เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1133

แยนนี่นอนแช่ตัวในอ่างน้ำร้อน เธอไม่รู้ว่าตัวเองแช่มานานแค่ไหนแล้วผิวหนังเริ่มไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดอีกต่อไป ดวงตาเหม่อลอยจ้องไปบนอากาศด้วยความงุนงง

ภาพของร่างกายที่แนบชิดแขนขาที่เกี่ยวกระหวัดพันกันในหัวทำให้เธอรู้สึกอับอาย ร้ายแรง และน่าขยะแขยง

ตอนนี้ชื่อของคุณนายจินน์ถูกประทับแล้วว่ามีความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวกับชายอื่น

แยนนี่อยากตาย

ถ้าเธอไม่ขับรถไปที่สถานีตำรวจเพื่อช่วยซามูเอลในคืนนั้น จะเป็นการตัดโอกาสของคนที่จ้องจะทำลายเธอได้ไหม?

หากเธอไม่ตกลงไปตามนัดหลังจากที่ได้รับสายของซามูเอล เรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิดขึ้น

ซามูเอลและเธอตกเป็นเหยื่อของมังกรร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมานานแล้ว มีใครบางคนสะกดรอยตามพวกเขาตลอดเวลาอยู่ไม่อย่างนั้นทุกอย่างคงไม่ลงล็อคได้อย่างไร้ที่ติขนาดนี้ ล่อลวงให้เธอและซามูเอลมาติดอยู่ในกับดักเดียวกัน

ช่างบังเอิญที่เป็นเธอกับซามูเอล

หากเป็นคนอื่นความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเชนน์คงยังไม่จบสิ้นขนาดนี้

แต่กับซามูเอล เขาเป็นหนามตำใจเชนน์อยู่เสมอ

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาตราบใดที่ซามูเอลเข้ามาเกี่ยวระหว่างเราเชนน์จะหึงแยนนี่เสมอเพราะลึกๆ แล้วในใจเขารู้ว่าซามูเอลคือรักแรกในวัยเด็กของเธอแล้วจากนั้นชายหนุ่มก็ปรากฎตัวขึ้น สำหรับเชนน์ตัวตนของ ซามูเอลนั้นละเอียดอ่อนและพิเศษเกินไป

อย่างไรก็ตามการที่เราเคยตกหลุมรักใครสักคนนั้นมันไม่ใช่ความรักเสมอไป คนที่เธอรักมาตลอดคือเชนน์

แต่ถึงอย่างนั้นในเมื่อเรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้วเธอจะกล้าเผชิญหน้ากับเชนน์ด้วยร่างกายสกปรกๆ นี่ได้อย่างไร?

ไม่ว่าเบื้องหลังของเรื่องชั่วช้านี้จะเป็นใครแต่มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ ภาพที่เธอกำลังเล่นชู้อยู่กับซามูเอลยังหลอกหลอนอยู่ในหัวราวกับฝันร้าย พวกเขาทั้งหมดทำลงไปจริงๆ ไม่อาจหลีกหนีความจริงข้อนี้ได้

เธอเคยบอกเชนน์ว่าเธอเกลียดการนอกใจและพวกคนที่มีชู้ แล้วอย่างนั้นตอนนี้เธอกับวินสันต่างกันตรงไหน?

“ฮึๆ…”

แยนนี่เริ่มหัวเราะเยาะเย้ยสมเพชตัวเอง น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลอาบสองข้ามแก้ม

เธอค่อยๆ ก้มลงมองดูสภาพร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยช้ำเลือดช้ำหนองจากการขัดถูอย่างรุนแรง สารรูปเธอตอนนี้แหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดีดูน่าขยะแขยงราวกับมีหนอนค่อยๆ ยั้วเยี้ยออกมากัดกินความหวังที่เหลืออยู่ในชีวิต

