เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 856

นิวยอร์ก เจ็ดปีต่อมา

งานแสดงเปียโนประสานเสียงเดี่ยวนานาชาติ

งานในห้องโถงมีการจองตั๋วเต็มหมดแล้ว

ผู้ชมนั่งเงียบ ก่อนที่เปียโนบนเวทีจะบรรเลงเพลงอันไพเราะไปทั้งห้องโถง

มีแสงไฟเพียงดวงเดียวในห้องดนตรี มันกำลังส่องไปที่คนที่กำลังเล่นเปียโนอยู่บนเวที

หญิงสาวกำลังบรรเลงเพลงบนคีย์บอร์ดของเปียโนอย่างสง่างาม เธอเหมือนผีเสื้อที่กำลังสยายปีก ที่กำลังเต้นไปตามทำนองเพลงอันไพเราะ เธอกำลังเล่นเพลง 'เดอะ บลู ดานูบ'

มีสายตาของชายหนุ่มรูปงาม ซึ่งนั่งบนที่นั่งของแขกวีไอพีกำลังมองเธอ

ชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบต้น ๆ เขาดูสง่างามจนตะลึง ทุกส่วนบนร่างกายของเขาสง่างามในมาดนักธุรกิจหนุ่ม เขาดูเย็นชาและน่ากลัว แต่เมื่อเขากำลังมองร่างที่กำลังเล่นเปียโนอยู่ สายตาของเขากลับดูอ่อนโยนและมีความเสน่หา

บอยล์นั่งอยู่ด้านล่างเวที เขาวางมือไว้บนหัวเข่า และตั้งใจชมการแสดง

มันเป็นการแสดงของเธอ เขาไม่เคยพลาดการแสดงของเธอแม้เพียงครั้งเดียว

บอยล์คิดในใจว่าผู้หญิงของเขานั้นโตขึ้นแล้ว

คงไม่มีคำอธิบายว่าเธอสวยแค่ไหน ตอนที่แสงไฟส่องไปที่เธอ

คาลัม โฮล์มที่นั่งอยู่ข้างบอยล์ มีสายที่สำคัญโทรมา เขาจึงขอตัวออกไปจากห้องโถง

คาลัมกระซิบที่หูของบอยล์ "ท่านประธานลอว์สัน ตัวแทนของมาร์ค กรุ๊ป มาถึงบริษัทของเราแล้ว คุณยังต้องหารือรายละเอียดปลีกย่อยในการซื้อกิจการอยู่นะครับ"

ดูเหมือนคาลัมกำลังบอกเป็นนัยว่า การซื้อกิจการกับมาร์ค กรุ๊ป สำคัญกว่าการแสดงนี้

เพราะเจ้านายของเขาฟังคอนเสิร์ตแบบเดียวกันทุกเดือน มากพอกับที่เขาจะบินไปทั่วโลกเพื่อฟังคอนเสิร์ต

คาลัมไม่เข้าใจว่าเจ้านายของเขา หลงเสน่ห์การแสดงเปียโนประสานเสียงที่น่าเบื่อนี้ได้ยังไง

คาลัมคิดว่าที่เจ้านายของเขามาชมการแสดงบ่อย ๆ นั้นเกี่ยวข้องกับนักเปียโนหญิงที่ทำการแสดงอยู่บนเวที

สถานที่จัดงานทุกครั้งนั้นจะเปลี่ยนไป แต่สิ่งเดียวที่ยังเหมือนเดิมคือการแสดงบนเวที

บอยล์ไม่เคยละสายตาจากบนเวที เขาพูดด้วยสายตาเย็นชา "อย่าพูดถึงเรื่องธุรกิจตอนที่เรากำลังดูคอนเสิร์ตสิ"

คาลัมเงียบทันที

เขาอยู่กับเจ้านายมาสามปี เขาจึงรู้จักนิสัยของบอยล์

ดูเหมือนว่าท่านประธานลอว์สัน จะไม่ค่อยชอบแสดงความรู้สึกสักเท่าไหร่ เขาเย็นชามากแต่ก็เด็ดขาด เขาโหดร้าย และน่ากลัวมาก

น้ำเสียงของเขาฟังดูโกรธ

แต่คาลัมก็นั่งฟังการแสดงเงียบ ๆ อยู่ข้างเจ้านายจนจบ

หลังจากการแสดงจบแล้ว นักเปียโนก็ยืนขึ้นและโค้งคำนับอย่างสวยงาม ก่อนที่ม่านจะปิดลง

ผู้ชมเริ่มทยอยกันออกไป แต่บอยล์ยังคงนั่งอยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะยังหลงใหลในการแสดง

คาลัมไม่กล้าพูด เขาประหม่าและคิดในใจ 'ยังมีการซื้อกิจการที่มีมูลค่ามากกว่าสองล้านเหรียญ กำลังรอให้เขาไปคุยรายละเอียดอยู่ แต่เขาก็เสียเวลาอันมีค่าของเขาไปเปล่าประโยชน์'

ถูกต้องแล้ว เวลาทุกวินาทีของบอยล์นั้นมีค่ามาก

ดูเหมือนว่าเจ้านายของเขา จะมีความสุขไปกับการเสียเวลาชมการแสดงเปียโน ที่ไร้ความหมายเหมือนงานเลี้ยงคริสต์มาสและงานอื่น ๆ

ในที่สุดบอยล์ก็ลุกขึ้นยืน

คาลัมกำลังจะพูดเรื่องการซื้อกิจการ บอยล์ก็บอกเขาเสียงเรียบ "จองตั๋วล่วงหน้าการแสดงครั้งต่อไปที่ลอนดอน และยกเลิกงานทั้งหมดในวันนั้น"

คาลัมคิดในใจ 'เขา...ผู้ชายคนนี้ชมการแสดงจนบ้าไปแล้วหรือไง?'

"ครับ เจ้านาย"

บอยล์หันไปมองข้างหลัง ตอนที่เขากำลังเดินออกมาจากโรงละคร เขามองคนที่เดินผ่าน สายตาเขาหยุดอยู่ที่รูปร่างผอมบางอันคุ้นเคย ด้วยสายตาอ่อนโยน

บอยล์ก้มหน้าลงเมื่อร่างนั้นหันมา เขาเดินออกไปจากโรงละคร

เขาโหยหาและคิดถึงเธอมาตลอด

ไม่สำคัญว่าเขาจะยืนอยู่ตรงจุดบอด เขาได้แค่มองเธอจากระยะไกล

เชอรีชคืนกล้องให้เวนดี้แล้วบอกเธอ "ภาพมันไม่ชัด เลยไม่เห็นว่าเขาหล่อจริงหรือเปล่า"

เธอดึงผ้าห่มมาคลุมตัว แล้วนอนหลับไปหลังจากพูดแบบนั้น

มีสองสิ่งที่เธอทำเมื่อเจ็ดปีก่อน พวกเขาเล่นเปียโนและนอนด้วยกัน เธอไม่ชอบเข้าสังคมและกลายเป็นคนเก็บตัว เธอไม่ใช่คนขี้เล่นเหมือนที่เคยเป็นอีกแล้ว

ฮีลตัน, เวอเรียน และแฮร์ริสัน มาเยี่ยมเธอเมื่อปีที่แล้ว

เธอจะพาพวกเขาไปเที่ยวในเมือง ทันทีที่เธอออกมาจากบ้าน เธอกลับไม่รู้ว่ามีที่ไหนที่สนุก หรือร้านอาหารไหนที่อร่อย สุดท้ายแฮร์ริสันก็หาข้อมูลออนไลน์

เจ็ดปีที่เธออยู่ในฟิลาเดลเฟีย เธอไม่รู้จักร้านอาหารอร่อย หรือสถานที่ที่นักท่องเที่ยวชอบไปในเมืองที่เธออยู่ มันแสดงให้เห็นว่าเธอกลายเป็นคนปลีกตัวออกมาจากสังคม

ฮีลตันกับเวอเรียนเห็นว่าเธอโดดเดี่ยวแค่ไหนในฟิลาเดลเฟีย พวกเขาจึงอยากให้เธอกลับไปเมืองนอร์ท ซิตี้

ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่มีงานทำในประเทศของเธออยู่แล้ว

เธอคิดว่าจะกลับไปทำงานที่ฟัดด์ กรุ๊ป ในประเทศของเธอ

ปู่ของเธอแก่ชราขึ้นทุกวันและบ่นคิดถึงเธอ อาจถึงเวลาแล้วที่เธอต้องกลับบ้าน

เชอรีชมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างจากในรถ "เวนดี้ ไม่ต้องจัดการแสดงให้ฉันอีกแล้วนะ ฉันอยากกลับบ้านที่ประเทศของฉัน"

เธอไม่เคยบอกเวนดี้เรื่องนี้ เวนดี้ค่อนข้างตกใจแล้วถามเธอ "ทำไมถึงกะทันหันจังเลยคะ? แล้วเราจะทำยังไงกับการแสดงที่เตรียมไว้แล้ว?"

เชอรีชหลับตา เธอมีหลายความรู้สึก เธอตอบเสียงเรียบ "ยกเลิกเถอะ ฉันเหนื่อย"

เวนดี้คิดในใจ 'โว้ว ผู้หญิงคนนี้รวยไม่มีที่สิ้นสุดจริง ๆ เธอยกเลิกการแสดงทั้งหมดกะทันหันด้วย'

เธอไม่ค่อยได้กลับบ้านในเจ็ดปีที่ผ่านมานี้

ดูเหมือนว่าเธอจะปิดกั้นตัวเองออกจากโลก เธอไม่ได้สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้านหรือกับใคร เธอละทิ้งทุกอย่าง

เธอไม่ค่อยได้คุยกับวิทนีย์ เพื่อนสนิทของเธอในเจ็ดปีที่ผ่านมานี้

เธอกลัวว่าวิทนีย์จะพูดถึงคนนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

เธอไม่อยากได้ยินเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับเขา เพราะเธอจะรู้สึกเสียใจ