เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1118

แยนนี่กำลังขับรถ วันนี้เป็นค่ำคืนที่อากาศหนาวเย็นในนอร์ท ซิตี้ ไฟถนนสาดผ่านหน้าต่างเข้ามาสะท้อนโดนดวงตาของเธอ

เธอเหยียบคันเร่งเต็มที่ขณะเปิดหน้าต่างให้ลมหนาวเยือกกระดูกพัดผ่านหลังคอของแยนนี่ ทำให้เธอได้รู้สึกอะไรสักอย่างขึ้นมาบ้าง

เขารอเธออย่างทุกข์ทรมานมาตลอดสองปี

แยนนี่ยอมรับว่าเธอช่างไม่คู่ควรกับเขา

เธอนึกถึงตอนที่เธอหนีตามไปกับซามูเอลตอนอายุ 16 ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็จะยังคงรักซามูเอล มันไม่สำคัญว่าตอนนั้นเธอจะถูกแตะต้อง หรือยังเป็นแค่สาวไร้เดียงสาที่เข้าวัยรุ่น เพราะซามูเอลคือคนสำคัญในดวงใจของเธอ

แต่หลังจากนั้น ซามูลเอลก็จากไปเรียนต่อที่อังกฤษโดยไม่ร่ำลากับเธอสักคำ ตอนนั้นแยนนี่รังเกียจเขามาก เธอคิดว่าความรักความห่วงใยที่เธอรู้สึกในใจจะทำให้เธอรอเขาอยู่ได้สักเดือน

ผ่านไปหนึ่งเดือน ซามูเอลก็ไม่กลับมา แยนนี่จึงตัดสินใจทิ้งเขาไป

เพราะเธอรู้ดีว่าการที่เธอต้องมารอคนคนหนึ่งอย่างไม่มีที่สิ้นสุดมันช่างยาวนานและน่าหดหู่มากแค่ไหน เธอจึงตัดสินใจจะปกป้องตัวเอง

แต่เพียงแค่เดือนเดียวก็เป็นเวลาที่มากพอที่ทำให้แยนนี่ได้รับรู้ถึงรสชาติของความสิ้นหวัง

แล้วตอนที่เชนน์โดนล่ะ?

เขารออย่างไร้จุดมุ่งหมายมาสองปี เธอสงสัยว่าเขารอดชีวิตมาได้อย่างไรในช่วงสองปีที่ผ่านมา

เขาใช้สมุดบันทึกเป็นเครื่องปลอบใจและให้ความหวังตัวเอง แต่เขาก็เริ่มรู้สึกผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่าที่ประกายความหวังของเขาถูกดับไป จนมันกลายเป็นความสิ้นหวังในที่สุด

หลังจากรู้สึกสิ้นหวัง เขาก็เริ่มกลับไปรู้สึกหมกมุ่นอีกครั้ง ความหมกมุ่นของเขาไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าหน้ากากที่ปกปิดความผิดหวังในตัวเองของเขา ที่เขาจะยอมมอบโอกาสให้เธออีกครั้ง

หลังจากผิดหวังมานับครั้งไม่ถ้วน เชนน์ก็ยังคงรออยู่ไม่ไปไหน

แล้วแยนนี่จะไม่รู้สึกอะไรได้ยังไงกัน?

ลมหนาวปาดน้ำตาจนเหือดแห้งจากใบหน้าของแยนนี่ มันทำให้เธอแสบมากเสียจนรู้สึกเหมือนผิวถูกกรีด

หลังจากกลับมาที่คฤหาสน์ของเธอในบลู วอเทอร์ เรสซิเดนเชียล แอเรีย เธอก็ป่วยเป็นหวัดและมีไข้อ่อน ๆ จากการโดนลมหนาว ดังนั้นเธอจึงหลับตลอดทั้งคืนไปด้วยความมึนงงจากพิษไข้

คืนนั้นเธอฝันร้าย

ในฝันนั้น เชนน์บอกเธอว่าเขาจะไม่รอเธออีกต่อไปแล้ว

เชนน์แต่งงานแล้ว แต่เธอไม่ใช่คนที่เป็นเจ้าสาว

แยนนี่ร้องไห้อยู่นานมากในฝัน จนเธอตื่นขึ้นมา ทั้งใบหน้าของเธอก็เปียกไปหมด

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก เอามือปิดหน้าขณะนั่งลงที่ปลายเตีบง เธอใช้เวลานานมากในการทำให้ตัวเองใจเย็นลง

หัวของเธอมึนไปหมด

หลังจากนั้นแยนนี่ก็กินยาแก้หวัดไปสองเม็ด

เธอโทรหาเชนน์แล้วถามด้วยเสียงแหบแห้ง “เชนน์ คุณอยู่ไหนกัน? ฉัน…ฉันขอไปเจอคุณตอนนี้ได้ไหม?”

หลังจากนิ่งไปอยู่สักพัก เขาก็เอ่ยเสียงนุ่มลึกกลับมา “ฉันอยู่ที่คอนโดริเวอร์สตรีท”

‘คอนโดริเวอร์สตรีทเหรอ?’

