เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1172

เธอโชว์แหวนที่อยู่ในมือ ซาแมนธาส่งมันให้กับเชนน์แล้วพูดอย่างปิติ “พี่เชนน์ ฉันช่วยพี่หาแหวนจนเจอแล้วนะ!”

ก่อนหน้านี้ เขาทำแหวนหายอย่างไม่ได้ตั้งใจตอนที่ซาแมนธาเข้ามาชนเขาบนเรือนหลังคฤหาสน์

ซาแมนธาตาหามันในดงหญ้าอยู่หลายต่อหลายครั้งแต่ก็คว้านํ้าเหลว

วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอกลับมาที่นี่เพื่อหามันอีกครั้ง เธอมันไม่หยุดไม่หย่อน จนในที่สุดเธอก็เจอมันตกอยู่ข้างท่อนํ้าทิ้ง “พี่รู้ไหมว่าฉันโชคดีขนาดไหน? ตอนที่ฉันเจอแหวนนี่ มันเกือบจะตกลงไปในท่อนํ้าแล้ว ถ้าเป็นงั้นคงไม่มีวันหาเจออีกแน่ ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันไวพอเลยเก็บมันขึ้นมาได้”

เชนน์จ้องแหวนโดยไม่พูดอะไร สีหน้าของเขาไร้อารมณ์ยากจะรู้

ซาแมนธาดึงมือหนาของเชนน์ออกมาแล้ววางแหวนวงนั้นลงบนอุ้งมือของเขา เธอยิ้มแล้วพูดให้กำลังใจ “ถ้าขนาดแหวนนี่ยังหาเจอได้ ฉันมั่นใจว่าพี่จะกลับไปหาพี่แยนนี่ได้แน่นนอน พี่คะ โชคดีนะคะ!”

เชนน์มองแหวนที่อยู่ในมือ เขาหัวเราะในลำคออย่างหมดหวังแล้วตอบ “ซาแมนธา ฉันเซ็นใบหย่าไปแล้วล่ะ ฉันตัดสินใจหย่ากับแยนนี่ ตอนนี้แยนนี่ไม่ใช่พี่สะใภ้ของเธออีกแล้วนะ”

“ทำไมล่ะ? พี่คะ ก่อนหน้านี้พี่ยังคิดว่าพี่แยนนี่ตายไปแล้ว แต่ตอนนี้พี่รู้แล้วว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ทำไมพี่ถึงยอมแพ้ล่ะ? ถึงพี่แยนนี่จะไม่ให้อภัยพี่ตอนนี้ แล้วปีหน้าล่ะ? หรืออีกปีหลังจากนี้? หรือปีต่อ ๆ ไป? เธอจะต้องยกโทษให้พี่ได้สักวันแน่ค่ะ”

“เธอไม่ทำหรอก เธอเหนื่อยพอแล้ว แค่ฉันโผล่หน้าไปให้เธอเห็นมีแต่จะตอกยํ้าเรื่องแย่ ๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอในอดีต ฉันรักเธอเพราะงั้นฉันไม่อยากจะสร้างภาระให้เธออีก ฉันจะไม่บังคับเธอ ฉันจะทำตามทุกอย่างที่เธอขอ”

เชนน์ยื่นแหวนคืนให้กับซาแมนธาแล้วเอ่ย “ได้แหวนคืนมาก็ไม่มีประโยชน์หรอก เอามาให้ฉันแบบนี้ฉันจะยิ่งคิดถึงเธอเปล่า ๆ อยากจะทำอะไรกับมันก็เชิญเลย”

จากนั้นเชนน์ก็เดินกลับเข้าคฤหาสน์ไป

ซาแมนธากำแหวนเอาไว้ในมือ แล้วจงใจตะโกนไล่หลังเชนน์ออกมาเสียงดัง “งั้น ฉันจะเอามันไปขายนะ!”

