เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1149

อากาศที่อังกฤษชื้นและฝนตกบ่อยครั้ง

ระหว่างมื้อเที่ยง ซามูเอลดื่มกับตาเฒ่าแฟรงค์และแยนนี่เล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงขับรถไม่ได้ ใต้ร่มคนเดียวกัน พวกเขาทั้งสองกระโดดขึ้นไปบนรถบัสสองชั้น

รถบัสสองชั้นสีแดงมีให้เห็นทั่วไปบนท้องถนนของอังกฤษ ฝนที่ตกพรำทำให้ทัศนียภาพสวยงามอยู่ไม่น้อย

ผู้โดยสารบนรถมีไม่มากนัก

ซามูเอลกับแยนนี่ยังติดบริเวรหน้าต่าง จ้องมองสภาพอากาศอึมครึม

ซามูเอลยิ้ม “ครั้งหน้า ถ้าตาแฟรงค์อยู่ด้วย ก็ปล่อย ๆ ฉันไปบ้างเถอะนะ แล้วก็ขอล่ะหยุดว่าฉันแสนดีนักแสนดีหนาเลย ฉันเป็นคนดีเป็นสุภาพบุรุษทั้งชีวิต ฉันก็อยากขบถบ้างเหมือนกัน ฉันอยากจะทำตัวบ้า ๆ พวกกุ๊ยหัวร้อนบ้างอะไรบ้าง”

“ใคร ๆ ก็อยากจะดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่นาย…อยากจะเป็นอัธพาลมากกว่าคนดีซะงั้น”

ซามูเอลจ้องมองเธอ แววตาประกายแสงเล็กน้อย “น่าเสียดายที่เธอไม่ชอบสุภาพบุรุษน่ะสิ เธอดันสนใจพวกอันธพาลซะงั้น ฉันเลยอยากจะลองเป็นสักครั้ง แต่ยังไงฉันก็ไม่ใช่คนแบบนั้นอยู่ดี ฉันเป็นไม่ได้หรอก”

แยนนี่ได้แต่เพียงยิ้มอ่อน เธอไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ และไม่ตอบกลับซามูเอลด้วย “ฉันรู้สึกซาบซึ้งนายจริง ๆ นะ ถ้าไม่ได้นายกับซินดี้ ฉันอาจจะยังจมอยู่กับปัญหาแล้วเอาแต่หลับหูหลับตาแก้แค้นก็ได้ ถ้าฉันยังติดแหง็กอยู่ที่นั่น ในตอนนี้ ฉันอาจจะลงมือฆ่าเขาไม่ก็ฆ่าตัวตายไปแล้วก็ได้ ฉันเป็นพวกที่ตัดสินใจว่าจะเกลียดใครแล้วจะไม่คิดหน้าคิดหลังเลย ถ้าฉันยังอยู่ที่นั่นฉันไม่รู้เลยว่าฉันจะเผลอทำอะไรลงไปบ้าง โชคดีที่นายกับซินดี้ช่วยฉันหนี ทั้งสองคนเป็นผู้ช่วยชีวิตฉันเลยนะ ถ้าไม่ใช่เพราะทั้งสองคน ฉันกลัวว่าฉันจะสูญเสียตัวตนไปกับความเกลียดชังกว่านี้ก็เป็นได้”

“นั่นเพราะฉันยังติดค้างเธอ และฉันทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอต้องเจ็บปวดขนาดนั้น ต่อให้เธอคิดว่าฉันยุ่งเรื่องของเธอมากเกินไป ทั้งเรื่องที่จะชดใช้หรือบุญคุณอะไร ฉันขอแค่เธอมีชีวิตอยู่ต่อ มันก็คุ้มค่าพอแล้ว”

แยนนี่ยิ้มอย่างเงียบ ๆ “ฉันโชคดีที่มีพวกเธอทั้งสองคน โอ้ จริงสิ ฉันติดต่อกับซินดี้ได้ไม่สะดวกเลย นายช่วยส่งคำขอบคุณของฉันให้เธอได้ไหม? ถ้านายว่างนะ”

“ได้สิ แต่ฉันได้ยินมาว่าพักนี้เธอดูจะเหนื่อยจากงานปาปารัสซี่ของเธอมากเลย เห็นว่าเธอต้องตื่นตลอดเวลาเพื่อให้ได้ข่าวดี ๆ ”

“มันคงจะคุ้มแหละถ้าได้ทำในสิ่งที่ชอบโดยไม่รู้จักเหน็ดรู้จักเหนื่อยแบบนั้น ฉันยังจำได้ว่าตอนมัธยม ซินดี้เป็นห่วงตลอดเลยว่าฉันจะออกไปกลางคัน เธอชวนฉันไปที่บ้านเพื่อกินข้าวด้วยกันทุก ๆ วันหยุดเลย แม่ของเธอดีกับฉันมากและมักเลี้ยงข้าวฉันเสมอ ในตอนนั้นฉันได้แต่สงสัยนะว่าพ่อแท้ ๆ ของฉันใจร้ายกับฉันขนาดนี้ได้ยังไง ในเมื่อแม่ของเพื่อนสนิทกลับดูแลฉันเป็นอย่างดี”

“เขาโชคร้ายแล้วล่ะที่ไม่สามารถชื่นชมลูกสาวที่แสนวิเศษอย่างเธอได้”

แยนนี่ตอบ “ฉันดีใจจริง ๆ ที่ได้เจอคุณตาแฟรงค์ ตอนที่ฉันอยู่กับคุณตาแฟรงค์เวลาที่เขาวาดรูปหรือเขียนหนังสือ ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันได้เป็นคุณลินน์ลูกสาวของเขาจริง ๆ คุณตาแฟรงค์เป็นพ่อที่รักลูกสาวมาก ๆ”

“ตาแฟรงค์ก็เอ็นดูเธอเหมือนกัน นี่คงเป็นโชคชะตาที่ได้มาเจอกัน บางครั้งคนในสายเลือดก็อาจะไม่ได้สำคัญขนาดนั้นเทียบกับโชคชะตาที่พาเรามาเจอใครสักคน”

การได้นั่งอยู่บนรถบัสคุยเรื่องสัพเพเหระกันสองคนเหมือนได้มาเจอเพื่อนเก่าที่แยกย้ายกันไปนาน พวกเขาพูดคุยอย่างสนุดสนานและมีความสุข

รถบัสจอดตรงป้ายหยุดรถในชนบท

ทั้งซามูเอลและแยนนี่ลงจากรถพร้อมกางร่ม พวกเขาเดินขึ้นเนินเพื่อกลับบ้าน

ชนบทแห่งนี้อยู่ทางจะวันตกของออกซฟอร์ด เมืองคอตส์โวลด์

มันทั้งเงียบและสงบ

เมืองเล็กนี้ล้อมรอบไปด้วยแม่นำ้วินด์รัชที่ทั้งไม่กว้างไม่ลึก

แยนนี่ใช้ชีวิตคนเดียวที่ชนบทแห่งนี้ ในอังกฤษ และที่นี่เองเป็นที่ที่เธอฟื้นตัวได้อย่างเต็มที่

พอเดินลงเนินแนวเฉอะแฉะ ผ่านลมเย็นพัด ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหน้าประตูบ้านเสียที แยนนี่กล่าว “ฉันเข้าไปล่ะ ในบ้านตอนนี้รกมากเพราะฉันต้องสมัครเรียนและทำงาน เลยไม่มีเวลาทำความสะอาดเลย ไว้ฉันจะชวนนายมากินข้าวด้วยกันวันหลังนะ”