เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1150

ซามูเอลถามว่าเธอยังรักเชนน์อยู่หรือไม่

ตอนนี้ แยนนี่ยังไม่สามารถบอกได้ด้วยซ้ำว่าระหว่างความรักและความเกลียดต่างกันอย่างไร

เธอถือแก้วในมือแล้วกระดกไวน์เข้าปากจนหมด ก่อนยิ้มบาง “ฉันไม่ตอบได้ไหม? รักหรือไม่ ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ฉันเกลียดเขาจริง ๆ นะ นายอาจไม่รู้ แต่เหตุผลหลักที่ฉันกำลังใช้ชีวิตอย่างดีในตอนนี้ก็เพราะฉันเกลียดเขา และทางแก้แค้นที่ดีที่สุดก็คือใช้ชีวิตของฉันให้ดีที่สุดในที่ที่เขาจะไม่มีวันหาฉันเจอ”

ซามูเอลมองเธอด้วยแววตาเศร้า แต่เขายังหาคำมาปลอบเธอไม่ได้

แยนนี่ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วว่า “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ฉันเกลียดการถูกสงสารนะ น่าเสียดายที่เขาไม่ได้เห็นฉันใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ยังไง ถือว่าเป็นการลงโทษให้เขาไม่มีวันได้เจอฉันไปตลอดชีวิตเลยแล้วกัน”

แยนนี่ระเบิดหัวเราะ ยิ่งเธอหัวเราะบ่อน้ำตาของเธอก็เริ่มล้นเอ่อ

ซามูเอลแย่งแก้วของเธอไปแล้วขมวดคิ้ว “เลิกดื่มได้แล้ว เธอดื่มเยอะไปแล้วนะ”

คืนนี้แยนนี่เมาจนไร้ซึ่งความอาย เธอล้มลงบนพรม ขมวดคิ้วแล้วกอดขวดไวน์ไว้ “ไม่ ฉันจะดื่ม”

สายตาของแยนนี่ส่อแววเอาแต่ใจ ซามูเอลรู้สึกแย่ที่ไม่สามารถปรามเธอได้

แยนนี่กรอกไวน์แดงเข้าปาก ชูขวดไวน์ขึ้นแล้วพูดอย่างเมามาย “มาดื่มให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย!”

แยนนี่หมุนตัว รู้สึกสมองโล่งเธอสะดุดพรมล้มลง

ซามูเอลรับเธอไว้ได้ทัน

ซามูเอลมองแยนนี่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้วเอามือหนาแตะหน้าผากแผ่วเบาก่อนพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “เธอเมาแล้วจริง ๆ แยนนี่”

แยนนี่ส่ายหัวสะบัดมือของเขาออกจากหน้าผากเธอ ดวงตาง่วงงุนจ้องมองเขาผ่านแสงไฟอุ่นและเงาสลัว

ร่างของชายที่เธอเห็นตรงหน้าค่อย ๆ กลายเป็นใบหน้าของใครอีกคน

เชนน์

แยนนี่ยิ้มกรึ่ม ถอนใจแล้วพูดงึมงำ “อันที่จริงโลกมันใหญ่มากนะ ฉันคิดไม่ว่าเราจะได้เจอกันอีกโดยบังเอิญ”

ซามูเอลถาม “เธอยังอยากจะเจอเขาอยู่อีกเหรอ?”

แยนนี่ส่ายหน้า “บอกว่าฉันตายแล้วเถอะ มันคงจะดีกว่าสำหรับเขาและสำหรับทุก ๆ คนด้วย ฉันกลัวว่าถ้าได้เจอกันอีกครั้ง ฉันจะถูกความเกลียดชังกลืนกินแล้วทำอะไรที่อาจต้องเสียใจภายหลังก็ได้ ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะเก็บความขุ่นเคืองในอดีตเอาไว้ จะให้ลืมมันได้ยังไงในเมื่อฉันเจ็บขนาดนี้…ยังไงฉันก็ลืมมันไม่ได้หรอก…ฉันปล่อยวางไม่ได้ ตอนนี้ มันไม่สำคัญอีกแล้วว่าฉันจะเกลียดหรือรักเขา”

