เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1013

ในเมื่อพวกเขานอนบนเตียงเดียวกัน เชนน์ก็ไม่รู้สึกเหนื่อยอีกแล้ว ไม่นานหญิงสาวไร้หัวใจในอ้อมกอดเขาก็นอนหลับไป

เชนน์เห็นว่าเธอหลับแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกเหมือนเป็นปีศาจ เขาเขย่าปลุกเธอ

จอยส์ขมวดคิ้วเมื่อตื่นขึ้นมาจากฝันดี เธอถามเขา "ยังไม่นอนเหรอ เชนน์?"

เชนน์ถามเธอ "คุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นได้ยังไง"

จอยส์เม้มปากแล้วตอบ "ฉันต้องรายงานชีวิตส่วนตัวให้คุณด้วยเหรอ? ในข้อตกลงไม่ได้บอกหรือไงว่าทั้งสองฝ่ายจะไม่เข้าไปยุ่ง หรือแทรกแซงเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายน่ะ? ก็เหมือนกับที่ฉันไม่ถามคุณว่าทำไมถึงมาเยี่ยมฉันนานไงล่ะ เชนน์"

คำพูดของเธอฟังดูไม่เป็นมิตรสำหรับเขา เชนน์มองเธอด้วยสายตาขี้เล่นแล้วถาม "อ้อ โกรธที่ผมไม่สนใจคุณเหรอ?"

จอยส์คิดในใจ 'ฉันจะมีความสุขมาก ถ้าคุณไม่มาหาฉันไปตลอดชีวิต'

แต่เธอก็ทำเป็นประจบเขา "ฉันรู้ว่าคุณชอบให้ฉันทำตัวดี ฉันรู้สึกมีความสุขที่คุณมาหาฉัน เชนน์ ฉันไม่บ่นหรอกถ้าคุณไม่มา"

เธอทำตัวเชื่อฟังดี เป็นใครก็ไม่กังวลเรื่องเธอหรอก

เชนน์หัวเราะอย่างเย็นชา "รู้หรือเปล่าว่าผู้หญิงที่ทำตัวดีมากเกินไป จะเสียการเป็นคนโปรดเร็วมากเลยนะ"

'อ้อ ผู้ชายนี่มันก็เลวเหมือนกันหมด ไม่ว่าจะทำตัวดีแค่ไหน ไม่ว่าผู้หญิงจะยั่วยวนหรือไม่มีเหตุผล พวกเขาก็คิดว่าผู้หญิงทำตัวเป็นเด็ก แบบนี้ก็ยิ่งทำให้ผู้ชายสนใจใช่ไหม?'

จอยส์กอดและคลอเคลียเขา ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีความละอายอีกแล้ว เธอมองและยั่วเขา "อ้อ เชนน์ รู้หรือเปล่าว่าฉันคิดถึงคุณมากแค่ไหน เพราะคุณไม่มาหาฉันตั้งนาน"

เชนน์มองเธอด้วยสายตาเย็นชาแล้วถาม "คุณคิดถึงผมมากแค่ไหนล่ะ?"

จอยส์กอดคอและขยับเข้าไปพูดใกล้หูเขา ด้วยน้ำเสียงยั่วยวน "ฉันคิดถึงคุณตอนที่ฉันนั่ง ฉันคิดถึงคุณตอนที่ฉันยืน ฉันคิดถึงคุณตอนที่อยู่ในห้องเรียน ฉันคิดถึงคุณแม้แต่ตอนกินหรือตอนนอน"

เชนน์แค่บอกเธอ "ขอเถอะ เลิกแกล้งทำได้แล้ว"

จอยส์พูดไม่ออก

‘ก็ได้ ถ้าเขาไม่อยากได้ยิน ไม่มีเหตุผลที่ต้องแกล้งทำแล้ว'

เชนน์ไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่า 'เจ้านาย' สำหรับเธอ เขาไม่ได้มาเยี่ยมเธอ ทั้งหมดที่บอกว่าคิดถึงเขา...ก็ไม่มีอะไรไปมากกว่าคำโกหก

เธอหันกลับมานอนและหลับตา แล้วกลับไป

เชนน์เลิกคิ้วเราถามเธออีก "แล้ววันนี้คุณเป็นแบบนี้ได้ยังไง?"

