เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1112

ณ บ้านตระกูลฟัดด์

ตั้งแต่ที่ฮีลตันต้องมาดูแลเจลลี่ บีน เขาก็รู้สึกกระวนกระวายเป็นพิเศษ

ฮีลตันยกเลิกประชุมทันทีและรีบพุ่งตรงกลับบ้าน เขาสังเกตเห็นทันทีว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่กับลูกของเขาในสวน

แยนนี่กำลังเล่นกับเจลลี่ บีนบนม้านั่งหิน

ฮีลตันในชุดสูตสีดำยืนมองอยู่ที่สนามหญ้าใกล้ ๆ เขาตะโกนเรียกด้วยเสียงเย็นเยียบ "มาหาพ่อเดี๋ยวนี้ เจลลี่ บีน!"

วินาทีที่เจลลี่ บีนสังเกตเห็นฮีลตัน เธอก็ใช้ขาสั้น ๆ วิ่งตรงไปหาทันที ตะโกนลั่น "พ่อคะ!"

ฮีลตันโน้มตัวไปอุ้มร่างเด็กน้อยตัวแสบที่ส่ายไปส่ายมาขึ้นมาไว้บนแขนของเขาอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็สาดสายตาเย็นเยียบมองไปอีกฝั่ง แต่พอเขาหันไปพบกับแยนนี่ที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งหินใกล้ ๆ ดวงตาของเขาก็ดูจะสว่างวาบขึ้นมาเหมือนพร้อมจะปกป้องเจลลี่ บีน

ฮีลตันดุสั่งสอนเจลลี่ บีน "หึ ลูกกลายเป็นคนใหญ่สุดของบ้านตอนพ่อไม่อยู่สินะ? ใครอนุญาตให้ลูกออกไปเที่ยวเล่นได้เองตามใจชอบกัน?"

เจลลี่ บีน ยืดหลังขึ้นตรง เธอเม้มปากตอบคำถามด้วยเสียงมั่นใจ "ปู่อนุญาตหนูแล้วนะ! ลุงลูอิสกับฮอร์ตันก็มากับหนูด้วย! หนูไม่ได้อยู่คนเดียวซะหน่อย!"

"แล้วผู้หญิงคนนั้นนี่ใครกัน?" ฮีลตันถามขณะเหลือบไปมองแยนนี่ เขารู้สึกว่าหน้าตาเธอดูคุ้น ๆ แต่ก็นึกไม่ออกเสียทีว่าก่อนหน้านี้ไปเจอเธอมาที่ไหน

เจลลี่ บีนใช้นิ้วอวบ ๆ น้อย ๆ สีขาวชี้ไปที่แยนนี่ที่อยู่ใกล้ ๆ แล้วบอกว่า "พ่อคะ คนนี้คือน้าแยนนี่!"

"แยนนี่เหรอ?"

ถ้าฮีลตันจำไม่ผิด แยนนี่น่าจะเป็นแฟนของเชนน์นี่นา ใช่ไหม?

ถึงฮีลตันจะไม่เคยถามเชนน์ตรง ๆ ถึงชีวิตรักส่วนตัวของอีกฝ่าย แต่เชนน์กับแยนนี่ก็คบกันมาตั้งหลายปี ถึงเขาจะไม่รู้จักตัวฝ่ายหญิงดี แต่เขาก็รู้ว่าแยนนี่เป็นใคร

แต่พอแยนนี่เดินตรงมาหาฮีลตัน เธอก็แนะนำตัวเองตรง ๆ "สวัสดีค่ะ ท่านประธานฟัดด์ ฉันชื่อแยนนี่ ไม่แน่ใจว่าท่านประธานจำฉันได้หรือเปล่า"

แววตาของฮีลตันทอประกายขี้เล่นออกมา เขาทักขึ้นว่า "อ้อ เป็นคุณนี่เอง ผมจำคุณได้แน่นอน ยิ่งคุณหน้าตาเป็นอย่างนี้ยิ่งลืมคุณยาก"

แยนนี่ถึงกับพูดไม่ออก

ฮีลตันดูเหมือนจะเป็นคนจริงจัง ถ้าไม่ใช่คนที่สนิทด้วยก็คงจะไม่สังเกตเห็นว่าจริง ๆ แล้วเขาเป็นคนขี้เล่นมากแค่ไหน แต่เชนน์นั้นต่างออกไป เชนน์เป็นผู้ชายที่ซับซ้อน ถึงเขาจะเป็นคนขี้เล่น แต่เขาก็ยังเป็นคนที่เย็นชาและชอบปลีกวิเวกด้วยเช่นกัน เขายังเป็นคนน่ากลัวและเข้าถึงยาก ถึงเขาจะสามารถละลายความเย็นชานั้นจนเข้ากับคนอื่นได้ ออร่าความน่ากลัวของเขาก็ยังคงติดอยู่กับตัว

