เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1111

ตำรวจกักตัวทั้งฮอร์ตันกับลุงลูอิสไว้ที่สถานีเพื่อสอบปากคำ

ตอนแรก เจลลี่ บีนก็ควรจะไปสถานีตำรวจกับพวกเขาด้วยเหมือนกัน แต่เด็กน้อยเอาแต่เกาะแยนนี่ไว้แล้วเรียกเธอว่าแม่ตลอด พอเห็นว่าไม่มีทางอื่น ตำรวจเลยพาแยนนี่ไปขึ้นรถ แล้วส่งเจลลี่ บีนกลับบ้านไปกับแยนนี่

พอแยนนี่จ้องไปที่เด็กน้อยตัวป่วนที่ตอนนี้ทำสีหน้าใจเย็นสุด ๆ จนเหมือนผู้ใหญ่ตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง เธอก็เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงตลก “นี่หนูน้อย เธอชื่ออะไรนะ?”

‘เด็กคนนี้นี่กล้าเอาเรื่องเลย’

“หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ ปีนี้หนูสองขวบแล้ว”

“งั้นหนูชื่ออะไรล่ะ?” แยนนี่เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มขณะจ้องมองยัยเด็กตัวแสบที่หน้าตาน่ารักเป็นพิเศษ

เจลลี่ บีนตัวน้อยกระพริบตา แล้วตอบคำถามด้วยริมฝีปากที่เม้ม “ถามชื่อจริงหรือชื่อเล่นหนูเหรอ?”

“ชื่อจริงหนูชื่ออะไร?”

เด็กน้อยตัวป่วนเชิดปากขึ้น “เชอรีช ฟัดด์ค่ะ”

แต่เนื่องจากยัยเด็กตัวป่วนยังพูดไม่ชัด แยนนี่จึงฟังไม่ออกว่าเธอพูดอะไรนอกจากว่าเธอนามสกุล “ฟัดด์”

“แล้วชื่อเล่นหนูล่ะ?”

‘เด็กน้อยน่ารักอย่างนี้น่าจะมีชื่อเล่นน่ารัก ๆ คู่กันนะ’

“ชื่อเจลลี่ บีนค่ะ”

‘เจลลี่ บีน ชื่อน่ารักดีจริงด้วย’

แยนนี่ลูบหัวยัยเด็กตัวป่วนแล้วถามอย่างใจเย็น “สรุปเธอชื่อเจลลี่ บีนสินะ? ทีนี้หนูก็บอกชื่อแม่มาได้แล้ว แล้วหนูบ้านอยู่ไหนกัน?”

เจลลี่ บีนขมวดคิ้วแล้วตอบว่า “แม่อยู่บนดาวอังคารค่ะ! แม่ไม่ได้อยู่บ้านนะ!”

พ่อบอกเธอว่าดาวอังคารร้อนมากเกินไป และเธอก็ยังเด็กเกินไป ดังนั้นเธอจึงไปเยี่ยมแม่บนดาวอังคารไม่ได้

แต่เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะโตเสียที เธอเลยจะให้แยนนี่มาเป็นแม่ชั่วคราวของเธอ!

แยนนี่หัวเราะลั่นออกมาหลังจากฟังคำพูดที่แสนจะไร้เดียงสาของเจลลี่ บีน เธอจึงถามด้วยเสียงนุ่มนวลต่อเด็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นแล้วพ่อของหนูล่ะ เจลลี่ บีน? พ่อของหนูน่าจะอยู่บ้าน ใช่ไหม?”

“พ่อออกไปหาเงิน เขาต้องออกไปทำงานทุกวันเพื่อหาเงินมาซื้อนมให้หนูดื่ม!”

แยนนี่พยักหน้ารับ เธออดรู้สึกแย่แทนเด็กคนนี้ไม่ได้ บางทีอาจจะเพราะว่าพ่อแม่ของเด็กคนนี้ไม่อยู่บ้านและปล่อยปละละเลยจนเธอออกมาเดินเล่นข้างนอกและเกือบมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเธอเสียแล้ว

“หนูรู้ไหมว่าบ้านหนูอยู่ไหน เจลลี่ บีน?”

เจลลี่ บีนดูเหมือนจะคิดอะไรสักอย่างอยู่ ก่อนจะใช้แขนสั้น ๆ ชี้แล้วตอบว่า “บ้านของหนูใหญ่มาก ห้องก็เยอะมาก อ้อ มีสวนด้วย น้าแยนนี่อยากมากินข้าวที่บ้านหนูไหมคะ?”

