เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 853

เชอรีชฟื้นขึ้นมาหลังจากที่ยาสลบหมดฤทธิ์แล้ว

ฮีลตันกับเวอเรียนคอยดูแลอยู่ข้างเธอ พวกเขาเห็นเธอโอดครวญ

"เป็นยังไงบ้างเจลลี่ บีน?" เวอเรียนขยับเข้าไปใกล้เธอ เธอถามด้วยน้ำเสียงกังวลและน้ำตาคลอ

ทันทีที่เชอรีชลืมตาขึ้นมา เธอก็เห็นฮีลตันกับเวอเรียนมองเธอด้วยความกังวล

เธอไม่ได้กรีดร้องเพราะความเจ็บปวด น้ำตาของเธอไหลลงมาทันที

เวอเรียนเช็ดน้ำตาให้เธอ "เจ็บหรือเปล่า? ให้หมอมาดูไหม?"

เชอรีชส่ายหน้า สิ่งแรกที่เธอถามก็คือ "ลูกล่ะคะ...หนูเสียลูกไปแล้วเหรอ?"

เวอเรียนสูดน้ำมูกก่อนจะสัมผัสใบหน้าของเธอ เธอร้องไห้แล้วปลอบลูก "เจลลี่ บีนของเรายังอายุน้อยอยู่ ยังไม่ถึงเวลาที่จะมีลูกหรอกนะ"

"ลูกของหนูตายไปแล้วจริง ๆ เหรอคะ?"

เชอรีชเสียงสั่น

ฮีลตันกับเวอเรียนเงียบกันไปนาน พวกเขาตอบเธอด้วยความเงียบ

ฮีลตันลูบศีรษะลูกสาว เขาบอกเธอเสียงอ่อนโยน "สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ ก็คือลูกต้องพักฟื้น เดี๋ยวพ่อจะจัดการที่เหลือให้นะ? พ่ออยู่นี่แล้ว ไม่มีใครมาแกล้งลูกได้"

เชอรีชร้องไห้และพูดด้วยความรู้สึกผิด "คุณพ่อ มอนตี้ หนูขอโทษ หนูเป็นคนไม่ดี และทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังหรือเปล่าคะ?"

เวอเรียนบอกเธอ "ลูกเป็นลูกสาวของเรา ลูกคิดว่าจะทำให้เราผิดหวังได้ยังไง?"

ฮีลตันก้มลงจูบหน้าผากลูกสาว เขาพูดเสียงอ่อนโยน "ไม่ว่าลูกจะทำอะไร ลูกก็ยังเป็นลูกของเรา มอนตี้กับจะพ่อรักลูกไปตลอด"

เวอเรียนกับฮีลตันจับมือเธอ

เชอรีชพูด "คุณพ่อ ดุหนูหน่อยสิคะ หนูรู้สึกแย่ หนูจะรู้สึกดีขึ้นถ้าคุณพ่อดุหนู"

ตอนนั้นเองที่เธอรู้ว่าตัวเองดื้อ และยังเด็กแค่ไหน

"ลูกเป็นลูกสาวสุดที่รักของพ่อ พ่อจะไปดุได้ยังไง ก็เหมือนตอนที่ลูกยังเด็ก ที่ทำแจกันใบโปรดของพ่อแตก พ่อดุลูกไม่ได้ก็เพราะพ่อรักลูก"

เชอรีชนอนพักอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาสองวัน ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรเพราะเธอร้องไห้บ่อยมากตอนที่อยู่คนเดียว

หลังจากนั้นเธอก็ไม่ร้องไห้อีก และเริ่มเงียบมากขึ้น

ฮีลตันกับเวอเรียนรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นเธอเปลี่ยนไป

เจลลี่ บีนเป็นเด็กร่าเริงในสายตาของพวกเขาตั้งแต่ยังเด็ก พวกเขาไม่เคยเห็นเธอซึมเศร้ามาก่อน

ดูเหมือนว่าการสูญเสียทั้งบอยล์และลูกของเธอ มันทำให้เธอเจ็บปวดอย่างรุนแรง

ฮีลตันกับเวอเรียนไม่เคยถามเรื่องบอยล์

ฮีลตันให้คนไปสืบเรื่องอุบัติเหตุที่ทำให้ เจลลี่ บีน ต้องเจ็บปวด

วิทนีย์มาเยี่ยมเชอรีชที่โรงพยาบาล

เวอเรียนบอกวิทนีย์ข้างนอกห้อง "วิทนีย์ หนูกับเวอเรียนเป็นเพื่อนสนิทกัน เธอไม่บอกป้าหรือพ่อของเธอเลย บางทีเธออาจบอกหนูเรื่องนั้น หนูช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้ไหม? ตอนนี้เธอไม่ได้ยิ้มมานานแล้ว หนูช่วยให้เธอยิ้มเหมือนเมื่อก่อนได้ไหม?"

วิทนีย์ก็รู้สึกแย่เหมือนกัน เธอเริ่มมีน้ำตาคลอ "ไม่ต้องห่วงนะคะป้าเวอเรียน เชอรีชเป็นเพื่อนสนิทของหนู หนูจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นค่ะ"

"ขอบใจจ้ะ"

เวอเรียนกอดวิทนีย์

ฮีลตันกับเวอเรียนเดินออกมาจากห้องหลังจากที่วิทนีย์เข้ามา เขาไม่อยากรบกวนการสนทนาของพวกเธอ

วิทนีย์แซวเชอรีช "ไม่เบื่อหรือไงที่นอนอยู่ที่นี่ตลอด?"

เชอรีชไม่ได้แสดงอารมณ์มากนัก "ฉันอยากออกไป แต่มอนตี้กับพ่อไม่ให้ฉันออกไป อีกสองสามวันถึงจะได้ออกไป"