เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 880 ฉันเคยชินกับการรังแกคนอ่อนแอ
เชอรีชหันกลับมา และมองไปที่นาตาลีที่เดินเข้ามาหาเธอจากทางด้านหลัง
"เธอต้องการอะไร?"
นาตาลียืนต่อหน้าเธอ และถาม “ทำไมเมื่อกี้นี้เธอถึงเมินฉัน?”
เชอรีชหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า "ทำไมฉันต้องไปคุยกับคนที่เคยทำร้ายฉันด้วยล่ะ?"
สีหน้าของนาตาลีซีด ขณะที่เธอพูดว่า "ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดเรื่องแบบนั้นในตอนนั้น เธอทุบโทรศัพท์ของฉัน ฉันเลย..."
เชอรีชไม่มีอารมณ์จะฟังข้อแก้ตัวของเธอ เนื่องจากเธอคิดว่าข้อแก้ตัวนั้นมันน่ารำคาญ ด้วยเหตุนี้ เธอจึงรีบพูดตัดบทนาตาลีทันที “ถ้าเธอไม่ทำสารเลว เธอคิดว่าฉันจะทุบโทรศัพท์ของเธอไหมล่ะ?”
เชอรีชเติบโตขึ้นมาจาครอบครัวที่มีการศึกษาและสุภาพมาก และแทบไม่เคยใช้คำด่าใคร แต่ใช้คำว่าสารเลว เพื่ออธิบายกับนาตาลี
นาตาลีรู้สึกโกรธหลังจากถูกเรียกว่าสารเลว ดูเหมือนว่าเธอจะเปลี่ยนบุคลิกภาพอย่างสมบูรณ์แบบ เมื่อความรู้สึกผิดของเธอถูกแทนที่ด้วยความหน้าด้านด้วยความมั่นใจในทันที
“เธอเรียกใครว่า สารเลว เชอรีช?”
"เธอ"
“อย่าคิดแม้แต่ว่าเธอจะสามารถดูถูกใคร ๆ ก็ได้เพียงเพราะครอบครัวของเธอรวย”
เชอรีชตอบอย่างใจเย็น "มันไม่ใช่การดูถูก ฉันแค่พูดความจริง"
นาตาลีรู้สึกตัวสั่นเพราะความโกรธ และพูดออกมาว่า "โอ้ ได้โปรด เลิกทำเป็นว่าเธอเหนือกว่าคนอื่นเถอะ เธอคิดว่าโลกทั้งใบหมุนรอบตัวเธอจริง ๆ งั้นเหรอ?"
“ไม่ว่าฉันจะเย่อหยิ่งหรือไม่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เพราะถึงฉันจะหยิ่ง ฉันก็จะไม่จงใจทำร้ายคนอื่น และจะไม่จงใจสร้างปัญหาให้ใคร ในทางกลับกัน เธอมันสารเลวไร้ยางอายที่จงใจสร้างปัญหา และทำร้ายคนอื่น ดังนั้นฉันมีสิทธิ์ที่จะเมินเธอ ชีวิตของเธอ และไม่ว่าเธอจะทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย”
เชอรีชกำลังจะหันหลังกลับ และเดินจากไปหลังจากพูดแบบนั้นกับนาตาลี แต่นาตาลีคว้าข้อมือของเธอไว้ทันที
“เธอคิดจะดำเนินคดีกับฉันจริง ๆ งั้นเหรอ?”
