เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1135

เชนน์เริ่มใช้ความรุนแรงทางอารมณ์ เขาเริ่มกลับบ้านดึกพร้อมกับกลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งติดตัวไปทั่วและทำตัวก้าวร้าวเมื่ออยู่ที่บ้าน

แต่ถึงอย่างนั้นแยนนี่ก็ไม่ได้ทำหรือถามอะไร เมื่อใดก็ตามที่เขากลับถึงบ้านเธอก็จะเตรียมน้ำให้อาบและจัดแจงเสื้อผ้าในแต่ละวันให้ตามปกติ

เธอทำตัวเป็นหมือนภรรยาที่ห่วงใยทั่วๆ ไปคอยดูแลปรนนิบัติโดยไม่ปริปากสักคำ

แยนนี่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเธอยังคงเป็นผู้หญิงที่ถูกต้องตามกฎหมายของคฤหาสน์หลังนี้

อย่างไรก็ตามความปวดร้าวในใจและความเหินห่างได้เพิ่มขึ้นมาหนึ่งระดับรอคอยวันที่จะระเบิดออกมา

ทะเบียนสมรสถูกโยนลงบนพื้นก่อนที่เชนน์จะย่ำเท้ากระทืบมันซ้ำๆ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเขาเก็บมันไว้เหมือนสมบัติอันศักดิ์สิทธิ์ในตู้เซฟ

แยนนี่ก้มลงหยิบทะเบียนสมรสของทั้งคู่อย่างระมัดระวังเธอพยายามเช็ดคราบเปื้อนออกด้วยมือของตัวเอง แต่คราบพวกนี้ก็ไม่ยอมหลุดหายไปสักทีไม่ว่าจะถูแรงแค่ไหนก็ตามเช่นเดียวกับเธอ

เธอพยายามขัดมันหนักขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะขยำฉีกใบทะเบียนนี้

น้ำใสๆ เริ่มหยดแหมะลงบนกระดาษ

หลังจากอาบน้ำเสร็จเชนน์ก็ออกมาจากห้องน้ำ เขามองแยนนี่ที่กำลังขัดถูเอาคราบสกปรกบนใบทะเบียนสมรสออกอยู่บนพื้นอย่างเย็นชาแล้วแสยะยิ้มพูดจาถากถางเธอ “ของที่สกปรกจะขัดให้สะอาดได้อย่างไร?”

แยนนี่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาขัดถูมัน

เชนน์ขมวดคิ้วก่อนที่จะหมดความอดทนในที่สุด ชายหนุ่มตวาดลั่น “หยุดเช็ดมันได้แล้ว!”

เขาเอื้อมมือไปหยิบใบทะเบียนสมรสมาถือไว้ในมือแล้วบอกกับแยนนี่ “เธอรู้วิธีทำความสะอาดมันไหม?”

เชนน์คว้าไฟแช็กที่อยู่ข้างโต๊ะมาจุดจนมีเปลวไฟเล็กๆ ขึ้นมาก่อนจะจ่อที่ขอบทะเบียนสมรส ขณะที่มันเผาไหม้ความร้อนของเปลวไฟรินรดใบหน้าเขาแค่คืบ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้สีหน้าชายหนุ่มคลายความเย็นชาลงเลยแม้แต่น้อยด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกเขาพูดว่า “แบบนี้นี่เองก็ปล่อยให้พวกมันเผาไหม้เป็นเถ้าถ่านเท่านี้ก็สะอาดแล้ว”

แยนนี่จ้องมองเขาอย่างหมดหนทาง เชนน์เพิ่งจะเผาใบทะเบียนสมรสของพวกเขาไป

กระดาษแผ่นนั้นถูกเผาไหม้จนเหลือมุมกระดาษเล็กๆ ก่อนที่เชนน์จะโยนมันลงในที่เขี่ยบุหรี่ด้วยความขยะแขยง เขาโยนทิ้งมันไป

แยนนี่ไม่ทำอะไรเธอเพียงแค่ฝืนยิ้มบนใบหน้าแสดงให้เขาเห็นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอกล่าว “ฉันจะไปเอาชุดนอนมาให้คุณ”

ดูเหมือนเชนน์จะสติหลุดไปแล้วจริงๆ เขาจับข้อมือเรียวดึงรั้งอย่างรุนแรงแล้วดุด่าเธอด้วยความโมโห “เธอยังคิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติกุลสตรีในบ้านนี้อยู่อีกหรือ?”

ในที่สุดสายตาที่เลื่อนลอยของแยนนี่ก็พลันสว่างวูบหนึ่ง

นี่เธอเพิ่งเสียสิทธิ์นั้นไปใช่หรือไม่?

แยนนี่ไม่กล้าถามเขาบางทีมันอาจจะเป็นอย่างที่เชนน์พูดก็ได้ เธอไม่มีเหลือแล้วซึ่งศักดิ์ศรีเลยจริงๆ

เธอปรารถนาให้เชนน์มีเพียงความสุขก็เท่านั้น

แต่ถึงอย่างนั้นการที่เธออยู่เคียงข้างเขามันดูเหมือนจะไม่ทำให้เชนน์มีความสุข มีแต่จะทำให้ทั้งคู่ทุกข์ทรมานมากขึ้น

แยนนี่ไม่รู้ว่าความดื้อรั้นและดันทุรังนของเธอมันถูกหรือผิด

ช่วงเวลาวันคืนเหล่านั้นเธอปฏิเสธพวกมันอยู่ในใจตลอดเวลา แต่ขณะเดียวกันก็ยอมรับมันอยู่เสมอ ความขัดแข้งในใจมันฟาดฟันกันเสียจนตัวเธอแทบแยกออกมาเป็นสองส่วน

แยนนี่กำลังจะเป็นบ้าส่วนเชนน์ก็เสียสติไปแล้วเช่นกัน

แยนนี่ก้มหน้าลงเล็กน้อยเธอพยายามเค้นเสียงแหบพร่าออกมาอย่างยากลำบาก ก้อนในคอมันจุกอยู่จนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ หญิงสาวพยายามจะกลื้นก้อนสะอึกนั้นลงไปหลายต่อหลายครั้งจนในที่สุดก็พูดออกมาได้หนึ่งประโยค “ทำไมเราถึงไม่… ทำไมเราถึงไม่หยุดเรื่องทั้งหมดนี้ ”

เธอรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว

รอยแยกของความสัมพันธ์ที่แตกร้าวนี้ราวกับช่องว่างระหว่างพวกเขา ไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหนก็ข้ามมันไปไม่ได้