เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1035

แยนนี่กับซาแมนธาเดินมาที่ลานจอดรถด้วยกัน เมื่อเธอกำลังจะเข้าไปในรถ วินสันก็เรียกพวกเธอ

แยนนี่รู้สึกแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงวินสัน เธอนึกได้ทันทีว่าเขามาเป็นผู้ปกครองให้คารา

"แกออกจากบ้านมาเป็นปี จะตัดขาดกับตระกูลจริง ๆ เหรอ?"

แยนนี่ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วตอบเขา "คุณบังคับให้หนูต้องทำเองนะคะ"

วินสันไม่ชอบที่เธอทำหน้าตาบูดบึ้งใส่เขา เขาคำรามและพูดด้วยความไม่พอใจ "ฉันไปบังคับแกตั้งแต่เมื่อไหร่? แกจะแค้นไปตลอดชีวิตเลยหรือไง? ไม่ว่าแกจะคิดยังไง ยังไงเราก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกัน แกจะ..."

"ครอบครัวงั้นเหรอ?" แยนนี่หัวเราะเยาะ "คุณทำเหมือนหนูเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวตั้งแต่เมื่อไหร่? ถ้าคุณเป็นห่วงหนูสักนิด คุณคงไม่ปล่อยให้ท่านประธานลูอิสลามกนั่นเข้าใกล้หนูหรอก เคยคิดหรือเปล่าคะ ว่าถ้าเขาทำร้ายหนูจริง ๆ ชีวิตหนูจะถูกทำลายหรือเปล่า? อย่ามาใช้คำว่า 'ครอบครัว' กับหนูหรอกค่ะ วินสัน จาร์คอป คุณรังเกียจหนู"

"นี่แก!"

ลีน่ากับคาร่าออกมาจากอาคาร

"พี่แยนนี่ พี่เป็นคนต้นคิดให้ซาแมนธา มารังแกหนูหรือเปล่า?" คาราบ่นเป็นอย่างแรก

ลีน่าตกใจ เธอไม่คิดว่าลูกสาวจะถูกรังแกในโรงเรียน เราถามด้วยความเป็นห่วง "นี่ลูกถูกแกล้งเหรอ คารา?"

คาราชี้ไปที่แยนนี่ "พี่แยนนี่ต้องให้ ซาแมนธา จิน มาแกล้งหนูแน่ แม่คะ เธอขังหนูไว้ในห้องน้ำและขู่หนู!"

วินสันโกรธ "ไม่ว่าแกจะคิดยังไง คาราก็เป็นน้องสาวแกนะ ไปแกล้งน้องแบบนั้นได้ยังไง?"

แยนนี่ไม่มีอารมณ์จะอธิบาย เธอหันมาจะเปิดประตูรถ

เธอไม่คิดว่าวินสันจะพูดคำนี้ "ไม่เป็นไรถ้าแกจะตัดขาดกับตระกูลจาร์คอป ฉันให้กำเนิดและเลี้ยงแกมา ให้ฉันห้าล้านเหรียญและเราจบกัน!"

แยนนี่วางมือลงบนที่จับประตู

ห้าล้าน? คนเป็นพ่อขอเงินจากลูกสาว เพื่อตัดความสัมพันธ์เลยเหรอ? จะมีพ่อที่ไหนที่ใจร้ายแบบเขาอีก?

"ห้าล้าน? หนูควรขอบคุณหรือเปล่า ที่คุณไม่สนใจหนูมาตลอดที่ผ่านมา? หนูควรขอบคุณ ลีน่า ลูค ที่เลี้ยงหนูด้วยขนมปังขึ้นราหรือเปล่า? หนูควรขอบคุณ ที่จับคู่ให้หนูกับคนแก่เพื่อจะมีทายาทหรือเปล่า? กล้าดียังไงมาขอเงินจากหนู วินสัน จาร์คอป?"

