เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 854

การ 'แท้งบุตร' และเรื่องของ 'เชอรีช' ลงข่าวในกระทู้ของมหาวิทยาลัย

ไม่สําคัญว่าใครจะเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ ข่าวที่โพสต์ลงในกระทู้ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ แม้ว่าคำที่คล้ายกันนั้นจะถูกตรวจสอบแล้ว

ทุกคนกำลังพูดถึงเรื่องตระกูลของเชอรีชว่ามีอิทธิพลมากแค่ไหน

ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้คุยกันเรื่องเชอรีช พวกเขาก็คุยเรื่องของบอยล์แทน เพราะเขาก็เป็นนักศึกษาที่มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัย

พวกเขาคุยกันถึงเรื่องที่บอยล์นอกใจเชอรีช ว่าเขาไปมีผู้หญิงคนอื่นในขณะที่กำลังคบกับเธออยู่ และเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอแท้งบุตร

ยังมีกลุ่มคนที่เรียกเชอรีชว่าเป็นคนไร้ยางอายที่ไปตามตื๊อบอย

ความสัมพันธ์ของบอยล์กับเชอรีชเริ่มต้นโดยไม่ได้มีความตื่นเต้น แต่มันก็จบลงอย่างรวดเร็ว

ประเด็นเรื่องที่มีนักศึกษาตกบันไดที่หอพัก และทำให้เธอแท้งบุตรนั้นกระจายไปทั่ว

มันเป็นวันที่มีเมฆมากและลมแรง ในวันที่เชอรีชออกจากโรงพยาบาล

เกลมาส่งพวกเขาที่สนามบิน

เชอรีชลังเลอยู่สักพักตอนที่เดินไปขึ้นรถ

ฮีลตันเปิดประตูรถและเรียกเธอ "เจลลี่ บีนข้างนอกลมแรง รีบมาขึ้นรถเร็ว"

เชอรีชพยักหน้าแล้วตามเวอเรียนไปขึ้นรถ

ตอนที่เชอรีชเข้าไปในรถเบนท์ลีย์สีดำ บอยล์ก็ลงจากรถแท็กซี่แล้วเข้าไปในโรงพยาบาล

รถเบนท์ลีย์สีดำ ค่อย ๆ ขับออกจากโรงพยาบาล

เชอรีชหันกลับไปมอง เธอเห็นแค่ทะเลกับคนแปลกหน้า

เวอเรียนจับมือเธอแล้วถาม "เป็นอะไรไป? รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?"

เชอรีชส่ายหน้า "เปล่าค่ะ"

"เรามาทำสัญญากันได้ไหม เจลลี่ บีน?"

"สัญญาอะไรเหรอคะ?"

เวอเรียนตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เราเลิกคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในเมือง ตอนเรากลับไปที่นอร์ท ซิตี้ ได้ไหม?"

เชอรีชตอบ "ได้ค่ะ"

เวอเรียนยิ้มแล้วกอดลูกสาว

เจลลี่ บีนยังมีนิสัยเหมือนตอนที่เธอเป็นเด็ก เธอพิงไหล่เวอเรียนแล้วจับมือเธอ

ฮีลตันมองสองแม่ลูก เมื่อเห็นว่าเธอไม่ค่อยเศร้าแล้ว เขาก็เอื้อมมือไปจับมือของพวกเธอ

ตอนที่บอยล์มาถึงโรงพยาบาล เขาก็เห็นว่าห้องพิเศษนั้นว่างเปล่า

มีพยาบาลเดินผ่านเขา

บอยล์ถามเธอ "ขอโทษครับ เชอรีช ฟัดด์อยู่ในห้องนี้หรือเปล่า?"

พยาบาลมองห้องที่ว่างเปล่าแล้วตอบเขา "ผู้หญิงที่พักอยู่ในห้องนี้ออกจากโรงพยาบาลไปกับพ่อแม่เธอแล้วค่ะ ผู้ชายคนนั้นมีเสน่ห์ดีนะคะ เราอยากให้เธอพักต่ออีกหน่อย จะได้เป็นอาหารตาของพวกเรา"

ในขณะที่พยาบาลกำลังทำงานเอกสาร เธอถอนหายใจแล้วพูด "ผู้หญิงคนนั้นสวยดีนะคะ ฉันได้ยินมาว่าครอบครัวของเธอ สนิทกับผู้ถือหุ้นของโรงพยาบาลนี้ ครอบครัวของเธอค่อนข้างมีอิทธิพล น่าเสียดายที่ต้องมาแท้งลูกตอนอายุยังน้อย"