ร่างของหญิงสาวค่อยๆ จมลึกลงไปในอ่าง น้ำร้อนค่อยๆ ท่วมจนศีรษะเธอจมมิดหายไป ความรู้สึกหายใจไม่ออกทำให้แยนนี่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกในช่วงเวลาแห่งความอัปยศอดสูนี้

เธอหลับตาลงโดยหวังว่าจะได้สื่อสารกับยมทูต

แต่ในใจลึกๆ กำลังฉายภาพที่เธอใช้เวลากับเชนน์ในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมาวนเล่นซ้ำราวกับกรอม้วนเทป

บนเกาะไร่องุ่นพวกเขาเพลิดเพลินกับแสงสีทองที่สาดส่องจากพระอาทิตย์ อาบแดดท่ามกลางลมทะเล ขับรถเล่นไปตามถนนริมทะเลสาบ จูบกันภายใต้แสงอาทิตย์และแสงจันทร์ เดินเคียงข้างกันบนชายหาดสีขาวที่ทอดยาว แล้วเสียงของชายหนุ่มก็ดังขึ้น “แยนนี่ เธอเป็นภรรยาของฉัน ทั้งร่างกายและจิตใจของเธอเป็นของฉันได้เท่านั้น”

ในค่ำคืนฤดูหนาวพวกเขาจับมือกันเดินไปตามถนนที่เปล่าเปลี่ยวจากนั้นที่สุดปลายถนนก็จูบกันอย่างโจ่งแจ้ง

ใต้ต้นอาเคเชียที่ปกคลุมไปด้วยหิมะพวกเขานั่งบนชิงช้าแกว่งไปมาราวกับว่าช่วงเวลานั้นเป็นนิรันดร์

ที่ชายหาดของออซซิตี้ครั้งหนึ่งเขาเคยจุดดอกไม้ไฟ ภาพของเชนน์ที่ยืนหันหลังให้กับดอกไม้ไฟที่กำลังระเบิดจนสว่างไสวไปทั่วท้องฟ้านั้นดูงดงามสะดุดตายิ่งกว่าดอกไม้ไฟเองเสียอีก เขาถามว่าเธอชอบเขาหรือดอกไม้ไฟมากกว่ากัน เธอหัวเราะและบอกว่าเธอรักทั้งคู่

ดอกไม้ไฟ… เขาบอกว่าหลังจากที่กลับบ้านมาเขาจะจุดดอกไม้ไฟให้เธอหนึ่งรอบ

เธอยังไม่ได้เห็นดอกไม้ไฟรอบนั้นเลย แล้วจะตายไปก่อนได้อย่างไร?

แยนนี่พยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาอย่างดิ้นรนจนน้ำสาดกระเซ็นไปทั่ว เธออ้าปากหายใจพะงาบๆ ราวกับปลาใกล้ตาย

ขอบตาเธอแดงก่ำ

แยนนี่ยังคงต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ เธอยังคงโหยหาวันเวลาที่อยู่กับเชนน์

เมื่อตอนที่เลิกถ่ายทำภาพยนตร์เธอเคยบอกว่าจะหาทางไปหาเขาในอนาคต

การออกจากวงการคือของขวัญแต่งงานสำหรับเขา เธอวางแผนที่จะสละชื่อเสียงเพื่อเป็นแม่บ้านที่ดี

เธอก็มีคุณสมบัติของภรรยาที่อ่อนโยนและเอาใจใส่อยู่เช่นกัน

น้ำตาของแยนนี่ไม่หยุดไหลราวกับมันจะทำให้ร่างกายของเธอแห้งเหือดได้จากการขาดน้ำ

ทั้งหมดนี้เป็นเพียงฝันร้าย เมื่อไหร่เธอจะตื่นขึ้นสักที?

แยนนี่เอื้อมมือไปปิดก๊อก

โลกทั้งใบเริ่มกลับเข้าสู่ความเงียบงัน

น้ำในอ่างค่อยๆ เย็นลง

ทุกอย่างเงียบเสียจนแยนนี่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่ดังมาจากสนามแว่วๆ

เชนน์กลับมาแล้ว

ในที่สุดเขาก็ยอมกลับมาหาเธอหรือ?

