เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1020

ไม่นานก็ถึงวันส่งท้ายปีเก่า

จอยส์อยู่คนเดียวในเมือง เธอกลับไปที่เมืองลุชเวย์ เพื่อใช้เวลาปีใหม่กับคุณยายของเธอ

หลังอาหารเย็น จอยส์กับเฮเธอร์นั่งบนโซฟาโบราณ และดูงานเฉลิมฉลองทางโทรทัศน์

เป็นวันส่งท้ายปีเก่าที่ธรรมดา ๆ จอยส์อารมณ์ไม่ค่อยดี

ขณะที่เฮเธอร์ดูโทรทัศน์ เธอลูบมือของจอยส์ “หลานแน่ใจนะว่าจะไม่กลับไปหาครอบครัวจาร์คอป จอยส์?”

จอยส์ยิ้มอย่างขมขื่น “ยายกลัวว่าหนูจะอดตายงั้นเหรอ?”

เฮเธอร์รู้สึกสงสารหลานสาวของเธอ “ใช่ วินสัน และตระกูลจาร์คอปอาจทำไม่ดีกับหนู แต่อย่างน้อยหนูจะไม่อดตายถ้าหนูอยู่กับครอบครัวจาร์คอป”

“หนูยื่นฟ้องแล้วคุณยาย ถ้าหนูกลับไปหาครอบครัวจาร์คอปตอนนี้ง่าย ๆ วินสัน และคนอื่น ๆ จะดูถูกหนู”

“แต่หลานเป็นผู้หญิงคนเดียวในเมือง ยายไม่สบายใจ”

จอยส์พิงไหล่ของเฮเธอร์เพื่อพยายามปลอบเธอ “ไม่ต้องห่วงหรอกคุณยาย หนูจะตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงานอย่างหนัก และซื้อบ้านหลังใหญ่ให้ยายอาศัยอยู่”

เฮเธอร์ยิ้มอย่างมีความสุข “ยายแค่หวังว่าหนูจะมีความสุข”

เธอถอนหายใจเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น เธอลูบหลังมือของจอยส์แล้วพูดว่า “ยายไม่ขออะไรมากหรอก จอยส์ ยายยังเสียใจที่แม่ของหลานแต่งงานกับคนสารเลวคนนั้น ถ้ายายยืนกรานที่จะหยุดการแต่งงาน แม่ของหลานอาจไม่หดหู่ขนาดนี้ และมะเร็งเต้านมของเธอคงไม่แย่ลงเร็วขนาดนี้ หมอบอกว่ายังมีความหวังอยู่”

จอยส์ไม่ต้องการทำให้เฮเธอร์โกรธต่อ ลีน่า ลุคเป็นคนที่ทำให้ควินซีตาย

ลีน่าไปเยี่ยมควินซีที่ป่วยโดยแสแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา แต่ความจริงก็คือเธอไปที่นั่นเพื่อคุยโต โอ้อวด

คำพูดของลีน่าทำให้อาการของควินซีรุนแรงขึ้น และมะเร็งเต้านมได้รับผลกระทบอย่างง่ายดายจากอารมณ์ของผู้ป่วย ในที่สุด อาการซึมเศร้าของควินซีทำให้เซลล์มะเร็งแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้าเธอก็จากไป

จอยส์ไม่มีวันให้อภัยวินสัน, ลีน่า และคารา ลูกสาวนอกสมรสของพวกเขา

นั่นจะเป็นความอัปยศ และการหักหลังต่อแม่ของเธอ

เฮเธอร์ยังคงไม่มั่นใจ “จอยส์ หลานไม่ควรคบกับผู้ชาย...ที่ไม่น่าเชื่อถือเหมือนพ่อของหลาน”

“หนูไม่ทำหรอกคุณยาย หนูไม่แต่งงานดีกว่าจะแต่งงานกับผู้ชายอย่างวินสัน จาร์คอป”

หลังจากดูโทรทัศน์อยู่พักหนึ่ง เฮเธอร์ก็ง่วงนอน เธอแปรงฟัน และเข้านอน

จอยส์นอนลงในห้องเล็กข้าง ๆ ได้ยินเสียงดอกไม้ไฟจากข้างนอก เธอนอนไม่หลับ

มันมักจะเป็นแบบนั้นตอนที่พื้นที่ชนบทเฉลิมฉลองปีใหม่

จอยส์เปิดแอปเมสเซนเจอร์ เธอได้รับการ์ดอวยพรจากซินดี้

[สวัสดีปีใหม่ ที่รัก!]