เชอรีชจ้องเขม็งไปที่เธอ ดูเหมือนว่านาตาลีจะดูหวาดกลัวและตื่นตระหนก แต่เธอขาดความสำนึกผิดในสายตาของเธอ
เชอรีชดึงข้อมือของเธออย่างเย็นชา และพูดว่า “มันเรื่องของฉันว่าฉันอยากจะบอกเธอหรือไม่ นอกจากนี้ แม้ว่าฉันจะแจ้งให้เธอรู้เกี่ยวกับมัน มันก็จะต้องขึ้นศาลอยู่ดี"
“เธอฟ้องฉันไม่ได้ ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ”
เชอรีชเริ่มหมดความอดทน ขณะที่เธอพูด "ฉันไม่ยอมรับคำขอโทษของเธอ"
เมื่อรู้ว่าไม่มีอะไรทำให้เชอรีชเปลี่ยนใจได้ นาตาลีก็เริ่มหุนหันพลันแล่น และต้องการจะเอื้อมมือไปตบหน้าของเชอรีช
แต่เชอรีชคว้าแขนของเธอก่อนจะเหวี่ยงมันออกไปด้านข้าง แล้วตบหน้าเธออย่างแรง
นาตาลีจับหน้าของเธอ ขณะที่มองไปที่เธออย่างโกรธจัด และพูดออกมาว่า “เธอกล้าตบฉันงั้นเหรอ!”
เธอไม่ใช่นาตาลีคนเดิมเมื่อเจ็ดปีที่แล้วอีกต่อไป และดูเหมือนว่าไม่มีใครคนไหนจะสามารถมารังแกเธอได้อีกต่อไป
เธอพูดออกมาอย่างชัดเจนว่า “เหมือนกับเมื่อเจ็ดปีก่อน ถ้าฉันกล้าตบหน้าเธอในตอนนั้น ฉันก็ยังกล้าตบหน้าเธอในตอนนี้ ฉันเตือนเธอแล้ว อย่ามายุ่งกับฉันอีก ก่อนที่ฉันจะดำเนินการทางกฎหมายกับเธอ เพราะฉันไม่แน่ใจตัวเองว่าเมื่อไหร่ฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้ และรู้สึกอยากจะแก้แค้นเธอจริง
นาตาลีมองไปที่เชอรีชด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรอย่างมาก
"เธอมันนังงูพิษ เชอรีช เธอรู้ไหม? คนอื่นถูกหน้าตาที่บริสุทธิ์ และไร้เดียงสาของเธอหลอก! มันก็แค่อุบัติเหตุ
“สิทธิ์ ฉันมีสิทธิ์อะไรไปตบเธองั้นเหรอ? มาเริ่มกันที่เธอเป็นฆาตกร แกควรจะชดใช้ความผิดที่เธอก่อไว้ไม่ใช่เหรอ?”
นาตาลีพูดไม่ออก
นาตาลีเป็นฆาตกรที่ทำให้เธอแท้งในตอนนั้น
…
ขณะที่นาตาลีกำลังจะหันหลังกลับ และเดินจากไปหลังจากที่เชอรีชเดินจากไปแล้ว เธอก็สังเกตเห็นรองเท้าหนังคู่หนึ่ง ขณะที่เธอก้มศีรษะลง
เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น รองเท้าจับคู่กับกางเกงยีนส์สีดำที่รีดอย่างดี
พวกมันถูกสวมใส่โดยชายที่ดูสง่างามมาก
นาตาลีเงยหน้าขึ้นมองตามสัญชาตญาณ และสังเกตเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของชายหนุ่มในทันที
“บอยล์ บอยล์ ลอว์สัน…”
ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะดูน่ากลัวอย่างมาก หลังจากที่พวกเขาไม่ได้เจอกันมากว่าเจ็ดปี
เธอได้ยินมาว่าบอยล์กลายเป็นประธานของบริษัทเอ็มโอ กรุ๊ป และเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของบริษัท
ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะมีมากกว่าคำว่าร่ำรวย
คำพูดไม่สามารถอธิบายสถานะ และอำนาจของบอยล์ในตอนนี้ได้
นาตาลีเริ่มร้องไห้อย่างหนัก เธอถามด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร “คุณ… คุณได้ยินทุกอย่างก่อนหน้านี้หรือเปล่า?”
