เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1084

ทุ่งหญ้าสะวันนาดูเหมือนจะยืดยาวออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในเวลากลางคืน และมันให้ความรู้สึกน่ากลัวและอันตรายอย่างน่าขนลุก

เชนน์เร่งความเร็วไปตามถนนราวกับคนเสียสติ เขาขับไปไกลราว ๆ สิบถึงยี่สิบกิโลเมตรก่อนจะเห็นเงาของหมาป่า

หญิงสาวตัวสั่นและซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ ในจุดที่หมาป่ามองไม่เห็น

เธอคือแยนนี่

เชนน์ยังคงจำเธอได้ แม้แต่ในเงามืด

หัวใจของเชนน์เต้นเร็วมากเสียจนเขารู้สึกว่ามันจะหลุดออกจากอก

ในขณะที่หมาป่ากำลังจะกระโจนเข้าไปในหุบเขา เชนน์ก็เปิดไฟสูงฉายไปยังหมาป่า หมาป่าที่ถูกแสงไฟรบกวนจึงเตรียมตัวจะพุ่งเข้าโจมตีรถจี๊ปของเชนน์

เชนน์หยิบปืนไรเฟิลของตนเองขึ้นมาและชี้ออกไปนอกหน้าต่าง และในขณะที่หมาป่าพุ่งเข้ามา เขาก็เล็งไปยังร่างของหมาป่าและยิงมัน

หมาป่าตัวนั้นร้องครวญครางเสียงดังท่ามกลางความมืด ร่างกายของมันร่วงลงกับพื้นและหมดลมหายใจไปหลังจากนั้นไม่นาน

เชนน์เปิดประตู โยนปืนของเขาไปข้าง ๆ และกระโดดออกจากรถเพื่อเดินไปยังหุบเขา

แม้ว่ามันจะใช้เวลาเพียงไม่เกินสองนาทีเพื่อไปถึงตัวเธอ แต่เชนน์ก็ยังวิ่งสุดกำลังเพื่อไปหาเธอ

เขาไปถึงตัวของแยนนี่ด้วยลมหายใจที่ติดขัด

ในตอนที่เขาเข้ารับการฝึกเป็นกองกำลังต่อต้านการก่อการร้าย ความแข็งแรงด้านร่างกายของเขาอยู่ในระดับ 3S ซึ่งเป็นระดับสูงสุด ดังนั้น เขาจึงไม่ควรหอบหายใจหนักมากเมื่อวิ่งในระยะทางสั้น ๆ และเป็นพื้นเรียบที่มีหญ้าแบบนี้

เขาคงใกล้จะเสียสติจากความตื่นตระหนกของตัวเอง

แยนนี่ขดตัวอยู่ในหุบเขาราวกับเป็นตุ๊กตาตัวน้อย เธอไม่ขยับเขยื้อนและดูเหมือนไร้ชีวิต ใบหน้าของเธอซีดจนเหมือนไม่ใช่มนุษย์ขณะที่เม็ดเหงื่อผุดและไหลอาบหน้าผากของเธอ สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าเธอหวาดกลัวเพียงใด

เชนน์สูดลมหายใจเข้าลึก เขาเดินเข้าไปและกอดเธอไว้แน่นในทันที

คนในอ้อมแขนของเขาแข็งทื่อราวกับเป็นคนตาย ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังตัวสั่นและเหงื่อแตกซิก

เธอเปราะบางราวกับเป็นเครื่องลายคราม เชนน์ก้มหน้าลงและจูบลงที่หน้าผากของเธอ

ดูเหมือนว่าเขากำลังปลอบโยนเธอเงียบ ๆ

เขากอดเธอไว้นานมาก

จนในที่สุดหัวใจที่เต้นรัวของเชนน์ก็สงบลงในตอนที่เขาหยิบปอยผมที่ชุ่มเหงื่อของเธอทัดหู จากนั้นเขาก็ปลอบเธอด้วยเสียงอันนุ่มนวลอ่อนโยน "ไม่ต้องกังวลแล้วนะ ฉันฆ่าหมาป่าแล้ว ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้วนะ แยนนี่"

แยนนี่ยังคงเหม่อลอยอยู่นาน สายตาของเธอดูเย็นชาและเหมือนว่าความหวาดกลัวจากการตายที่ถาโถมเข้ามาทำให้เธอขยับเขยื้อนอย่างเชื่องช้าและความคิดของเธอก็เฉื่อยชา

แยนนี่พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

ทั้งหมดที่เธอทำได้ มีเพียงปล่อยให้เชนน์กอดเธอไว้ ในขณะที่เธอพยายามสุดหนทางในการฟื้นคืนจิตใจเพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อไป

เชนน์ประคองท้ายทอยของเธอไว้และฝังเธอไว้ในอกอุ่นของเขา ปล่อยให้เธอรู้สึกถึงการมีชีวิตอยู่

แยนนี่อ่อนแอมาก แต่เธอก็ยังจับเสื้อเชิ้ตตรงหัวไหล่ของเชนน์ไว้ด้วยมืออันสั่นเทาของเธอ เธอจับมันไว้แน่นมาจนกระดูกของเธอปูดออกมาจากหลังมือ

เธอจับยึดส่วนของผ้าไว้ไว้แน่นราวกับว่ามันเป็นแพชูชีพเพียงลำเดียวของเธอ เธอกำมันไว้แน่นจนทำให้นิ้วของเธอเจ็บจนชา

หลังจากผ่านไปพักใหญ่ แยนนี่ก็เปิดปากขและกัดไหล่ของเชนน์ขณะเดียวกันเธอก็ไม่สามารถเก็บกลั้นน้ำตาเม็ดใหญ่ที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอได้อีก

หลังจากร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดเธอก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังและหนักมาก