เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1114

บรรยากาศรอบโต๊ะอาหารตึงเครียดเป็นพิเศษ

ฮีลตันกำลังสังเกตการณ์ เขาดูเหมือนจะไม่เข้าไปยุ่ง

ในขณะที่เจลลี่ บีนกำลังกินอาหารเด็กอยู่นั้นเอง เธอก็ใช้ส้อมเล็ก ๆ จิ้มกุ้งผัดไข่ดาวไปให้แยนนี่ แล้วเสนอด้วยเสียงเด็ก ๆ “น้าแยนนี่ อันนี้เป็นของโปรดของหนู แล้วหนูจะเอาให้น้ากินค่ะ คืนนี้น้าค้างที่บ้านหนูแล้วนอนเป็นเพื่อนหนูได้ไหม?”

แยนนี่จ้องเข้าไปในดวงตาใสซื่อกลมโตของเจลลี่ บีน เธอได้ยินเสียงเชนน์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ไม่!” ก่อนที่แยนนี่จะได้ทันปฏิเสธเด็กน้อยเสียอีก

ทั้งแยนนี่ทั้งเจลลี่ บีนต่างมองไปทางเขาเป็นตาเดียวกัน

เจลลี่ บีนขมวดคิ้วแล้วจ้องไปที่เชนน์ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “ทำไมไม่ได้ล่ะคะ? น้าแยนนี่ก็ตกลงจะแต่งงานกับพ่อหนูแล้วนี่นา!”

แยนนี่จ้องเชนน์ด้วยสายตากลัว ๆ

เชนน์รู้สึกไม่สบายใจที่เธอต้องเขาไม่หยุด เขาจึงเอ่ยขึ้นมาว่า “ไม่ก็คือไม่! พ่อหนูกับน้าแยนนี่ยังไม่ได้ใบสมรสเลย แล้วที่มาอยู่ด้วยกันในบ้านแบบนี้น่ะ หนูรู้ไหมว่ามันมีผลกระทบที่ไม่ดี”

เจลลี่ บีนไม่เข้าใจว่าเขาพูดเรื่องอะไร เธอได้แต่ขมวดคิ้วครั้งใหญ่

ฮีลตันพูดแซว “ไม่ยักรู้นะว่าคนที่ทำตัวแย่ ๆ แบบนายก็กลายเป็นพลเมืองรักกฎหมายได้ด้วยตอนจริงจังนะเชนน์”

เชนน์พูดเย้ยหยันกลับ “แต่ฉันก็ยังไม่ร้ายขนาดทรยศหักหลังเพื่อนหรอก”

เสียงเขาฟังดูหึงมาก

ทั้งโต๊ะอาหารตกอยู่ในบรรยากาศตึงเครียดอย่างถึงที่สุด

พอตกเย็น เจลลี่ บีนก็รู้สึกง่วงแล้ว เธอกินข้าวเสร็จไปได้ไม่ทันไรก็หลับไปในอ้อมกอดของฮีลตัน

ฮีลตันจึงพาเด็กน้อยตัวป่วนขึ้นไปข้างบน

เชนน์ไม่มีธุระอะไรต้องอยู่ในบ้านตระกูลฟัดด์ต่อ เขาเมินแยนนี่แล้วเดินออกจากบ้านตระกูลฟัดด์

ทันทีที่เขาเดินไปอยู่ข้างแยนนี่ หญิงสาวก็เผยยิ้มออกมา ถึงแม้เธอจะไม่ได้มองมาที่เขา เธอก็บอกเขาว่า “เชนน์ ถ้าคุณว่าง คุณสนใจมาเที่ยวเล่นที่บ้านฉันหน่อยไหม?”

วิธีที่เธอชักชวนเชนน์นั้นไม่ใช่วิธีแบบถ่อมตนเลยแม้แต่น้อย เธอไม่ได้ดูกระเสือกกระสนอยากให้เขามา อันที่จริงเสียงเธอฟังดูค่อนข้างใจดีเสียด้วยซ้ำไป

หางตาของเชนน์เลิกขึ้นเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้หยุดเดินออกจากบ้าน เขาเพียงพึมพำออกมาด้วยเสียงเย็นเยียบ “ฉันไม่ว่าง”

แยนนี่ไม่ได้โกรธที่เขาปฏิเสธแต่อย่างใด เธอเดินตามเขาไปด้วยรองเท้าส้นสูง

ในขณะที่เจคลงไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ เขาก็สังเกตเห็นผ่านทางหน้าต่างว่าแยนนี่กำลังวิ่งไล่ตามเชนน์

ในขณะที่เชนน์กำลังจะเปิดประตูแล้วก้าวขึ้นรถ แยนนี่ก็ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเริงร่า “เชนน์ คุณช่วยไปส่งฉันหน่อยได้ไหม?”

เธอไม่อายเลยแม้แต่น้อย แต่กำลังพูดหว่านเสน่ห์ใส่เขาอยู่

พอเชนน์เอามือแตะประตูอีกรอบ เขาก็เหลือบมองเธอก่อนจะใช้คางพยักเพยิดไปทางรถหรูสองสามคันที่จอดอยู่ตรงสวนบ้านตระกูลฟัดด์ด้วยท่าทางหยิ่งยโส “หมอนั่นไม่ไปส่งเธอกลับบ้านหรือไง? ไม่ใช่ว่าฉันเป็นแม่ของลูกสาวเขาเหรอ?”

แยนนี่ตอบด้วยท่าทางลื่นไหลมาก “ชีวิตนี้ฉันไม่มีทางโชคดีพอได้เป็นแม่ของเจลลี่ บีนหรอก อย่างมากก็เป็นแม่ทูนหัว”

‘อ้อ สรุปแล้วไปเล่นกับเด็กนั่นตั้งครึ่งวัน เป็นแค่แม่ทูนหัวอย่างนั้นเหรอ’

ยัยเด็กตัวแสบนั่นทำเหมือนพ่อของเธออยากจะแต่งงานกับแยนนี่ตอนไหนก็ได้ไม่มีผิด

เชนน์หันไปรอบ ๆ แล้วก้าวขึ้นรถ

ตอนที่ประตูรถกำลังจะปิดนั้นเอง แยนนี่ก็ยั้งประตูรถไว้ แล้วพูดหว่านเสน่ห์ใส่เขาราวกับว่านี่เป็นตอนที่พวกเขาพบกันครั้งแรกกลางสายฝน “เชนน์ ให้ผู้หญิงยืนรอนอกรถนี่ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยนะคะ”

เชนน์เหลือบตามองเธอแล้วกล่าวว่า “ฉันก็ไม่เคยบอกว่าฉันเป็นสุภาพบุรุษสักหน่อย”

เธอรู้ว่าเขาจะต้องพูดอย่างนั้น

เชนน์ปิดประตูดังปัง