เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1173

พอเชนน์ทำท่าจะปาลูกดอกลูกถัดไป คาราร้องตะโกนขึ้นอย่างน่าเวทนาทันที “อย่านะ!”

เชนน์หยุดเล็งลูกดอก สีหน้าของเขาเยือกเย็นยิ่งกว่านํ้าแข็งแต่กลับอยู่ในทาทีสบาย “เธอกับหมอนั่นไปทำอะไรเอาไว้กันแน่? ถึงเธอจะไม่พูดมันตอนนี้ แต่พอเขาฟื้นขึ้นมา ความจริงก็จะปรากฎอยู่ดี”

เสียงโทรศัพท์ของเฮนรี่ดังขึ้นมาทันใด

ปลายสายคือหมายเลขหนึ่งในคนของเขา

“คุณชายเชนน์ครับ คงจะเป็นข่าวจากโรงพยาบาลครับ”

ดาวตาดำสนิทหรี่ชายตามองอย่างน่ากลัว “รับสายไป”

เฮนรี่กดรับโทรศัพท์ ปลายสายพูดขึ้น “ผู้ช่วยเฮนรี่ครับ รายงานข่าวร้ายครับ เราช่วยชายคนนั้นไว้ไม่สำเร็จ เขาตายแล้วครับ”

เฮนรี่อึ้งก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เขาตอบกลับ “ทราบแล้ว”

พอวางสายลง เฮนรี่รายงานกับเชนน์อย่างใจเย็น “คุณชายเชนน์ครับ ชายคนนั้นปลอยภัยแล้วครับ เขาคงจะฟื้นในเร็ว ๆ นี้”

ดวงตาของคาราเต็มไปด้วยความกลัว

เหตุการณ์เมื่อสองปีก่อนสุดท้ายก็จะถูกเปิดโปงสินะ

“บอกฉันมา ไม่ช้าก็เร็วฉันก็รู้อยู่ดี แต่ในระหว่างนี้ฉันไม่รับประกันว่าลูกดอกพวกนี้จะไม่ไปอยู่บนร่างเธอ”

ลูกดอกที่ฝังอยู่ในข้อมือของคารายิ่งทำให้ชีพจรของเธอเต้นระรัว

เหงื่อแตกพลั่กบนหน้าผาก

อยู่ ๆ เธอก็หัวเราะออกมาด้วยความโล่งใจแล้วจ้องเชนน์ด้วยความเกลียดและอาฆาตแค้น เธอแสยะยิ้มแล้วประกาศกร้าว “ในไม่เมื่อไม่ช้าก็เร็วคุณก็จะรู้อยู่แล้ว ทำไมฉันต้องบอกคุณล่ะ! ฉันรู้ยังไงคุณก็ไม่ปล่อยฉันไปอยู่ดี ที่ผ่านมาฉันก็โดนคุณทรมานจนอัปยศอดสู แล้วฉันยังต้องกลัวอะไรอีก?”

“บอกมา”

หลังจากนั้น เขาก็ปาลูกออกออกไปอย่างแรงเจาะเข้าไปบนแขนของเธอ

“กรี๊ด!”

คารากรีดร้องอีกครั้ง

เธอเอ่ยอย่างชิงชัง “สองปีก่อน เรื่องระหว่างแยนนี่กับซามูเอล ฉันเป็นคนบงการเอง ฉันส่งคนไปลักพาตัวนังแยนนี่แล้วฉีดยาหลอนประสาทให้พวกมันทั้งคู่”

“ฉันรู้ คนอย่างนังแยนนี่กับซามูเอลชอบคิดว่าตัวเองไร้เดียงสาสูงส่ง พวกมันไม่มีทางยอมง่าย ๆ หรอกถ้าฉันเอายาที่หาได้ทั่วไปให้พวกมัน คนอย่างสองคนนั่นยอมทุรนทุรายจนตายไปข้างดีกว่าจะทิ้งศักดิ์ศรีและความบริสุทธิ์ที่มี แต่ยาหลอนประสาทนั่นต่างออกไป ต่อให้พวกมันบริสุทธิ์ใจและไม่ได้นอนด้วยกันจริง ๆ ถือว่าพวกมันใจแข็งใช้ได้ทีเดียว แต่ภาพหลอนที่สมจริงทำให้พวกมันสับสนคิดไปเองว่าเผลอมีอะไรกันจริง ๆ การจะทำลายคนอย่างพวกมันที่ทำตัวสูงส่งนักหนา ก็มีแต่ต้องเหยียบยํ่าศักดิ์ศรีและความบริสุทธื์ของพวกมันให้จมมิด”

