เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1068

หลังเสร็จมื้ออาหาร ภายในรถลีมูซีนเบนท์ลี่ย์สีดำของเขา

เจครู้สึกว่าบรรยากาศในรถดูอึดอัดจนหายใจไม่ออก เขาลอบมองดูชายขี้เมาที่นั่งอยู่ผ่านกระจกมองหลังโดยไม่รู้ตัว

เชนน์เอนศีรษะพิงพนักพิง ชายหนุ่มหายใจเข้าลึก ๆ และกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

ความโกรธที่อัดอั้นอยู่ในอกของเขาไม่มีทางหนีออกไปได้ มันอัดอั้นอยู่ในตัวเขารอเวลาปะทุอย่างน่ากลัว

เจคเม้มริมฝีปากและค่อยๆ พูดอย่างระมัดระวัง “นายท่านเชนน์ สิ่งที่นายท่านต้องการให้ผมตรวจสอบ ผมได้ตรวจสอบแล้วนะครับ”

เชนน์เงยหน้าและลืมตาขึ้นเล็กน้อย เขาเหม่อมองไปที่ด้านบนของรถและพึมพำเพียงสองสามคำออกมาอย่างรวดเร็ว “บอกฉันมา”

“จ-จด…จดหมายมาจากอังกฤษจริงๆ ครับ ส่วนที่อยู่ก็เป็นบ้านของซามูเอล เลน สำหรับลายมือผมได้ส่งคนไปสืบหาที่โรงเรียนเก่าของซามูเอลและให้ผู้เชี่ยวชาญเปรียบเทียบลายมือแล้ว มันคือ…"

เจคลังเลเล็กน้อย

“มันคืออะไร?” เชนน์พูดอย่างเย็นชาเขาแผ่รังสีอำมหิตจนได้กลิ่นอายการฆาตรกรรม

เจคพูดเสียงแข็ง “มันเป็นลายมือของซามูเอลจริงๆ จดหมายเหล่านั้นไม่ได้ปลอมแปลง”

จดหมายของซามูเอลเป็นของจริง

มีช่วงหนึ่งที่เชนน์อยากจะเชื่อแยนนี่แต่ซามูเอลไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป

แยนนี่เรียกชื่อชายคนนี้ในฝันหลายครั้ง

ขณะนั้นคนหยิ่งทะนงอย่างเชนน์รู้สึกว่าศักดิ์ศรีและอัตตาของเขากำลังถูกบดขยี้จนแหลกเหลว

ตัวสำรอง

เชนน์ไม่อยากยอมรับว่าเขาเป็นตัวสำรองของแยนนี่ เขาไม่อยากยอมรับว่าเขาเป็นตัวเลือกที่สองของเธอ

แม้ว่าจดหมายเหล่านั้นจะเป็นของปลอม แต่ก็ไม่สามารถลบล้างความจริงที่ว่าแยนนี่ตะโกนชื่อซามูเอลโดยไม่รู้ตัวครั้งแล้วครั้งเล่าในความฝันของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น การตอบกลับของซามูเอลก็เป็นเรื่องจริง

เจคถามอย่างลังเลว่า “นายท่านเชนน์ มีความเป็นไปได้ไหมที่จะมีคนเลียนแบบลายมือของคุณแยนนี่และเขียนจดหมายถึงซามูเอล”

หลังจากนั้นไม่นานเชนน์ก็หลับตาลงอีกครั้งและเงียบไปชั่วครู่ ในที่สุดเขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “นั่นมันไม่สำคัญหรอก”

ซามูเอลอยู่ในใจของแยนนี่เสมอ เธอไม่เคยลืมผู้ชายคนนั้น

นี่เป็นความจริงที่แยนนี่ไม่ต้องการยอมรับ แต่ก็ต้องยอมรับมันแต่โดยดี

แล้วไงล่ะ แม้ว่าจะไม่มีจดหมายนี่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าที่ในใจของแยนนี่มีคนอื่นอยู่มันไม่จริง?

