เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1163

แยนนี่กลั้นความเจ็บปวดบริเวณท้องไว้ เมื่อถึงหน้าประตูลิฟท์ เธอถูกเชนน์ยกขึ้นอุ้มในอ้อมแขน

ตัวเธอเบามาก

พ่วงด้วยส่วนสูงของเธอแล้ว ยิ่งดูผอมเข้าไปใหญ่

แต่ตอนนี้ นํ้าหนักตัวเธอเบากว่าแต่ก่อนเหลือเกิน เบาเสียจนเขาอดรู้สึกผิดกับเธอไม่ได้

มันเป็นเพราะเขา เรื่องนั้นเขารู้ดีที่สุด

แยนนี่ขมวดคิ้วแล้วจ้องเขม็ง “ปล่อยฉันลงนะ”

“คนเลือดออกนี่ยังมีแรงตะโกนอยู่อีกเหรอ?”

“ไม่แค่นั้นนะ ฉันยังมีแรงตบคุณเหลือเฟือด้วย ปล่อยฉันลง”

“ไม่” เชนน์ดื้อไม่ฟัง

ไม่รู้ว่าเพราะความเกลียดชังต่อเขาที่เธอเก็บงำมานานหรือเป็นเพราะเขาบังคับเธออยู่ตอนนี้ แยนนี่ฟาดฝ่ามือลงบนหน้าของเขา

เพียะ

เสียงดังกังวานจากแรงตบกระทบบนเนื้อหนัง

เชนน์ไม่ได้มีท่าทีเป็นเดือดเป็นร้อนอะไร เขาเมินเฉยราวกับแรงตบเมื่อครูไม่ได้สัมผัสโดนเขาเลยแม้แต่น้อย เขาเข้าไปในลิฟท์ทั้งที่ยังอุ้มเธอในอ้อมแขน

กีกิที่กำลังตามพวกเขามาเพื่อจะเอาของบางอย่างมาให้ กลายเป็นพยานผู้เห็นเหตุการณ์นั้นเข้าอย่างจัง เธอตกใจจ้องและอ้าปาก

‘บอสกับผู้อำนวยการจินน์…เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาเนี่ย?’

บอสของเธอจะกล้าเกินไปแล้วที่ตบหน้าของผู้อำนวยการจินน์ในที่สาธาณะแบบนี้ แต่ผู้อำนวยการจินน์ไม่แม้แต่จะแสดงสีหน้าหงุดหงิดใส่เธอเลยสักนิด

นี่เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ!

เฮนรี่เดินเข้ามา เขามองประตูลิฟท์ที่กำลังปิดลงแล้วพูดกับกีกิ “นี่คุณตกใจเหรอ? คุณเชื่อไหมถ้าผมจะบอกว่าต่อให้บอสของคุณเอามีดแทงหัวใจคุณชายเชนน์ เขาก็ไม่ตอบโต้อะไรเธอ? แต่คุณกลับตกใจเพราะเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ? ”

กีกิหมดคำจะพูด

เธอหุบปากเงียบไป น่าตกใจจริง เธอเพิ่งจะได้รู้ความลับของบอสเธอ ตื่นเต้นอะไรอย่างนี้

…

เชนน์อุ้มแยนนี่เข้าไปในรถ

แยนนี่ทำงานหนักจนถึงกระดูกอย่างไม่รู้จักเหน็ดรู้จักเหนื่อยเป็นเวลายาวนาน ร่างกายของเธออยู่ในสภาพที่ไม่ดีนัก ตลอดสองปีที่ผ่านมา ร่างกายของเธอยังพอทนได้ แต่ก็แย่กว่าแต่ก่อนมาก

เธอกุมท้องของตัวเอง ขดตัวขึ้นนั่งบนเบาะข้างคนขับ เธอเจ็บปวดเกินกว่าจะพูดอะไรและไม่อยากสนทนากับเชนน์ด้วย

เชนน์เหลือบมองเธอและพยายามจะเข้าไปแตะโดยไม่รู้ตัว แต่เขาสังเกตเห็นบางอย่างแล้วชักมือกลับเข้าโดยพลัน

แยนนี่หันหลังให้เขาขณะที่ขดตัวอยู่บนเบาะนั่ง ร่างกายเธอดูซีดเซียว

เชนน์สตาร์ทรถแล้วขับไปยังร้านยา

พอเห็นเธอเจ็บปวดอย่างหนัก เขาเข้าจอดข้างทางแล้วพูดอย่างนุ่มนวล “รอฉันก่อนนะ”

