เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1124

แยนนี่อยู่กับเชนน์บนเกาะทางใต้ในแมสซาชูเซตส์อยู่ประมาณครึ่งเดือน

ดูเหมือนว่าแยนนี่กับเชนน์จะใช้เวลาอยู่ในที่ที่แสนห่างไกลนี้เพื่อชดเชยช่องว่างของความสัมพันธ์ในช่วงสองปีที่ผ่านมา

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นกับเชนน์ในเวลาสองปีที่แยนนี่ไม่อยู่

อย่างเช่นก่อนหน้านี้เชนน์ไม่เคยสูบบุหรี่จัด แต่เขากลับสูบบุหรี่จนปอดเกือบพังในช่วงสองปีที่ผ่านมา

แยนนี่เพิ่งรู้เรื่องนี้

เมื่อคืนวานหลังจากที่พวกเขาเข้านอนเชนน์ก็ไอออกมาอย่างหนักกลางดึก แยนนี่รีบพาเขาไปที่คลินิกบนเกาะนี้เพื่อตรวจร่างกายในเช้าวันรุ่งขึ้น

ตลอดทั้งคืนทั้งคู่ไม่ได้นอนเลยสักนิด

ปรากฎว่าเชนน์เป็นโรคหลอดลมอักเสบและมีปัญหากับช่องคอเช่นกัน

แพทย์แนะนำให้เขาเลิกสูบบุหรี่หรือลดปริมาณลง

เชนน์เป็นคนดื้อรั้นและควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่เหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็หักห้ามใจตัวเองจากการกลายเป็นสิงห์รมควันได้

ขากลับแยนนี่เป็นคนขับรถและคนป่วยอย่างเชนน์ก็นั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสาร เขาสวมแว่นกันแดดวางมือไว้ด้านหลังศีรษะแล้วเอนหลังพิงเบาะเพลิดเพลินกับแสงแดดและลมทะเลที่พัดเอื่อยๆ

แยนนี่ขมวดคิ้วเธอรู้สึกไม่ชอบใจเล็กน้อยที่เขาไม่ใส่ใจกับสุขภาพของตัวเอง “ไม่เลวเลยนะ เราไม่ได้เจอกันสองปีคุณก็กลายเป็นคนติดบุหรี่ ทำไมฟันคุณถึงไม่เป็นคราบบุหรี่เลยล่ะ?”

เชนน์หันมามองเธอก่อนจะยิ้มอย่างหยอกล้อ “เธอจะกลับมาหาฉันไหมถ้าฉันมีฟันเหลืองน่าเกลียด? แน่นอนว่าฉันดูแลมันอยู่เป็นประจำ”

“คุณสูบบุหรี่ไปด้วยแล้วก็ฟอกฟันขาวไปด้วยเหรอ? เก่งนี่คุณชายเชนน์ คุณชักจะรักสวยรักงามเหมือนสาวๆ เลยนะ”

เชนน์ยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าสวยๆ ของแยนนี่ "ฉันล้อเล่น ทำไมเธอถึงคิดไปนู้น?”

แยนนี่เบือนหน้าหนีเล็กน้อยเธอไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดว่าเธอคิดมากเกินไป หญิงสาวตอบเสียงเย็นชา “หมอบอกว่าคุณต้องเลิกบุหรี่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ส่งบุหรี่และไฟแช็กของคุณมาให้ฉัน ฉันไม่ต้องการแต่งงานกับสิงห์รมควัน”

เชนน์ยิ้มให้เธออย่างใจเย็นแต่พูดออกมาอย่างรั้นๆ ว่า “ฉันเลิกบุหรี่ได้แต่ฉันติดบุหรี่มากเกินไปในช่วงสองปีที่ผ่านมาถ้าให้หักดิบเลิกทันทีมันคงโหดร้ายไปหน่อย ยิ่งกว่านั้นฉันอาจจะยอมแพ้แล้วก็กลับมาติดมันมากกว่าเดิม ทำไมเธอไม่คิดวิธีที่จะปลอบโยนและเบี่ยงเบนความสนใจขณะที่ฉันพยายามจะเลิกมันล่ะ?”

“หมากฝรั่งล่ะเป็นไง?” แยนนี่ครุ่นคิดพลางขมวดคิ้ว

แต่อยู่ดีๆ เชนน์ก็พุ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็วก่อนขบเม้มริมฝีปาก ปีศาจในคราบชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างชั่วร้าย “ถ้าเธอปลอบฉันแบบนี้ฉันอาจจะเลิกบุหรี่ได้นะ มาลองดูกัน”

“เชนน์ ฉันขับรถอยู่!” แยนนี่มองเขาดุๆ แต่เสียงของเธออ่อนหวานมาก

เชนน์เอนกายพิงเบาะผู้โดยสารเขาหลับตาขณะเพลิดเพลินกับการอาบแสงแดดอันอบอุ่น เสียงทุ้มเอ่ยสบายๆ แต่ทว่าภาคภูมิ “ฉันกลายเป็นคนสูบบุหรี่จัดก็เพราะเธอดังนั้นเธอจะมาว่าไม่ได้นะ”

แยนนี่ชำเลืองมองเขาโดยไม่รู้ตัวเธอรู้สึกผิดก่อนจะอธิบายว่า “ฉันไม่ได้ว่าหรือดูถูกอะไรคุณหรอกแต่ฉันอยากให้คุณเลิกสูบบุหรี่เพราะถ้าสูบมากเกินไปมันไม่ดีต่อสุขภาพของคุณ ถ้าคุณจะสูบนานๆ ครั้งเพื่อฆ่าเวลา ฉันจะไม่บังคับให้คุณเลิกสูบหรอกนะ ฉันจะส่งไฟแช็กให้เลยด้วยซ้ำ สูบเป็นนิสัยมันก็ไม่ได้แย่นักแต่ถ้ามันส่งผลต่อสุขภาพและร่างกายคุณก็ต้องรู้จักควบคุมมันให้ได้”

