เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 857

สำนักงานใหญ่ของเอ็มโอ กรุ๊ป ตั้งอยู่ใจกลางวอลสตรีท เมืองนิวยอร์ค มันเป็นหนึ่งในสำนักงานกฎหมายที่ใหญ่ที่สุดในโลก และมีฐานธุรกิจการค้า เศรษฐกิจ ความบันเทิง และอีกหลายบริษัทภายใต้บริษัทย่อย

ผ่านมาแค่เจ็ดปี ชายหนุ่มที่เป็นที่กล่าวขานนั้นมีชื่อเสียงมากขึ้นในโลกของธุรกิจ ดูเหมือนว่าเขาจะมาจากไหนก็ไม่รู้ เขากลายเป็นตำนานท่ามกลางนักธุรกิจในวอลสตรีท

ในฐานะผู้ก่อตั้ง เอ็มโอ กรุ๊ป บอยล์เป็นผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุดในกลุ่ม เขากลายเป็นผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุด และประธานกรรมการบริหารของเอ็มโอ กรุ๊ป

บอยล์เมื่อเจ็ดปีก่อนแค่ปั่นจักรยานไปรอบ ๆ และใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาวราคาถูก เขาถือหนังสือพร้อมกับปั่นจักรยานไปด้วย เขาเป็นนักศึกษาที่มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัย

เจ็ดปีต่อมาบอยล์กลายเป็นคนที่มีอิทธิพล เสื้อของเขารีดมาอย่างดีไม่เห็นแม้แต่รอยยับ เขาจะใส่ชุดสูททางการ เขาดูสง่างามไปทุกส่วน และมักจะมีบอดี้การ์ดอีกสองคนติดตามเขาเสมอ ไม่ว่าจะไปที่ไหน เขาเป็นเจ้าของยานพาหนะหรูหรารุ่นจำกัด เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาเงียบจะดูน่ากลัวมาก ทำให้นักธุรกิจส่วนใหญ่ที่เข้ามาพูดคุยกับเขา รู้สึกประหม่ากับความน่ากลัวของเขา

อดีตของบอยล์นั้นลึกลับที่สุดในบรรดาคู่แข่งนานาชาติ เขาเป็นชายอายุสามสิบสองปีที่มีเบื้องหลังลึกลับที่สุด ที่เข้ามาควบคุมการตลาด และกลายเป็นหนึ่งในผู้ทรงอิทธิพลประจำปี ของนิตยสารไทม์

แต่ชายคนนี้มักจะเก็บตัวเงียบและปฏิเสธในการให้สัมภาษณ์สื่อ ทำให้ชีวิตของเขาน่าสนใจเป็นพิเศษ ท่ามกลางสื่อที่ทำข่าวของเขาและยิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้น

สำหรับคนสมบูรณ์แบบที่มีความลึกลับมาก มักจะถูกจับตามองและเป็นที่สนใจของผู้คน

คาลัมเคาะประตูและเข้าไปในห้องทำงานของบอยล์ หลังจากทำสัญญาซื้อกิจการกับ มาร์ค กรุ๊ป แล้ว

คาลัมถือนิตยสารในมือแล้วรายงานเขา "เจ้านายครับ นี่เป็นนิตยสารเอ็มวีเล่มก่อน คุณได้ลงหน้าแรก และมีบทสัมภาษณ์ของคุณด้วยครับ ผมอ่านแล้วคิดว่ามันไร้สาระมาก ต้องการให้ผมติดต่อพวกเขาหรือเปล่าครับ?"

บอยล์รับนิตยสารมาเปิดดูหน้าแรก แต่เขากลับสนใจหัวข้ออื่น

"นักเปียโนที่มีชื่อเสียงระดับโลก โมโม่"

บอยล์อ่านหัวข้อเกี่ยวกับเธอ มีรูปถ่ายของเชอรีชที่กำลังยิ้มกว้าง

พวกเขาอยู่ในนิตยสารเล่มเดียวกัน แต่ห่างกันเพียงสองหน้า

คาลัมเห็นว่าบอยล์เงียบไป เขาคิดว่าเจ้านายของเขากำลังโมโหหัวข้อไร้สาระ เขาจึงถาม "เจ้านาย ทำไมไม่ติดต่อทีมกฎหมายของเรา และส่งจดหมายไปที่นิตยสารเอ็มวี ให้เรียกคืนนิตยสารทั้งหมดที่จำหน่ายออกสู่ตลาดล่ะครับ?"

บอยล์เงยหน้าขึ้นแล้วตอบเขา "ไม่ต้องหรอก ไม่เป็นไร"

คาลัมพูดไม่ออก

มันจะไม่เป็นไรได้ยังไง? เจ้านายสนใจคำวิจารณ์ของสื่อเกี่ยวกับตัวเขาด้วยเหรอ?