เชนน์ไม่หันกลับและไม่ห้ามอะไร ราวกับว่าเขาเห็นพ้องกับความคิดของเธอ

ซาแมนธากัดริมฝีปาก จ้องมองแหวนในมือ รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา “นี่เขาจะไม่เอามันแล้วจริง ๆ เหรอ?”

เธอตัดสินใจจะส่งแหวนคืนให้กับเจ้าของ

…

เวลา 11.00 ยามวิกาล ณ โรงงานเคมีร้างในชานเมือง

คาราสวมชุดดำเต็มยศพร้อมหมวกเบสบอลสีดำ เธอลงจากรถพร้อมกระเป๋านิรภัย มองซ้ายขวาก่อนจะเดินเข้าไปในโรงงานเคมี

อีกฝ่ายเป็นชายร่างหนาสูงบึกบึน สองมือล้วงกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต ท่าจะกำลังยืนรอใครบางคนอยู่พักใหญ่

"คุณคารา คุณมาได้สักที ผมคิดว่าคุณจะกลับคำเสียแล้ว ผมกำลังคิดอยู่เลยว่าถ้าคุณไม่โผล่หัวมาอีกสักชั่วโมงหนึ่ง ผมคงต้องไปพบท่านประธานเชนน์ด้วยตัวเอง"

"เลิกขู่ฉันสักที! ถ้าเชนน์รู้เรื่องนี้ แกคิดว่าแกจะยังเพ่นพ่านอยู่อย่างนี้ได้อีกเหรอ?"

คาราโยนกระเป๋านิรภัยปัดรำคาญให้ชายร่างใหญ่ "ได้เงินแล้วก็ไปให้พ้น!"

ชายร่างหนาหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วกลับหลังหัน วางมันลงบนเครื่องจักรเก่า เขากำลังจะเปิดมันออกมาเพื่อเช็คเงินที่อยู่ข้างใน

คาราได้จังหวะพุ่งตัวเข้าแทงชายคนนั้นด้วยมีดในมือจากทางด้านหลัง

ชายร่างใหญ่กรีดร้องเสียงโหยหวน เขาพยายามขัดขืนต่อสู้กับคารา

"นังเวรนี่ แกกล้าหลอกฉันเหรอ!"

ชายคนนั้นเข้าคว้าแขนของคาราและพยายามแย่งมีดจากมือของเธอ คารากำมีดแน่นแล้วแทงเข้าที่ไหล่ของเขาอีกครั้ง!

ชายร่างใหญ่คว้าตัวของคาราขณะที่เขาล้มลง พวกเขาต่างตะลุมบอนกันสู้อย่างสุดชีวิต

ในตอนนั้นเองที่เฮนรี่นำบอดี้การ์ดจำนวนหนึ่งกรูกันเข้ามา แยกคาราและชายคนนั้นออกจากกัน!

คาราตื่นตกใจ เธอจ้องชายร่างใหญ่อย่างเกรี้ยวกราด "แกรวมหัวกันกับเชนน์ จินมาหลอกฉันเหรอ?"

ชายคนนั้นโดนแทงถึงสองแผล สติสัมปชัญญะของเขาค่อย ๆ เลือนหายไป

เฮนรี่สังการ “พาชายคนนั้นไปโรงพยาบาลด่วนเลย ห้ามให้เขาตายเด็ดขาด ถ้าเขาตายจะไม่มีใครตอบคำถามคุณชายเชนน์ได้”

คาราถูกบอดี้การ์ดสองคนคุมตัวอย่างแน่นหนา เธอดีดดิ้นแล้วโวยวายอย่างแค้นเคือง “ปล่อยฉันนะ!”

เฮนรี่มองเธออย่างสุขุม สีหน้าไร้อารมณ์ใด “ถ้าคุณอยากจะพูดอะไร ให้ไปอธิบายกับคุณชายเชนน์เถอะครับ!”

“ฉันไม่มีอะไรจะพูด!”