หัวใจของบอยล์เจ็บปวดเมื่อได้ยินแบบนั้น

เขากำหมัดแล้วออกไปจากห้องด้วยใบหน้าเรียบเฉย

เมื่อโชคชะตาโหดร้ายกับใครสักคน มันจะโหดร้ายจนถึงที่สุด เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะมองเธอ

เชอรีชรู้สึกดีขึ้นเมื่อเธอกลับมาถึงเมืองนอร์ท ซิตี้

อาจเป็นเพราะเธอออกมาจากดินแดนแห่งความเศร้าโศก เธอคิดถึงคุณปู่และเจ้าตัวแสบ แฮร์ริสัน ที่ชอบทำให้เธอรำคาญและทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

เธอรู้สึกว่าคนในครอบครัวกำลังจับตามองเธออยู่ เธอไม่กล้าที่จะทำตัวไม่มีความสุข

แต่เมื่อเธอนอนอยู่คนเดียวใต้ผ้าห่มในตอนกลางคืน เธอจะรู้สึกเศร้ามาก เธอรู้สึกว่ามันควบคุมไม่ได้ ร่างกายของเธอจะเปลี่ยนไปตามความเศร้าของเธอ

เวอเรียนเป็นห่วงลูกสาวในสองสามคืนที่ผ่านมา หลังจากที่เธอกลับมา เธอไม่ให้เชอรีชนอนคนเดียว แม่กับลูกสาวจึงนอนด้วยกัน

เวอเรียนมักจะได้ยินเชอรีชสะอื้นเงียบ ๆ ตอนที่เธอฝัน น้ำตาของเธอเย็นตอนที่เวอเรียนเช็ดน้ำตาให้เธอ

ฮีลตันปรึกษากับเวอเรียนว่าจะให้นักจิตวิทยาเข้ามาช่วย แต่เขากลัวว่าถ้าหลอก เจลลี่ บีนจะทำให้เธอปฏิเสธความช่วยเหลือจากผู้เชี่ยวชาญ

ยิ่งไปกว่านั้นภายใต้การรักษา มันจะเป็นการเปิดบาดแผลความเจ็บปวดต่อหน้าคนแปลกหน้าอีก

ไม่ว่าเธอจะรักษาได้หรือไม่นั้นมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ความเต็มใจและการตั้งใจยอมรับการรักษาของเจลลี่ บีน นั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

เรื่องนักจิตวิทยานั้นคงจะพักไว้ก่อน

ตอนนี้เวอเรียนกับเชอรีชคุยเปิดใจกันมากขึ้น

ดูเหมือนว่า เจลลี่ บีนจะไม่กลัวที่จะบอกความรู้สึกของเธอกับเวอเรียนแล้ว

เวอเรียนไม่ได้ปฏิบัติกับเธอเหมือนเด็ก แทนที่จะเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง เธอกลับคุยเปิดใจกับ เจลลี่ บีน

เจลลี่ บีนนอนลงด้านข้าง เธอมองเวอเรียนแล้วถาม "มอนตี้ คุณพ่อเป็นรักแรกของมอนตี้หรือเปล่าคะ?"

เวอเรียนอยากเบี่ยงเบนความสนใจของเธอจากความเศร้า เธอหัวเราะแล้วตอบ "ก็ไม่เชิงหรอกนะ แต่หลังจากที่ได้เจอกับพ่อของลูก แม่ก็คิดว่าความรักในโรงเรียนมันก็เป็นแค่รักแรก พ่อของลูกเป็นคนเดียวที่ทำให้แม่รู้สึกเข้มแข็งขึ้น"

เจลลี่ บีนยิ้ม "คุณพ่อจะหึงหรือเปล่าคะ ถ้ารู้ว่าไม่ได้เป็นรักแรกของมอนตี้?"

"อ้อ หึงสิ แม่เลยโกหกพ่อมาตลอดว่าความสัมพันธ์นั้น มันเป็นแค่เรื่องโกหกและไม่นับ เขาเป็นคนเดียวที่แม่รัก แต่บอกตามตรงว่าความสัมพันธ์พวกนั้น มันไม่ใช่ความรักหรอก พอได้ออกมาสู่โลกความจริงแล้ว แม่ไม่เคยจับมือกับผู้ชายคนอื่น ตอนนั้นแม่ยังอายุน้อยอยู่ จะไปรู้เรื่องความรักได้ยังไงกัน?"

ตอนที่ เจลลี่ บีนฟังเวอเรียนพูดถึงความรักที่มีต่อพ่อของเธอ น้ำตาก็ไหลลงมา

เวอเรียนตกใจแล้วถาม "เป็นอะไรไป เจลลี่ บีน?"

"หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน หนูไม่ได้อยากร้องไห้แต่ก็ทนไม่ได้"

เวอเรียนมองเธอด้วยความรัก แล้วใช้ทิชชู่เช็ดน้ำตาให้เธอ "โอ้ ลูกรัก เจลลี่ บีน ลูกควรยิ้มให้มากกว่านี้ มันจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อลูกยิ้ม"

"มอนตี้ หนูอยากให้รักแรกของหนูเป็นไปได้ด้วยดีจัง"

เวอเรียนรู้สึกปวดใจ "รักแรกที่เรามีตอนยังเด็ก มันก็สนใจแค่เรื่องในตอนนั้น มันรุนแรงและมีแต่ความเสน่หา มันมากจนลูกไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าให้โลกรู้เรื่องนี้ ลูกรู้สึกว่าเขาเป็นโลกทั้งใบของลูก สิ่งแรกที่ลูกจะทำเมื่อตื่นขึ้นมา ก็คือดูข้อความของเขา ลูกอยากเจอเขาทุกวัน มันมากจนลูกอยากจะอยู่กับเขาตลอด 24 ชั่วโมง ทุกวันและทั้งอาทิตย์ ลูกจะรักเขาโดยไม่มีเงื่อนไข บางทีลูกไม่ได้คิดถึงอนาคต เพราะในตอนนั้นลูกรู้สึกมีความหวัง แต่ลูกก็รู้สึกไม่มั่นใจและกลัว ความกลัวที่ไม่รู้ว่าคืออะไร รู้หรือเปล่าว่าบางที...บอกตามตรงนะ ที่จริงแล้วลูกก็ไม่รู้ว่าไม่ได้รักเขา มากเหมือนที่ลูกคิดหรอก?"

เจลลี่ บีนสูดน้ำมูกแล้วถามเสียงเบา "แล้วตอนที่เราโตขึ้นล่ะคะ? ความรู้สึกมันจะโตขึ้นด้วยหรือเปล่า?"

"ความรักก็โตขึ้นเหมือนกัน ถ้านั่นเป็นคนที่ลูกรัก และไม่ใช่ใครก็ได้ที่ลูกจะแต่งงานด้วย ลูกจะรู้เองตอนที่ความรู้สึกเชื่อมต่อกับคนนั้น ลูกจะรู้สึกตื่นเต้นแต่ไม่ได้คิดไปเองในตอนนั้น ลูกจะเริ่มคิดถึงอนาคต ลูกจะเริ่มคิดเรื่องการแก่ไปด้วยกัน สร้างบ้านอยู่ด้วยกัน และเลี้ยงสัตว์ด้วยกัน ชีวิตมีความสงบสุข ลูกจะรู้สึกมั่นใจในตัวคนนั้น"

เจลลี่ บีน ถามต่อ "แล้วถ้าเราคิดเรื่องพวกนั้นตอนที่อยู่กับรักแรกล่ะคะ? มันหมายความว่าสิ่งที่หนูคิดและคนนั้น เป็นความแตกต่างกันทั้งสองคนเลยหรือเปล่าคะ?"

เวอเรียนรู้ว่าเธอกำลังพูดถึงใคร

เวอเรียนรู้ว่า เจลลี่ บีนจริงจังกับบอยล์

ความรักที่ เจลลี่ บีนมีให้บอยล์นั้น มีความรุนแรงและความหลงใหล มากกว่าของฮีลตันกับเธอ

เวอเรียนลูบศีรษะเธอแล้วตอบ "ไม่หรอกจ้ะ ความจริงก็คือไม่มีใครรู้เรื่องในอนาคตหรอก ไม่ใช่ว่าลูกจะรักคนนั้นไปตลอดชีวิต เจลลี่ บีน โลกยังหมุนต่อไปถึงลูกจะมีหรือไม่มีคนนั้นอยู่ ไม่สำคัญหรอกว่าลูกเคยเจ็บแค่ไหน หรือยังเหลือความรักอยู่เท่าไหร่ มนุษย์ก็เป็นเหมือนกันนั่นแหละ"

เวอเรียนกอดเธอ "เจลลี่ บีน ลูกรัก อย่ากลัวไปเลยนะ ความเจ็บปวดและความเสียใจมันจะผ่านไป คุณปู่ คุณพ่อ แม่ และน้องชายจะรักลูกเสมอ ลูกจะได้รับความรักมากกว่าคนอื่น ลูกจะไม่มีวันไม่มีความสุขหรอกนะ"