เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1035

แยนนี่กับซาแมนธาเดินมาที่ลานจอดรถด้วยกัน เมื่อเธอกำลังจะเข้าไปในรถ วินสันก็เรียกพวกเธอ

แยนนี่รู้สึกแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงวินสัน เธอนึกได้ทันทีว่าเขามาเป็นผู้ปกครองให้คารา

"แกออกจากบ้านมาเป็นปี จะตัดขาดกับตระกูลจริง ๆ เหรอ?"

แยนนี่ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วตอบเขา "คุณบังคับให้หนูต้องทำเองนะคะ"

วินสันไม่ชอบที่เธอทำหน้าตาบูดบึ้งใส่เขา เขาคำรามและพูดด้วยความไม่พอใจ "ฉันไปบังคับแกตั้งแต่เมื่อไหร่? แกจะแค้นไปตลอดชีวิตเลยหรือไง? ไม่ว่าแกจะคิดยังไง ยังไงเราก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกัน แกจะ..."

"ครอบครัวงั้นเหรอ?" แยนนี่หัวเราะเยาะ "คุณทำเหมือนหนูเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวตั้งแต่เมื่อไหร่? ถ้าคุณเป็นห่วงหนูสักนิด คุณคงไม่ปล่อยให้ท่านประธานลูอิสลามกนั่นเข้าใกล้หนูหรอก เคยคิดหรือเปล่าคะ ว่าถ้าเขาทำร้ายหนูจริง ๆ ชีวิตหนูจะถูกทำลายหรือเปล่า? อย่ามาใช้คำว่า 'ครอบครัว' กับหนูหรอกค่ะ วินสัน จาร์คอป คุณรังเกียจหนู"

"นี่แก!"

ลีน่ากับคาร่าออกมาจากอาคาร

"พี่แยนนี่ พี่เป็นคนต้นคิดให้ซาแมนธา มารังแกหนูหรือเปล่า?" คาราบ่นเป็นอย่างแรก

ลีน่าตกใจ เธอไม่คิดว่าลูกสาวจะถูกรังแกในโรงเรียน เราถามด้วยความเป็นห่วง "นี่ลูกถูกแกล้งเหรอ คารา?"

คาราชี้ไปที่แยนนี่ "พี่แยนนี่ต้องให้ ซาแมนธา จิน มาแกล้งหนูแน่ แม่คะ เธอขังหนูไว้ในห้องน้ำและขู่หนู!"

วินสันโกรธ "ไม่ว่าแกจะคิดยังไง คาราก็เป็นน้องสาวแกนะ ไปแกล้งน้องแบบนั้นได้ยังไง?"

แยนนี่ไม่มีอารมณ์จะอธิบาย เธอหันมาจะเปิดประตูรถ

เธอไม่คิดว่าวินสันจะพูดคำนี้ "ไม่เป็นไรถ้าแกจะตัดขาดกับตระกูลจาร์คอป ฉันให้กำเนิดและเลี้ยงแกมา ให้ฉันห้าล้านเหรียญและเราจบกัน!"

แยนนี่วางมือลงบนที่จับประตู

ห้าล้าน? คนเป็นพ่อขอเงินจากลูกสาว เพื่อตัดความสัมพันธ์เลยเหรอ? จะมีพ่อที่ไหนที่ใจร้ายแบบเขาอีก?

"ห้าล้าน? หนูควรขอบคุณหรือเปล่า ที่คุณไม่สนใจหนูมาตลอดที่ผ่านมา? หนูควรขอบคุณ ลีน่า ลูค ที่เลี้ยงหนูด้วยขนมปังขึ้นราหรือเปล่า? หนูควรขอบคุณ ที่จับคู่ให้หนูกับคนแก่เพื่อจะมีทายาทหรือเปล่า? กล้าดียังไงมาขอเงินจากหนู วินสัน จาร์คอป?"

ลีน่าไม่เห็นด้วย "เธอพูดแบบนั้นไม่ได้นะ แยนนี่ ถ้าตอนนั้นเธอแต่งงานกับท่านประธานลูอิส เขาสัญญาว่าจะให้เงินพวกเราห้าล้านเหรียญ แต่เธอก็แทงเขา เราต้องจ่ายเงินค่าทำขวัญให้เขาหลายแสนเหรียญ เราลดให้เธอเหลือแค่ห้าล้านเหรียญเองนะ"

แยนนี่รู้สึกรังเกียจที่ลีน่าเป็นคนโลภ "ห้าล้านใช่ไหม? หนูให้ก็ได้ แต่ตอนนี้หนูยังไม่มีจ่าย หนูไม่มีเงินติดตัวมากขนาดนั้นหรอก"

ลีน่าบอกเธอ "ได้สิ ดูเหมือนว่าเธอจะให้เงินห้าล้านได้ง่าย ๆ เลยนะ"

"ตอนนี้ก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้วนี่ ไปให้พ้น หนูไม่อยากเห็นคุณอีก"

แยนนี่หน้าแดงเพราะความร้อนจากแสงแดด แต่ท่าทางของเธอนั้นเย็นชาเหมือนหิมะท่ามกลางฤดูหนาว

วินสันอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ลีน่าก็ห้ามและลากเขาออกไป

แยนนี่ยืนอยู่ที่รถ เมื่อกลับมาได้สติ เธอก็นึกได้ว่าซาแมนธาหายไป

"ซาแมนธา?"

ซาแมนธาแอบทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ข้างแบนนี่ เธอรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำ "ฉันอยู่นี่ พี่แยนนี่"

แยนนี่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ เธอฝืนยิ้มแล้วพูด "เข้าไปในรถเถอะ เดี๋ยวเราไปร้านหม้อไฟกัน"

แยนนี่ใจลอยขณะขับรถ เธอเกือบฝ่าไฟแดง ถ้าไม่ใช่เพราะซาแมนธาเตือนเธอ

"จะให้เงินห้าล้านเหรียญกับตระกูลจาร์คอปจริงเหรอ พี่แยนนี่?"

แยนนี่ยิ้มอย่างใจลอย เธอจับพวงมาลัยแล้วมองไปข้างหน้า "ถ้าให้เงินห้าล้านแล้วหนีมาจากนรกได้ พี่ก็ยินดีทำ"

"พวกจาร์คอปก็หน้าไม่อายเกินไป โดยเฉพาะแม่ของ คารา จาร์คอป ฮึ่ม ฉันเพิ่งสั่งสอนพวกเขาไปเอง"

แยนนี่แปลกใจ เธอหันมามองซาแมนธาที่นั่งข้างเธอแล้วถาม "เธอทำอะไรลงไปน่ะ?"

ซาแมนธารู้สึกผิดเล็กน้อย "เอ่อ...ฉันกรีดยางรถพวกเขา ตอนที่พวกเขาขู่เอาเงินจากพี่น่ะ"

แยนนี่ไม่ได้พูดอะไร เธอขับรถต่อไปและน้ำตาคลอ

ซาแมนธาส่งผ้าเช็ดหน้าให้เธอ "อย่าเสียใจไปเลย พี่แยนนี่ ตอนนี้พี่ไม่ต้องรับมือกับพวกเขาอีกแล้ว พี่ใหญ่จะปกป้องพี่เอง"

"พี่ไม่ได้เศร้าหรอก"