เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 852

หลังจากฮีลตันกับเวอเรียนได้รับโทรศัพท์จากอาจารย์ที่ปรึกษาของทางมหาวิทยาลัย พวกเขาก็รีบเข้ามาในเมือง

โรงพยาบาลที่ส่งตัวเชอรีชไปรักษา เป็นของตระกูลเกล

ทีมแพทย์ผ่าตัดที่มีฝีมือดีที่สุด กำลังทำแท้งให้เชอรีช

ฮีลตันกับเวอเรียน รอด้วยความกังวลอยู่หน้าห้องผ่าตัด

อาจารย์ที่ปรึกษาโค้งคำนับขอโทษฮีลตันกับเวอเรียน "คุณฟัดด์กับคุณนายฟัดด์ ผมเสียใจจริง ๆ ที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเชอรีช เป็นความผิดของผมเองที่ไม่ได้ดูแลนักศึกษาให้ดี"

ฮีลตันกับเวอเรียนไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล แม้ว่าจะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น พวกเขาก็เป็นคนที่มีเหตุมีผล

อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับเจลลี่ บีน ไม่ใช่ความผิดของอาจารย์ที่ปรึกษา แต่มันเป็นความผิดของพวกเขาที่ไม่ได้อยู่ดูแลเจลลี่ บีน และไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของพวกเขา

ฮีลตันตอบด้วยความสุภาพ "คุณเลน มันไม่ใช่ความผิดคุณหรอกครับ ผมเข้าใจว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับลูกสาวของผม ทำให้คุณมีปัญหามากแค่ไหน"

เชส เลน เป็นผู้ชายอายุสี่สิบปี เขาเป็นคนสุภาพมาก เขาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเชอรีช และเป็นเพื่อนสนิทของบอยล์

เชสส่ายหน้าแล้วโทษตัวเอง "ผมเคยสอนบอยล์ครั้งหนึ่งเลยสนิทกับเขามาก ตอนนั้นผมให้กำลังใจเขาตอนที่ผมรู้ว่าบอยล์กำลังคบกับเชอรีช ผมขอโทษจริง ๆ ครับ ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น"

เชสไม่คิดเลยว่าคนที่ดูสุขุมและช่างเลือกอย่างบอยล์ จะควบคุมตัวเองไม่ได้

ฮีลตันยิ้มเศร้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

เชสไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะอาจารย์ไม่มีสิทธิ์เข้าไปแทรกแซงนักศึกษาที่กำลังคบกันอยู่แล้ว

เวอเรียนใจเต้นแรงตั้งแต่เดินทางออกมาจากเมืองนอร์ท ซิตี้ เข้ามาในเมือง เธอรู้สึกกังวลมาก

เธอมองดวงไฟสีแดงหน้าห้องผ่าตัดด้วยน้ำตาคลอ

เจลลี่ บีนถูกตามใจตั้งแต่ยังเด็ก เธอไม่เคยสะดุดหรือหกล้ม แม้ว่าเธอจะหกล้ม ทุกคนก็จะเข้ามาล้อมรอบและปลอบใจเธอ

เธอไม่เคยเข้าห้องผ่าตัดมาก่อนในชีวิต แต่ตอนนี้เธออยู่ในนั้นคนเดียว เธอต้องเจ็บปวดมากหลังจากที่ตื่นขึ้นมา

ฮีลตันกอดเวอเรียนและปลอบใจเธอ "ไม่ต้องห่วง หมอที่อยู่ในนั้นเก่งที่สุด เจลลี่ บีนไม่เป็นอะไรหรอก"

ตอนนี้โลกของบอยล์ปกคลุมไปด้วยความมืด

มันเป็นช่วงเวลาที่เร่งรีบและบนถนนก็แออัด

เขาออกจากถนนไซเลนท์ และวิ่งไปที่ถนนพีซ

ตัวเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ดูเหมือนว่าเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะหายใจ

เขาวิ่งชนคนหลายคนตอนที่เข้ามาในโรงพยาบาล ในที่สุดเขาก็มาถึงหน้าห้องผ่าตัด เหงื่อจากหน้าผากไหลลงมาตามใบหน้าของเขา