ลีน่าไม่เห็นด้วย "เธอพูดแบบนั้นไม่ได้นะ แยนนี่ ถ้าตอนนั้นเธอแต่งงานกับท่านประธานลูอิส เขาสัญญาว่าจะให้เงินพวกเราห้าล้านเหรียญ แต่เธอก็แทงเขา เราต้องจ่ายเงินค่าทำขวัญให้เขาหลายแสนเหรียญ เราลดให้เธอเหลือแค่ห้าล้านเหรียญเองนะ"

แยนนี่รู้สึกรังเกียจที่ลีน่าเป็นคนโลภ "ห้าล้านใช่ไหม? หนูให้ก็ได้ แต่ตอนนี้หนูยังไม่มีจ่าย หนูไม่มีเงินติดตัวมากขนาดนั้นหรอก"

ลีน่าบอกเธอ "ได้สิ ดูเหมือนว่าเธอจะให้เงินห้าล้านได้ง่าย ๆ เลยนะ"

"ตอนนี้ก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้วนี่ ไปให้พ้น หนูไม่อยากเห็นคุณอีก"

แยนนี่หน้าแดงเพราะความร้อนจากแสงแดด แต่ท่าทางของเธอนั้นเย็นชาเหมือนหิมะท่ามกลางฤดูหนาว

วินสันอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ลีน่าก็ห้ามและลากเขาออกไป

แยนนี่ยืนอยู่ที่รถ เมื่อกลับมาได้สติ เธอก็นึกได้ว่าซาแมนธาหายไป

"ซาแมนธา?"

ซาแมนธาแอบทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ข้างแบนนี่ เธอรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำ "ฉันอยู่นี่ พี่แยนนี่"

แยนนี่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ เธอฝืนยิ้มแล้วพูด "เข้าไปในรถเถอะ เดี๋ยวเราไปร้านหม้อไฟกัน"

แยนนี่ใจลอยขณะขับรถ เธอเกือบฝ่าไฟแดง ถ้าไม่ใช่เพราะซาแมนธาเตือนเธอ

"จะให้เงินห้าล้านเหรียญกับตระกูลจาร์คอปจริงเหรอ พี่แยนนี่?"

แยนนี่ยิ้มอย่างใจลอย เธอจับพวงมาลัยแล้วมองไปข้างหน้า "ถ้าให้เงินห้าล้านแล้วหนีมาจากนรกได้ พี่ก็ยินดีทำ"

"พวกจาร์คอปก็หน้าไม่อายเกินไป โดยเฉพาะแม่ของ คารา จาร์คอป ฮึ่ม ฉันเพิ่งสั่งสอนพวกเขาไปเอง"

แยนนี่แปลกใจ เธอหันมามองซาแมนธาที่นั่งข้างเธอแล้วถาม "เธอทำอะไรลงไปน่ะ?"

ซาแมนธารู้สึกผิดเล็กน้อย "เอ่อ...ฉันกรีดยางรถพวกเขา ตอนที่พวกเขาขู่เอาเงินจากพี่น่ะ"

แยนนี่ไม่ได้พูดอะไร เธอขับรถต่อไปและน้ำตาคลอ

ซาแมนธาส่งผ้าเช็ดหน้าให้เธอ "อย่าเสียใจไปเลย พี่แยนนี่ ตอนนี้พี่ไม่ต้องรับมือกับพวกเขาอีกแล้ว พี่ใหญ่จะปกป้องพี่เอง"

"พี่ไม่ได้เศร้าหรอก"

ไม่เคยมีใครปกป้องเธอเหมือนที่ซาแมนธาทำมาก่อน

กลายเป็นว่าคนที่ทำเป็นแข็งแกร่งและไม่มีความสุข จะซาบซึ้งได้

ซาแมนธาอาจสร้างปัญหา แต่แยนนี่ก็ดีใจกัยสิ่งที่เธอทำ

หลังจากทานอาหารเย็นแล้ว ซาแมนธาก็บอกว่าอยากดูหนังสืบสวนระทึกขวัญ ที่มีคนแนะนำว่าดี

แยนนี่พาซาแมนธาไปโรงภาพยนตร์ พวกเธอดูหนังเสร็จหลังจากผ่านไปสี่ทุ่มกว่า

แยนนี่เป็นห่วงที่ซาแมนธาจะนั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน เธอจึงขับรถไปส่งที่บ้านตระกูลจิน

ซาแมนธากัดไอศครีมแล้วถามเธอ "ช่วยไปส่งฉันที่บ้านพี่ใหญ่ได้หรือเปล่า พี่แยนนี่?"

แยนนี่ลังเลสักพัก

ซาแมนธาคิดว่าแยนนี่ไม่อยากเจอพี่ชายเธอ จึงรีบพูดเสริม "ฉันไม่ได้เจอพี่ใหญ่นานแล้ว ไปส่งหน่อยนะ!"

แยนนี่ปฏิเสธไม่ได้ จึงพาเธอไปที่คฤหาสน์ลูน่า

เธอไม่รู้ว่าซาแมนธาจะคิดถึงคนอื่นในโลกนี้นอกจากเชนน์

"พี่แยนนี่ เจอพี่ใหญ่ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?" ซาแมนธาถาม

"เดือนกว่า คิดว่านะ"

"พี่สองคนไม่คุยกันนานขนาดนั้นได้ยังไง? ไม่คิดถึงเขาเหรอ?"

