เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1004

เช้าวันต่อมาหลังจากที่ฮิลลารีตื่นแล้ว เธอก็ออกไปร้านกาแฟกับเพื่อนสนิท ซินดี้ เกรย์

เธอไม่อยากอยู่บ้านแม้แต่นาทีเดียว

วินสัน, ลีน่า และคารา กำลังทานอาหารเช้าด้วยกันบนโต๊ะอาหาร

ฮิลลารีไม่ได้ทักทายหรือแม้แต่มองพวกเขาเลย เธอเดินผ่านโต๊ะอาหารตรงไปที่ประตู

วินสันพูดด้วยความไม่พอใจ "ทำไมถึงทำตัวแบบนี้ตั้งแต่เช้าล่ะ สาวน้อย จะออกไปโดยไม่ทักทายพวกเราเลยหรือไง!"

ฮิลลารีตอบอย่างเย็นชา "อรุณสวัสดิ์"

เธอไม่ได้สนใจเขาเลย

"นี่แก!"

ลีน่าเห็นว่าวินสันกำลังโมโห เธอลูบหลังมือเขาเบา ๆ และส่งสายตาบอกเขาว่าห้ามโกรธ เพราะจะทำให้เสียแผน

ลีน่าถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "จะไปไหนแต่เช้าเหรอ ฮิลลารี?"

ฮิลลารีตอบเธอ "หนูต้องบอกคุณด้วยเหรอคะว่าจะไปไหน?"

ลีน่ายังคงส่งยิ้มอบอุ่นให้ "ถึงเธอจะออกไปข้างนอก อย่างน้อยก็ควรกินข้าวเช้าด้วยนะ รู้หรือเปล่าว่าถึงเธอจะยังเด็ก ถ้าไม่กินข้าวเช้ามันก็จะไม่ดีต่อกระเพาะนะ"

คาราทนฟังไม่ได้ เธอเม้มปากแล้วพูด "อย่าจู้จี้กับพี่เลยค่ะแม่ ยังไงพี่ก็ไม่ได้สำนึกบุญคุณกับความใจดีของแม่อยู่แล้ว"

ฮิลลารีเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

ลีน่าเตือนเธอ "ฮิลลารี เย็นนี้กลับมากินข้าวด้วยกันเร็ว ๆ หน่อยนะ พ่อจะพาเธอกับคาราไปเยี่ยมคุณลุงด้วย!"

ลีน่าพูดด้วยความเป็นห่วง หลังจากฮิลลารีออกไปแล้ว "ไม่รู้ว่าคืนนี้เธอจะกลับมาเร็วหรือเปล่า"

ซินดี้เป็นเพื่อนฮิลลารีตอนเรียนม.ปลาย ทั้งสองคนสนิทกันมาก

ซินดี้เลือกไปที่ร้านกาแฟธรรมดา

ซินดี้ทักทายด้วยรอยยิ้มกว้าง เมื่อฮิลลารีมาถึง "โว้ว นักเรียนคนเก่งมาแล้ว ยินดีด้วยนะฮิลลารี ที่ได้รับจดหมายแนะนำจากมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด"

ฮิลลารีกลอกตาแล้วถอนหายใจ "มันสำคัญด้วยเหรอ ที่ฉันได้รับจดหมายจากออกซ์ฟอร์ด ฉันไม่มั่นใจว่าจะได้ไปร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก"

ซินดี้ถามด้วยความสงสัย "ทำไมไม่ไปล่ะ ก็เธอได้รับเลือกแล้วนี่?"

"พ่อฉันไม่ให้ไปเรียนต่างประเทศหรอก"

ซินดี้โกรธเมื่อได้ยินเธอบ่น "เพราะยัยปีศาจตัวร้ายนั่นหรือเปล่า?"

ฮิลลารีส่ายหน้า เธอดูเหนื่อย "ไม่รู้สิ ถึงจะเป็นเพราะเธอ พ่อก็ไม่เห็นด้วยกับฉันอยู่ดี พูดถึงการตัดสินใจแล้ว ฉันก็คิดแบบนั้นนะ"

ซินดี้ถามเธอ "เธอจะไม่ทำอะไรเลยเหรอ?"

ฮิลลารีเงยหน้าขึ้นมามองซินดี้ก่อนจะกัดริมฝีปาก ไม่แน่ใจว่าควรบอกซินดี้ เรื่องที่เชนน์ได้บอกไว้เธอก่อนหน้านี้หรือเปล่า เพราะเธอไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน "ซินดี้ ถ้าเธอรู้ว่าฉันทำเรื่องที่ไม่ดีเพื่อให้ถึงเป้าหมาย และอาจทำให้เธอดูถูกฉัน เธอคิดว่าฉันทำผิดหรือเปล่า?"

ซินดี้มองด้วยความขบขันและแซวเธอ "เธอคงไม่ทำแบบนั้น เพื่อหาเงินค่าเรียนหรอกนะ?"

ฮิลลารีพูดไม่ออก

ฮืลลารีเกือบบอกเธอแล้วว่าใกล้จะทำในสิ่งที่คิดไว้

ซินดี้บอกเธอ "ฮิลลารี ฉันเชื่อเธอ ฉันจะสนับสนุนเธอ ไม่ว่าเธอเลือกที่จะทำอะไร ฟังนะ ถ้าเธอเครียดเรื่องเงินค่าเรียน ฉันจะขออนุญาตแม่ฉันให้ ถึงเธอจะต้องประหยัดเพื่อใช้ไปต่างประเทศก็เถอะ"

ฮิลลารีหัวเราะ "ขอบใจจริง ๆ นะ ซินดี้"

"นี่ เราเป็นเพื่อนสนิทกันนะ จะขอบคุณฉันทำไม ฉันไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย ถ้าฉันได้ทำงานหลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว ฉันก็จะมีเงิน ไม่มีปัญหาหรอกเพราะฉันเลี้ยงเธอได้!"