‘โอ๊ะ เหมือนครอบครัวของเด็กคนนี้จะรวยน่าดูนะ’

ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว เธอก็ไม่ต้องห่วงว่าเด็กคนนี้จะหาบ้านตัวเองไม่เจอ ถึงในนอร์ท ซิตี้จะมีคนที่ร่ำรวยอยู่หลายคน ตระกูลที่มีบ้านขนาดใหญ่ก็มักจะไปรวมตัวกันอยู่ในเขตพื้นที่อยู่อาศัยกันทั้งนั้น หาทีละบ้านไม่ยากเลย

“ได้เลย แต่ก่อนอื่นคุณตำรวจกับฉันต้องส่งหนูกลับบ้านก่อนนะ เจลลี่ บีน เราต้องส่งหนูกลับบ้านก่อน เราถึงจะไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ของหนูได้ จริงไหม?”

เจลลี่ บีน ยืดอกน้อย ๆ ของเธอขึ้นมาแล้วเอ่ยออกมาอย่างภูมิใจ “พ่อของหนูคือฮีลตัน ฟัดด์! พ่อบอกว่าถ้าหนูหลงทาง ให้บอกชื่อพ่อ แล้วหนูจะได้กลับบ้านแน่นอน! เพราะคนที่นี่ไม่มีใครไม่รู้จักพ่อหนู!”

แยนนี่ตกตะลึง

‘เด็กน้อยคนนี้นี่ฝีปากใช้ได้เลย’

‘ฮีลตัน ฟัดด์...ทำไมรู้สึกเหมือนชื่อคนนี้...ฟังดูคุ้น ๆ จัง’

โลกนี้มันกลมจริง ๆ สุดท้ายเธอก็บังเอิญมาเจอกับลูกสาวของเพื่อนสนิทเชนน์เข้าจนได้

แยนนี่ยิ้มแล้วลูบหัวเจลลี่ บีนขณะพูดแซว “พ่อของหนูนี่ชื่อดังทีเดียว ฉันก็รู้จักเขาเหมือนกัน ไม่ต้องห่วงนะ ฉันพาหนูไปส่งบ้านได้แน่ ๆ ”

เจลลี่ บีนกอดแขนของแยนนี่แล้วเอ่ยออกมาด้วยเสียงภาคภูมิใจ “ใช่ไหมล่ะคะ! พ่อของหนูนี่สุดยอดไปเลย! น้าแยนนี่ ถ้าน้ามาเป็นภรรยาของพ่อหนูล่ะก็ น้าก็ไม่ต้องทำงานอีกแล้ว แถมยังมาเล่นกับหนูแล้วก็กินของอร่อย ๆ ที่บ้านได้ด้วย!”

แยนนี่รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเมื่อเธอถูกคำพูดตรง ๆ ของเด็กน้อยกระแทกใส่เข้าเต็ม ๆ เธอจึงตอบกลับไปว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง พ่อของหนูก็สุดยอดจริง ๆ นั่นแหละ แต่ทำไมหนูถึงอยากให้ฉันแต่งงานเป็นภรรยาของพ่อหนูล่ะ? หนูไม่กลัวว่าพอฉันเป็นแม่เลี้ยงแล้วฉันจะดูแลหนูไม่ดีเหรอ?”

“น้าแยนนี่ น้าสวยจริง ๆ นะ คนที่ปู่ของหนูหาตัวเพื่อพาไปแต่งกับพ่อมีแต่คนหน้าตาน่าเกลียดเกินไปค่ะ!”

“โถ ๆ ”

‘โห หนูคนนี้สนใจรูปร่างหน้าตาของคนอื่นตั้งแต่ยังเป็นเด็กตัวแค่นี้ ถ้าเธอโตขึ้นมานี่ท่าทางจะอาการหนักกว่าตอนนี้แน่ เธออาจจะไม่ยอมรับคนที่ไม่ได้มีหน้าตาสวยระดับเทพเลยก็ได้’

แยนนี่เอื้อมมือไปเกาจมูกของเจลลี่ บีน แล้วเอ่ยว่า “ยัยเด็กตัวแสบ”

“น้าแยนนี่ แปลว่าน้าตกลงจะมาเป็นแม่ของหนูแล้วใช่ไหมคะ?”