แยนนี่ลุกจากอ่างอาบน้ำร่างกายเต็มไปด้วยรอยเลือดดูน่ากลัวเล็กน้อย

เธอรีบเช็ดตัวให้แห้งแล้วสวมชุดนอนที่มิดชิดเป็นเสื้อและกางเกงที่ยาวคลุมร่างกายทุกส่วน

แยนนี่ไม่รู้ว่าจะรวบรวมความกล้าและเตรียมสภาพจิตใจอย่างไรเพื่อเผชิญหน้ากับเชนน์

ชายหนุ่มสะดุดลงบนโซฟาหนังแท้กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคละคลุ้งไปทั่ว เชนน์ดื่มมาอย่างหนักเขาไม่สนใจเธอ เขาหยิบกล่องบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟขึ้นมาแล้วเคาะมันออกมาหนึ่งมวนจุดไฟแล้วคาบไว้ในปาก เชนน์เคาะก้นบุหรี่ใส่ที่เขี่ยอย่างไม่ใส่ใจจนขี้เถ้าบางส่วนกระเด็นออกมา เขาสูบบุหรี่อย่างหมดความอดทนก่อนจะค่อยๆ สงบลง

ในไม่ช้าทั้งคฤหาสน์ก็เต็มไปด้วยกลิ่นควันบุหรี่

ความเงียบปกคลุมอยู่อึดใจใหญ่จนในที่สุดแยนนี่ก็พูดขึ้นด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ถ้า… ถ้าคุณใจเย็นลงแล้วเรามาคุยกัน ตกลงไหม?”

ใจเย็นลง?

เธอหมายถึงอะไรที่ว่าใจเย็นลง?

การที่เขาไม่ลงมือฆ่าซามูเอลคือใจเย็นแล้ว การที่เขาไม่บีบคอเธอให้ตายไปเสียในตอนนั้นก็นับว่าใจเย็นเหมือนกัน แล้วเธอคาดหวังให้เขาใจเย็นลงอย่างไรอีก?

เชนน์เงยหน้าขึ้นมองแยนนี่ซึ่งยืนอยู่ห่างออกไปสายตาของชายหนุ่มเย็นชาและเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม ขอบตาของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธมันจ้องมองมาที่เธออย่างโกรธแค้นจนทำให้แยนนี่สึกประหม่า

เธอหักหลังเขาและด้วยเหตุนี้เธอจึงทนไม่ได้กับสายตาที่โหดเหี้ยมอำมหิตนี้ ความรู้สึกผิดเป็นปฏิกิริยาที่ตอบสนองตามธรรมชาติ

“เชนน์ ฉันถูกจัดฉาก มีคนลักพาตัวฉันไป ฉัน—"

น้ำตาที่อาบแก้มของแยนนี่ก็แวววาวสว่างไสวด้วยเปลวไฟนั้นเช่นกัน

ในเปลวเพลิงเชนน์โยนไม้ขีดไฟทิ้งและจ้องตรงมาที่เธอ “ตอนนี้ความรู้สึกของฉันก็เหมือนกับชุดแต่งงานนี้ มันถูกเผาสิ้นหมดแล้วหมดเลย แยนนี่ เธอไม่เพียงทำลายตัวเองเท่านั้นแต่เธอยังทำลายฉันด้วย”

สีหน้าของเขาเย็นชาเหลือเกินมันไม่หลงเหลือแล้วซึ่งความอบอุ่นเชนน์ตอนนี้ราวกับปีศาจ จริงๆ แล้วเหมือนแยนนี่จะสามารถเห็นปีกสีดำสองปีกงอกออกมาจากหลังของเขาด้วย

เชนน์ในคราบนั้นราวกับผุดขึ้นมาจากหุบเหวลึก

“เชนน์…”