นั่นมันคอนโดที่เขามอบให้เธอตอนที่แยนนี่เจอเขาครั้งแรกนี่นา แยนนี่พักอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสองปี

ที่คอนโดริเวอร์สตรีทยังมีร่องรอยการใช้ชีวิตของพวกเขาหลายอย่างหลงเหลืออยู่

แยนนี่นึกย้อนกลับไปสมัยที่เธอยังอาศัยอยู่ในคอนโด ก็มีช่วงที่เธอต้องไปแสดงเป็นหุ่นเหมือนในตู้แช่แข็ง เป็นครั้งแรกเลยที่เธอไข้ขึ้นสูง จนเชนน์ต้องเป็นคนพาเธอไปโรงพยาบาลและอยู่ดูแลเธอตลอดทั้งคืน

ตอนนั้นมันก็เหมือนจะไม่มีอะไรมาก แต่พอแยนนี่นึกย้อนกลับไปตอนนั้น บางทีมันอาจจะเป็นช่วงที่เชนน์เริ่มมีความรู้สึกดี ๆ ให้เธอก็ได้ และเป็นเธอที่เอาแต่บอกทุกคนที่แคร์เธออยู่ตลอดว่าให้รักษาระยะห่างจากเธอซะ

เธอนี่มันคนโง่จริง ๆ คนโง่ที่รู้ตัวช้า

ตำรวจไม่ยอมปล่อยเธอ แต่กลับคุมตัวเธอไว้แทน

เนื่องจากแยนนี่เป็นบุคคลมีชื่อเสียง คนที่ผ่านไปผ่านมาไม่นานก็เริ่มสนใจกับบทสนทนาที่เธอคุยกับตำรวจ

พอเชนน์มาถึง เขาก็ฝ่าฝูงชนเข้าไปหาแยนนี่ ก่อนจะใช้ใบหน้าหงุดหงิดดุใส่เธอด้วยความโกรธ

“นี่เธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า? คิดบ้าอะไรขับรถตอนกินยาแก้หวัด สมัยอยู่ลอสแอนเจลิสก็ทำแบบนี้บ่อยใช่ไหม? แยนนี่ ไม่ใช่ว่าปกติเธอเป็นคนที่ใช้สมองคิดมากที่สุดหรือไง? ความคิดความอ่านเธอไปไหนหมดแล้ว? หรือขับรถตอนเมายาแก้หวัดมันตื่นเต้นดี? ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง?”

เชนน์ยังตะโกนใส่เธออย่างไม่หยุดยั้ง เขาสั่งสอนเธอด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว จนลืมไปแล้วว่ารอบข้างพวกเขาก็มีคนอื่นอยู่เต็ม

เนื่องจากแยนนี่กินยาลงไป ทำให้หัวของเธอคิดช้าและตื้อไปหมด นอกจากอารมณ์เธอที่เปลี่ยนแปลงไวแล้ว เธอแทบจะจับใจความที่เชนน์ตะโกนใส่เธอไม่ได้เลย ทำให้เธอได้แต่จ้องมองเชนน์ด้วยสายตาอันว่างเปล่า

ลำคอของแยนนี่แห้งผาก เธอพยายามส่งเสียงคำพูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง “ฉันแค่อยากจะ…เจอคุณให้ไวขึ้น”

ตอนนั้นเองที่เชนน์ได้สติจากเสียงรัวชัตเตอร์และแสงแฟลชจากผู้คนที่รุมถ่ายภาพพวกเขา

เชนน์โอบกอดแยนนี่ทันที ก่อนจะจับเธอให้ซุกหน้าในอกของเขาแล้วตะโกนใส่คนรอย ๆ “หยุดได้แล้ว! ถ่ายกันพอรึยัง!”

หลังจากเชนน์จ่ายค่าปรับ ตำรวจก็ยึดรถของแยนนี่ไปเป็นการชั่วคราว

เชนน์จึงต้องลากแยนนี่เข้ารถของเขาทันที

เชนน์ไม่ได้พาเธอไปส่งที่บ้าน แต่กลับขับพาเธอไปโรงพยาบาลแทน

ในขณะที่แยนนี่นั่งอยู่ตรงที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้า เธอก็เอ่ยออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง “ฉันสบายดี ก็แค่เป็นหวัดเฉย ๆ ยาก็กินแล้ว”

เชนน์ไม่สนใจเธอ บนใบหน้าของเขามีสีหน้าขมขื่นในขณะที่เขาขับตรงไปโรงพยาบาล ในขณะที่แยนนี่จ้องด้านข้างของใบหน้าเขา เธอถามว่า “พวกเราคุยกันได้ไหม?”

“คุยกับเรื่องอะไร?” เสียงของเขาฟังดูเย็นชาเป็นพิเศษ จนบอกไม่ได้เลยว่าจริง ๆ เขารู้สึกยังไง

“พวกเราจะคุยเรื่องทุกอย่างระหว่างเรา ถ้าคุณเต็มใจจะฟัง ฉันอยากจะบอกคุณว่าจริง ๆ แล้วในใจของฉันรู้สึกอย่างไรกันแน่”