เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1098

“นี่ คุณภรรยาสุดที่รัก ขอฉันบอกอะไรเธอสักอย่าง”

แยนนี่ยิ้มและมองเขาอย่างอ่อนโยนเมื่อสังเกตเห็นว่าเขาดูเหมือนมีเรื่องสำคัญจะบอก "ว่าไง? ฉันสงสัยว่าตอนนี้เธอกำลังเล็งลูกสาวใครอยู่"

เชนน์ถามเธอ "... ฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?"

แยนนี่ตอบ "... ก็ ไม่มากก็น้อย"

เชนน์ตัดสินใจที่จะไม่โต้เถียงก่อนเขาจะพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ความจริงก็คือ ฉันมีอีกชื่อหนึ่งที่ไม่มีใครรู้จัก"

แยนนี่รู้สึกตื่นทันทีที่ได้ยินเธอจ้องเขาก่อนที่จะถาม "ชื่ออะไร? จินน์คนเลวหรือ?"

เชนน์พูดไม่ออกชายหนุ่มกระแอมไอเล็กน้อย

"ฉันจริงจังนะ"

แยนนี่หยุดแกล้งเขาเธอหาวก่อนจะตอบว่า "งั้นชื่ออะไร?"

"ตอนที่ฉันเกิดปู่เป็นคนตั้งชื่อให้ฉัน แต่นอกจากปู่และน้องสาวของฉันแล้วไม่มีใครรู้เรื่องนี้อีก"

แยนนี่ถามต่อ "แล้วฮีลตัน คาเมรอน พวกคนอื่นๆ ล่ะ?"

เชนน์เลิกคิ้วก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงไม่แยแส "ทำไมฉันต้องบอกไอ้เฮงซวยพวกนั้นด้วยมันไม่ควรได้รับรู้"

แยนนี่หัวเราะออกมา "ใครกันจะเรียกเพื่อนรักของตัวเองว่าเฮงซวย?"

"เธอคิดว่าพวกมันไม่ทำแบบเดียวกันลับหลังฉันหรือไง ใช่ ฮีลตัน ฟัดด์ คือคนที่ไปช่วยเธอในแอฟริกาพร้อมกับฉันแต่รู้ไหมว่ามันโกงเหมืองหินจากฉันเพื่อผลประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ?”

'โว้ว’

'โอ้ นี่หมายความว่าฮิลตัน คาเมรอน และคนอื่นๆ ก็เรียกเขาว่าคนเฮงซวยเหมือนกัน’

'ถ้าอย่างนั้นพวกเขาก็ศีลเสมอกันแหละ'

แยนนี่ลากปลายนิ้วลูบคลึงบริเวณคอที่บางกว่าส่วนอื่นของชายหนุ่ม "งั้นคุณชื่ออะไรกันแน่?"

ชายหนุ่มจ้องมองเธอกลับด้วยดวงตาเป็นประกายวาววับก่อนจะตอบกลับอย่างจริงจัง "ฉันชื่อจอร์แดน"

"จอร์แดน?"

"โว้ แยนนี่กับจอร์แดน เราเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ"

“จอร์แดน…” แยนนี่พึมพำชื่อนั้นซ้ำๆ

เชนน์อธิบายว่า "คุณปู่บอกว่าผู้ชายที่ดีต้องมีวิสัยทัศน์ ฉลาด และมีเกียรติ ดังนั้นเขาจึงตั้งชื่อฉันว่าจอร์แดน"

แยนนี่กอดคอเขาและยิ้มแฉ่ง "ฟังดูดีจัง ชื่อนี้ก็ดูมีพลังดีด้วย"

เชนน์ก้มศีรษะลงกดจูบริมฝีปากบางก่อนจะเอ่ยสั่งเธออย่างดิบเถื่อนเล็กน้อย "เรียกชื่อฉัน"

"จอร์แดน"

"เรียกต่อไป"

แยนนี่ได้ยินอย่างนั้นก็ชะงัก เธอพูดอะไรไม่ออก

และเชนน์ก็ให้เธอเรียกเขาว่าจอร์แดนตลอดทั้งคืน

ในขณะที่ทั้งคู่จะแตะจุดสูงสุดของห้วงอารมณ์นั้นเชนน์ก็กดจูบเธอพลางกระซิบข้างหูด้วยเสียงนุ่มทุ้มที่เต็มไปด้วยความรักใคร่ "นี่ แยนนี่ เธอรู้ไหมว่านอกจากครอบครัวแล้วฉันจะบอกชื่อนี้กับภรรยาเท่านั้น"

…

เชนน์พาแยนนี่ไปที่สุสานกับเขาก่อนวันปีใหม่เพื่อไปเยี่ยมพ่อ

ชายบนป้ายหลุมศพดูหล่อและคล้ายกับเชนน์มากท่านดูสง่างามเช่นกัน

แยนนี่วางช่อดอกคอร์นฟลาวเวอร์ไว้หน้าหลุมฝังศพ

บางทีเชนน์อาจจะกำลังนึกถึงการเสียชีวิตของพ่อเขาดูหม่นเล็กน้อย

แยนนี่ทำเพียงแค่กุมมือของเขาโดยไม่พูดอะไร

เชนน์จ้องมองไปที่รูปของชายบนป้ายหลุมศพก่อนจะพูดว่า "ฉันคิดเรื่องนี้มาตลอดหลายปีแล้วว่าทำไมผู้ชายที่ยอดเยี่ยมอย่างพ่อของฉันถึงยังถูกหักหลัง"

แยนนี่ตกตะลึงและพอจะเข้าใจเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมพูดถึงแม่เลย