เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 856

นิวยอร์ก เจ็ดปีต่อมา

งานแสดงเปียโนประสานเสียงเดี่ยวนานาชาติ

งานในห้องโถงมีการจองตั๋วเต็มหมดแล้ว

ผู้ชมนั่งเงียบ ก่อนที่เปียโนบนเวทีจะบรรเลงเพลงอันไพเราะไปทั้งห้องโถง

มีแสงไฟเพียงดวงเดียวในห้องดนตรี มันกำลังส่องไปที่คนที่กำลังเล่นเปียโนอยู่บนเวที

หญิงสาวกำลังบรรเลงเพลงบนคีย์บอร์ดของเปียโนอย่างสง่างาม เธอเหมือนผีเสื้อที่กำลังสยายปีก ที่กำลังเต้นไปตามทำนองเพลงอันไพเราะ เธอกำลังเล่นเพลง 'เดอะ บลู ดานูบ'

มีสายตาของชายหนุ่มรูปงาม ซึ่งนั่งบนที่นั่งของแขกวีไอพีกำลังมองเธอ

ชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบต้น ๆ เขาดูสง่างามจนตะลึง ทุกส่วนบนร่างกายของเขาสง่างามในมาดนักธุรกิจหนุ่ม เขาดูเย็นชาและน่ากลัว แต่เมื่อเขากำลังมองร่างที่กำลังเล่นเปียโนอยู่ สายตาของเขากลับดูอ่อนโยนและมีความเสน่หา

บอยล์นั่งอยู่ด้านล่างเวที เขาวางมือไว้บนหัวเข่า และตั้งใจชมการแสดง

มันเป็นการแสดงของเธอ เขาไม่เคยพลาดการแสดงของเธอแม้เพียงครั้งเดียว

บอยล์คิดในใจว่าผู้หญิงของเขานั้นโตขึ้นแล้ว

คงไม่มีคำอธิบายว่าเธอสวยแค่ไหน ตอนที่แสงไฟส่องไปที่เธอ

คาลัม โฮล์มที่นั่งอยู่ข้างบอยล์ มีสายที่สำคัญโทรมา เขาจึงขอตัวออกไปจากห้องโถง

คาลัมกระซิบที่หูของบอยล์ "ท่านประธานลอว์สัน ตัวแทนของมาร์ค กรุ๊ป มาถึงบริษัทของเราแล้ว คุณยังต้องหารือรายละเอียดปลีกย่อยในการซื้อกิจการอยู่นะครับ"

ดูเหมือนคาลัมกำลังบอกเป็นนัยว่า การซื้อกิจการกับมาร์ค กรุ๊ป สำคัญกว่าการแสดงนี้

เพราะเจ้านายของเขาฟังคอนเสิร์ตแบบเดียวกันทุกเดือน มากพอกับที่เขาจะบินไปทั่วโลกเพื่อฟังคอนเสิร์ต

คาลัมไม่เข้าใจว่าเจ้านายของเขา หลงเสน่ห์การแสดงเปียโนประสานเสียงที่น่าเบื่อนี้ได้ยังไง

คาลัมคิดว่าที่เจ้านายของเขามาชมการแสดงบ่อย ๆ นั้นเกี่ยวข้องกับนักเปียโนหญิงที่ทำการแสดงอยู่บนเวที

สถานที่จัดงานทุกครั้งนั้นจะเปลี่ยนไป แต่สิ่งเดียวที่ยังเหมือนเดิมคือการแสดงบนเวที

บอยล์ไม่เคยละสายตาจากบนเวที เขาพูดด้วยสายตาเย็นชา "อย่าพูดถึงเรื่องธุรกิจตอนที่เรากำลังดูคอนเสิร์ตสิ"

คาลัมเงียบทันที

เขาอยู่กับเจ้านายมาสามปี เขาจึงรู้จักนิสัยของบอยล์

ดูเหมือนว่าท่านประธานลอว์สัน จะไม่ค่อยชอบแสดงความรู้สึกสักเท่าไหร่ เขาเย็นชามากแต่ก็เด็ดขาด เขาโหดร้าย และน่ากลัวมาก

น้ำเสียงของเขาฟังดูโกรธ

แต่คาลัมก็นั่งฟังการแสดงเงียบ ๆ อยู่ข้างเจ้านายจนจบ

หลังจากการแสดงจบแล้ว นักเปียโนก็ยืนขึ้นและโค้งคำนับอย่างสวยงาม ก่อนที่ม่านจะปิดลง

ผู้ชมเริ่มทยอยกันออกไป แต่บอยล์ยังคงนั่งอยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะยังหลงใหลในการแสดง

คาลัมไม่กล้าพูด เขาประหม่าและคิดในใจ 'ยังมีการซื้อกิจการที่มีมูลค่ามากกว่าสองล้านเหรียญ กำลังรอให้เขาไปคุยรายละเอียดอยู่ แต่เขาก็เสียเวลาอันมีค่าของเขาไปเปล่าประโยชน์'

ถูกต้องแล้ว เวลาทุกวินาทีของบอยล์นั้นมีค่ามาก

ดูเหมือนว่าเจ้านายของเขา จะมีความสุขไปกับการเสียเวลาชมการแสดงเปียโน ที่ไร้ความหมายเหมือนงานเลี้ยงคริสต์มาสและงานอื่น ๆ

ในที่สุดบอยล์ก็ลุกขึ้นยืน

คาลัมกำลังจะพูดเรื่องการซื้อกิจการ บอยล์ก็บอกเขาเสียงเรียบ "จองตั๋วล่วงหน้าการแสดงครั้งต่อไปที่ลอนดอน และยกเลิกงานทั้งหมดในวันนั้น"

คาลัมคิดในใจ 'เขา...ผู้ชายคนนี้ชมการแสดงจนบ้าไปแล้วหรือไง?'

"ครับ เจ้านาย"

บอยล์หันไปมองข้างหลัง ตอนที่เขากำลังเดินออกมาจากโรงละคร เขามองคนที่เดินผ่าน สายตาเขาหยุดอยู่ที่รูปร่างผอมบางอันคุ้นเคย ด้วยสายตาอ่อนโยน

บอยล์ก้มหน้าลงเมื่อร่างนั้นหันมา เขาเดินออกไปจากโรงละคร

เขาโหยหาและคิดถึงเธอมาตลอด

ไม่สำคัญว่าเขาจะยืนอยู่ตรงจุดบอด เขาได้แค่มองเธอจากระยะไกล