เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1134

ในค่ำคืนที่ฝนตก ซามูเอลปรากฎตัว

“เชนน์ คุณทำอะไรแยนนี่?”

ซามูเอลถามขณะคว้าปกคอเสื้อของเขา

เชนน์หัวเราะอย่างพอใจเสียงเย็น “แยนนี่เป็นภรรยาของฉัน สิ่งที่ฉันทำกับเธอไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ถึงฉันจะขืนใจเธอมันก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ!”

พลั่ก!

กำปั้นของซามูเอลชกเข้าที่ใบหน้าของเชนน์ “เชนน์ จินน์ ฉันคิดมาตลอดว่าคุณยังเป็นผู้ชายอยู่ไม่ว่าคุณจะทำตัวบ้าๆ บอๆ แค่ไหน แต่เพิ่งรู้ก็วันนี้ว่าคุณมันไม่ใช่ผู้ชายด้วยซ้ำ!”

ซามูเอลจับคอเสื้อของเชนน์และชกอีกครั้งจนใบหน้าของเชนน์หันไปด้านข้างเลือดไหลซิบออกมาจากมุมปาก

เชนน์แลบลิ้นเลียเลือดพวกนั้นก่อนจะตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ กำปั้นข้างตัวค่อยๆ กำกันแน่น

เชนน์สวนกลับต่อยเข้าที่ใต้คางของซามูเอล “มีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนฉันหรือ? ตื่นเต้นหรือเปล่าล่ะที่ได้นอนกับผู้หญิงของฉัน? รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยไหม? ซามูเอล ฉันไม่ได้ไปหาคุณ แต่คุณมาหาฉันเอง! ได้เลย ในเมื่อเจ้าตัวเขามาเองถึงบ้านขนาดนี้แล้ว วันนี้ฉันจะฆ่าแกซะ! อยากฆ่าแกให้ตายมานานแล้วว่ะ!”

เชนน์เป็นนักต่อสู้ที่ได้รับการฝึกฝนมาเต็มตัว แม้ว่าซามูเอลจะรู้เทคนิคการป้องกันตัวอยู่บ้างแต่เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเชนน์ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เองเชนน์กำลังเสียสติ

หรือจะพูดว่าจิตใจเขาแตกสลายไปแล้วก็ยังได้

ซามูเอลถูกจับทุ่มลงพื้นจนเลือดกระอักออกมาทางมุมปาก

ดูเหมือนว่าเชนน์จะหมดความอดทนท่าทางเขากำลังร้อนรนคิดหาวิธีจบชีวิตซามูเอล

บางทีหลังจากจัดการซามูเอลเสร็จแล้วถ้าแยนนี่ไม่เคยตัดใจจากมันได้เลยทั้งคู่ก็จะยังตามกันไปได้ในขุมนรก แม้ว่าจะไปอยู่ด้วยกันในขุมอเวจีเชนน์ก็ไม่อยากปล่อยให้เธอไป

เชนน์สาวเท้าเก้ายาวๆ ไปหยิบปืนที่ตู้เซฟ

ปืนพกสีเงินส่องประกายระยิบระยับในแสงไฟ

เชนน์มองมันอย่างบ้าอำนาจก่อนจะหันปืนชี้ไปที่ซามูเอล สีหน้าของเขาเย็นชาและไร้ความปรานีราวกับยมทูตถือเคียว ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย “ตอนนี้ ฉันจะทำให้คุณรู้ว่าผลที่ตามมาจากการควบคุมร่างกายช่วงล่างไม่ได้มันเป็นอย่างไร”

เชนน์เล็งปืนไปที่หัวของซามูเอล

ซามูเอลไม่เกรงกลัวสายตายมัจจุราชที่จ้องมา เขาจ้องกลับไไปด้วยแววตาไร้ซึ่งความเกรงกลัวก่อนจะเอ่ย “คุณฆ่าฉันได้แต่แยนนี่บริสุทธิ์ เราทั้งคู่ถูกจัดฉากขึ้น เชนน์ คุณต้องไม่ทำร้ายแยนนี่”

ปัง!

