เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1117

พอแยนนี่ตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว

ภาพฉากผจญภัยดุเดือดเมื่อคืนวาบเข้ามาในหัว หัวเธอรู้สึกหนักเหลือเกินตอนตื่น แถมทุกส่วนของร่างกายเธอยังปวดไปหมดอีกต่างหาก

ภาพเมื่อคืนเป็นเหมือนความฝัน จากการที่เธอแยกแยะภาพลวงตากับความเป็นจริงไม่ออก แม้กระทั่งร่างกายอันหนักอึ้งที่ปวดไปหมดทั้งตัวของเธอก็ยังดูเหมือนภาพลวงตาในตอนที่เธอยังมึนงง

ห้องนอนขนาดใหญ่สไตล์ยุโรปรู้สึกหนาวอย่างบอกไม่ถูก มันไม่อบอุ่นใกล้ชิดเหมือนเมื่อคืนเลย ราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นแค่ฝันลม ๆ แล้ง ๆ

แต่เสื้อยืดคอกลมสีขาวของผู้ชายยังกองอยู่ตรงพรมข้างเตียง

แยนนี่ยักไหล่

เชนน์หายตัวไปแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรให้เขาไปออฟฟิศในวันปีใหม่นี้ ดังนั้น เหตุผลเดียวที่เขาหายไปคือเขายังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับเธอ และยังไม่พร้อมจะใช้เวลาในอนาคตร่วมกับเธอ

แยนนี่ก็ไม่อยากจะรีบโทรหาเขาหรอก เธอจึงเดินเล่นไปรอบคฤหาสน์อันกว้างใหญ่

เสื้อผ้าของเธอถูกเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า ไม่ได้ถูกโยนทิ้งไปไหน

มีจานและเครื่องครัวเป็นชุด ๆ เก็บไว้ในตู้ในห้องครัว ทุกอย่างดูปกติดี

แม้กระทั่งหวีของเธอก็ยังวางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง ไม่ได้ถูกโยนทิ้งไปเช่นกัน

นอกจากร่องรอยของเธอในบ้านหลังนี้แล้ว ก็ไม่มีร่องรอยว่ามีผู้หญิงคนไหนอาศัยอยู่

มีดีวีดีหลายแผ่นวางอยู่ข้างเครื่องฉายโปรเจกเตอร์ ในนั้นมีแผ่นหนังโป๊อยู่ด้วย

แยนนี่อดหัวเราะออกมาไม่ได้

ดูเหมือนเชนน์จะยอมลดตัวไปดูหนังโป๊แล้ว เขามีโลกทั้งใบที่รอเขาอยู่ แล้วเขาจะยอมลดตัวเอวไปเป็นพระอิฐพระปูนที่รอคนแค่คนเดียวได้ยังไงกัน? ขนาดพระยังอยากกินเนื้อเลย นับประสาอะไรกับคนที่มีความต้องการทางเพศสูงอย่างเชนน์

แต่แยนนี่ไม่ได้อยากจะหัวเราะเยาะเขา หัวใจเธอเต้นตุบ ๆ

หัวใจของเธอไม่เคยเจ็บขนาดนี้มาก่อน

ในขณะที่แยนนี่จ้องไปทางเก้าอี้นวมที่ว่างเปล่าและจอโปรเจกเตอร์ขนาดใหญ่ เธอก็พอนึกภาพออกว่าเชนน์ต้องรู้สึกเบื่อขนาดไหน ที่ต้องนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมนี้ตัวคนเดียว ใช้ดีวีดีพวกนี้เป็นตัวช่วยผ่านค่ำคืนอันยาวนานตลอดเวลา 2 ปีหรือราว 700 กว่าคืนที่ผ่านมา

ถึงแยนนี่จะชินกับการอยู่ตัวคนเดียวแล้ว เธอก็สามารถรับรู้ได้ถึงความโดดเดี่ยวของเชนน์ในตอนนั้นเอง

หนังสือมากมายหลายเล่มถูกวางทิ้งไว้บนเก้าอี้นวม ซึ่งแต่ละเล่มก็ต่างประเภทกันไป

มีหนังสือที่ชื่อว่า ‘หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว’ มีหนังสือของซิกมันด์ ฟรอยด์ หยังสือของเชกสเปียร์ หนังสือชื่อ ‘สูญสิ้นความเป็นคน’ แล้วก็มีมังงะญี่ปุ่นปนอยู่ด้วย

มีหนังสือมากมายหลายแบบเสียจนดูยากว่าเขาชอบอ่านหนังสือแนวไหนกันแน่ เขาไม่ได้อ่านแค่หนังสือของซิกมันด์ ฟรอยด์เพียงอย่างเดียว แต่ยังอ่านมังงะญี่ปุ่นอีกด้วย

แยนนี่หยิบหนังสือ ‘หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว’ ขึ้นมา

เธอได้ยินว่าหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่อ่านยาก และด้วยความที่ช่วงสองปีที่ผ่านมานั้นแยนนี่ยุ่งมาก เธอจึงไม่มีเวลาอ่านหนังสืออะไรเลย ยิ่งหนังสืออ่านยากพวกนี้ยิ่งแล้วใหญ่

มีจดหมายนับไม่ถ้วนที่เขาเขียนถึงเธอมาตลอดสองปีวางปนอยู่ในกองหนังสือพวกนั้น

แยนนี่หยิบจดหมายฉบับหนึ่งขึ้นมา แล้วค่อย ๆ นำไปอ่านบนเก้าอี้นวม เธอสังเกตเห็นว่าจดหมายในกองหนังสือนั้นมีคำว่า ‘คำตอบกลับจากเชนน์’ เขียนไว้ด้านล่างอีกด้วย

ในจดหมายนั้นเธอเขียนว่า…

‘แม้นไร้หญ้า สักต้น ในแดนร้าง

แม้นอ้างว้าง แต่เมื่อคุณ เดินเข้าหา

มวลชีวี พรูพรั่ง ดั่งมนตรา

ที่นี่หนา คือดวงใจ ของฉันเอง’

ส่วนคำตอบกลับของเขาก็คือ

‘ใจฉันล้วน พร่างพราวด้วย มวลชีวา

จนเธอมา เดินเหยียบย่ำ ช้ำเป็นแผล

กลายเป็นแดน แห้งแล้ง ไม่เหลียวแล

รอเพียงแค่ ให้เธอ มาเติมเต็ม’

แยนนี่รู้สึกว่าเธอได้ค้นพบอะไรใหม่ ๆ ขณะเธอค้นหาจดหมายที่มีถ้อยคำตอบกลับของเชนน์ทีละฉบับ ๆ

แต่ยิ่งเธอหามากเท่าไหร่ หยาดน้ำตาก็เริ่มรื้นขึ้นมาที่ดวงตามากขึ้นเท่านั้น

เพราะเธอเจอสมุดบันทึกที่มีปากกาเหล็กเสียบอยู่ข้างใน

มันดูเหมือนสมุดบันทึกที่เชนน์จะจดเรื่องอะไรต่อมิอะไรลงไปตอนที่เขานอนบนเก้าอี้นวมตอนกลางคืนแล้วหลับไม่ลงเสียที