มือของเชนน์ค่อย ๆ กำแน่น สีหน้าของเขาดำทะมึนและอึมครึม

คาราหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “เชนน์ ฉันพนันเลยว่าคุณคาดไม่ถึงสินะ? คุณบังคับให้นังแยนนี่ให้เลือดกับฉัน แต่ฉันกลับเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี่! ตอนแรกฉันก็แค่อยากจะทำให้พวกคุณแตกหักกัน ให้คุณและนังแยนนี่ได้จดจำความอัปยศและชอกชํ้านี้จนวันตาย! แต่แล้ว ฉันก็ไม่คิดว่าตัวคุณเองก็น่าสมเพชไม่น้อยที่มีแม่ไร้หัวใจ!”

มาเรียเหรอ?

“มาเรียมีส่วนในเรื่องนี้ด้วยเหรอ?” มือของเขาตรงเข้าไปบีบคอของคาราอย่างเหลืออดจนเกือบจะบดขยี้มันจนแตก

ใบหน้าของคาราไร้สีแต่เธอยังยกยิ้ม “ก็แม่ของคุณนั่นแหละที่เป็นเอาไอ้ยาหลอนประสาทนั่นลอบเข้ามา! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันก็คงจัดการกับนังแยนนี่ไม่ได้หรอก! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

เสียงหัวเราะลั่นของคาราแสบทรวงจนใจแทบสลาย

เชนน์คว้าลูกดอกในมือแทงเข้าไปที่ใบหน้าของคาราอย่างโกรธแค้น เลือดกระฉูดกระเด็นโดนใบหน้า แต่เขาไม่แม้แต่จะกระพริบตา ฉากอันโหดร้ายได้เริ่มบรรเลงขึ้นแล้ว

เขาไม่ออมมือให้คาราที่เป็นผู้หญิงเลยแม้แต่น้อยและลงทัณฑ์เธออย่างโหดเหี้ยม

ตอนนี้คราบชนชั้นสูงของเชนน์ป่นปี้ไม่มีเหลือ เขาอยากจะฉีกทึ้งร่างของนังผู้หญิงสารเลวนี่เป็นส่วน ๆ

เฮนรี่ส่งทิชชู่ให้กับเชนน์ เขาค่อย ๆ บรรจงเช็ดเลือดออกจากมือและใบหน้า

จากนั้นเชนน์ก็หันหลังกลับก้าวออกไปประมาณห้าเมตรพร้อมลูกดอกนับไม่ถ้วนอยู่ในมือ

คาราที่ถูกตรึงอยู่กับวงล้อเหมือนจะเพิ่งรู้ตัว ดวงตาของเธอเบิกโพลงกว้างด้วยความหวาดหวั่น

“ไม่…ไม่…”

ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะขอร้องอ้อนวอนยังไงก็เปล่าประโยชน์

เชนน์เป็นดั่งครึ่งเทพอาชูร่าที่ฆ่าคนได้โดยตาไม่กระพริบ

ลูกออกปลายแหลมถูกปาออกไปดอกแล้วดอกเล่า เจาะลึกเข้าไปในกระดูก ลูกตา และอวัยวะภายในของเธอ…

บนวงล้อคาราโชกไปด้วยเลือดจากทุกส่วนของร่าง ลูกดอกแทงเข้ามาร่างของเธอจนพรุนไปทั้งตัว

เชนน์ไม่ได้เล็งส่วนสำคัญของเธอเลยสักครั้ง เขาแค่ต้องการให้เธอเจ็บปวด เขาหยุดปล่อยให้เธอได้พักหายใจเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะมอบความเจ็บปวดเจียนตายให้อย่างไม่วันจบสิ้น

ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยลูกดอกที่ปักคาอยู่เหมือนกับตัวเม่น

พอคลายมัดออก ร่างของเธอก็ล้มลงไปกองกับพื้น

เฮนรี่เลื่อนสายตาเหลือบมองคาราแวบหนึ่ง ช่างเป็นภาพที่เกินทนจะมองได้ เขาละสายตาจากเธอแล้วถาม “คุณชายเชนน์ครับ เราจะเอายังไงกับผู้หญิงคนนี้ดีครับ?”

“ส่งเธอไปอยู่ค่ายกักกันทาสแอฟริกันและปล่อยเธอให้อยู่อย่างทรมานอดสูไปจนตายนั่นแหละ”