ท่าทางเย็นชาที่ฮีลตันแสดงออกมาทำให้ไม่มีคนแปลกหน้าคนไหนอยากเข้าใกล้เขา

จึงเป็นเรื่องน่าแปลกใจสำหรับแยนนี่ที่คนเย็นชาแบบนั้นจะมาพูดจาล้อเล่นกับเธอ

ถึงกระนั้นเอง แยนนี่ก็เคยพบคนมาทุกรูปแบบและเจอสถานการณ์ทุกประเภทมาแล้วในช่วงสองปีที่ผ่านมา ตอนเผชิญหน้ากับฮีลตันเธอกลับรู้สึกชิล ๆ เสียด้วยซ้ำไป แยนนี่แย้มรอยยิ้มสงบนิ่งขึ้นมาแล้วกล่าวว่า "ฉันคิดว่าท่านประธานฟัดด์จะไม่คิดมามีปฏิสัมพันธ์กับคนอย่างฉันเสียอีกนะคะ"

ระหว่างที่เจลลี่ บีนกอดที่คอของฮีลตัน เธอก็ร้องขอออกมาอย่างเด็ก ๆ "พ่อคะ พวกเราให้น้าแยนนี่อยู่กินข้าวด้วยได้มั้ยคะ?"

ปกติแล้วฮีลตันแทบจะไม่อนุญาตให้ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้อยู่กินข้าวด้วย แต่วันนี้ขอนับเป็นข้อยกเว้นแล้วกัน เขาเอ่ยขึ้นว่า "ดูเหมือนเจลลี่ บีนจะชอบคุณมากจริง ๆ นะ คุณจอย ผมสงสัยว่าคุณจะว่างอยู่ทานข้างกับพวกเราสักมื้อได้ไหม?"

แยนนี่ชะงักไปเล็กน้อย เธอคิดว่าจุดประสงค์ของอีกฝ่ายดูน่าสนใจอย่างแปลก ๆ

ไม่ใช่ว่าฮีลตันไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเชนน์เสียหน่อย แต่เขาก็ยังชวนเธอมาทานข้าวได้อย่างดื้อ ๆ เธอไม่คิดเลยว่าคนที่คิดจริงจังอย่างฮีลตันจะชอบเรื่องดรามาเพราะเขาไม่ยอมปล่อยคนรักของเพื่อนสนิทไป เขานี่บ้าเหลือล้นจริง ๆ ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว แยนนี่ก็ตัดสินใจเดินตามเกมของเขาก็แล้วกัน

แยนนี่ยังอยากถามเขาเรื่องเชนน์อีกด้วย

แยนนี่ฉีกรอยยิ้มสดใสขึ้นมาก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า "ได้ค่ะ ในเมื่อท่านประธานฟัดด์ต้องการจะเชิญฉันเอง ฉันก็ไม่ขัดอะไรค่ะ"

เจลบี่ บีนมีความสุขที่สุด เธอตบมือน้อย ๆ สีขาวอวบเข้าด้วยกันขณะขยับไปมารอบแขนของฮีลตัน เธอยืดตัวส่งเสียงลั่น "เย้! หนูจะไปบอกคุณปู่ว่าหนูมีแม่แล้ว!"

หลังจากเจ้าเด็กน้อยตัวป่วนลงจากอ้อมกอดของฮีลตัน เธอก็วิ่งด้วยสองขาเล็ก ๆ เข้าคฤหาสน์ไป

ฮีลตันรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย เขานวดกระหม่อมศีรษะตัวเองแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดตลก "ผมหวังว่าคุณจะไม่ว่าอะไรนะครับ คุณแยนนี่ พอดีว่าเจลลี่ บีนเป็นเด็กที่พูดตรงเกินกว่าเด็กคนอื่น"

แยนนี่ก็ไม่ใช่คนเคร่งมารยาทอะไร เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้ม "แหม เจลลี่ บีนทั้งน่ารักทั้งฉลาด ฉันชอบเธอมากจะตาย ไม่ว่าอะไรเธอหรอกค่ะ"

“ในเมื่อเจลลี่ บีนชอบคุณมาก คุณจอยสนใจจะมาเป็นแม่ทูนหัวให้เธอไหมครับ?”