เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 853

เชอรีชฟื้นขึ้นมาหลังจากที่ยาสลบหมดฤทธิ์แล้ว

ฮีลตันกับเวอเรียนคอยดูแลอยู่ข้างเธอ พวกเขาเห็นเธอโอดครวญ

"เป็นยังไงบ้างเจลลี่ บีน?" เวอเรียนขยับเข้าไปใกล้เธอ เธอถามด้วยน้ำเสียงกังวลและน้ำตาคลอ

ทันทีที่เชอรีชลืมตาขึ้นมา เธอก็เห็นฮีลตันกับเวอเรียนมองเธอด้วยความกังวล

เธอไม่ได้กรีดร้องเพราะความเจ็บปวด น้ำตาของเธอไหลลงมาทันที

เวอเรียนเช็ดน้ำตาให้เธอ "เจ็บหรือเปล่า? ให้หมอมาดูไหม?"

เชอรีชส่ายหน้า สิ่งแรกที่เธอถามก็คือ "ลูกล่ะคะ...หนูเสียลูกไปแล้วเหรอ?"

เวอเรียนสูดน้ำมูกก่อนจะสัมผัสใบหน้าของเธอ เธอร้องไห้แล้วปลอบลูก "เจลลี่ บีนของเรายังอายุน้อยอยู่ ยังไม่ถึงเวลาที่จะมีลูกหรอกนะ"

"ลูกของหนูตายไปแล้วจริง ๆ เหรอคะ?"

เชอรีชเสียงสั่น

ฮีลตันกับเวอเรียนเงียบกันไปนาน พวกเขาตอบเธอด้วยความเงียบ

ฮีลตันลูบศีรษะลูกสาว เขาบอกเธอเสียงอ่อนโยน "สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ ก็คือลูกต้องพักฟื้น เดี๋ยวพ่อจะจัดการที่เหลือให้นะ? พ่ออยู่นี่แล้ว ไม่มีใครมาแกล้งลูกได้"

เชอรีชร้องไห้และพูดด้วยความรู้สึกผิด "คุณพ่อ มอนตี้ หนูขอโทษ หนูเป็นคนไม่ดี และทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังหรือเปล่าคะ?"

เวอเรียนบอกเธอ "ลูกเป็นลูกสาวของเรา ลูกคิดว่าจะทำให้เราผิดหวังได้ยังไง?"

ฮีลตันก้มลงจูบหน้าผากลูกสาว เขาพูดเสียงอ่อนโยน "ไม่ว่าลูกจะทำอะไร ลูกก็ยังเป็นลูกของเรา มอนตี้กับจะพ่อรักลูกไปตลอด"

เวอเรียนกับฮีลตันจับมือเธอ

เชอรีชพูด "คุณพ่อ ดุหนูหน่อยสิคะ หนูรู้สึกแย่ หนูจะรู้สึกดีขึ้นถ้าคุณพ่อดุหนู"

ตอนนั้นเองที่เธอรู้ว่าตัวเองดื้อ และยังเด็กแค่ไหน

"ลูกเป็นลูกสาวสุดที่รักของพ่อ พ่อจะไปดุได้ยังไง ก็เหมือนตอนที่ลูกยังเด็ก ที่ทำแจกันใบโปรดของพ่อแตก พ่อดุลูกไม่ได้ก็เพราะพ่อรักลูก"

เชอรีชนอนพักอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาสองวัน ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรเพราะเธอร้องไห้บ่อยมากตอนที่อยู่คนเดียว

หลังจากนั้นเธอก็ไม่ร้องไห้อีก และเริ่มเงียบมากขึ้น

ฮีลตันกับเวอเรียนรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นเธอเปลี่ยนไป

เจลลี่ บีนเป็นเด็กร่าเริงในสายตาของพวกเขาตั้งแต่ยังเด็ก พวกเขาไม่เคยเห็นเธอซึมเศร้ามาก่อน

ดูเหมือนว่าการสูญเสียทั้งบอยล์และลูกของเธอ มันทำให้เธอเจ็บปวดอย่างรุนแรง

ฮีลตันกับเวอเรียนไม่เคยถามเรื่องบอยล์

ฮีลตันให้คนไปสืบเรื่องอุบัติเหตุที่ทำให้ เจลลี่ บีน ต้องเจ็บปวด

วิทนีย์มาเยี่ยมเชอรีชที่โรงพยาบาล

เวอเรียนบอกวิทนีย์ข้างนอกห้อง "วิทนีย์ หนูกับเวอเรียนเป็นเพื่อนสนิทกัน เธอไม่บอกป้าหรือพ่อของเธอเลย บางทีเธออาจบอกหนูเรื่องนั้น หนูช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้ไหม? ตอนนี้เธอไม่ได้ยิ้มมานานแล้ว หนูช่วยให้เธอยิ้มเหมือนเมื่อก่อนได้ไหม?"

