เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1003

เมื่อพวกเขาเข้ามาในห้องทำงาน วินสันทำหน้าทุกข์ใจ เขาเอามือไขว้หลังแล้วบอกเธอ "พ่อคุยกับป้าลีน่าแล้ว เราคิดว่ามันไม่ปลอดภัยถ้าลูกไปเรียนต่างประเทศ ลืมออกซ์ฟอร์ดซะเถอะ ใช่ว่าจะไม่มีมหาวิทยาลัยดี ๆ ในนอร์ท ซิตี้ ให้เรียนหรอกนะ มันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ถ้าเรียนมหาวิทยาลัยที่ติดอันดับในนอร์ท ซิตี้ เมื่อเทียบกับการไปเรียนต่างประเทศ"

ฮิลลารีไม่ค่อยผิดหวังเท่าไหร่ เธอคิดไว้แล้วว่าวินสันไม่อยากให้เธอไปเรียนต่อต่างประเทศ

เธอจึงถามเขาตรง ๆ "พ่อคะ ถ้าคาราเป็นคนที่ได้รับจดหมายแนะนำ พ่อจะให้เธอไปเรียนต่อต่างประเทศเหรอคะ?"

วินสันตกใจ เขาเลิกคิ้วแล้วตอบ "เราคุยเรื่องของลูกกันอยู่นะ ทำไมถึงให้น้องสาวเรามาเกี่ยวด้วย? น้องยังเหลืออีกสองปีก่อนจะสอบวัดระดับม.ปลายนะ"

มุมปากฮิลลารีกระตุก ไม่สงสัยเลยว่าเขากำลังเลี่ยงคำถาม

ฮิลลารีเริ่มน้ำตาคลอและสูดน้ำมูก เธออ้าปากแต่ก็พูออะไรไม่ออก

วินสันถามเธอ "ไม่พอใจอะไรหรือเปล่า?"

ฮิลลารีมองเขาเป็นครั้งที่สี่และถามเขา "รู้ไหมคะ หนูสงสัยมาตลอดว่าหนูเป็นลูกแท้ ๆ ของพ่อหรือเปล่า พ่อคงไม่เชื่อว่าหนูเคยเอาเส้นผมของพ่อไปตรวจดีเอ็นเอ ไม่สงสัยเหรอคะว่าผลออกมาเป็นยังไง?"

วินสันมองเธอด้วยความสับสน "นี่ลูกพูดไร้สาระอะไรออกมา!"

ฮิลลารีเช็ดน้ำตา "ผลตรวจออกมาว่าเราเป็นพ่อลูกกัน ตัวอย่างดีเอ็นเอเข้ากันได้เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ ทำไมถึงสนใจแค่เรื่องเดียวคะ พ่อ? พ่อให้ทุกอย่างที่คาราต้องการ แต่ใจร้ายกับหนูมาก"

วินสันตอบเธอ "ลูกกับคาราเป็นลูกสาวพ่อ พ่อเลี้ยงลูกทั้งสองมาเหมือนกัน ลูกควรช่วยเหลือกันในวันข้างหน้า ลูกเป็นพี่นะ อย่าไปอิจฉาน้องสิ ทำไมไม่มีเหตุผลและยอมรับเธอบ้างล่ะ?"

"ตอนที่พ่อพาหนูไปเที่ยวตอนที่หนูยังเด็ก หนูอยากได้ตุ๊กตาบาร์บี้ มันแค่ห้าร้อยเหรียญเอง หนูขอให้พ่อซื้อให้ แต่พ่อบอกว่าตุ๊กตาตัวนี้มันแพงไป และหนูจะโยนทิ้งหลังจากเล่นไปแค่ไม่กี่ครั้ง พ่อบอกว่ามันจะสิ้นเปลืองถ้าซื้อตุ๊กตา แต่หลังจากนั้นไม่กี่วัน คารากลับได้ตุ๊กตาราคามากกว่าพันเหรียญ"

วินสันรู้สึกผิดที่ถูกฮิลลารีมองแบบนั้น เขาหันหน้าหนี แต่เธอก็ยังจ้องและถามเขา "หนูอยากรู้ว่าพ่อไม่ยุติธรรมกับลูกตัวเองได้ยังไง?"

"ทำไมลูกถึงได้เหมือนแม่นะ? เธอก็ดื้อและต้องสู้เพื่อให้ได้ทุกอย่างมาเหมือนกัน!"

ฮิลลารีหัวเราะและพูดเสียงเย็นชา "พ่อไม่มีสิทธิ์พูดถึงแม่นะ!"