คาลัมพยักน้า "ครับ เจ้านาย"

บอยล์เก็บนิตยสารไว้อย่างดี

ทันใดนั้นบอยล์ก็พูดขึ้นมา "อ้อ จริงสิ ฉันอยากลาหยุด"

คาลัมรู้สึกสับสนมากขึ้น ในเมื่อเจ้านายเพิ่งจะปิดการซื้อกิจการกับมาร์ค กรุ๊ป วันต่อมาก็เรียกร้องความสนใจจากเขา เพื่อถอดถอนและเปลี่ยนการทำงานภายในของมาร์ค กรุ๊ป แล้วเขาจะมาพักตอนนี้ได้ยังไง?

"แต่มาร์ค กรุ๊ป..."

บอยล์ขัดจังหวะเขา "มีคนเก่งอีกหลายคนใน เอ็มโอ กรุ๊ป ถึงฉันไม่อยู่ก็ยังดำเนินการได้ปกติ ถ้าทุกอย่างพังเพราะฉันไม่อยู่ มันก็แสดงให้เห็นว่ามีความผิดปกติกับการจัดการภายในของเรา"

คาลัมพยักหน้า "ได้ครับ เจ้านาย"

"ฉันต้องกลับบ้านที่ประเทศของฉันพรุ่งนี้ จองตั๋วให้ด้วย"

"จะกลับไปพักที่บ้านเหรอครับ เจ้านาย?"

แต่การกลับบ้านในเมืองก็ไม่ต่างกับอยู่นิวยอร์ก เพราะเป็นเมืองใหญ่เหมือนกัน ไม่มีสถานที่ที่เหมาะจะไปพักอยู่แล้ว

บอยล์มองคาลัมแล้วยิ้ม "ลูกจ้างที่ดี ต้องไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของนายจ้างสิ"

คาลัมถูจมูกและพูดด้วยรอยยิ้ม "ผมจะไปจองตั๋วให้ครับ เจ้านาย"

หลังจากคาลัมออกไปบอยล์ก็ลุกขึ้นยืน เขาคว้าโทรศัพท์และเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ ก่อนจะมองลงไปยังถนนที่แออัด

บอยล์ก้มหน้าและเงียบไปนาน

ดูเหมือนว่ามันจะทำร้ายเขา แม้ว่าจะไม่มีใครพูดถึงเธอ

"ไม่เคยเจอกันเลย"

ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ เธอไม่เคยเจอเขา แต่เขาเห็นเธอทุกปี

หลังจากเอ็มโอ กรุ๊ป เติบโตและมั่นคงขึ้นในสองปีที่ผ่านมานี้ บอยล์จะแบ่งเวลาไปเจอเธอบ่อย ๆ

เรื่องของเรื่องก็คือ เธอไม่เคยเห็นเขาในฝูงชนเลย

ดูเหมือนว่ามันจะดีที่สุดสำหรับเขา ที่ไม่เคยไปให้เธอเห็นหน้า จะได้ไม่ไปกระตุ้นความเจ็บช้ำของเธอ

ฮันท์ลีย์รู้สึกเสียใจ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก "ฉันจะชวนเฮกเตอร์มาด้วย ตอนที่นายกลับมาบ้าน เราจะได้เจอกัน"

หลังจากวางสายแล้ว สายตาที่เย็นชาของบอยล์ดูอบอุ่นขึ้น

มีคนที่ไม่เปลี่ยนไปเลยหลังจากผ่านไปเจ็ดปี เช่นเดียวกันกับฮันท์ลีย์และเฮกเตอร์ พวกเขายังเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิม

แล้วเธอล่ะ? เธอยังมีความรู้สึกให้เขาอยู่หรือเปล่า?

แต่เขาก็ไม่กล้าหวังให้เธอยังมีความรู้สึกให้เขา เขาหวังว่าเธอจะเจอคนอื่นที่ทำให้เธอมีความสุข แต่ความเห็นแก่ตัวของเขาหวังให้เธอยังเป็นโสด

บอยล์เปิดกระเป๋าสตางค์ มีรูปถ่ายอยู่ในกระเป๋า มันเป็นรูปที่พวกเขาถ่ายกันตอนไปที่ภูเขาไพรด์

เธอกอดเอวเขาทั้งสองข้างและใกล้ชิดกับเขามาก เธอถักเปียหลวม ๆ ทั้งสองข้างและผมเธอยุ่ง เธอเหมือนเด็กที่มีรอยยิ้มที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสา

เขาคิดถึงเธอมากเหลือเกินในทุกวินาที เขาใช้เวลาในทุกวันคิดเรื่องเธอ เขาไม่เคยหยุดคิดถึงเธอเลย