เบนท์ลี่ย์คันสีดำมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ลูน่า

โทรศัพท์ของเจคดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าจากแยนนี่

เจคลังเลและถามว่า “นายท่านเชนน์ คุณแยนนี่โทรมา ห-ให้ผมรับสายไหมครับ?”

โทรศัพท์ของเชนน์ถูกทุบจนแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนหน้านี้ และเขาไม่มีโทรศัพท์เครื่องใหม่ใช้ชั่วคราว แน่นอนว่าแยนนี่จึงไม่สามารถติดต่อเขาได้

แยนนี่โทรหาเจคเพื่อตามหาเชนน์

"รับสาย"

เจครับสายทันที

แยนนี่ถามอีกฝ่ายว่า “เจคโทรศัพท์ของนายท่านเชนน์ปิดอยู่หรือเปล่า ฉันโทรหาเขาไม่ติดเลย ตอนนี้คุณสองคนอยู่ด้วยกันหรือเปล่า”

“ชะ...เอ่อ ไม่.. นายท่านไม่ได้อยู่กับผม”

นายท่านเชนน์ยังคงโกรธอยู่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการคุยกับแยนนี่ เจคไม่กล้าที่จะยั่วยุอารมณ์ขุ่นมัวที่กำลังปะทุอยู่นั่น

แยนนี่เป็นคนฉลาด ด้วยน้ำเสียงของเจคเธอรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

แยนนี่ไม่ได้ถามคำถามใดๆ เพิ่มเติม และไม่ได้พยายามเปิดเผยความอึดอัดใจใดๆ เธอค่อยๆ พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ตราบใดที่เขาสบายดีฉันก็โอเค ดูแลเขาด้วยนะ ฉันจะวางสายล่ะ”

เจคพูดไม่ออก

ถ้าไม่ใช่เพราะเชนน์นั่งอยู่เบาะหลัง เจคคงเกือบจะบอกความจริงกับแยนนี่ไปแล้ว เนื่องจากความเป็นผู้ใหญ่และความเข้าใจของแยนนี่ทำให้เจคไม่สามารถทนดูสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาได้

ก่อนหน้านี้เจคเคยจัดการกับบรรดาดาราสาวที่คบหากับเชนน์มาแล้ว พวกเขาทั้งหมดเป็นพวกดีว่า แทบจะไม่ได้อยู่กับเชนน์เลยแม้แต่นิด เพียงสองสามวันพวกเขาจะคิดว่าตนเองได้ก้าวขึ้นไไปบนแท่นสูงสุดแล้วและเริ่มหยิ่งผยองคิดว่าตนอยู่เหนือทุกอย่าง

อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่กรณีของแยนนี่ธออยู่กับเชนน์มาสองปีแล้ว แต่เธอก็ยังเหมือนเดิม เธอไม่หยิ่งยโสหรือเอาแต่ใจ คำพูดของเธอบางครั้งก็เฉียบคม แต่ก็ยังมีความเคารพเสมอ

แยนนี่วางสาย

เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองไปที่ตุ๊กตาบาร์บี้ข้างๆ เธอเหยียดแขนยื่นออกไปแตะที่หัวของบาร์บี้ ก่อนจะหัวเราะเสียงแหบพร่า “เธอเป็นแค่เพื่อนผู้หญิงที่ไม่สำคัญ”

เธอไม่ใช่แฟนของเขาด้วยซ้ำ ตอนแรกเธอคิดว่าเธอเป็น อย่างไรก็ตามแฟนแบบไหนกันที่ติดต่อแฟนตัวเองไม่ได้และต้องโทรหาเขาหลายครั้งต่อวันแต่ก็ยังไม่ได้รับการตอบกลับ?

เธอควรจะรู้ก่อนหน้านี้ว่าเชนน์เป็นหนุ่มเจ้าสำราญ เธอมั่นใจว่าแม้เธอจะไม่ได้เจอเขาเป็นเวลาครึ่งปี เขาก็ยังรอเธอกลับมา

ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเชนน์แค่เชื่อฟังเธอเมื่อเธอบอกเขาว่าอย่ารบกวนเธอในที่ทำงานแล้วเขาก็เชื่อฟัง