เชนน์ประกาศกร้าวอย่างไร้เยื่อใย “หยุดเรียกฉัน เธอไม่สมควรได้เรียกชื่อฉันแล้วก็ไม่คู่ควรกับชุดนี้เช่นกัน”

ไม่คู่ควรอย่างยิ่ง

แยนนี่รู้สึกตัวหดเล็กลงจนขนาดเท่ากับไรฝุ่นเธอไร้ซึ่งการขัดขืนน้อมรับทุกอย่างราวกับเป็นผืนทรายให้เขาเหยียบย่ำผ่านไป

ริมฝีปากแห้งผากของแยนนี่เริ่มปริแตกออก เธออยากจะร้องเรียกเขาแต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้เพียงแค่การเรียกชื่อก็ทำให้เขารู้สึกแปดเปื้อน

เธอจะทำอะไรได้บ้างเพื่อบรรเทาความสัมพันธ์อันเต็มไปด้วยแรงอารมณ์นี้ให้ทุเลาลง?

แยนนี่ขยับริมฝีปากของเธอพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า "ถ้า... ถ้าคุณไม่ต้องการเห็นฉัน ฉันย้ายออกไปก็ได้"

จนกว่าความโกรธของเขาจะสลายไป

เธอจะออกไปให้พ้น

คำพูดเหล่านั้นทำให้เชนน์ผิดหวังอย่างเต็มอก

เขาก้าวเท้าเข้าไปหาแยนนี่แล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว แต่เชนน์จับข้อมือบางไว้แล้วเหวี่ยงเธอไปที่โซฟา

แยนนี่ล้มลงบนโซฟา

เชนน์โอบคอเธอไว้และถามเธออย่างคุ้มคลั่ง “ย้ายออกไป? บอกฉันสิว่าเธอจะย้ายไปไหน หนีไปกับซามูเอลเหรอ? แยนนี่ ทำไมเธอถึงงี่เง่าแบบนี้”

น้ำตาหญิงสาวไหลออกมาเงียบๆ เธอร้องไห้พลางส่ายหัว “ฉันเปล่า… เชนน์ ฉันไม่ได้จะ… ฉันไม่ได้วางแผนที่จะตามซามูเอลไป”

นิ้วของเชนน์ที่บีบรอบลำคอของเธอเริ่มแน่นขึ้น เขาอยากจะจบเธอด้วยมือคู่นี้ของตัวเอง ถ้าเขาบีบคอเธอนั่นจะเป็นจุดจบของฝันร้ายเขาไม่รังเกียจที่จะแบกรับภาระชีวิตที่เหลือของแยนนี่

ชายหนุ่มไม่เคยรู้สึกสับสนขัดแย้งในหัวแบบนี้มาก่อน เขารู้สึกอยากจะบีบคอผู้หญิงคนนี้ให้ตายเสียตรงนี้แต่ก็ทำไม่ได้

แรงบีบรัดจากเรียวนิ้วเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนแยนนี่เริ่มหายใจไม่ออก ลมหายใจหญิงสาวเริ่มติดๆ ขัดๆ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ดิ้นรน

ถ้าตอนนี้เชนน์อยากจะบีบคอเธอให้ตาย เธอก็จะน้อมรับอย่างไม่ขัดขืน บางทีในความตายเธออาจพบกับความโล่งใจ

แยนนี่ปิดเปลือกตาลงช้าๆ น้ำใสอุ่นยังคงไหลออกมาไม่หยุด

เชนน์ถอนหายใจออกมาในที่สุดเขาลดระดับศีรษะลงไปพูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าว “แยนนี่ ฉันอยากจะบีบคอเธอให้ตายไปตรงนี้เลยจริงๆ”

อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น อีกนิดเดียวที่เขาจะปลิดลมหายใจเธอ แต่เขาก็ทนไม่ได้

ความรักคืออะไร? ความเกลียดชังคืออะไร? เชนน์ไม่สามารถแยกมันออกจากกันได้