ซามูเอลถอนหายใจ แล้วก้มตัวลงอุ้มแยนนี่ไปยังห้องนอน

เธอเมาหนักมากและคงไม่สร่างในเร็ว ๆ นี้

ซามูเอลวางเธอลงบนเตียง ก่อนจะหันกลับไปหานำ้ผลไม้เพื่อบรรเทาอาการเมาค้างให้ แยนนี่ก็คว้ามือของเขาไว้แน่น

“จอร์แดน”

หยดน้ำตาไหลรินจากดวงตาของเธอ

ซามูเอลเข้ามาดูแล้วนั่งข้าง ๆ ก่อนถาม “จอร์แดนนคือใครเหรอ?”

ซามูเอลไม่รู้ชื่อกลางของเชนน์มีเพียงภรรยาของเชนน์อย่างเธอเท่านั้นที่รู้

แยนนี่ยกมุมปากขึ้น “คุณจำชื่อของตัวเองไม่ได้เหรอ? อ่อ…ฉันรู้แล้ว…เชนน์ คุณอยากให้ฉันพูดใช่ไหม…พูดว่า…ฉันรักคุณ”

ซามูเอลชะงักแล้วยกมือขึ้นลูบหัวของเธอด้วยความเอ็นดู เขายิ้มอ่อน ขนาดเขากำลังคุยอยู่กับเธอแต่เธอกลับกำลังคุยกับอีกคน “ฉันชอบแยนนี่ตอนที่บอกกับฉันอย่างมั่นใจว่า การเอาตัวเองออกจากสถานการณ์เลวร้ายคือที่การเอาตัวรอดที่ดีที่สุดในความสัมพันธ์แบบผู้ใหญ่ แล้วตอนนี้ทำไมเธอถึงยังออกจากมันไม่ได้ล่ะ?”

ตอนนี้ซามูเอลรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงพ้ายแพ้ให้กับเชนน์เพราะเขาไม่สามารถรับมือกับรักที่แยนนี่เคยมีได้ ความรักที่เธอมีมากจนถึงจุดที่พังทลาย

ในค่ำคืนนี้ แยนนี่กลายเป็นดังน้องสาวในครอบครัวของเขา

พอเห็นเธอเมา ซามูเอลยังเป็นสุภาพบุรุษอย่างที่เขาเป็น ไม่แตะต้องตัวเธอ

ความรักที่ครั้งหนึ่งเขาเคยผิดหวังกำลังนอนหลับอยู่ตรงหน้า สุดท้ายเขาก็ต้องหยุด

แยนนี่พูดถูก ความห่วงใยที่ไม่มากเกินไป คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา

เขายังคงชอบเธอ แต่เธอไม่ใช่คนที่จะมาเป็นที่รักในหัวใจเขาอีกต่อไป

แม้จะน่าเสียดาย แต่มันก็ดีกว่าความรู้สึกที่ต้องทนทุกข์และเกลียดกันไปข้างหนึ่ง

ซามูเอลบอกเธออย่างอ่อนโยน “พักซะนะ พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดี”

ซามูเอลออกจาห้องไป

ตอนที่เขาปิดประตูลงอดไม่ได้ที่เยาะเย้นตัวเอง

เขายังไงก็เป็นสุภาพบุรุษวันยันค่ำจริง ๆ

จนแล้วจนรอด เขาก็ไม่มาสามารถเป็นคนเฮงซวยอย่างเชนน์ได้

เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นเรื่องพรหรือคำสาปกันแน่

...

ปีต่อมาหลังเธอทิ้งเชนน์ไป แยนนี่ท่องเที่ยวคนเดียวตามประเทศข้างเคียง เธอหวังว่าจะได้เรียนรู้วัฒนธรรมและหาสถานที่ใหม่ ๆ สำหรับการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องต่อไปของเธอ

ซาแมนธาต้องการความดีความชอบของตัวเอง เธอพูด “ช่วงที่พี่ไม่อยู่ ฉันทำตามที่พี่สั่งดูแลเรือนหลังคฤหาสน์อย่างดีเลยนะ แบบนี้พี่จะให้อะไรฉันเป็นรางวัลล่ะ? ฉันอยากจะได้เงินเดือนก้อนโตสักก้อนหนึ่ง!”