เชนน์ยิงไปที่ไหล่ของซามูเอล

“แยนนี่เป็นภรรยาของฉัน ไม่ว่าฉันจะทำร้ายเธอแค่ไหนต่อให้ถึงตายก็ต้องอยู่ภายใต้ฐานะของภรรยาฉันเท่านั้น! แกมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องของเรา!”

หลังจากที่แยนนี่ได้ยินเสียงปืนภายในคฤหาสน์ สายตาว่างเปล่าของเธอก็สั่นสะท้าน

เธอมองออกไปนอกหน้าต่างสังเกตเห็นบางอย่างแล้วจึงรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง

ที่สนามหญ้าซามูเอลนอนอยู่ในแอ่งโคลนท่ามกลางสายฝนโหมกระหน้ำ เขาตัวโชกไปด้วยเลือดน้ำฝนเปรอะเปื้อนใบหน้าขาวซีดของชายหนุ่มจนดูเหมือนคนที่นอนรออยู่ตรงประตูแห่งความตาย

บาดแผลฉกรรจ์ที่ไหล่ของเขาเป็นฝีมือเชนน์

แยนนี่วิ่งฝ่ากลางสายฝนเอาตัวเองเข้าไปจ่อบังอยู่หน้าปืนพกของเชนน์ มือทั้งสองข้างเธอจับปืนกระบอกนั้นไว้ก่อนจะพูดด้วยเสียงสั่นเทา “เชนน์ ได้โปรดไว้ชีวิตเขาด้วย”

น้ำฝนเปียกชุ่มร่างของชายหนุ่ม เม็ดฝนในฤดูหนาวมันเย็นเยือกราวกับลูกกระสุนเล็กๆ รอบตัวของเชนน์มีจิตสังหารที่ไม่อายหยุดยั้งได้

“แยนนี่ ถอยออกไป อย่าให้ฉันพูดซ้ำ”

เธอจะถอยไปได้อย่างไร? เชนน์เป็นบ้าไปแล้ว ถ้าเธอถอยเขาฆ่าซามูเอลแน่ เพราะเหตุการณ์นั้นตอนนี้ซามูเอลก็เป็นเหยื่อด้วยเหมือนกัน

แยนนี่ไม่อนุญาตให้เชนน์ทำบาปนั้น เขาจะปล่อยให้เชนน์ฆ่าคนบริสุทธิ์ไม่ได้

“ถ้าอยากฆ่าเขาก็แค่เหนี่ยวไกปืน เชนน์ จินน์ ฉันจะไม่ถอยไปไหนไม่ใช่เพราะฉันสนใจซามูเอลแต่ถึงแม้ว่าคุณจะฆ่าเขามันก็ไม่ทำให้ความเดือดดาลในตัวคุณสงบลงได้ ทำไมคุณไม่ฆ่าฉันแทนล่ะ? เพราะฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว”

แยนนี่คุกเข่าลงบนพื้นเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม มือทั้งสองของเธอประกองจับปืนพกไว้ก่อนจะหันให้ชี้มาที่ตัวเอง น้ำตาอุ่นๆ ของเธอไหลลงผสมกับน้ำฝนที่เย็นยะเยือก แยนนี่จ้องเขาด้วยดวงตาสีแดงก่ำ ภายในใจตอนนี้เธอปราศจากแล้วซึ่งความหวังใดๆ หญิงสาวพูดทั้งน้ำตาว่า “เชนน์ ถ้าการตายของฉันทำให้ความโกรธของคุณสงบลงได้ ฉันก็จะยอมตายด้วยน้ำมือของคุณ”

ฮะ? เธอใจกล้ายอมตายเพื่อซามูเอล?