จอยส์ซุกหน้าลงกับหมอน เสียงขึ้นจมูกและลมหายใจไม่ต่อเนื่องกัน เธอตอบเสียงเบา "ฉันไปทดสอบการแสดงมา และแสดงแทนใครบางคน ฉันถ่ายทำฉากให้ใครบางคนในตู้แช่แข็งตั้งครึ่งชั่วโมง"

เชนน์ขมวดคิ้วแน่นขึ้นแล้วถาม "ทำไมถึงรีบไปทดสอบการแสดงล่ะ?"

เขาไม่ได้บอกหรอกเหรอว่าจะให้เธอได้แสดงหลังจากผ่านไปสามปี และเขาจะเป็นคนจัดเตรียมทุกอย่างให้เอง?

จอยส์หันหน้ามาหาเขา แล้วถามด้วยท่าทางน่าสงสาร "เชนน์ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนี้ฉันยังเรียนอยู่ และยังไม่มีรายได้เลย? ฉันอยากทำงานหาเงินนอกเวลา อีกอย่างการเป็นนักแสดงแทน ก็ได้เงินดีเหมือนกัน วันนี้ฉันหาเงินได้สองพันเหรียญ ฉันไม่คิดว่ามันจะเสียหายหรอก"

"คุณไปแสดงแทนคนอื่น และถ่ายทำในตู้แช่แข็ง เพื่อเงินสองพันเหรียญเนี่ยนะ?"

จอยส์ถามเขา "มีปัญหาอะไรเหรอ?"

เชนน์เลิกคิ้วแล้วตอบเธอ "ถ้าคนอื่นรู้เรื่องนี้ คนเขาจะคิดว่าผมทำไม่ดีกับผู้หญิงของตัวเองน่ะสิ"

เขาไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงของเขา จะไปอยู่ในห้องแช่แข็งครึ่งชั่วโมง จนทำให้เธอป่วยเพื่อเงินสองพันเหรียญ

จอยส์บอกเขา "เชนน์ คุณก็ทำไม่ดีกับฉันนะ"

เชนน์พูดไม่ออก

'นี่เธอกำลังพูดไร้สาระอะไรน่ะ?'

ฟังเหมือนจอยส์จะบ่นว่าไม่เป็นที่รักอีกแล้ว "คุณจ่ายค่าเรียนและให้ฉันอยู่ในอพาร์ทเม้นท์คุณฟรี ๆ คุณยังไม่ให้เงินฉันสักเหรีญ เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในการดำรงชีวิตเลย"

เชนน์พูดไม่ออก

เขาคิดในใจ 'มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?'

เธอพูดต่อ "ในสถานการณ์แบบนั้น ฉันต้องฝืนทำงานเพื่อการดำรงชีวิต ไม่งั้นคืนนี้ ฉันคงไม่ได้กินเกี๊ยวแช่แข็งหรอก"

เธอพูดให้ฟังดูเศร้า และเจ็บปวดกับการกระทำของเขา

จอยส์บอกเขา "ฉันไม่หวังจะให้คุณมารักฉันมากหรอก เชนน์ ฉันรู้ว่าคุณมีคนรักอีกหลายคน ฉันแค่ถามเพื่อขอแบ่งเศษความรักจากคุณ"

มุมปากเชนน์กระตุก

เธอทำเหมือนว่า เป็นคนที่ไม่มีใครรักที่สุดในโลกใบนี้

จอยส์พูดต่อ "ฉันไม่หวังให้คุณคิดถึงฉันหรอก ในเมื่อคุณได้แต่ผลประโยชน์ อย่างน้อยก็แบ่งความรักมาให้ฉันบ้าง ไม่งั้นฉันจะลืมว่าคุณเป็นเจ้านายนะ"

เชนน์พูดไม่ออก

เป็นเพราะหกเดือนก่อน เชนน์หายไปและไม่ค่อยได้ติดต่อเธอเลย เหตุผลหลักที่พวกเขาไม่ได้เจอกัน เพราะพวกเขาไม่มีธุรกิจต่อกัน

ดูเหมือนว่าเชนน์จะไม่ได้ทำตัวเป็นเจ้านายเธอ เพราะเขาตระหนี่กับเธอเกินบรรยาย

เชนน์หรี่ตา เขาถามอย่างเย็นชา "คุณกำลังบอกผมว่าจะไปหาเจ้านายคนอื่น ถ้าผมไม่ให้อะไรคุณเป็นรางวัลงั้นเหรอ?"