บอยล์มองไปที่เธออย่างเย็นชาอย่างเงียบ ๆ สายตาของเขารู้สึกเหมือนใบมีดคม
นาตาลีอธิบายอย่างลนลาน “เชอรีช เชอรีชใช้อำนาจของเธอในทางที่ผิด เธอตบฉัน…”
สีหน้าของบอยล์ดูเย็นชาอย่างน่ากลัว ขณะที่เขาอุทานว่า "ผมสอนให้เธอรังแกคนอ่อนแอ คุณรู้ไหม ผมคิดว่าการตบคุณจะทำให้มือเธอสกปรกเสียเปล่า ๆ"
นาตาลีตกใจ และจ้องเขาด้วยตาเบิกกว้าง
บอยล์กอดอก แล้วเดินผ่านนาตาลี เขาพูดออกมาโดยไม่หันกลับไปมองเธอ “อย่ามายุ่งกับเธออีก ไม่อย่างนั้นครั้งหน้าจะไม่ใช่แค่ตบอย่างเดียวแน่”
นาตาลีพูดไม่ออก
นาตาลีกลัวและโกรธในเวลาเดียวกัน เธอคิดในใจ 'พวกเขาไม่มีอะไรมากไปกว่าพวกแก็งค์อันธพาล! ช่างไร้เหตุผลจริง ๆ!'
ดูเหมือนว่าบอยล์กับเชอรีชจะถูกสร้างขึ้นมาเพื่อกันและกันอย่างแท้จริง!
นาตาลีกัดฟัน และจ้องไปที่แผ่นหลังของบอยล์อย่างโกรธจัด แววตาของเธอดูชั่วร้าย และมีอำนาจ เธอพึมพำกับตัวเอง “บอยล์ ลอว์สัน ถ้าฉันไม่ได้ ก็จะไม่มีใครได้เหมือนกัน! ลูกของเชอรีชตายไปแล้วจากการแท้งเมื่อเจ็ดปีก่อน อะไรทำให้คุณคิดว่าคุณยังจะกลับไปคบกับเธอได้? ตอนนี้เธอโกรธมาก และจะโจมตีใครก็ตามที่เธอเจอ!”
“คุณนั่นแหละที่บ้าไปแล้ว ฉันไม่ใช่คุณ และเราก็แตกต่างกันมาก”
นาตาลีเริ่มหัวเราะออกมาด้วยท่าทางชั่วร้าย ขณะที่เธอพูดออกมาว่า “แม้ว่าคุณจะมีเงิน และอำนาจทั้งหมดในโลกในเจ็ดปีต่อมา เราทั้งคู่ก็ยังเหมือนเดิม เราทั้งคู่เป็นแค่คนธรรดา และไม่สามารถอยู่กับคนที่เรารักจริง ๆ ได้"
คนที่พวกเขารักงั้นเหรอ?
สายตาของบอยล์เย็นชามากขึ้น เขาพูด “คนอย่างคุณมีสิทธิ์อะไรถึงได้พูดถึงคนที่พวกเขารักได้?”
นาตาลีเป็นเหมือนสิ่งปฏิกูลสำหรับบอยล์ ดูเหมือนว่าบอยล์จะรู้สึกสกปรกแม้จะเพียงแค่มองไปที่เธอ
นาตาลีเริ่มหัวเราะ เมื่อเธอรู้ว่าเธอยั่วยุบอยล์ได้สำเร็จ เธอพูด “ฉันรักคุณแต่ฉันไม่สามารถอยู่กับคุณได้ คุณไปรักเชอรีชแทน แต่มันก็เหมือนกับฉัน คุณก็ไม่สามารถอยู่กับเธอได้เหมือนกัน!”
บอยล์หัวเราะอย่างเย้ยหยัน ขณะที่เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ตอนนี้จริงเหรอ? แล้วเราจะเห็นกัน ฮึ? แต่เรื่องนี้มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเหมือนกัน”
นิ้วของนาตาลีเริ่มซีดจากการที่เธอกำหมัดแน่นเกินไป
แต่แม้ว่านาตาลีจะโกรธ แต่เธอก็สงสัยว่าบอยล์มาตั้งแต่เมื่อไหร่ และเขาได้ยินทุกอย่างที่เธอพูดกับเชอรีชเลยหรือเปล่า
ถ้าบอยล์รู้ว่าเธอมีส่วนทำให้เชอรีชแท้ง...