จอยส์เปิดการ์ดอวยพรแล้วยิ้ม

[สวัสดีปีใหม่เช่นกัน] เธอตอบ

…

ณ บ้านครอบครัวจิน

หลังจากรับประทานอาหารค่ำกับนายใหญ่จินเสร็จแล้ว เชนน์กำลังเลื่อนดูโทรศัพท์ของเขา ขณะเอนหลังลงบนโซฟา

เขาได้รับข้อความแสดงความยินดีทุก ๆ สองสามนาที รวมทั้งข้อความที่ส่งต่อด้วย

ซาแมนธานั่งตรงข้ามกับเขา เธอกำลังส่งข้อความสวัสดีปีใหม่พร้อมกับกินผลไม้ แน่นอน เธอส่งข้อความถึงพี่ชายของเธอด้วย ตามด้วยส่วนที่สำคัญที่สุด

[ของขวัญของฉันอยู่ที่ไหน พี่ใหญ่?]

เชนน์ขมวดคิ้ว และส่งการ์ดอวยพรพร้อมเงินสองร้อยเหรียญให้เธอ

ซาแมนธาทำหน้าบึ้ง “อะไรนะ? แค่สองร้อยเหรียญงั้นเหรอ?”

"การ์ดอวยพรใส่มากสุดได้แค่นั้น"

“พี่สามารถโอนเงินเข้าบัญชีของฉันได้ รอดนีย์โอนเงินห้าพันเหรียญให้ฉัน!”

เชนน์ถอนหายใจอย่างเย็นชา “ใช่ พี่ชายรอดนีย์ของเธอดูแลเธอดีที่สุด”

ซาแมนธากัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า "พี่เป็นคนขี้เหนียวที่สุดในโลก"

เชนน์ไม่ตอบ เขารู้สึกค่อนข้างหงุดหงิด

เขาเปิดดูข้อความมาสักพักหนึ่ง แต่ไม่เห็นจอยส์ส่งข้อความอวยพรปีใหม่ถึงเขา

'บางทีเธอตอนนี้เธออาจจะไม่ได้ต้องการเงินเพิ่ม หลังจากที่ให้ค่าอาหารเย็นหนึ่งเดือนกับเธอไป'

ซาแมนธาโน้มตัวเข้ามาใกล้เขา และแอบดูหน้าจอโทรศัพท์ของเขา “คิดอะไรอยู่คะ พี่ใหญ่? พี่คิดถึงจอยส์อยู่งั้นหรือ?”

เชนน์ขมวดคิ้ว “ทำไมฉันต้องคิดถึงเธอด้วย?”

'เห็นได้ชัดว่าจิตใจของพี่ล่องลอยไปที่อื่น' ซาแมนธาคิด

'ไม่เป็นไร พี่ใหญ่เป็นคนแก่หัวแข็งอยู่แล้ว'

ซาแมนธาคิดอยู่ครู่หนึ่ง และคิดเกมขึ้นมา “พี่ใหญ่ ฉันเริ่มแชทเป็นกลุ่มกับพี่ และก็จอยส์เป็นไง แล้วพี่ก็ส่งการ์ดอวยพรแล้วดูว่าพวกเราคนไหนจะแย่งเงินจากข้างในไปได้ดีไหม?”

“เธอเสียสติไปแล้วเหรอที่เอาแต่คิดถึงเรื่องเงิน?” เชนน์ตอบ