วิทนีย์ก็รู้สึกแย่เหมือนกัน เธอเริ่มมีน้ำตาคลอ "ไม่ต้องห่วงนะคะป้าเวอเรียน เชอรีชเป็นเพื่อนสนิทของหนู หนูจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นค่ะ"

"ขอบใจจ้ะ"

เวอเรียนกอดวิทนีย์

ฮีลตันกับเวอเรียนเดินออกมาจากห้องหลังจากที่วิทนีย์เข้ามา เขาไม่อยากรบกวนการสนทนาของพวกเธอ

วิทนีย์แซวเชอรีช "ไม่เบื่อหรือไงที่นอนอยู่ที่นี่ตลอด?"

เชอรีชไม่ได้แสดงอารมณ์มากนัก "ฉันอยากออกไป แต่มอนตี้กับพ่อไม่ให้ฉันออกไป อีกสองสามวันถึงจะได้ออกไป"

"เธอจะกลับไปพักที่ นอร์ท ซิตี้หรือเปล่า?"

เชอรีชพยักหน้าแล้วตอบเธอ "พ่อบอกทางมหาวิทยาลัยให้แล้ว พ่ออยากให้ฉันกลับไปอยู่บ้านสักพัก"

วิทนีย์ตกใจแล้วถาม "ลุงฮีลตันให้เธอพักการเรียนด้วยเหรอ?"

"วิทนีย์ ฉันก็ไม่รู้ พ่อไม่ได้บอกอะไรฉัน และฉันก็ไม่ได้สนใจอีกแล้ว"

"งั้นเธอก็คงจะดีขึ้น ลุงฮีลตันจะจัดการเรื่องอื่นให้เอง เราไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก"

วิทนีย์ใช้มีดปอกเปลือกแอปเปิ้ล "ให้ฉันปอกเปลือกแอปเปิ้ลให้นะ รู้หรือเปล่าว่าฉันซื้อแอปเปิ้ลนี้มาจากไร่ที่รู้จักกันดี มันเป็นออร์แกนิกและหวานมาก"

เชอรีชไม่ได้พูดอะไร เธอยังคงเงียบ

วิทนีย์พูดไม่หยุด "เชอรีช รู้หรือเปล่า ฉันได้ยินมาว่าถ้าปอกเปลือกแอปเปิ้ลโดยไม่ให้เปลือกขาด ความต้องการของเธอจะเป็นจริง เธออยากอธิษฐานไหม?"

"ถ้าฉันไม่เคยเจอบอยล์"

เชอรีชพึมพำเสียงเรียบ

วิทนีย์มือสั่นตอนที่กำลังถือมีดอยู่ ทำให้เปลือกแอปเปิ้ลขาด

เชอรีชมองเปลือกแอปเปิ้ลที่ขาด ดูเหมือนว่าเธอกำลังยิ้มอยู่ แต่เธอก็ดูไม่มีความสุขตอนที่เธอพูด "เปลือกขาดแล้ว เราอธิษฐานไม่ได้แล้วล่ะ"

วิทนีย์ตกใจ เธอยิ้มแล้วตอบ "ไม่ต้องห่วง เราปอกเปลือกลูกอื่นอีกก็ได้"

เชอรีชมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย "แต่ชีวิตฉันเริ่มต้นใหม่อีกไม่ได้แล้ว"

วิทนีย์ปลอบเธอ เธอมองเชอรีชที่ซึมเศร้า "ในเมื่อเราเริ่มต้นชีวิตใหม่ไม่ได้ งั้นเราก็ต้องก้าวต่อไป เธอจะลืมมันได้ อีกอย่างนะเชอรีช เธอเป็นคนดี ควรจะมีชีวิตที่ดีและมีความสุขนะ รู้ไหม"

"ถ้าฉันดี ทำไมถึงมีแต่คนทิ้งฉันล่ะ?"

