เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 881

นาตาลีไม่มีอารมณ์จะอยู่ในมหาวิทยาลัยต่อ หลักจากถูกเชอรีชตบ

แมนดี้ก็มีอย่างอื่นที่ต้องทำในตอนบ่าย ทั้งสามสาวจึงออกไปพร้อมกัน หลังจากงานเลี้ยงจบแล้ว

รถเรนจ์โรเวอร์ สีดำขับมาจอดตรงหน้าสาว ๆ

นาตาลีเป็นคนไร้ยางอาย เมื่อเธอเห็นรถคันนั้นจึงยิ้มและโบกมือให้กับจอยและแมนดี้ "ขอโทษด้วยนะ ฉันจะแยกกลับเอง แฟนฉันมารับแล้วล่ะ"

จอยหัวเราะ "โว้ว แฟนเธอนี่รวยจังนะ เขาขับรถเรนเจอร์ โรเวอร์ด้วย นาตาลี เธอนี่รสนิยมดีนะเนี่ย"

แมนดี้บอกเธอ "ครั้งหน้าเราจะชวนเชอรีชไปเที่ยวด้วยกันนะ"

ดวงตาของนาตาลีสั่นเมื่อพูดถึงเชอรีช แต่เธอก็ยิ้มแล้วพูด "ครั้งหน้านะ"

หลังจากนั้นเธอก็เปิดประตูและเข้าไปนั่งในรถเรนเจอร์ โรเวอร์

แล้วพวกเธอก็ออกไปจากมหาวิทยาลัย

นาตาลีกอดชายหนุ่มที่ใส่ชุดสูท ซึ่งมีท่าทางสง่างามที่นั่งด้านหลังทันทีที่เข้าไปในรถ

ชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบปี เขาดูค่อนข้างธรรมดาและพูดน้อย เขาดูมั่นคงและมีความเป็นผู้ใหญ่ เนื่องจากว่าเขาทำธุรกิจ

นาตาลีกอดคอและอ้อนเขา "คุณต้องช่วยฉันนะ วันนี้ฉันถูกเพื่อนรังแก"

เขามีชื่อว่า เชส ไวท์ เป็นประธานกรรมการบริหารโรงแรมแอมบิชั่น ลักซ์ชัวรี่

เชสมองรอยแดงที่ถูกตบบนใบหน้าของเธอแล้วแซว "โว้ว มีคนกล้าตบตอนที่คุณอารมณ์ร้ายด้วยเหรอ? คนที่ทำแบบนั้นต้องเส้นใหญ่แน่"

นาตาลีขมวดคิ้วและตีแขนเขา "คุณไม่เป็นห่วงที่ฉันถูกตบบ้างหรือไง? ยังมาแซวอีก ดูสิ ฉันเสียโฉมหมดแล้วเนี่ย!"

"อย่าพูดเกินจริงสิ แค่ตบครั้งเดียวไม่ทำให้เสียโฉมหรอกนะ เป็นเด็กดีและเลิกงอแงได้แล้ว"

เชสดึงนาตาลีเข้ามากอด

นาตาลีโมโห เธอตีเบาะรถแล้วพูดด้วยความโกรธ "ฉันรู้สึกแย่นะ อย่างน้อยคุณก็ควรรับผิดชอบหน่อยสิ"

เชสมีความสามารถในการรับมือกับผู้หญิงแบบเธอ เขาถามเธอ "ครั้งนี้อยากได้กระเป๋าอะไรล่ะ?"

ดูเหมือนว่าเชสจะเอาใจเธอด้วยของใช้ราคาแพง ที่เธอต้องการในสามปีที่ผ่านมานี้ เขาใจกว้างมากในเรื่องการให้ของขวัญ แต่เขาไม่ได้จะแต่งงานกับเธอ

นาตาลีขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะนอนบนตักของเชส "ฉันเบื่อกระเป๋าแล้ว คุณให้กระเป๋าฉันตลอด ไม่เบื่อบ้างเหรอ?"

"แล้วตอนนี้อยากได้อะไรล่ะ?"

มีความชั่วร้ายฉายอยู่ในแววตาของนาตาลี เธอบอกเขา "คุณเคยบอกว่าจะซื้อบ้านให้ จนตอนนี้ก็ยังไม่ซื้อให้เลย ไม่อยากซื้อให้ฉันแล้วเหรอ?"

เชสดูไม่เต็มใจเมื่อเธอบอกว่าอยากได้บ้าน เขาเลิกคิ้วแล้วบอกเธอ "เรื่องบ้าน...คุณคิดว่าการซื้อบ้านมันง่ายหรือไง? ถึงเราจะตัดสินใจซื้อ เราก็ต้องไปดูบ้าน ไปดูสถานที่และทุกอย่าง รู้หรือเปล่าว่าผมงานยุ่งแค่ไหน คิดว่าผมจะมีเวลาไปซื้อบ้านกับคุณเหรอ?"

นาตาลีไม่ยอม เธอบอกเขา "คุณไม่ต้องไปกับฉันก็ได้ ฉันมีบ้านที่อยากได้แล้ว เป็นคฤหาสน์ที่กรีนทาวน์ คุณรู้จักใช่ไหม มันอยู่ใจกลางเมืองและมีพื้นที่ของตัวเอง พื้นที่ตรงลานบ้านกว้างมาก และรับแสงแดดได้มาก"

แววตาของเชสดูหมดหวัง "นาตาลี การซื้อบ้านเป็นเรื่องใหญ่นะ นับประสาอะไรกับคฤหสาน์ล่ะ"

"คุณไม่อยากซื้อให้ฉันเหรอ?"

เชสเริ่มหมดความอดทน ของใช้ราคาแพงที่เขาซื้อให้เธอ อย่างเช่นกระเป๋าหรือของอย่างอื่นนั้น มีราคาเป็นสองแสนเหรียญ ราคาแค่นั้นก็เหมือนเงินทอน แต่คฤหสาน์หนึ่งหลังนั้นราคาเป็นสิบล้านเหรียญ มันไม่คุ้มที่จะใช้เงินจำนวนมากแค่เพื่อภรรยาน้อยเพียงคนเดียว

ถ้าเขาใช้เงินสิบล้านซื้อคฤหาสน์ นั่นต้องทำให้ภรรยาเขาโกรธแน่...

เชสปฏิเสธโดยไม่ลังเล เมื่อเขาคิดถึงผลที่จะตามมา "ไว้พูดเรื่องนี้กันวันอื่นเถอะ ช่วงนี้ผมยุ่งมาก"

นาตาลีทำอะไรไม่ได้ ถ้าเชสไม่เห็นด้วยกับเธอ เขาเคยตามใจเธอ เธอทำได้แค่เม้มปาก

นาตาลีกัดริมฝีปากแล้วมองออกไปข้างนอกรถ เธอดูไม่พอใจ

แม้ว่าบอยล์จะเลิกกับเชอรีชไปเจ็ดปีแล้ว แต่เขายังอยู่ในใจเธอ