เวอเรียนเคยเห็นรูปของบอยล์ในโทรศัพท์ของเชอรีช เขาดูหล่อมาก เธอจำเขาได้ทันทีตอนที่เห็นเขาวิ่งเข้ามา

ดูเหมือนว่าเวอเรียนจะห้ามตัวเองไม่ได้ตอนที่เธอตะโกนใส่เขา "เธอมาทำอะไรที่นี่ ยังทำร้าย เจลลี่ บีนไม่พอหรือไง? ฉันยังไม่เคยดุหรือตีเธอเลย แต่ตอนนี้เธอกำลังเลือดออกอยู่ในนั้นก็เพราะเธอ! รู้หรือเปล่าว่าเธอเสียเลือดมากแค่ไหน? เธอไม่เคยเสียเลือดมาก่อนตอนที่ยังเป็นเด็ก! ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ!..."

น้ำตาเธอไหลลงมา

เวอเรียนโกรธบอยล์มากและเจ็บปวด เพราะ เจลลี่ บีนอยู่ในนั้น เธอโทษตัวเอง

"ใจเย็นก่อนนะ รีอาน่า" ฮีลตันเข้ามาลูบหลังเธอ

บอยล์ตกใจและพยายามหายใจ เขาหายใจหอบตอนที่มองไฟสีแดงหน้าห้องผ่าตัด เขาตัวแข็งทื่อไปทั้งร่าง

แขนของเขาสั่น

เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ลูกของเขา

ถ้าเขารู้เรื่องนี้ เขาคงไม่ให้เธอตกบันได หรือไม่ให้เธอเสียเลือดมาก เขาอยากให้เป็นเขาที่นอนเลือดไหลอยู่ในห้องผ่าตัดแทนเธอ

เวอเรียนอยู่ในอ้อมกอดของฮีลตัน เมื่อเธอเห็นว่าบอยล์ยังยืนอยู่ที่เดิม เธอบอกเขาด้วยความโกรธ "ไปซะเถอะ อย่าให้ฉันเห็นเธออีก"

ตอนนั้นเธอจะรู้สึกเสียใจมากแค่ไหนกันนะ

บอยล์ไม่รู้ว่าเขาจะกลายมาเป็นคนเลวเหมือนพ่อของเขา

บอยล์ใช้มือปิดหน้าเพื่อบังน้ำตาที่ไหลลงมา

ฝ่ามือของเขารู้สึกอุ่น

เชสเดินเข้ามาลูบไหล่ และมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยน "นี่ไม่ใช่ความผิดของเธอนะ บอยล์"

แต่บอยล์ก็ตอบเขา "ผมรักเธอ มันเป็นบาปที่ผมต้องแบกรับไว้คนเดียว"

หลังจากผ่าตัดเสร็จแล้ว

เชอรีชยังไม่ฟื้นขึ้นมา ตอนที่ทีมแพทย์เข็นเธอออกมาจากห้องผ่าตัด

ฮีลตันกับเวอเรียนรีบเข้าไปหาพวกเขา

"ลูกสาวผมเป็นยังไงบ้างครับ หมอ?"

หมอรู้จักคู่สามีภรรยาสองคนนี้ พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทของผู้อำนวยการเกล หมอกลัวพวกเขาจะไม่พอใจ เขาตอบอย่างสุภาพ "เสียใจด้วยนะครับ คุณฟัดด์และคุณนายฟัดด์ เราช่วยเด็กที่อยู่ในท้องของลูกสาวคุณไว้ไม่ได้ แต่ตอนนี้เธอไม่เป็นอะไรแล้ว เธอแค่ต้องพักผ่อนแล้วก็จะหายดีเองครับ"

อายุแค่ 18 ปี ทำไมถึงต้องมาเจอกับเรื่องเจ็บปวดขนาดนี้?

เจลลี่ บีนของพวกเขายังเด็ก เธอผ่านการการตั้งครรภ์และทำแท้งมาได้ยังไง?

บอยล์มองดูจากระยะไกล เขาเห็นเชอรีชถูกเข็นเข้าไปในห้องคนไข้

บอยล์ยังอยู่ที่เดิม เขาไม่ได้ขยับไปไหนเลย

เขารู้ว่าเขาได้เสียเธอไปแล้ว