ฮิลลารีหยิบแก้วน้ำส้มมาชนกับแก้วของซินดี้ เธอพูดพร้อมกับหัวเราะ "ดื่มให้ซินดี้"

ฮิลลารีกลับบ้านดึกอีก

เธอเห็นว่ามีแขกนั่งอยู่บนโซฟา ตอนที่เธอเดินเข้ามา

ดูเหมือนว่าวินสันจะเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเธอ เขายิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะโบกมือให้เธอ "มานี่สิ ฮิลลารี นี่เพื่อนพ่อเอง ท่านประธานลูอิส"

ฮิลลารีพยักหน้าให้ท่านประธานอย่างสุภาพ เธอทักทายเขา "สวัสดีค่ะ ลุงลูอิส"

ท่านประธานลูอิสผ่านวิกฤตมาครึ่งชีวิต เขาลงพุง ศีรษะล้าน ใบหน้าของเขามันเยิ้ม เขามองเธอด้วยสายตาบ้ากามน่าขนลุก เขาพูดกับเธอด้วยรอยยิ้ม "ทำไมยังเรียกว่าลุงลูอิสอยู่ล่ะ? อ้อ ฮิลลารี อย่าคิดว่าฉันเป็นแค่คนแก่ธรรมดานะ ฉันออกไปทำงานตลอด หัวใจฉันยังหนุ่มแน่นอยู่!"

ฮิลลารีหัวเราะแล้วคิดในใจ 'น่าขยะแขยงชะมัด!'

วินสันบอกเธอ "เอ้อ ฮิลลารี รู้หรือเปล่าว่าท่านประธานลูอิส เป็นคนที่น่าประทับใจมากนะ ถึงเขาจะอายุแค่สี่สิบ แต่เขาเก็บเงินได้หลายร้อยล้านเหรียญเชียวนะ ลูกควรเรียนรู้จากเขาไว้!"

เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เธอบอกเขาเสียงเรียบ "ตอนนี้หนูกำลังจะเรียนต่อ พ่อคะ หนูจะทำเงินให้มากกว่าสองล้านเหรียญเหมือนลุงลูอิส"

วินสันบ่น "นี่ลูก..."

ฮิลลารีหันหลังแล้วขึ้นไปข้างบน

วินสันรีบขอโทษท่านประธานลูอิส "ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ท่านประธานลูอิส ผมตามใจลูกสาวมากเกินไป เธอถึงได้เป็นคนใจร้อน ได้โปรดให้อภัยกับความไร้เดียงสาของเธอด้วยนะครับ ท่านประธานลูอิส"

สายตาของท่านประธานลูอิส ยังคงจดจ่ออยู่กับความสวยของฮิลลารี และด้านหลังที่เพรียวบางของเธออยู่ตลอด เขาชมกับความมีเสน่ห์ของเธอ "คนสวยก็มีบุคลิกเฉพาะตัว มันจะน่าเบื่อถ้าไม่เป็นแบบนั้น วินสัน ลูกสาวคุณนี่ทั้งสวยและรูปร่างดีจริง ๆ มีปัญหาแค่อย่างเดียวว่าเธออายุยังน้อยอยู่ ฮ่าฮ่าฮ่า"

ลีน่าแซวเขา "ผู้ชายนี่ก็บ่นกันเรื่องที่ผู้หญิงอายุน้อยจังนะคะ ว้าว พวกคุณนี่ช่างเลือกจริง ถ้าเป็นเรื่องของผู้หญิง!"

ท่านประธานลูอิสหัวเราะ เขาชี้ไปที่ลีน่าแล้วบอกเธอ "โธ่ มาดามจาร์คอป คุณนี่ใจร้ายจังนะ ผมชอบผู้หญิงที่มีบุคลิกเฉพาะตัว เรื่องอายุก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับผม ผมไม่เลือกมากหรอกถ้าเป็นเรื่องนั้น!"

'ฮึ คุณไม่เลือกมากอยู่แล้ว ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงอายุสิบแปดปี'

วินสันถามเขา "ถ้าอย่างนั้น ท่านประธานลูอิส คุณชอบลูกสาวผมจริงเหรอครับ?"

ท่านประธานลูอิสตอบเขา "เธอก็ไม่เลวนี่ ใช้ได้เลย"

ก่อนที่ท่านประธานลูอิสจะกลับ เขาแตะไหล่วินสันตอนที่ยืนอยู่ข้างรถ และพูดเสียงดัง "ถ้าคุณเห็นด้วยที่จะให้ฮิลลารีแต่งงานกับผม ผมจะให้เงินกับตระกูลคุณมากมายเลยล่ะ"

ท่านประธานลูอิสชูฝ่ามือขึ้นมาข้างหน้าวินสัน

"ห้าแสนเหรียญเหรอครับ?"

"ห้าล้าน"

คืนนั้นลีน่าถามวินสัน "ท่านประธานลูอิสบอกอะไรคุณกันแน่?"