ชีวิตที่เหลือหมกมุ่นอยู่กับความเสียใจงั้นเหรอ? ถ้าปล่อยเธอไปไม่ได้ งั้นก็ไปตามหาเธอสิ"

ไปตามหาเธอ? เขามีสิทธิ์อะไรที่จะไปให้เธอเห็นหน้าอีก?

เขาเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวด

เขาไม่ได้อยู่กับเธอตอนที่เธอต้องการเขามากที่สุด เขาเลิกกับเธอและทำให้เธอแท้งโดยไม่ได้ตั้งใจ

บอยล์ไม่มีวันให้อภัยในสิ่งที่เขาทำ

ฮีลตันพูดถูก เขามันไร้ค่า เขาเป็นคนไร้ค่ามาโดยตลอด

เขาเลวพอ ๆ กับพ่อของเขา ที่เป็นคนลักพาตัวเธอไปตั้งแต่แรก

คนเลวอย่างเขายังคู่ควรกับเธออีกเหรอ?

เลล่านั่งลงแล้วมองเขา "บอยล์ ฉันไม่สนความเสียใจของเธอหรอกนะ ฉันอยากรู้ว่าเธอจะพยายามได้มากแค่ไหน เธอพยายามอย่างหนักเพื่อจะเข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยแคพิทัล ซิตี้ เธอไม่ควรทิ้งโอกาสนี้ไปเพื่อความรัก พ่อยังพักเรื่องการเสนอชื่อไปเรียนที่อเมริกาของพวกเรา พ่อชื่นชมเธอมากนะ รู้หรือเปล่า"

เลล่าหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋า แล้ววางลงบนโต๊ะ "นี่เป็นนามบัตรของพ่อฉัน ถ้าได้สติเมื่อไหร่ก็โทรหาพ่อได้ตลอดนะ เธอควรจะรีบบอกกับพ่อตอนที่ยังมีโอกาส ทุกคนต่างก็แย่งกันเพื่อมาแทนที่เธอนะ"

"ฉันเชื่อว่าเธอรู้ ว่าโอกาสนี้สำคัญกับเธอมากแค่ไหน บอยล์ มันเปลี่ยนชีวิตเธอได้เลยนะ"

เชอรีชเริ่มกลับมาเป็นปกติ

ต้องขอบคุณที่เธอเล่นเปียโน

ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่เธอเล่นเปียโน ปัญหาทุกอย่างและความสับสนจะหายไปเอง แค่ได้ฟังเสียงเพลงที่เธอเล่น

ทุกครั้งที่เธอเล่นเปียโน เธอจะใช้เวลาตลอดทั้งเช้าหรือตอนเย็นในการเล่นเปียโน

ชีวิตประจำวันของเชอรีชหลังจากที่เธอพักการเรียน ก็คือการเล่นเปียโนและทำสวนกับปู่ของเธอ เธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน เธอเริ่มโพสต์บนเฟสบุ๊ค

เธอถ่ายรูปตอนที่กำลังทำสวนกับปู่ของเธอ ดอกไม้ที่กําลังบานและแสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาที่สวน

เชอรีชให้ปู่ดูรูปถ่าย นายท่านฟัดด์ใส่แว่นตาและยิ้มอย่างมีความสุข "โอ้ ปู่แก่แล้วจริง ๆ ดูไม่ดีเลย"

"ใครบอกล่ะคะคุณปู่ คุณปู่ยังหนุ่มอยู่ และสัญญากับหนูว่าจะมีชีวิตอย่างมีความสุขต่อไปอีกนาน"

"มีชีวิตอย่างมีความสุขต่อไปอีกนาน เอ๋? งั้นปู่ก็กลายเป็นปีศาจน่ะสิ ปู่อยากมีชีวิตอยู่นานพอที่จะเห็นเจลลี่ บีน โตขึ้นและแต่งงาน ปู่อยากเห็นหลานแต่งงานกับคนที่หลานรักและมีความสุข แบบนั้นปู่ถึงจะได้มีความสุข"

นายท่านฟัดด์ลูบศีรษะหลานสาว