เชนน์ยกปืนขึ้นและจ่อไปที่หน้าผากของแยนนี่

ในช่วงเวลาสั้นๆ เขาสนุกกับความคิดที่จะให้กระสุนทะลุผ่านร่างของเธอ

เชนน์ไม่เคยยอมรับว่าเขามีความขี้ขลาดอยู่ในตัว แต่ในขณะนั้นเองเขาเหนี่ยวไกปืนแล้วเบี่ยงแขนออกไปจนกระสุนยิงเข้าใส่ต้นอาเคเชียที่อยู่ด้านหลัง

ต้นอาเคเชียสูงใหญ่สั่นสะท้านด้วยแรงกระสุน

เมื่อมองผ่านม่านฝนในคืนฤดูหนาวแยนนี่เห็นต้นอาเคเชียสั่นไหวราวกับกำลังหัวเราะอย่างเยือกเย็นอยู่ไกลๆ

แยนนี่ได้ยินเสียงผู้ชายที่ไพเราะและคุ้นเคยเรียกชื่อเธอแว่วๆ

เธอคงกำลังฝันอยู่ในเมื่อเชนน์ขยะแขยงในตัวเธอไปแล้วทำไมเขาถึงยังเรียกเธอว่าแยนนี่อย่างน่ารักเหมือนเมื่อก่อน?

แต่ถึงอย่างนั้นนี่คงเป็นความฝันที่แยนนี่ไม่อยากตื่น

ในความฝันเชนน์ที่ราวกับเป็นคนเดียวกันกับในอดีตกำลังลูบแก้มเธอเบาๆ ทัดปอยผมด้านหลังใบหูแล้วยังก้มลงจูบที่หน้าผาก

นั่นเป็นการกระทำที่จะเกิดขึ้นเมื่อเขาปรนเปรอเธอเท่านั้น

แยนนี่ร้องไห้ เธอกำลังร้องไห้อย่างเศร้าโศกในฝันนั้น

เชนน์นั่งอยู่ข้างเตียงพอเห็นคราบน้ำตาที่ขอบตาแดงช้ำของแยนนี่เขาก็อดไม่ได้ที่จะเช็ดมัน ตอนนี้เธอเปราะบางราวกับแก้ว ไม่ว่าหัวใจของเชนน์จะเย็นชาเพียงใดเขาก็ไม่สามารถปล่อยให้เธอตายได้

เธอมีไข้สูงจนร้อนผ่าวที่หน้าผาก

เชนน์เตรียมที่จะลุกขึ้นเพื่อไปเตรียมน้ำแข็งมาประคบเย็น แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนมือของแยนนี่ก็เอื้อมมาจับเขาไว้

แยนนี่หลงเหลือสติอยู่เพียงน้อยนิดเธอไม่อาจแยกระหว่างความฝันกับความจริงได้อีกต่อไป หญิงสาวทำได้เพียงขอร้องเขาโดยสัญชาตญาณ “เชนน์ อย่าไปเลย”

หลังของชายหนุ่มเครียดแข็งขึ้นเขาหันกลับมามองเธอด้วยความงุนงง เชนน์เห็นเธอร้องไห้แยนนี่กำลังร้องไห้อ้อนวอนขอไม่ให้เขาจากไป

เชนน์หยุดจริงๆ เขานั่งลงข้างเตียงและเฝ้าดูเธออย่างเงียบๆ

เขาปล่อยให้เธอจับมือตามที่ต้องการ

เชนน์คิดกับตัวเองว่าถ้าเขาตกลงให้เธอตามไปที่ยุโรปด้วยสิ่งต่างๆ พวกนี้จะเปลี่ยนไปสำหรับพวกเขาไหม?

เขารู้สึกเหนื่อยชายหนุ่มมองไปที่แยนนี่แล้วถามด้วยเสียงแหบแห้ง “แยนนี่ บอกฉันหน่อยว่าฉันจะทำอะไรได้บ้างเพื่อยกโทษให้เธอและอภัยให้ตัวเอง”

เขาไม่แน่ใจว่าคำถามนั้นหมายถึงแยนนี่หรือตัวเอง

อย่างไรก็ตามเชนน์ติดอยู่ในบาดแผลของตัวเองเสียแล้ว เขาต้องการทำลายทั้งแยนนี่และตัวเขาเอง

ไปสู่ความตาย นั่นคือคำตอบของเชนน์

…