เธออารมณ์อ่อนไหวและอ่อนแอเหมือนเด็ก เชอรีชไม่ชอบที่เป็นแบบนี้เลย

วิทนีย์กลืนน้ำลายแล้วตอบ "งั้นเขาก็ตาบอดแล้วล่ะ"

เชอรีชหันมามองเธอแล้วถาม "ฉันน่าเบื่อหรือเปล่า วิทนีย์"

เธอไม่อยากจะรู้สึกเศร้า หรือไม่อยากให้มอนตี้กับพ่อของเธอต้องเป็นห่วงอีกแล้ว แต่เธอก็ฝืนยิ้มไม่ได้ เธอรู้สึกเสียใจที่เป็นคนไร้ประโยชน์แค่ไหน ที่ไม่ให้พ่อของเธอกับมอนตี้เป็นห่วงเธอ

เธอรู้สึกไม่สบายและไม่อยากคุย หรืออยากยิ้มอีก มีเพียงแค่ความรู้สึกเสียใจ

วิทนีย์ให้กำลังใจเธอ "ออกไปรับแสงแดดข้างนอกบ้าง และถ้าเธออยากคุยกับใคร เธอมาหาฉันได้ตลอดนะ อย่าจมปลักอยู่ที่นี่คนเดียว ดูสิว่ากับลุงฮีลตันกับป้าเวอเรียนรักเธอแค่ไหน เธอบอกพวกท่านได้ทุกเรื่องนะ ฉันรู้สึกว่าท่านจะเข้าใจ แล้วมันก็จะดีขึ้นเอง ดีไหม?"

วิทนีย์คุยกับเชอรีชมาหนึ่งชั่วโมง จนเชอรีชเริ่มรู้สึกเหนื่อย วิทนีย์จึงปล่อยให้เธอหลับไป

วิทนีย์เห็นฮีลตันกับเวอเรียนยังยืนอยู่นอกประตู ตอนที่เธอเดินออกไป

วิทนีย์เดินเข้ามาแล้วบอกพวกเขา "ลุงฮีลตัน ป้าเวอเรียนคะ เชอรีชไม่เปิดใจกับหนู เธอยังเศร้าอยู่เลยค่ะ"

ฮีลตันบอกเธอ "เราจะดูแลเธอเอง อีกอย่างก็เพิ่งมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น เธอต้องรู้สึกเจ็บปวดมาก เธอยังอายุน้อยด้วย ต้องเสียใจอยู่แล้วล่ะ"

ฮีลตันกับเวอเรียนยืนอยู่หน้าห้องเชอรีช พวกเขามองเธอผ่านหน้าต่าง หลังจากที่วิทนีย์กลับไปแล้ว

เวอเรียนบอกเขา "ฮีลตันพาเจลลี่ บีน กลับบ้านเถอะ หมอให้ลูกออกจากโรงพยาบาลได้แล้วไม่ใช่เหรอ? มันก็เหมือนกับตอนที่ลูกพักอยู่ที่บ้านอยู่แล้ว ลูกจะยิ่งเศร้าถ้าอยู่แต่ในโรงพยาบาลทั้งวันนะ"

"ก็ได้ เราจะพาเจลลี่ บีน กลับไปพักที่บ้านพรุ่งนี้"

เวอเรียนถอนหายใจ เธอมองเด็กสาวที่น่าสงสารที่อยู่ในห้อง "ฉันกำลังคิดเรื่องที่ผ่านมาเมื่อสองสามวันนี้ ฮีลตัน เราทำอะไรผิดไปหรือเปล่า? ถ้าเราไม่บังคับให้พวกเขาต้องเลิกกัน บางทีเรื่องมันคงไม่กลายเป็นแบบนี้?"

"ไม่มีคำว่า 'ถ้าหาก' ในชีวิตนี้ เราทำได้แค่ขอบคุณ ที่อย่างน้อยลูกก็ได้เลิกกับบอยล์ ถ้าเราไม่ห้ามพวกเขาไว้ตอนนั้น ลูกคงได้แอบคลอดลูกของบอยล์โดยที่เราไม่รู้น่ะสิ? ลูกยังอายุน้อยอยู่ คุณกล้ามองลูกทำร้ายชีวิตตัวเอง ด้วยการแต่งงานกับคนแปลกหน้า แล้วใช้ชีวิตธรรมดางั้นเหรอ?"

เวอเรียนรู้สึกดีขึ้น หลังจากที่ได้ฟังฮีลตันอธิบาย

ฮีลตันกอดภรรยา เขาพูดเสียงเบา "แค่คิดว่าลูกป่วยก็แล้วกัน แล้วลูกก็จะหายดี ตราบใดที่เราอดทนพอที่จะทำให้ลูกดีขึ้น ลูกก็จะไม่เป็นไร ดีที่ลูกยังอายุน้อยจะยิ่งฟื้นตัวได้เร็วขึ้น"

เวอเรียนพยักหน้าแล้วพิงแขนฮีลตัน "เจลลี่ บีนจะหายดี"