เชนน์หัวเราะออกมาอย่างร่าเริง “ฉันไม่กล้าสูบต่อหรอกถ้าคุณนายจินน์อยากให้เลิก”

“ตอนนี้ฉันจริงจังอยู่นะ”

“ฉันก็จริงจังอยู่เหมือนกันคุณนายจินน์” เชนน์ยกมือเธอขึ้นมาข้างหนึ่งก่อนจะกดจูบลงไป

แยนนี่จอดรถตรงสวนเมื่อพวกเขามาถึงคฤหาสน์ของเชนน์

เชนน์รู้สึกอยากสูบบุหรี่ทันทีที่เขาลงจากรถ เขาเอื้อมมือไปจับกระเป๋าโดยไม่รู้ตัว

นั่นมากเกินไป เขาสูบบุหรี่จัด

แยนนี่ขมวดคิ้ว “จากนี้คุณไม่ได้รับอนุญาตให้สูบบุหรี่มากขนาดนั้นอีกต่อไป”

โทรศัพท์ของแยนนี่ดังขึ้นมาท่ามกลางบทสนทนา เป็นสายจากผู้จัดการของเธอและผู้บริหารบริษัทอย่างเคยตั้งแต่ที่เธอมาที่เกาะนี้เพื่อตามหาเชนน์

แม้แต่เชนน์ก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอ “เธอหยุดยาวและใช้เวลากับฉันมากพอแล้ว ฉันจะไม่ห้ามเธอหรอกถ้าอยากกลับไปทำงาน มันจะตลกไปหน่อยถ้าฉันห้ามไม่ให้เธอทำสิ่งที่อยากทำเพราะอยู่ด้วยกันกับฉัน”

แยนนี่ถึงกับชะงัก เธอถือโทรศัพท์ไว้ก่อนจะตอบ “ก่อนหน้านี้ฉันคุยกับผู้จัดการแล้ว ตอนนี้ตารางงานไม่มีอะไรสำคัญเพราะงั้นฉันอยู่ที่นี่กับคุณได้”

ถ้าเชนน์เป็นคนธรรมดาเขาคงจะเชื่อในสิ่งที่แยนนี่พูดแต่เชนน์นั้นฉลาด "คุณนายจินน์ ฉันทำงานในวงการบันเทิงเหมือนกัน ไม่ว่าเธอจะโด่งดังแค่ไหนเจ้านายและผู้จัดการของคุณคงต้องเป็นคนใจบุญมากๆ ถึงจะไม่ว่าถ้าเธอจะลางานเป็นเวลานานขนาดนี้”

แยนนี่กัดริมฝีปากก่อนจะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ตอบเขาอย่างใจเย็นว่า “ช่วงนี้มีบางอย่างอยู่ในใจฉัแต่ยังไม่ได้ตัดสินใจ ฉันอยากให้คุณช่วยฉันชั่งน้ำหนักของข้อดีและข้อเสีย”

แยนนี่ไม่เคยคุยกับเชนน์เกี่ยวกับอาชีพของเธอเลย นับประสาอะไรกับขอให้เชนน์ช่วยตัดสินใจ

“ว่ามาสิ”

แยนนี่พูดอย่างจริงจังและใจเย็น “ฉันกำลังคิดถึงเรื่องการทำงานที่ต่างประะเทศคงไม่ใช่ปลายทางอันถาวร ฉันจะต้องกลับไปที่บ้านเกิดของเราในสักวันหนึ่ง สุดท้ายฉันเองก็ทนไม่ได้ที่จะทิ้งคุณกับป้าไว้ข้างหลัง ยิ่งไปกว่านั้นฮอลลีวูดไม่ได้น่าสนใจอย่างที่คิด ฉันเริ่มเบื่อหลังจากอยู่ที่นั่นมาสองปีและคิดว่าวงการบันเทิงบ้านเราคงจะสนุกกว่านี้ ฉันแค่ต้องการหาเงินจากการทำงานที่ฮอลลีวูดในตอนนั้นเพื่อที่คนจะได้เลิกคิดว่าฉันเป็นแค่ผู้หญิงของเชนน์ พวกเขาจะได้บอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นแฟนของแยนนี่แทนบ้าง ฉันอยากให้เราเข้ากันได้ดีแต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เราเจ็บปวดกันมามากพอแล้ว ฉันแค่อยากที่จะอยู่เคียงข้างคุณ”

เชนน์คอยมองดูเธออยู่พักหนึ่งจากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ “นี่เธอไม่ได้ตัดสินใจไปแล้วใช่ไหม?”

“ฉัน…ไม่อยากให้คุณทนรักษาความสัมพันธ์ของเราไว้คนเดียว ถ้ามันไม่เป็นไรฉันจะเดินไปตามทางที่เหลือ”

ดวงตาของชายหนุ่มลุ่มลึกขณะที่เขามองเธอ รอยยิ้มจางๆ ถูกจุดขึ้น “ให้ผู้ชายของเธอรับมือกับส่วนที่ยากเถอะ ส่วนเธอแค่ทำตัวดีๆ ในฐานะคุณนายจินน์ก็เพียงพอแล้ว”