'คิดถึงเขางั้นเหรอ? มาคิดเรื่องนี้ดูแล้ว ฉันคิดว่าไม่เคยคิดถึงเชนน์นะ'

เธอปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นแหล่งรายได้ เพราะแบบนั้น เธอจึงไม่มีความรู้สึกคิดถึงเขา

แยนนี่ยิ้มบางแล้วตอบ "พี่ใหญ่ของเธอกับพี่ต่างก็งานยุ่ง เราไม่มีเวลาคิดเรื่องรักโรแมนติกพวกนั้นหรอก มันเป็นเรื่องปกติที่เราไม่ได้เจอกันนาน"

ซาแมนธากินไอศครีมอย่างใจลอย "แต่พี่แยนนี่ ตอนที่พี่ห่างจากพี่ใหญ่ ไม่คิดถึงเขาสักนิดเลยเหรอ?"

แยนนี่ยิ้มอย่างไม่ค่อยสนใจ

ไม่มีอะไรให้แปลกใจในเรื่องนั้น

รถเมอร์ซิเดส เบนซ์ สีขาว ขับเข้ามาในคฤหาสน์ลูน่า แยนนี่มองเข้าไปข้างใน เธอไม่อยากเจอเชนน์ตอนดึก

เธอไม่อยากให้เชนน์คิดว่าเธอใช้ซาแมนธาเพื่อเข้าใกล้เขา

"เธอเข้าไปข้างในเองนะ ซาแมนธา ครั้งหน้าโทรเรียกพี่ได้ถ้าอยากเจอพี่"

ซาแมนธากอดแขนแยนนี่แล้วพูดด้วยความกลัว "ข้างนอกมันมืด พี่แยนนี่ ฉันไม่อยากออกไปคนเดียว"

แยนนี่แปลกใจ เธอไม่คิดว่าเด็กสาวอย่างซาแมนธาจะกลัวความมืด แต่เธอยังเด็กอยู่ เป็นเรื่องปกติที่เด็กจะกลัวความมืด

"พี่จะเปิดไฟให้ และดูเธอเข้าไปข้างในก่อนจะไป"

ซาแมนธาไม่ปล่อยเธอ "ไม่นะ เดินกับฉันหน่อยสิ ฉันไม่กล้าเดินคนเดียว ถึงพี่จะดูฉันอยู่ก็เถอะ"

สุดท้ายแยนนี่ก็ต้องยอม "ก็ได้ เธอชนะ"

แยนนี่เดินเข้ามาในคฤหาสน์กับซาแมนธา

ห้องนั่งเล่นในคฤหาสน์เปิดไฟสว่าง นักแสดงสาวชื่อดังกอดเอวเชนน์ไม่ปล่อย

"ปล่อยนะ วิเวียน รี้ด"

เชนน์มองแขนที่กอดเอวเขาอย่างรังเกียจ

วิเวียนไม่ปล่อยเขา "ฉันผิดไปแล้ว เชนน์ ฉันไม่ได้ตั้งใจหักหลังคุณนะ...เพราะ เจซ เบลเลอเรน เขาบอกว่าอยากให้เราแกล้งเป็นแฟนกัน เราจะได้เป็นข่าว..."

เชนน์หัวเราะเยาะ “คุณคิดว่าผมเป็นเด็กสามขวบหรือไง วิเวียน รี้ด พวกคุณกอดจูบกันบนเตียง เพื่อแกล้งเป็นแฟนกันงั้นเหรอ?"

ตอนที่เชนน์กำลังจะหลุดจากการกอดของวิเวียน เขาก็หันมาแล้วเห็นแยนนี่กับซาแมนธา ยืนอยู่ตรงประตู

ซาแมนธาดึงสายกระเป๋า รู้สึกกังวลแทนพี่ชาย เธอแอบมองแยนนี่ที่ยืนข้างเธอ

แยนนี่ดูสงบได้น่าแปลกใจ เธอไม่คิดว่าจะเจอผู้หญิงคนอื่นในบ้านของเชนน์ตอนดึก เธออึ้งไปสามวินาทีก่อนจะพูด "อืม เรามารบกวนคุณหรือเปล่า? บางทีให้ซาแมนธากับฉัน ไปกินข้าวที่อื่นกันก่อนไหม?"