เมื่อพิจารณาจากอิทธิพล และอำนาจของบอยล์ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถอยู่ที่เมืองหลวงได้อีก
ไม่ เธอต้องไม่ปล่อยให้บอยล์รู้เรื่องนั้นโดยเด็ดขาด
…
ดูเหมือนฮันท์ลีย์กับวิทนีย์ยังมาไม่ถึงที่จอดรถเมื่อเชอรีชมาถึง
เธอส่งข้อความถึงวิทนีย์ ขณะที่เธอยืนอยู่ที่ลานจอดรถ
บอยล์มาถึงหลังจากนั้นไม่นาน เขาเดินเข้ามาหาเธอ และถาม "วันศุกร์ที่ผ่านมาคุณมาทำอะไรที่มหาวิทยาลัย?"
"ก็แค่มาเยี่ยม"
“มือคุณเจ็บหรือเปล่า?” บอยล์ถาม
เชอรีชตกตะลึง และไม่เข้าใจว่าบอยล์หมายถึงอะไร
บอยล์เอื้อมมือออกไป และจับมือขวาของเธอ เป็นมือเดียวกับที่เธอตบนาตาลี
ชายหนุ่มมองไปที่เธออย่างเห็นอกเห็นใจ ขณะที่เขาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้ตีใครใช่ไหม?”
เชอรีชเลิกคิ้ว และสงสัยว่าเขาเห็นทุกอย่างงั้นหรือ
เธอดึงมือของเธอออก และพูด “ฉันจะเจ็บได้อย่างไรเมื่อฉันเป็นคนตี? ฉันคิดว่าคุณควรไปถามเหยื่อ ว่าเธอเจ็บไหมจะดีกว่า?”
นาตาลีไม่ใช่คนที่เขาเคยคบด้วยมาก่อนงั้นหรือ? อะไรกัน? เขาจะไม่รู้สึกสงสารเธอจริง ๆ งั้นเหรอ?
บอยล์จ้องเขม็งไปที่เธอ และพูดว่า “มันไม่สำคัญสำหรับผมว่าเหยื่อจะเจ็บไหม ตราบใดที่มันไม่ได้ทำร้ายคุณ”
เชอรีชสันนิษฐานว่าบอยล์เป็นคนเย็นชามาก เนื่องจากเขาเคยมีเรื่องราวดี ๆ ด้วยกันกับนาตาลีในอดีต และในตอนนี้เขายังกล้าแกล้งทำเป็นไม่สนใจงั้นเหรอ?
เนื่องจากพวกเขาเคยมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น และหลงใหลกัน และกันมากในอดีต ดูเหมือนว่าในช่วงเวลานั้น เธอคิดว่าพวกเขาจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยกันเช่นกัน แต่กลับกลายเป็นว่าทันใดนั้น
อ่าน เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 880 ฉันเคยชินกับการรังแกคนอ่อนแอ TODAY
นวนิยาย เล่ห์รัก ท่านประธาน ได้รับการอัปเดต บทที่ 880 ฉันเคยชินกับการรังแกคนอ่อนแอ พร้อมรายละเอียดที่ไม่คาดคิดมากมายลบปมความรักมากมายสำหรับนักแสดงนำชายและหญิง นอกจากนี้ผู้แต่ง โอเอสเต้ ลูน่า ยังมีความสามารถมากในการทำให้สถานการณ์แตกต่างไปจากเดิมอย่างมาก มาติดตาม บทที่ 880 ฉันเคยชินกับการรังแกคนอ่อนแอ ของ เล่ห์รัก ท่านประธาน ที่นี่
ค้นหาคำหลัก:
นวนิยาย เล่ห์รัก ท่านประธาน บทที่ 880 ฉันเคยชินกับการรังแกคนอ่อนแอ
นวนิยาย เล่ห์รัก ท่านประธาน โดย โอเอสเต้ ลูน่า