พอกลับถึงบ้าน ยังไม่ทันได้พักหายใจ เชนน์ก็ตรงไปยังสวนหลังคฤหาสน์ลูน่าเพื่อที่เรือนหลังเล็กนั้นทันที

ซาแมนธาเดินตามเชนน์ติด ๆ “ทำไมที่ถึงรีบร้อนจัง? พี่ไม่เหนื่อยหลังการเดินทางบ้างเหรอ?”

เชนน์ตอบ “ฉันมีของจะให้พี่สะใภ้เธอ ฉันเลยอยากจะเอาไปให้เธอเลย”

แค่ตามเขาซาแมนธาก็หอบแล้ว พี่ชายของเธอยังคลั่งรักแยนนี่อยู่เหมือนเดิม

ขนาดเวลาผ่านไปนานแล้ว แต่พี่ชายของเธอยังคิดถึงแยนนี่อยู่ตลอดเวลา

เชนน์เอาของขวัญออกมา

มันเต็มไปด้วยภาพถ่ายมากมายที่เขาถ่ายทั้งภาพตอนไปตามล่าแสงเหนือ ภาพหิมะจากขั้วโลกใต้ ภาพเมล็ดกาแฟจากป่าร้อนชื้น และเปลือกหอยรูปทรงประหลาดจากชายหาด เป็นภาพสวยงามและหายากจากทั่วมุมโลกที่ซามแมนธาเองก็ยังไม่เคยเห็น

ซาแมนธายืนนิ่งมองดูของขวัญพวกนั้นด้วยความตะลึง หลังวางของขวัญเสร็จ เชนน์พูดขึ้น “ฉันกลับไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวเราจะไปเยี่ยมปู่ด้วยกัน”

พอเดินออกมาจากเรือนหลังเล็ก เชนน์หยิบแหวนอยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาดูด้วยสัญชาตญาณ

ซาแมนธาสาวเท้าอย่างรวดเร็ววิ่งตามออกมาจนชนเขาเข้า “พี่ เมื่อไหร่พี่จะให้เงินเดือนฉันสักที! ฉันทำตามที่พี่บอกอย่างดีเลยไม่ใช่เหรอ?”

เพราะซาแมนธาที่ชนเขาเมื่อครู่ ทำให้แหวนหลุดออกจากมือเขาแล้วกลิ้งตกบันไดไป

นับจากบันไดขั้นสุดท้าย คือผืนหญ้าและกรวดหินอ่อน

แหวนกลิ้งตกลงและหายไปในผืนหญ้าและเหล่าก้อนกรวด มองไม่เห็นวี่แววของมันอีกเลย

ซาแมนธาเบิกตากว้างและอ้าปากค้างด้วยความกลัว เธอรู้ว่าแหวนนั่นเป็นของแยนนี่

เธอไม่ได้ตั้งใจ

“พี่…มะ…มันเป็นอุบัติเหตุ ฉันจะช่วยพี่หาเดี๋ยวนี้เลย!”

เชนน์ยืนนิ่งบนบันได เขาจับไหล่ซาแมนธาไว้แล้วยักไหล่เบา ๆ ก่อนเธอว่า “ช่างมันเถอะ นั่นอาจเป็นชะตาลิขิตน่ะ จะเก็บของของคนตายไว้ทำไมในเมื่อฉันกอดเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ? อะไรที่หายไปก็ช่างมัน”

เขาพูดด้วยทาทีไม่ใส่ใจ

ซาแมนธาสังเกตในแววตาของเขาได้ ลึกลงไปมีความรู้สึกสิ้นหวังและหม่นหมองอยู่

ราวกับความหวังทั้งหมดได้สิ้นลงไปแล้ว