เขาออกจากรถแล้วเดินเข้าร้านขายยา

เขาซื้อนํ้าให้เธอพร้อมกับยาแก้ปวด

พอกลับเข้ามาในรถ เชนน์ทำตามคู่มือข้างกล่องแล้วแกะยาเม็ดหนึ่งออกมาจากแผง จากนั้นเปิดฝาขวดนํ้าแล้วส่งให้เธอ “กินนี่ซะ แล้วเธอจะดีขึ้น”

แยนนี่ไม่ขยับ เธอกระพริบตาแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็นหรอก”

เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากของแยนนี่…มันคงไม่มีโอกสาที่พวกเขาจะกลับมาอยู่ด้วยกันได้อีกแล้ว เขาถูกพิพากษาให้ต้องตาย

แยนนี่พูดเสียงอ่อนล้า “ครั้งแรกที่ฉันไปถึงอังกฤษ ฉันรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ทุก ๆ คืน วันหนึ่งฉันทนมันไม่ไหวต้องขอให้ซามูเอลไปส่งฉันที่โรงพยาบาล ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องเจ็บปวดไปจนตาย คุณหมอบอกว่ามันเป็นความเจ็บปวดทางจิตใจ ตราบใดที่ฉันยังไม่หลุดพ้นจากความทรมานในอดีต มันจะไม่มีวันหายไป กินยาก็ไม่ช่วย ฉันยังจำจดวันที่คุณบังคับฉันบริจากเลือดให้ศัตรูของฉันและวันที่ลูกของเราค่อย ๆ ตายในท้องของฉัน มันเจ็บมากเลย เชนน์ ฉันไม่สามารถหลุดพ้นจากมันได้ ”

“ทำไมคุณต้องลงโทษฉันแบบนั้นด้วย? ฉันทนถูกจองจำในเรือนหลังคฤหานส์หรือทนที่คุณไม่สนใจฉันก็ได้ ฉันคิดนะว่าสักวัน ความโกรธของคุณจะทุเลาลง แต่ทำไมมันถึงต้องกลายเป็นแบบนี้ด้วย?”

“ฉันไม่เคยขอร้องอ้อนวอนให้ใครเปลี่ยนใจได้อย่างไร้ยางอายและจริงใจได้เท่านั้นมาก่อน ขนาดคุณกักขังหรือทรมานฉัน ฉันก็ยังใจจดใจจ่อรอดูดอกไม้ไฟที่คุณเคยสัญญากับฉันเอาไว้ ในคืนก่อนวันตรุษจีนฉันรออยู่ทั้งคืน ฉันรู้ว่ามันคงไม่มีดอกไม้ไฟแล้วแต่ฉันก็ยังรอ คุณไม่รู้หรอกว่าฉันมีความสุขแค่ไหนหลังจากนั้นตอนที่คุณสวมกอดฉันหรือเรียกชื่อฉันทั้งที่ฉันยังติดอยู่ในเรือนหลังเล็กนั่น ไม่ว่าทุกข์แค่ไหน ฉันก็ยังรอ”

“ถ้าคุณไม่บังคับให้ฉันบริจาคเลือดให้คารา ฉันคิดว่าฉันอาจจะยังอยากอยู่เคียงข้างคุณต่อให้ต้องแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ ก็ตาม แต่คุณเลือกที่จะผลักไสฉัน เชนน์ ทำไม่คุณไม่สอนฉันไม่ให้เกลียดคุณหลังจากที่คุณฆ่าฉันล่ะ?”

เชนน์มองแยนนี่อยากเคร่งเครียด แยนนี่ยิ้มบางพร้อมหยาดนํ้าตาที่รวงลงบนหน้า

เชนน์ไม่กล้าที่จะสบตาเธออีกต่อไป เขาพูดเสียงแห้ง “ถ้าการเกลียดฉันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ก็เกลียดเลย”

ตัวเธอเต็มไปด้วยบาดแผลทั้งทางกายและจิตใจ ทั้งหมดก็เพราะเขา

แต่แยนนี่ยังคงเก็บเศษเสี้ยวความปราณีให้เขา

เธอไม่เคยบอกเขาเลยว่าตั้งแต่วันที่เธอแท้งนั้น เธอก็ไม่สามารถเป็นแม่คนได้อีกต่อไป

และนั่นก็เป็นเพราะเขา

แยนนี่กระพริบตาแล้วครุ่นคิดกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง ‘เขาจะไม่มีวันรู้ความลับนี้เพราะเขาไม่จำเป็นต้องรู้’

ความเจ็บปวดนี้เกินพอแล้ว

ชีวิตเธอยุ่งเหยิงมากมาแล้ว เธอไม่อาจมอบความรักให้กับใครได้อีก

สิ่งที่เธอต้องการคือให้เรื่องทุกอย่างจบลงสักที